ေျမြထက္ အဆိပ္ျပင္းသူ တိတ္တဆိတ္ လူသတ္ေကာင္မ်ား၏ (ကြင္းဆက္၀ထၳဳေလး)
ဇနပဒေရာဂါ
စာေရးဆရာ သာလြန္ေက်ာ္
“ဆရာ ဆန္းထြန္း ပိုးထိလုိ႔”
“ေဟ အခု ဘယ္မွာလဲ” နံနက္ေစာေစာ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ႏွာ သစ္ေနစဥ္ သတင္းဆုိးကို သယ္ေဆာင္လာ သူမွာ ဆန္းထြန္း၏ ဦးရီးေတာ္သူ ကိုေသာင္းေအး။
“အေျခအေန ဘယ္လုိ ေနသလဲ။ ေတာ္ေနၾကာ ကြၽန္ေတာ္ ရြာထဲ ဆင္းခဲ့မယ္”
“အခုေဆးသမား သန္းျမင့္နဲ႔ တြင္ခုတ္တာ သံုးေလးတြင္ေတာ့ ရၿပီ။ ေကာင္းသြားမွာပါ”
သူက ခပ္ေပါ့ေပါ့ေျဖၿပီး ေက်ာင္းေပၚမွ ဆင္းကာ ရြာအတြင္း ျပန္သြားေလသည္။ ဆန္းထြန္းသည္ ေက်ာင္းဆက္ေန ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ယခုအခါဆုိ ခုႏွစ္တန္း ေရာက္ေနမည္။ သို႔ေသာ္ ရြာကေလးထံုးစံ အရ ဤေက်ာင္းမွ ေလးတန္း ေအာင္ၿပီးလွ်င္ တစ္ေယာက္မွ ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ၾက။ ေလးတန္းေအာင္လွ်င္ ဘြဲ႔ရၿပီ။
မိဘလက္ ငုတ္လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ကူရၿပီ။ ထန္းသမား သားသမီးသည္ ျမဴအိုးေကာက္၊ ထန္းလွီး။ယာသမား သားသမီးသည္ ေျပာင္းရိတ္၊ပဲႏႈတ္၊ ယာထြန္၊ အလုပ္မရွိသူ လယ္ကူလီ၊ က်ဘန္းတို႔၏ သားသမီးတုိ႔ကား ထင္းေခြ၊ မ်စ္ရွာ၊ မိႈႏႈတ္၊ဟင္းရြက္ခူးၾက၍ ၀မ္းစာ ရွာၾကရ၏။ အမွန္ေတာ့ ရြာကေလးသည္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မုိင္သံုးဆယ္ေက်ာ္သာ ေ၀းေသာ္လည္း ကားလမ္းႏွင့္ အလွမ္းေ၀းျခင္း၊ လမ္းခရီး မသာယာျခင္း၊ ေခ်ာင္က်ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ သီးျခား ျဖစ္ေနရေလ၏။ ဆန္း ထြန္းသည္ ေလးတန္းေအာင္လွ်င္ ေက်ာင္းဆက္မတက္။ မိဘမ်ား၏ ယာခင္းမွ ထြက္ေသာ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ င႐ုတ္သီး စသည္တုိ႔ကို စက္ဘီး ေပၚတင္ကာ ၇ မုိင္ေက်ာ္ေ၀းေသာ ကမၼရြာ ေစ်းသို႔ ေ၀လီ ေ၀လင္းကပင္ သြားေရာင္း ရေလ့ရိွသည္။ ယခု ပိုးထိသည္ ဆုိေတာ့ တပည့္ေဟာင္း သံေယာဇဥ္ျဖင့္ အေျခ အေန ေမးသြားရမည္။ မ်က္ႏွာကို ကပ်ာကရာသစ္သည္။ ထမင္းက်န္ကို ေရေႏြး ျဖင့္ေသာက္ကာ နံနက္ေက်ာင္း မတက္မီ ေက်ာင္းရွိရာ ေတာင္ ကုန္းေလးေပၚမွ ဆင္း၍ ရြာဆီသို႔ ဆင္းခဲ့ေလသည္။
သူတုိ့အိမ္ေရာက္လွ်င္ လူမမာ ေမးသူမ်ားလည္း ေရာက္ ေနၾက၏။ ေရာက္မဆိုက္ပင္ ဆန္းထြန္း၏ ဖခင္ကိုေသာင္းဘိုက ျဖစ္စဥ္ကို ေျပာျပ၏။“ဗ်ာ ဆရာတပည့္ကလည္း ကံဆုိးပါတယ္။ သဲေခ်ာင္းအဆင္းမွာ သူ႔စက္ဘီးေပၚက ဆင္းတြန္းတုန္း ေႁမြေပြး တက္နင္းမိသာပဲ”
