ကၽြန္ေတာ့္ ၀ါသနာ
Tag
အျမင္
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
လူဘ၀ဆိုသည္မွာ ၀ါသနာကိုေတာ့အရင္းခံၾကရပါမည္။ဒါေပမဲ့ ၀ါသနာပါတာနဲ႔ လက္ေတြ႕ဘ၀လုပ္ကိုင္ေနရတာက တျခားစီျဖစ္ေနၾကသူေတြကမ်ားပါတယ္။
ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲဲကလို အႏုပညာ ၀ါသနာရွင္အၿငိမ့္မင္းသမီးတစ္ေယာက္ ဟာ သူေဌးသားကို ယူလိုက္ေတာ့ သူ၀ါသနာပါတဲ့ အၿငိမ့္မင္းသမီးဘ၀ကို စြန္႔လြတ္လိုက္ရတာမ်ဳိးပါ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူလိုခံစားခဲ့ရပါတယ္..။သူလိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူေဌးသမီးကို မရခဲ့ပါ။ ေနစရာ စားစရာမရိွခဲ့လို႔ ၀ါသနာေတြကို ေက်ာခိုင္း၍ ဘ၀ခရီးၾကမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရပါတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေလးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ စုံေထာက္ျဖစ္ရန္ ၀ါသနာပါခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ငယ္သူခ်င္း ျမင့္ေအာင္(၀ါ)ပုပု ကလည္း ၀ါသနာတူပါပဲ။ ကြန္ေတာ္တို႔ ရြာက ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္း၏ အေရွ႕ဘက္က ပခန္းငယ္ရြာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆင္းျဖဴကၽြန္း၊ ပခန္းငယ္၊ စေလ၊ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သို႕ အသြားအျပန္(ေန႔ခ်င္းျပန္) ေမာ္ေတာ္လိုင္းဆြဲပါတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ ေရေၾကာင္းလိုင္းပါ။ ဆင္းျဖဴကၽြန္းကေန နံက္(၈)နာရီကစထြက္လာတဲ့ေမာ္ေတာ္အဆန္ခရီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာပခန္းငယ္ဆိပ္ကမ္းကို နံနက္(၉း၃၀)နာရီမွာ ဆိုက္ကပ္ပါတယ္။ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕ကေန ညေန(၄)နာရီ ျပန္ထြက္လာတဲ့ အစုန္ေမာ္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပခန္းငယ္ရြာကို ညေန(၅း၃၀)နာရီမွာ ဆိုက္ကပ္ပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္ကပ္မဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အဲဒီေမာ္ေတာ္ေပၚကိုတက္ၾကပါတယ္။ ျမင္သမွ်၊ ေတြ႔သမွ်လူေတြကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ မသာၤကာ စရာ လူေတြ႕ရင္ေတာ့ အဲဒီလူရဲ႕ ပုံသ႑ာန္ ကို အေသးစိတ္ေရးပါတယ္။ မ်က္ႏွာပုံက မည္သို႔ မည္ပုံ။ အရပ္ကဘယ္ေလာက္။အ၀တ္အစားက အကၤ်ီကဘာအေရာင္။ပုဆိုးက ဘာအေရာင္၊စသည့္စသည့္ အေသးစိတ္ေရးၿပီး မွတ္သားၾကပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္က ဆိပ္ကမ္းကပ္ခ်ိန္ မိနစ္(၂၀)ေလာက္ သာၾကာပါတယ္။ကုန္တင္၊ကုန္ခ်မ်ားပါမွ(မိနစ္-၄၀)ေလာက္သာၾကာတာပါ။အဲဒီအခ်ိန္ကေလး အတြင္း လူေတြကို လိုက္ၾကည့္ၿပီးမွတ္ေနၾကရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခါးၾကားမွာလဲ ေခ်ာက္လုံးျပဴးေတြ(ကစားစရာပလပ္စတစ္) ကိုခ်ိတ္လို႔ပါ။ လူေတြမျမင္ေအာင္ အကၤ်ီစနဲ႔ဖုံးထားၾကပါေသးတယ္။ ေမာ္ေတာ္ထြက္သြားၿပီဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စခန္းသတ္မွတ္ထားတဲ့ ေညာင္ညိဳပင္ႀကီးေအာက္ကို သြားၾကပါတယ္။ သူ မွတ္ထားတဲ့လူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထားတဲ့လူ တူေနသူေတြကို ပိုၿပီးစိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ အဲဒီလူေတြကို ပိုၿပီး သတိထားၾကပါတယ္.။ ၀ါသနာႀကီးၾကတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္ကပ္ဖို႔ ဟြန္းသံရွည္ၾကားတာနဲ႔ ေရာက္တဲ့ေနရာ၊လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြကို ရပ္ၿပီး၊ ကမ္းနားဆိပ္သို႔ ေမာ္္ေတာ္ဆီကို အေျပးလာၾကရပါတယ္။ထမင္းစားေနရင္လည္းရပ္။ အိမ္သာတက္ေနရင္လည္းရပ္။ အိမ္က အလုပ္တစ္ခုခုကို ခိုင္းထားရင္လည္း ပစ္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။
ဘာမဆို ၀ါသနာပါရင္ တာ၀န္ေပးစရာမလိုဘဲ တာ၀န္ကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ထမ္း ေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေနတဲ့စုံေထာက္ဘ၀ေလးကို.. တစ္ေရးေရးျပန္လည္စဥ္စားရင္း လြမ္းေနမိပါေတာ့သည္…။
ေၾသာ္…ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္၀ါသနာပါတဲ့ စုံေထာက္ဘ၀တုန္းက မည္သူ႔ဆီကမွ် လာဘ္္မစား၊ လာဘ္္မေတာင္းခဲ့ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘ၀ ေပးမေကာင္းလို႔သာ ၀ါသနာကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ရပါတယ္…..။
ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျမင့္ေအာင္(ေခၚ) ပုပု မွာ ဘ၀အေျခအေေနေပးလို႔ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ထိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။ဒါေပမဲ့.. ငယ္ငယ္တုံးကလို ၀ါသနာကိုအရင္းခံလို႔ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီး ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့စုံေထာက္ဘ၀ေလးကို မ်က္ ကြယ္ျပဳခဲ့မိလို႕…အလုပ္ျပဳတ္သြားပါၿပီ။ယခုေတာ့ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ..ကၽြန္ေတာ္တို႔စခန္းခ်ခဲ့ၾကတဲ့ ေညာင္ညိဳပင္ႀကီးေအာက္မွာ..ဘ၀ပ်က္တဲ့ အရႈးႀကီး းျဖစ္ေနပါၿပီဗ်ာ…ေၾသာ္..၀ါသနာ..၀ါသနာ……..။ကၽြန္ေတာ္တို႔၀ါသနာ..။
ကိုထင္လင္းေအာင္ႏွင့္ Tag မိတ္ေဆြမ်ား ေက်နပ္ေတာ္မူၾကပါေစ…။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊ ဇြန္လ(၁၇)ရက္၊ေန႔ (၁၂း၅၃) ေရး၏။
လူ႕ဘ၀ဆိုတာ ၀ါသနာနဲ႕ လက္ေတြ႕ဘ၀ဟာ တစ္ျခားစီျဖစ္ေနတတ္ႀကပါတယ္ ။
ReplyDeleteဥပမာ - ဦးလြင္မိုးကိုပဲႀကည့္ပါ ။
သူတကယ္၀ါသနာပါတာက ဓာတ္ပံုရိုက္ပညာပါ။
ခုသူျဖစ္ေနတာက ရုပ္ရွင္မင္းသား
ဒါေပမယ့္ ၀ါသနာဆိုတာ တားဆီးလို႕မရဘူးလို႕ မန္းသူ ထင္ပါတယ္ ။
ဒါေႀကာင့္ ဦးဦး၀င္ႀကည္လည္း စံုေထာက္ႀကီးမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လဲ ။