abels: More News
The Lady ...
05 December 2011
The Lady ...
(Credit: Google image)
မေန႔ညက အဲဒီ႐ုပ္႐ွင္ သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္၊ လူမ်ား,မမ်ား မသိႏိုင္တာနဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္မစမီ နာရီဝက္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ကတည္းက ႀကိဳေရာက္ေန ျဖစ္တယ္၊ လက္မွတ္ဝယ္ဖို႔ တန္းစီရင္း ခံုေနရာ ဘယ္ေလာက္ က်န္ေသးသလဲ ျပတဲ့ ေမာ္နီတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ကို က်န္ေနေသးတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒါနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျဖစ္သြားတယ္..၊ ျပမယ့္ ခန္းမထဲကို ဝင္လို႔ရၿပီ ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဝင္ထိုင္ေနလိုက္ၿပီး နည္းနည္းစီ ဝင္လာေနတဲ့ လူေတြကို ေငးၾကည့္ေန မိတယ္၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီလိုဇတ္ကားမ်ိဳးကို လာၾကည့္သူေတြဟာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳး ေတြမ်ား ျဖစ္ႏိုင္မလဲလို႔ အရမ္း သိခ်င္ေနမိတယ္၊ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ဖူးသူေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မၾကာခင္မွာ သြားမယ့္သူေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားလို႔ ဒုကၡႏြံထဲက မတက္ႏိုင္ေသးတဲ့ ႏိုင္ငံေလးနဲ႔ အဲဒီအထဲက အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ပိုၿပီး သိခ်င္သူေတြ မ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ Luc Besson ဘာပဲ႐ိုက္႐ိုက္ ၾကည့္လိုက္မယ္ ဆိုသူေတြလား...၊
က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ေတြးေနမိတာကို ေဘးက မအိမ္သူကို ေျပာေတာ့ အင္မတန္ လက္ေတြ႔က်တဲ့ အႀကံဥာဏ္ကို ေပးတယ္၊ 'သိခ်င္ရင္ လိုက္ေမးၾကည့္ ပါလား' တဲ့..၊ ဝင္လာသူေတြ ကေတာ့ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သက္လတ္ပိုင္းနဲ႔ သက္ႀကီးပိုင္းေတြ မ်ားတယ္၊ ျမန္မာ တစ္ေယာက္တေလမ်ား ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ပါလာမလားလို႔ တစ္ေယာက္မွ အလြတ္မေပးဘဲ ထိုင္ၾကည့္ေနေသးတယ္၊ အာ႐ွသူလို႔ ယူဆရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတာက လြဲရင္ က်န္တဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြက အေနာက္တိုင္းသား ေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ဒီလို ႐ုပ္႐ွင္မ်ိဳးကို ၾကည့္ၿပီး ျပန္အထြက္မွာ တျခားျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အျမင္ကို ၾကားခ်င္၊ သိခ်င္မိတယ္၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ခန္းမထဲမွာ မီးေတြ ေမွာင္သြားခဲ့တယ္....၊
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ႔သမီးေလးကို အစဥ္အလာ ႀကီးခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့သမိုင္းကို ေျပာျပေနတဲ့ အခန္းနဲ႔ ဇတ္လမ္း စ,ပါတယ္၊ အဲဒီ အခန္းမွာ ပုဂံရဲ႕ အ႐ုဏ္ တက္ ျမင္ကြင္းေတြကို ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ညႇပ္ၿပီး ျပသြားတယ္၊ ပုဂံဟာ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ပိတ္ကားေပၚမွာ ၾကည့္ရတာ ပိုၿပီး က်က္သေရ ႐ွိေနသလိုပဲ၊ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အတြင္းဝန္႐ံုး လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္မႈ၊ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေဒၚခင္ၾကည္ ေနမေကာင္းလို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာရတဲ့ အေမစု အခန္းေတြကို ျပပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု၊ NLD ဖြဲ႔စည္းမႈ၊ ေ႐ႊတိဂံု ညီလာခံ.. စတာေတြ ဆက္လာပါတယ္၊ ဒီအခန္းေတြကို ျပတဲ့အခါ အမ်ားသိတဲ့ အတိုင္း ယိုးဒယားနယ္စပ္မွာ တူႏိုင္သေလာက္ အတူဆံုး ဆက္တင္လုပ္ၿပီး ႐ိုက္ထားတဲ့ အခန္းေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က တကယ့္ေနရာေတြကို ေရာေမႊၿပီး ျပသြားတယ္၊ ဒီဇတ္ကား ႐ိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ဘာမွ မစေသးခင္ ဒါ႐ိုက္တာ Luc Besson နဲ႔ အေဖာ္ ၂ ေယာက္က ျမန္မာျပည္ကို လာၿပီး ႐ွဳခင္း၊ ျမင္ကြင္းေတြကို ကင္မရာ အေသးေလးနဲ႔ ၁၇ နာရီစာ ႐ိုက္သြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ အခု အဲဒီ႐ွဳခင္းေတြကို ဒီလို ေနရာေတြမွာ ျပန္သံုးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အေမစုရဲ႕ အမွတ္ ၅၄ အိမ္ကိုေတာ့ ယိုးဒယား နယ္စပ္မွာ တပံုစံတည္း ျပန္ေဆာက္ၿပီး ႐ိုက္ပါတယ္၊
ဇတ္လမ္းက အေမစုအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ မီ႐ွဲလ္ယိုး (Michelle Yeoh) နယ္ေတြကို စည္း႐ံုးေရး ခရီးထြက္တာ၊ ေနာက္ေတာ့ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ထိန္းသိမ္းခံရတာေတြ ဆက္ျပတယ္၊ မီ႐ွဲလ္ယိုးက ဇတ္ဝင္ခန္းေတြမွာ ျမန္မာစကားကို သြက္သြက္လက္လက္ ေျပာႏိုင္ေအာင္ က်င့္ထားတာ ေတြ႔ရေပမယ့္ ေလသံကေတာ့ အေတာ္ေလး ဝဲတယ္၊ ဒီေနရာမွာ သူ႔အသံနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူ ႏိုင္မယ့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို စကားေျပာခိုင္းၿပီး ေနာက္ခံအသံ ထပ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာတာကိုပဲ ပိုသေဘာက်တယ္၊ ဒါဟာ သူ႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈ မဟုတ္လား၊ အစ တစ္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္မွာ နားထဲ တမ်ိဳးျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့လည္း အသားက် သြားပါတယ္၊ ျမန္မာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ဇတ္ဝင္ခန္းေတြကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပီျပင္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက မ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ တာနဲ႔ ထိုင္းလူမ်ိဳးမွန္း သိသာသလို တခ်ိဳ႕ကလည္း ျမန္မာစကား ေျပာတဲ့ေလသံ အရမ္း ဝဲလြန္းတာ သတိထား မိတယ္၊ စစ္ဗိုလ္၊ စစ္သားနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ျပရင္ အမ်ားအားျဖင့္ ရက္စက္၊ ၾကမ္းတမ္းမႈ၊ ေကာက္က်စ္မႈကို ျပႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒီအတိုင္း ဟုတ္လိုက္ေလဗ်ာ-လို႔ ဆိုရမယ့္ အခန္းေတြ ႐ွိသလို ဇတ္နာေအာင္ သာသာထိုးထိုးေလး လုပ္ထားတာေတြလည္း ပါတယ္လို႔ ေျပာရမွာ ပါပဲ၊ ဒါဟာ ခံစားမႈကို ဦးစားေပးတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ မဟုတ္လား...၊
ဇတ္လမ္းရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အခန္းတစ္ခု ျဖစ္သလို က်ေနာ္လည္း အႀကိဳက္ဆံုး ဇတ္ဝင္ခန္းကေတာ့ အေမစုကို ႏိုဘယ္လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ေပးတဲ့အခန္းပါပဲ၊ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕က ဆုေပးပြဲ ခန္းမ၊ အခမ္းအနား အျပင္အဆင္မွ စၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဆုလက္ခံ ယူတဲ့ မိုက္ကယ္လ္အဲရစ္စ္၊ အလက္ဇန္းဒါးနဲ႔ ကင္မ္တို႔ ရပ္ေနတဲ့ ပံုစံ အေနအထား အေသးစိတ္ကအစ ဂ႐ုစိုက္ထားတာ သတိထား မိတယ္၊ တဖက္ကလည္း ရန္ကုန္က အိမ္ႀကီးထဲမွာ အေမစု တျဖစ္လဲ မီ႐ွဲလ္ယိုးက ေရဒီယို အေဟာင္းႀကီး တစ္လံုးကို နားေထာင္ေနတယ္၊ သူ႔ကိုယ္စား မိသားစုကို ဆုလက္ခံယူဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ ခ်ိန္မွာပဲ မီးျပတ္သြားတယ္၊ သူနဲ႔အတူ ေရဒီယို နားေထာင္ေနတဲ့ အေဖာ္ အမ်ိဳးသမီးက ေရဒီယိုအေသးေလး ေျပးယူတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ အခမ္းအနားကို လြတ္သြားမွာစိုးလို႔ အေမစုက စိတ္လႈပ္႐ွား ေနတယ္၊ ေရဒီယို ေရာက္လာေတာ့ အထဲမွာ ဓါတ္ခဲ မ႐ွိျပန္ဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးထဲက ဓါတ္ခဲေတာင့္ေတြထုတ္၊ ေရဒီယိုထဲ အျမန္ထည့္ၿပီး ဖြင့္နားေထာင္ လိုက္ေတာ့ သားႀကီး အလက္ဇန္းဒါးက ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာေနခဲ့ၿပီ၊ အေမစုကေတာ့ သားရဲ႕အသံကို မ်က္ဝန္းေတြ တလက္လက္နဲ႔ နားေထာင္ ေနတယ္၊ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာအၿပီးမွာ ဂုဏ္ျပဳေအာ္ခက္စထရာက ေတးသြားတစ္ပိုဒ္ကို တီးမႈတ္လိုက္တယ္၊ က်ေနာ္ အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ Pachelbel Canon တူရိယာသက္သက္ ေတးသြား..