“မစိုးရိမ္ရပါဘူး ဆရာရဲ႕အခုတြင္ သံုးတြင္ ရၿပီးၿပီ” အပ္ပုန္း ကိုင္ေသာ တြင္းမ ရြာသား သန္းျမင့္က ေျပာသည္။ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းရမ္းမိသည္။ လူမမာက စကားမေျပာ။ ေမွးေနသည္။ ေႁမြဆိပ္ မႊန္ေနဟန္ ရွိသည္။ အသားမ်ားျပာႏွမ္း ေနသည့္ဘက္ လုေန၏။အမွန္ေတာ့ တြင္ခုတ္သည္ ဆုိသည္မွာ ထိေရာက္ေသာ ကုသနည္း မဟုတ္။ သမင္ခ်ဳိ၊ သို႔မဟုတ္ ဆိတ္ခ်ဳိဖ်ားကို အေပါက္ ေဖာက္ကာ ဒဏ္ရာ အေပၚ လံုေအာင္အုပ္၍ ပါးစပ္ျဖင့္ ေသြးမ်ားကို စုပ္ယူျခင္းျဖစ္သည္။အုန္းမႈတ္ခြက္ထဲတြင္ ခံထားေသာ ေသြးပုပ္ ေသြးညစ္မ်ားကို ျပသည္။ သံုးတြင္ရသည္ ဆုိသည္မွာ ေႁမြဆိပ္ပါ ေသာ ေသြးညစ္ေသြးပုပ္မ်ားကို သံုးႀကိမ္တုိင္တုိင္ စုပ္ယူ ထားၿပီးၿပီ ဟု ဆုိလုိျခင္းပင္။
“ဒီမွာကိုေသာင္းဘုိ ခင္ဗ်ားသားကို ကိုက္တာ ေႁမြေပြး ေသ ခ်ာသလား”
“ေသခ်ာပါတယ္ ဆရာရဲ႔ သူ႔အေဖာ္ ငထြန္း ႐ိုက္ယူလာသာ။ ဟိုတလင္းမွာ ေႁမြအိုး ေမွာက္ထားတယ္”
ငထြန္းက အုိးကို လွန္ျပသည္။ လွည္းတံပိုးက်စ္ခန္႔ တုတ္ေသာ ေႁမြေပြး အေသေကာင္က အေခြလုိက္ရွိေနသည္။
“ဒါနဲ့မ်ားဗ်ာ။ ေႁမြေပြးကိုက္မွန္း သိေနၿပီပဲ။ လက္စနဲ႔ ကမၼ တုိက္နယ္ေဆးခန္း သြားလုိက္ပါလား။ ေႁမြဆိပ္ေျဖေဆး ထုိးလုိက္ရင္ ခင္ဗ်ားသား အသက္ စိတ္ခ်ရတာေပါ့”
“ဟင္း ဒါေပမယ့္ ဆရာရယ္”
သူ သက္ျပင္း႐ိႈက္ရင္း စကားကို အဆံုးသတ္လုိက္သည္။ သူ႔စကား အသြားအလာ၊ ဟန္ပန္ အမူအရာကို ကြၽန္ေတာ္ ခန့္မွန္း မိပါသည္။ သူတုိ႔တြင္ ေဆး႐ံုတက္ ကုသရန္ ေငြမတတ္ႏုိင္ဟူေသာ သေဘာပါေနသည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါသည္။ ေႁမြဆိပ္ ေျဖေဆးသည္တစ္လံုး ငါးေသာင္းခန္႔ ရွိသည္။ အနည္းဆံုး ေျခာက္ လံုး၊ ရွစ္လံုးခန္႔ ထိုးမွ စိတ္ခ်ရသည္။ ကဲ ဘယ္မလဲ အဲဒီ ေႁမြဆိပ္ ေျဖေဆးဖိုး ေလးငါးသိန္း။
သူတုိ့မွာ ႏြားပိန္ေလး တစ္ရွဥ္းႏွင့္ ခရမ္းခ်ဥ္ေလး၊ င႐ုတ္ ေလး၊ ႏွမ္းေလးစိုက္ကာ ၀မ္းေၾကာင္းေနရတဲ့ ေတာင္သူ ပိန္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ အေျပးအလႊားစဥ္းစားမိသည္။ ဆန္းထြန္းအတြက္ အခ်ိန္သည္ အသက္ မဟုတ္လား။ ယခုဆုိလွ်င္ပင္ အခ်ိန္ သံုးနာရီခန္႔ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရေပၿပီ။ “ဒီလုိ လုပ္ပါလား ခင္ဗ်ားႏွမ မမယ္ေခြးတုိ႔က ေသာင္သာ သားပဲ။ နည္းနည္းပါးပါး ဆြဲလုိ႔ မရဘူးလား”
