အမွတ္(၀၀၃-၂၀၁၂) ၅-၁-၂၀၁၂ `ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းပါ..´

ကုိယ့္အေၾကာင္း သူမ်ားအေၾကာင္း ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွ အၾကား အျမင္မ်ား အမွတ္(၀၀၃-၂၀၁၂) ၅-၁-၂၀၁၂ `ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းပါ..´ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕မွာ ေရးခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ဘယ္ေလာက္မ်ားေအာင္ လုပ္လာခဲ့ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္သလဲဆိုရင္ အလုပ္တစ္ခုခုကိုသာ တစ္သတ္မတ္တည္း စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မလုပ္ခဲ့လို႔ပါ။ အဂၤလိပ္စာေတာ့ မေရးတတ္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္စကားပုံတစ္ခုလို႔ေပါ့..၊ `လိမ့္ေနေသာ ေက်ာက္ခဲသည္ ေရညိွမတင္ပါ´ တဲ့။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ (၈)တန္းေအာင္ေတာ့ ေမြးရပ္ေျမ မင္းကန္ရြာ မွ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ မေကြးၿမိဳ႕၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ရွိေနၾကတဲ့ အေဖဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတြအိမ္ကို ထြက္လာခဲ့ရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမက ကၽြန္ေတာ္ (၂)ႏွစ္သားမွာ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ အေဖက ေနာက္မိန္းမယူလိုက္ေတာ့ ငယ္ငယ္ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္မိေဒြးနဲ႔ ေနလာခဲ့ရပါတယ္။ အေဖက ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္(၁၀)ႏွစ္သားေလာက္၊ ေလးတန္းႏွစ္မွာ အေဖကလည္း ကြယ္လြန္သြားျပန္ပါတယ္။ အေဖေသသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မိေဒြး နဲ႔အတူ ညီမ(၂)ေယာက္က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိေဒြးနဲ႔အတူ ေနလာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ (၄)တန္းေက်ာင္းသားကေန (၆)တန္းေက်ာင္းသားအထိ သုံးႏွစ္ေလာက္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ မိေဒြးက ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ပါ တယ္။ (၇)တန္း၊ (၈)တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ေရာက္လာေတာ့ မိေဒြးဆီမွာ မေနေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမဘက္က ဘႀကီး၊ ေဒါႀကီး အိမ္မွာ ေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္(၈)တန္းစာေမးပြဲ ေျဖေနတုံး ေဒၚႀကီးက ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ အဲ(၈)တန္း ေအာင္တဲ့ႏွစ္က် ရြာမွ အမ်ဳိးေတြကလည္း ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို ဆက္ၿပီး မထားႏုိင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို (၈)တန္းေအာင္တဲ့ ႏွစ္ (၉)တန္းေက်ာင္းေနဖို႔ အေဖ့ဘက္မွ ၿမိဳ႕က အမ်ဳိးေတြအိမ္ကိုထြက္လာခဲ့ရ ပါတယ္။ မေကြးၿမိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ အမတစ္ေယာက္ရိွပါတယ္။ သူဆီမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အေဖတူ အေမကြဲ အကိုတစ္ေယာက္ ရိွေနပါတယ္။ သူ႔ကို ေက်ာင္းထားၿပီး ေကၽြးေမြးျပဳစုထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဆိုရင္ ႏွစ္ေယာက္ႀကီး မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ေနတဲ့ အေဖ့ဘက္က ဘႀကီး နဲ႔ ေဒၚႀကီးတို႔ အိမ္ကို ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ရပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ သြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အကို ကိုျမင့္သန္းက လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က မေကြးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ျပည္ကေနၿပီး