၊ စႏၵရားနဲ႔ ခ်ယ္လိုကို အားျပဳထားတဲ့ ေတးသြား...၊ အဲဒါကို ေရဒီယိုကေန ၾကားရတဲ့အခါ အေမစုက တဖက္ကေန စႏၵရားကို အသာအယာ လိုက္တီးပါတယ္..၊ မိသားစုနဲ႔ ေဝးၿပီး တစ္ဦးတည္း ပိတ္ေလွာင္ခံထားရတဲ့ အိမ္ႀကီးထဲမွာ စိတ္ဓါတ္မာေက်ာ ပါတယ္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညအေမွာင္ထဲ စႏၵရားခလုတ္ေတြကို အသာအယာ တို႔ထိလို႔...၊ အဲဒီျမင္ကြင္းကို အလင္းအေမွာင္ ႏိုင္ႏိုင္၊ ေနာက္ခံဂီတ အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ပံ့ပိုးလိုက္တဲ့အခါ အမ်ိဳးစံုတဲ့ ခံစားမႈေတြက ရင္ဘတ္ထဲမွာ ျပည့္က်ပ္ လာေတာ့တယ္၊
က်ေနာ္ ျပန္ေျပာခ်င္တဲ့ ေနာက္တစ္ခန္းကေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ သိပ္မေနရေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ မိုက္ကယ္လ္အဲရစ္စ္ဆီက စာကို ဖတ္အၿပီးမွာ ၿဗိတိသွ် သံ႐ံုးကတဆင့္ အေမစုက ဖုန္းဆက္တဲ့ အခန္းပါ၊ အသံလိႈင္းေတြ သိပ္မၾကည္တဲ့ ဖုန္းကို မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲၿပီး ေျပာတဲ့အခန္း...၊ 'က်မ ျပန္လာဖို႔မ်ား လိုေနမလားဟင္' ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ေျပာခ်လိုက္တဲ့ မီ႐ွဲလ္ယိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အရိပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖတ္ေျပးသြားတယ္၊ မိသားစု၊ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ခင္ပြန္း၊ ေနာက္ဆံုးၾကားျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ့္ အသံ၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္၊ ေသာက၊ ျပည္သူလူထု၊ ဒုကၡဆင္းရဲ... အဲဒါေတြ အကုန္လံုးကို အဲဒီ စကၠန္႔ပိုင္းေလးမွာ မီ႐ွဲလ္ယိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ ရင္နင့္ရတဲ့ အခန္းပါပဲ၊ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ႐ံုထဲမွာ က်ေနာ့္ေဘးက မအိမ္သူလိုပဲ တိတ္တဆိတ္ ႐ွိဳက္သံေတြ ၾကားေနရတယ္..၊
သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြ အျဖစ္ မိုက္ကယ္လ္အဲရစ္စ္၊ အလက္ဇန္းဒါး၊ ကင္မ္ တို႔ရဲ႕ ႐ုပ္သြင္၊ အမူအရာေတြ အေတာ္ေလး တူေပမယ့္ အေမစုရဲ႕ ကာ႐ိုက္တာကို ခံစားယူရတာေတာ့ လြယ္မယ့္အလုပ္လို႔ က်ေနာ္ မထင္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အရပ္အေမာင္း၊ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ျခင္း ဆင္သလို ႐ွိတဲ့ အာ႐ွ သူ မင္းသမီး မီ႐ွဲလ္ယိုးက အေတာ္ေလးေကာင္းေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြား ႏိုင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြမွာ အေမစုရဲ႕ အၾကည့္ကို 'ဖမ္း' ႏိုင္တာ သတိထား မိတယ္၊ ဇတ္လမ္းထဲမွာ မ်က္ရည္ဝဲတာ..၊ မ်က္ရည္က်တာေတြ ပါ,ပါတယ္၊ အေမစုေကာ.. အျပင္မွာ ဒီလိုမ်ိဳး ႐ွိဖူးလား? က႐ုဏာတရား ႀကီးမားလွတဲ့ အဲဒီမ်က္ဝန္းေတြ ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝဲေနတာ ျမင္ေတြ႔ဖူးသူ မ႐ွိသေလာက္ နည္းပါးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတိုင္းျပည္ကို ခ်စ္လြန္းတဲ့ ဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီး ဟာလည္း သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ မိသားစု အတြက္ ငိုေႂကြးရခ်ိန္ေတြ ႐ွိလိမ့္မွာ အေသအခ်ာပါ၊ အနည္းဆံုး ရင္ထဲက နက္႐ွိဳင္းတဲ့ တစ္ေနရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုကေတာ့ ခံစားမႈကို ႏႈိးဆြရမယ့္ ႐ုပ္႐ွင္ျဖစ္လို႔ ဒီလိုမ်ိဳး သာသာထိုးထိုး ႐ွိႏိုင္တာ သဘာဝပါပဲ၊