“ခက္သားလား ဆရာရယ္။ ဆရာ ေျပာသလုိ ေႁမြဆိပ္ ေျဖေဆးဖိုး ေလးငါးသိန္း၊ သူတုိ႔ ဘယ္စိုက္ခ်င္မလဲ။ စိုက္ရင္ေရာ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္လုိျပန္ ဆပ္မလဲ”
ထံုးစံအတုိင္း သက္ျပင္း ႐ိႈက္ေသာ ေလသံျဖင့္ သူေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ပင္ စကား မဆက္ႏုိင္။ သူတုိ႔ ဒုကၡက မ်က္ျမင္။ အနာသိပါလ်က္ ေဆးမရွိ။ အဲေဆးဖုိးမရွိေသာ အေျခအေန။ ကိုယ္ခ်င္းလည္း စာမိပါသည္။ ဆန္းထြန္းသည္ ေက်ာင္းသားဘ၀က စာေတာ္ သည္။အလြန္သြက္လက္ ခ်က္ ခ်ာသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ခ်စ္ခင္ ျခင္း၊ ေတာက္တုိမယ္ရ ခုိင္းျခင္းကို ခံရေသာ ေက်ာင္းသားမုိ႔ လက္လြတ္စပယ္ျဖစ္ မသြားေစခ်င္။ အမ်ဳိးမ်ဳိး စဥ္းစား မိသည္။ အနီးအပါးက ေဆြမ်ဳိး ေတြထဲမွ ၀ိုင္းစုလွ်င္ေကာ။ ဒါကလည္း ေတာင္မင္း ေျမာက္မင္း မကယ္ႏုိင္ေသာ အေျခ။ ရြာကေလးမွာ လက္လုပ္လက္စားပဲ မ်ားသည္။ တစ္ရြာလံုး ေျပးၾကည့္မွ လူခ်မ္းသာ သံုးဦးမျပည့္။ တဘက္က ေတြးျပန္ေတာ့လည္း လူ႔ အသက္ေလာက္ ဘယ္ဟာမွ အေရးမႀကီး။
“ဒီလုိ လုပ္ပါလား ခင္ဗ်ားေမြးခ်င္း တစ္သိုက္ ဆီက တစ္ဦးေလးငါးေသာင္း ဆီေလာက္ ေဆးဖိုးစရိတ္စု ၾကည့္ပါလား” ကြၽန္ေတာ့္ အေျပာကို ညီ၀မ္းကြဲ ကိုေသာင္း ေအးက သေဘာမတူဟန္ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
“ခက္ပါသယ္ ဆရာရယ္။ ဆရာ့ေဆး႐ံုက စိတ္ခ်ရသာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခု ေဆးဆရာ သန္းျမင့္ တြင္ခုတ္ထားသာ။ အေတာ္အတန္ေတာ့ စိတ္ခ် ရၿပီထင္သာပဲ”
သူ၏ ထမင္းရည္ပူ လ်ာလဲြ စကားကို ကြၽန္ေတာ္ အားမရပါ။
“ဒီလုိလုပ္ပါလား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႏြားမေလး ရွိရဲ႔ မဟုတ္လား။ အဲဒါေလး ေရာင္းဗ်ာ။ အခု ေဆး႐ံုသြားမွ ျဖစ္မယ္။ အခ်ိန္ မလြန္ခင္ ေရာက္မွ ျဖစ္မယ္ ေနာ္။ သူ ေ၀ဒနာခံစားေနရ တာပဲၾကည့္”
“ဆရာရယ္ သတၲ၀ါ တစ္ခု၊ ကံတစ္ခုလုိ့ပဲ သေဘာ ထားပါဗ်ာ။ဘာမွ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ့။ အရင္တစ္ခါ သန္းပိုင္ သမီးမိငယ္ ပိုးထိသာ ေဆး႐ံုမွာ ဆရာေျပာသဲ့ ေႁမြဆိပ္ ေျဖေဆးထုိးသာပဲ။ သံုးသိန္းေလာက္ ကုန္တယ္။ မိငယ္ အဖတ္ မတင္ဘူးေလ”
“ဒါကေတာ့ ေနာက္က် တာကိုးဗ်။ ၿပီးေတာ့ ေႁမြက လက္ကိုပတ္ၿပီး ကိုက္ထားတာ ဒဏ္ရာေတြကိုက ျမင္ရ မေကာင္းဘူး”