ကားတဆင့္ စီးရပါတယ္။ လိုင္းကားေတြနဲ႔ သြားစရာ စားရိတ္မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ အကို ကိုျမင့္သန္းက အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမ၀ါယမ သားသတ္လုပ္ငန္း က စာေရး၀န္ထမ္းတစ္ဦးပါ။ အဲဒီ သားသတ္ရုံးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ ဆိတ္သားေရ၊ ကၽြဲသားေရ၊ ႏြားသားေရ တင္ပို႔တဲ့ သားေရေတြတင္ထားတဲ့ ကုန္တင္ကားႀကီး(၂)စီးနဲ႔ လိုက္ရတာပါ။ ကားႀကီးေနာက္ခန္းမွ သားေရ ကထြက္လာတဲ့ ဆားပုတ္ေရ အပုတ္နံ႔ေတြက တစ္ေထာင္ေထာင္ထလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကိုက ကားေရွ႕ခန္းက စီးရလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားေရကား(၂) စီးကို ၿမိဳ႕ထဲမွာ လူေတြက လုံး၀ အရပ္မခံၾကပါဘူး။ ဟိုက ပုတ္ေစာ္နံလို႔ ဒီကပုတ္ေစာ္နံလို႔ ဆိုၿပီး ကားမရပ္ဖို႔ ျပန္ၿပီး ျမန္ျမန္ထြက္ေပးပါဆို ေနရာတိုင္းမွာ အေျပာအဆိုခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသုိ႔ သားေရကားႀကီးကို စီးၿပီးေရာက္လာခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကီလီလမ္းမွာ အေ၀းေျပးကားဂိတ္ရိွတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘႀကီး နဲ႕ ေဒၚႀကီး တို႔ မိသားစု (၂)စုက ကီလီလမ္းေဘးမွ ဗဟိုလ္စည္ရပ္ကြက္ (၂) လမ္းထဲမွာ ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ဗဟိုလ္စည္ရပ္ကြက္ထဲမွာ တိုက္ခံျပင္ေထာင္(၂)ထပ္အိမ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆုံးလူခ်မ္းသာေတြေနၾကပါတယ္။ က်န္အိမ္ေတြက ေတာ့ (၄)ပင္ (၂)ထပ္ ျပင္ေထာင္ ျပင္ခင္း အိမ္ေတြပါ။ အဲဒီအိမ္ႀကီးတစ္လုံးကို ႏွစ္ခ်မ္းခြဲၿပီး ခလယ္မွာ ေလွကားတပ္ထားပါတယ္။ အေပၚထပ္ႏွစ္ခန္းမွာ အိမ္ခန္းႏွစ္ခန္းရိွပါတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာလည္း အိမ္ခန္းႏွစ္ခန္းခြဲထား ပါတယ္။ ေရွမွာ ၀ရံတာေလး ရိွပါတယ္။ ၀ရံတာေနာက္မွာ ဧည့္ခန္း၊ သူ႔ေနာက္မွာ အိပ္ခန္း၊ အိပ္ခန္းေနာက္မွာ မီးဖိုခန္း၊ မီးဖိုခန္းရဲ႕ ေနာက္ေထာင့္ေလးေတြမွာ အိမ္သာေတြ(၂)လုံးရိွပါတယ္။ အိမ္သာေတြ ေအာက္မွာ မစင္စြန္႔ဖို႔ သစ္သား ခြက္ေတြခံထားပါတယ္။ မီးဖိုထဲက ျပင္ခင္းထားေတြကလည္း က်ဳိးတို႔ က်ဲတဲ ဆိုေတာ့ ေအာက္ခြက္ထဲမွ ဟာေတြကို ျမင္ေနရပါတယ္။ အနံ႕ကလည္း လူတစ္ေယာက္တက္ၿပီးသြားတိုင္း တစ္ေထာင္းေထာင္းကို ထေနပါတယ္။ အဲဒီျပင္ေထာင္ အိမ္ႀကီး အထက္ေအာက္ ေလးခန္းကို ပိုင္ရွင္မိသားစု ေလးဦးေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က ၁၉၇၀ ေလာက္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ ဗဟိုလ္စည္ရပ္ကြက္ထဲမွ (၂)ထပ္ျပင္ေထာင္အိမ္ေတြကလည္း ပုံစံတူေတြ ေဆာက္ထားပါတယ္။ အဲ အိမ္တစ္လုံးမွာ မိသားစု(၄) ဦးပိုင္ဆိုင္ၿပီး ေနၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီး ေအာက္ထပ္ အိမ္ခန္းရဲ႕အိပ္ခန္းအလယ္မွာ မိသားစုတစ္စုကို အငွါးထားပါတယ္။ အေပၚထပ္မွ ေဒၚႀကီး အိမ္ခန္းမွာလည္း အလယ္အိပ္ခန္းမွာ မိသားစု တစ္စုကို အငွါးထားပါတယ္။ ဗဟိုလ္စည္ကအိမ္တိုင္းကို အိမ္အေပၚထပ္မွာ သြပ္မိုးထားပါ တယ္။ မ်က္ႏွာက်က္မ်ားတပ္ထားပါတယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္ကိုလည္း ျပင္ေတြခင္းထားပါတယ္။ အဲဒီမ်က္ႏွာၾကက္ေပၚကို တက္ဖို႔ ေလွကားေသးေလးတစ္စင္းကို တဖက္နံရံမွာ တပ္ထားပါတယ္။ အဲဒီ ေလွကားနဲ႔ တက္ေနရမဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္ အေပၚကိုလည္း လင္းမယား ႏွစ္ေယာက္ ကို အိမ္ငွါးခ်ထားျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေရာက္လာေရာ အဲဒီ အေပၚ မ်က္ႏွာခ်က္ခန္းကို ဖ်ာနဲ႔ ကာၿပီး ႏွစ္ျခမ္းခြဲလိုက္ပါတယ္။ တစ္ခန္းကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနရာေလး ေက်ာခ်ဖို႔ တစ္အိပ္ယာစာသာ ခ်ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဒၚႀကီးအိမ္မွာက ေဒၚႀကီးေယာက္က်ားရဲ႕ တူေတာ္သူ ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ႏွာၾကက္ အေပၚခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူေနရာခ်ထား ေပးပါတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္ထက္ အရင္ေရာက္ေနၾကသူေတြပါ။ သူတို႔က ကီလီေဘာတံတားမွာ ငွက္ေပ်ာခိုင္မ်ားကို ထမ္းတဲ့ အလုပ္သမားေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဒၚႀကီးေယာက္က်ားကလည္း အဲဒီ ကီလီေဘာတံတားမွာ ငွက္ေပ်ာ္ခို္င္ထမ္းၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ကူလီေခါင္းလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ငွက္ေပ်ာ္ခိုင္တစ္ခိုင္ ထမ္းခ (၅)ျပားသာ ရတဲ့ေခတ္ပါ။ အလုပ္သမားတစ္ဦးမွာ ဘယ္ ညာ ပုခုံးႏွစ္ဘက္ရဲ႕ ေရွ႕ေနာက္ေပၚမွာ ငွက္ေပ်ာ္ (၄)ခိုင္၊ (၅)ခိုင္၊ (၆)ခိုင္ ထမ္းၾကတာကို ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းမတက္ခင္မွာ ငွက္ေပ်ာ္ထမ္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေတာ့ ပိန္ပိန္ဆိုေတာ့ (၂)ခိုင္ကိုေတာင္ လွ်ာထြက္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ေမာဟိုက္ေနရပါတယ္ဗ်ာ..။ ေမာေတာ့ေမာတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ မေမာႏိုင္ဘူးေလ..။ ေအာက္ထပ္မွာ ေနတဲ့ ဘႀကီးကေတာ့ သမ၀ါယမဆုိင္မွ ညေစာင့္ပါ။ သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားေနရသူပါ။ ကဲ ကၽြန္ေတာ္(၈)တန္းေအာင္ (၉)တန္းတက္မယ့္ ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းထားေပးမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ရြာသား မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးေရာက္တာနဲ႔ တစ္လေလာက္ မစားႏိုင္၊ မေသာက္ႏိုင္၊ မအိပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး အရွင္လတ္လတ္ ငရဲျပည္ေရာက္ေနသလိုပါဘဲ။ ရြာမွာ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနထိုင္လာသူ၊ ကၽြန္ေတာ္ရြာမွာ ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က ရြာထဲမွာ သူႀကီးအိမ္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔အိမ္မွ အိမ္သာမရိွဘူးေလ။ မစင္စြန္႔ခ်င္ရင္ ရြာ့ျပင္ေျပးၿပီး ခ်ဳံကြယ္တစ္ခုမွာ ထုိင္ရတယ္ေလ။ အဲ ရြာမွာ (အျပင္)သြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ မစင္စြန္႔တာကိုေျပာၾကပါတယ္။ ဒီမွာက ဒီျပင္ေထာင္အိမ္ ေလးခန္းတြဲ အိမ္ႀကီးေတြေပၚမွာ မိသားစု (၁၂)စုေလာက္ေနၾကရတာ၊ လူဦးေရက အိမ္ေထာင္စု တစ္စု အေဖ၊အေမ ကေလးေတြက အနည္းဆုံး(၂)ေယာက္ရိွၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ကေလး(၅)ေယာက္ရိွတယ္။ တစ္အိမ္ေထာင္ ပ်မ္းမွ် (၄)ဦးနဲ႔တြက္ အိမ္ေထာင္စုက(၁၂)စုဆိုေတာ့ လူဦးေရတြက္လိုက္ရင္ ကေလး၊ လူႀကီး၊ စုစုေပါင္း(၄၈)ဦးေလာက္ ျပင္ေထာင္အိမ္တစ္လုံး တစ္လုံးမွာ ရိွၾကပါတယ္။ ကုလားအိမ္ေတြမွာ ကုလားေတြနဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္က ကုလားလူမ်ဳိးေတြကမ်ားၾကတယ္။ အိႏၵိယကို ျပန္သြားၾကတဲ့ ကုလားေတြက သူတို႔ ကုလားအခ်င္းခ်င္း နဲ႔ ဗမာတပည့္တစ္ခ်ဳိ႕ကို အိမ္အပို္င္ေပးသြားၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရြာသား ညအိမ္ယာ၀င္တိုင္း သြပ္မိုးနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ရင္ မလြတ္တဲ့ မ်က္ႏွာက်က္အေပၚဆုံး အထပ္မွာ မ်က္ရည္ေတြကို အိမ္ရွင္ေတြ မသိေအာင္က်ခဲ့ရပါတယ္။ အကိုကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ပို႔ၿပီး မေကြးၿမဳိ႕သို႕ျပန္သြားၿပီေလ..။ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာကေတာ့ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း မဟုတ္ပါလားဗ်ာ..။ ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္ ၂၀၁၂ ၊ ဇႏၷ၀ါရီလ(၅)ရက္။