ဒီ႐ုပ္႐ွင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပင္သစ္ဒါ႐ိုက္တာ Luc Besson ကို အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ ေမးၾကတယ္၊ 'ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႐ုပ္႐ွင္ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သာ ၾကည့္ခြင့္ရရင္ ဘာေျပာမယ္လို႔ ထင္သလဲ'..တဲ့၊ သူက ေျဖတယ္၊ 'ျဖစ္ႏိုင္တာ ႏွစ္ခုပါပဲ၊ ေဒၚစုက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၿပီး ျဖစ္ရေလ Luc ရယ္..၊ မင္းမို႔ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ကူးယဥ္ေတြ စဥ္းစားတတ္ ပေလတယ္-လို႔ ေျပာရင္ေျပာ..၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔မိသားစုရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေအာက္ေမ့ သတိရစိတ္နဲ႔ တိတ္ဆိတ္ခ်င္လည္း တိတ္ဆိတ္ ေနလိမ့္မယ္' တဲ့၊ တကယ္တမ္းမွာလည္း Luc Besson က ကံေကာင္းစြာနဲ႔ အေမစုကို လာေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ သူက ေမးလိုက္တယ္၊ 'အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ ေဒၚစု ဒီဇတ္ကားကို ၾကည့္ခ်င္သလား' ဆိုေတာ့ အေမစုက 'က်မအတြက္ အား႐ွိတဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ၾကည့္ျဖစ္မွာပါ'လို႔ ျပန္ေျပာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊
အႏႈတ္လကၡဏာ တစ္ခုကို ေျပာပါ ဆိုရင္ေတာ့ ဇတ္ကား အဆံုးသတ္ဟာ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရပါတယ္၊ ဒီဇတ္လမ္းကို ႐ိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဇတ္သိမ္းဟာ happy ending မဟုတ္သလို tragic ending လို႔လည္း မဆိုႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ပါ၊ (အခုထိလည္း ဒီႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုမွ မဟုတ္ေသးပါဘူး)၊ ဆိုေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ဇတ္သိမ္းဟာ အထိုက္အေလ်ာက္ ခက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳး ဇတ္သိမ္းပံုထက္ ပိုၿပီး အႏုပညာ ဆန္မယ့္ လုပ္ကြက္ေတြ ႐ွိမယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါ႐ိုက္တာမွာလည္း သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔သူ ႐ွိမွာပါပဲ၊ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာရတာ လြယ္လြယ္ေလးပါ၊ ႐ုပ္႐ွင္တစ္ခုလံုးကို ၿခံဳၾကည့္ရင္လည္း ဟာကြက္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ အထူးသျဖင့္ အေမစုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္႐ွားမႈ အသားေပး အခန္းေတြမွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ရသေလာက္ သတင္းအခ်က္အလက္ ေတြနဲ႔ပဲ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ သိုသိုသိပ္သိပ္နဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး ႐ိုက္ခဲ့ရတာ က်ေနာ္တို႔ ေမ့ထားလို႔ မျဖစ္ပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီ႐ုပ္႐ွင္ဟာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ႐ိုက္ကူးတဲ့ သတင္းမွတ္တမ္းကားလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီ ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ တန္ဖိုးႀကီးမား လွတဲ့ ေပးဆပ္၊ စြန္႔လႊတ္မႈေတြနဲ႔ ေနထိုင္ေနတဲ့၊ လူေတြက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ 'The Lady' လို႔ နာမ္စားသံုး ေခၚေဝၚၾကတဲ့ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ အေၾကာင္းပါ၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ရင္ကိုလာမွန္ ခဲ့ပါတယ္...။ ။
ညီလင္းသစ္
၅ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၁
တဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပေပးပါသည္။
0 comments:
Post a Comment