မိငယ္သည္ မွ်စ္ခ်ဳိးရင္း မွ်စ္ႏွင့္အတူ ေႁမြေဟာက္ကိုပါ ေရာ၍ ဆုပ္ကိုင္မိရာ ေႁမြက လက္ေမာင္းတစ္ေလွ်ာက္ သူ႔ လက္မလႊတ္မခ်င္း ကိုက္ထားေလသည္။ ေဆး႐ံုေရာက္ လွ်င္ပင္ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့။
“ၿပီးေတာ့ အေနာက္ပိုင္းက ေအာင္ႀကီး ပိုးထိတုန္း က ခုလုိပဲ ေဆးဆရာ သန္းျမင့္ပင့္ၿပီးတြင္ခုတ္တာ ေကာင္း သြားတာပဲ မဟုတ္လား”
“ဟာ ဒါကေတာ့ အဲဒီ တုန္းက ေႁမြက အဆိပ္မရွိတဲ့ ေႁမြမုိ့ပါဗ်ာ”
ဆင္ေျခကန္ေနရေသာ္ လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က တပ္ကူမပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေဒါသ ထြက္လာသည္။ ေလသံမာ လာသည္။
“ကဲ ကြၽန္ေတာ္လဲ အႀကံကုန္ၿပီ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီလုိ ရမ္းၿပီး မဟုတ္ကဟုတ္က ေဆးေတြ ေလွ်ာက္ထိုးေနလုိ႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားသား အသက္ ပစ္ရမွာပဲ။ အမွန္က ဆီးေဆး ထိုးရမွာ လာစစ္ဆုိတဲ့ ဆီးေဆး။ ဒီလုိ ဘီတြဲေတြ အေရာင္ဆုိး ထားတဲ့ ေဆးေတြ ေလွ်ာက္ထုိးလည္း ခင္ဗ်ားသား အသက္ စိတ္မခ်ရဘူး။ ခုလုိ တြင္ခုတ္ ႐ံုနဲ့လည္း ေႁမြဆိပ္က ကုန္ မသြားဘူး။ ေက်ာက္ကပ္ထဲ အထိ ပ်ံ႔ႏွံ့ေနမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာမွ က်န္းမာေရး အသိမရွိ ၾကဘူး”
သူတို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလး ေတြျဖင့္ ေခါင္းငံု႔ နားေထာင္ေန ၾကသည္။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာေနရသည္။ အဲဒီလုိေနတဲ့ ေဆးဖုိးေငြ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ဦးေဆာင္စုၿပီး ခုခ်က္ခ်င္း ေဆး႐ံု ပို႔ေပးရမလား။ကြၽန္ေတာ္ ၏ ေက်ာင္းဆရာတစ္လစာ သည္ပင္ သူ၏ ေႁမြဆိပ္ေျဖ ေဆးတစ္လံုးဖိုး မရွိ။ အႀကံသာ ေပးႏုိင္သည္။ လက္ေတြ႔က မပါ။
တညည္းညည္း၊ တညဴညဴ ေအာ္ေနေသာ ဆန္းထြန္းကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ “ေရ ေရေပးစမ္းပါ။ ရင္ထဲက ပူလုိက္တာ။ မေလးရယ္ အစ္ကို႔ကို ေရတစ္ခြက္ ေလာက္တုိက္စမ္းပါ”
အနီးရွိ သူ႔ႏွမငယ္ကို အသနားခံသည္။ မေလးမႊား သည္သူ႔အစ္ကိုကို ေရခပ္တုိက္ ရႏုိးႏုိး၊ လူႀကီးေတြ မ်က္ႏွာ အကဲကို ခတ္ေနေလ၏။
“ေအးဗ်ာ အခု ဆန္း ထြန္းေရေတာင္း ေနတယ္ေနာ္။ ေယာင္လုိ့မ်ား သြားမတုိက္ ေလနဲ့။ ေႁမြဆိပ္ပ်ံ႔ႏွံ႔မႈက ျမန္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါပဲ က်ဳပ္ ေျပာခဲ့မယ္”
ကြၽန္ေတာ့္တပည့္ကို ေနာက္ဆံုးၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ၾကည့္လုိက္သည္။ လူနာကို လက္ေလ်ာ့လုိက္ေသာ ဆရာ၀န္တစ္ဦးႏွင့္ တူေကာင္းတူေနမည္ ထင္သည္။
“ဆန္းထြန္း မင္းေနသာ ရဲ႔လား”
“ရင္ထဲက ပူတယ္ဆရာ။ေရေသာက္ခ်င္တယ္”
အားလံုးက ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေရေပးရမလား။ မတုိက္ရ ဘူးလားဆုိသည့္သေဘာ။
ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ၀န္တစ္ဦး မဟုတ္ပါ။ က်န္းမာေရး အသိ မရွိေသာ ေက်းလက္ေန ေတာသူေတာင္သားမ်ားကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ နားမ်က္ ေစ့ဖြင့္မေပးႏုိင္ခဲ့ပါ။ေရေသာက္ လွ်င္ေတာ့ အဆိပ္က ပို၍ပ်ံ႔ႏွံ့ လြယ္မည္ထင္သည္။ မတိုက္ပါနဲ႔ဟု ေျပာလွ်င္လည္း ေရငတ္ေနသူကို မညႇာတာရာ ေရာက္ေပမည္။
“မေလးမႊားရယ္၊ အစ္ကို႔ကို သနားရင္ ေရတစ္ခြက္ ေလာက္ ခပ္ေပးစမ္း ပါ”အနား တြင္ရွိေသာ ႏွမငယ္လည္း ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္။ ထုိင္ရာမွ မထရဲ။ကြၽန္ေတာ္ ဤျမင္ကြင္း ကိုဆက္၍ မျမင္လုိ၊ မၾကည့္ လိုေတာ့ပါ။ ျဖစ္လုိရာ ျဖစ္ေစ ေတာ့။ ေပယ်ာလကံ ျပဳရေပ ေတာ့မည္။ႏႈတ္ဆက္၍ေက်ာင္း ေပၚျပန္တက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္း ေပၚမေရာက္မီ သဲေခ်ာင္း အတြင္း ယက္ကန္ယက္ကန္ ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း အေတြးမ်ား လည္း ေနာက္ကိုသာ တစ္ရစ္ ၀ဲ၀ဲႏွင့္။
ေက်ာင္းေပၚ ေရာက္လွ်င္ လက္ေထာက္ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားသည္ပင္ ေက်ာင္းတက္၍ စာသင္ခန္း အသီးသီး ၀င္ေနၾကေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စာသင္ခန္းထဲ၀င္ စာသင္ေန ေသာ္လည္း စိတ္ထဲ ဆန္းထြန္း ထံ၌သာ ေရာက္ေနသည္။ ရင္ ထဲမွာလည္း အခံရခက္ေန၏။ စိတ္ထဲ၌ မေက်မနပ္ျဖစ္ေန ေလသည္။ မည္သူ႔ကိုလည္း အမည္ေဖာ္ မရ။ ဆန္းထြန္းမိဘ ကိုေသာင္းဘိုကိုလား။ သူ၏ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း တစ္သိုက္ကိုလာ။ က်န္းမာေရးအသိ မရွိ ေသာ တစ္ရြာလံုးကိုလား။ ေဆး႐ံု ေဆးခန္းႏွင့္ အလွမ္းေ၀း ေသာ ဇနပုဒ္၌ လူလာျဖစ္ ေနၾကရျခင္းကိုလား။ မေ၀ခဲြ တတ္။ကြၽန္ေတာ့္စကား မေအာင္ျမင္၍ေဆးကုသစရာ ေငြရွာမရေသာေၾကာင့္ လူ႔ အသက္တစ္ေခ်ာင္း မ်က္ေစ့ ေအာက္မွာပင္ ပစ္လုိက္ရ မည့္အေရး သိျမင္ေနပါသည္။ဆန္းထြန္း အလြန္ခံလွ်င္ ေနာက္ထပ္ သံုးေလးနာရီထက္ မပို။ အသားေတြ မဲျပာ လာၿပီ။ ေႁမြဆိပ္မႊန္ေနၿပီ။ သူ၏ ေရေတာင္းသံ တစာစာသည္ နားထဲ၀င္လာသည္။ ဆူညံစြာ စာအံေနေသာ ေက်ာင္းသားထု၏ အသံကို ေဖာက္ထြင္း၍ နား ထဲတြင္ ၾကားေယာင္လာသည္။
“ညီမေလးရယ္၊ မေလးမႊားရယ္ အစ္ကို႔ကို ေရခပ္ေပး စမ္းပါ”ဟူေသာအသံ။ အစ္ကို၏ ဆႏၵကို လုိက္ေလ်ာ လုိေသာ္လည္း လူႀကီးမ်ား၏ မ်က္ႏွာ ရိပ္၊ မ်က္ႏွာကဲကို ၾကည့္ေန ေသာ မေလးမႊား။ အသက္ ထြက္မည္ကို သိေသာ္လည္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကေသာ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ား။ လူ႔ဘ၀သည္ ရခဲလွ၏ ဆုိေသာ္လည္း ဤလုိ ဇနပုဒ္ကေလး၌ ဘာမွ မဟုတ္ေသာ ေဘးတုိ႔ျဖင့္ လူ႔ေလာကမွ စြန့္ခြာခဲ့ရသူေတြ မနည္းေတာ့ၿပီ။
ထမင္းစားေက်ာင္း မဆင္းမီအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ ေက်ာင္းေပၚသို႔ ကိုေသာင္း ေအးတက္လာသည္ကို ေတြ႔ျမင္လုိက္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ပါၿပီ။ အေၾကာင္းၾကား လာသည္ပဲ ျဖစ္ရမည္ဟု။ “ဆရာဆန္းထြန္း ေစာေစာကပဲ ဆံုးရွာၿပီ” ကြၽန္ေတာ္က မထူး ဆန္းသလုိဟန္ျဖင့္ ခပ္ေအး ေအးပင္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ စိတ္အခ်ဥ္ ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ အေငၚတူးတူး စကားလံုး ထြက္သြား၏။
“ဟုတ္လား အင္း ေသေတာ့ ေအးတာေပါ့ဗ်ာ”
“ဗ်ာ”
သူ ကြၽန္ေတာ့္စကားသံ ေၾကာင့္ အာေမဋိတ္သံ ျပဳသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မွားသြားသည္။ ေလသံမာသြားသည္။ စကားလံုး ေလသံ၏ အနက္ကို အေျဖရွာဖုိ႔ အေျပး အလႊားစဥ္းစား၍
“ေအာ္ ဒီလုိပါ။ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရ တာထက္ စာရင္ ခုလုိ အသက္ထြက္သြား တာကမွ သူ႔အတြက္ ဒုကၡၿငိမ္း သြားတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား”
ဟု စကားေလသံေျပာင္း လုိက္သည္။ သူကလည္း လက္ခံလုိက္ပံုရသည္။
“အဲ အဲ ဟုတ္တယ္။ ေသတာ သူ႔အတြက္ ခပ္ ေကာင္းေကာင္းပဲ” ဟု ဆုိ ကာ ႏႈတ္ဆက္ျပန္သြားသည္။
သူ႔ေက်ာျပင္ကို ေငးရင္း ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးလက္စ မသတ္။ဆီးဘန္နီဆရာေတာ္၏ ေလအတုိင္းေျပာရလွ်င္ “ဤလုိ ဇနပုဒ္၌ လူျဖစ္လာရ ေသာ သူတို့တစ္ေတြသည္ . . . . . . . . . ။
မဟုတ္ဘူးလား။ ေရာဂါလည္း သိတယ္။ ေရာဂါ ေပ်ာက္မယ့္ေဆးလည္း သိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆး၀ယ္ ကုသဖုိ႔ စရိတ္မရွိဘူး ဆုိမွေတာ့ . . . . . . . . . ။
ပရိတ္ႀကီး ၁၁ သုတ္မွာ ပါေသာ ေဘးဥပါဒ္ေတြထဲ မွာ“ဇနပဒေရာဂေတာ၀ါ” ကို ဇနပုဒ္၌ ေတြ႔ရေသာ၊ ျဖစ္ရေသာ ေရာဂါဟု အနက္ဖြင့္ သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဇနပုဒ္၌ လူလာျဖစ္ရသျဖင့္ ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲျခင္း၊ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ ေခါင္းပါးျခင္း၊ ေခတ္မီေဆး႐ံု ေဆးခန္းႏွင့္ လက္လွမ္း မမီျခင္း၊ အနာသိေသာ္လည္း ကုသစရာ ေငြမရွိျခင္း စသည္ တုိ႔မွာ “ဇနပဒေရာဂါ” ပင္ ေလာဟု အေတြးနယ္က်ယ္ေန မိေလေတာ့၏။
သာလြန္ေက်ာ္
၀န္ခံခ်က္။ ။ ၂၀၁၀ ခု၊ ဇူလိုင္လထုတ္ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပေပးပါသည္။ (ကူးခြင့္ျပဳေပးပါရန္လည္း စာေရးသူႏွင့္ အယ္ဒီတာအား ေလးစားစြာေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။)
မွတ္ခ်က္။ ။ေျမြထက္အဆိပ္ျပင္းသူ တိတ္တဆိတ္ လူသတ္ေကာင္းမ်ား သည္ ျမန္မာတစ္ျပည္လုံးသို႔ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး အတုမ်ားကို ေရာင္းခ်ထားပါသည္။ တစ္ႏွစ္ခြဲအတြင္း သိန္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္တန္ တိုက္ႀကီးေဆာက္ႏိုင္လာၿပီး ခ်မ္းသာခဲ့ေၾကာင္း သိရပါ၏။ ယခုအခါ ယင္းတိုက္ႀကီးအား သိန္း(၇၀၀)ျဖင့္ ေရာင္း၍ အမူကို ေျဖရွင္းလိုက္ရေၾကာင္း ၾကားသိရပါသည္။ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး အတုေၾကာင့္ ေသဆုံးခဲ့ရေသာ အသက္မ်ားႏွင့္တရာခံမ်ား၏ ျပစ္ဒါဏ္အား ႏိႈင္းစာ၍သာ ၾကည့္ေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့………….။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၁၀ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ(၉)ရက္။
2 comments:
ဤ၀ထၳဳေကာင္းေလး မ်ားကဲ့သို႔ ထပ္မံေတြ႔ရင္ တင္ျပေပးသြားပါအုံးမည္။ ရြာမွ ေျမြကိုက္လူနာမ်ားတစ္ခ်ိဳ႔မွာ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးထိုးေသာ္လည္း ေသဆုံးသြားခဲ့ရ၏။ မည္သူကမွ် ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး အတုပါဟု မထင္မွတ္ခဲ့ၾကပါခင္ဗ်ား..။
ဇနပုဒ္မွာလူျဖစ္ရတာလည္း မလြယ္ပါလားေနာ္..
သနားစရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀အေၾကာင္းေလးကိုဖတ္ရလို႔ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူး ဦးေရ..။
အားလံုးသတၱ၀ါေတြက်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔.......။
Post a Comment