အငယ္ေလးကို ခ်စ္ခဲ့မိလို႔ (၁)

အငယ္ေလးကို ခ်စ္ခဲ့မိလို႔ (၁)
ေရႊလမ္းေငြလမ္း ၀င္းၾကည္

ဦးေရႊ၀င္းသည္ အသက္(၄၉)ႏွစ္ေရာက္မွ ေဗြေဖာက္လာၿပီဟု ပတ္၀န္းက်င္က ေမ့ေငါ့ၾက၏။ သူ႔ဘ၀သူလဲ အသိသား။ ျဖစ္ပုံကလည္း အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ အဆန္းတၾကယ္၊ မၾကား၀ံ့ မနာသာပါပဲ။
ဦးေရႊ၀င္းမွာ ပထမဇနီးႀကီး ေဒၚေဌးၾကည္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္သက္ (၂၆)ႏွစ္ရိွေလသည္။ သားႀကီး ေမာင္ထိပ္တင္ အသက္(၂၅) ႏွစ္ျပည့္ၿပီ၊ သမီးငယ္ ဂ်မ္းေထာ္မွာ အသက္ (၂၃)ႏွစ္ျပည့္၍ သားသမီး (၂)ဦးသာရိွ၏။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွာ အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရုံတစ္ခု တည္ေထာင္ထားသည္။ အမ်ဳိးသမီးလုပ္သား ၁၀၀ ေက်ာ္ရိွ၏။ ေန႔ဆိုင္း၊ ညဆိုင္းခြဲ၍ အလုပ္ဆင္းၾကရသည္။ အလုပ္သမား မ်ားကို ဦးေရႊ၀င္း ဇနီး ေဒၚေဌးၾကည္က မန္ေနဂ်ာမကေလးမ်ား အဆင့္ဆင့္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။
ေလာကႀကီးတြင္ အရာရာမွာ ျပည့္စုံျခင္းႏွင့္ ေလာကမွာ အေကာင္းဆုံးဘ၀၊ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္၊ အေကာင္းဆုံးအရာသည္ ဘာကို ေခၚပါသနည္း။ ဦးေရႊ၀င္းေတြး၍ ၿပဳံးေနမိ၏။
ေဒၚေဌးၾကည္သည္ ဦးေရႊ၀င္း၏ ၀တၳဳစာမူၾကမ္းမ်ားထားေသာ စာအုပ္ႏွင့္ ေကာင္မေလးအေၾကာင္း တစ္ပိုင္း တစ္စ ေရးသားထားေသာ ေပးစားမ်ား၊ ျပန္စာမ်ားအား တစ္ရြက္ျခင္း ရွာေဖြ ဖတ္ေနေသာ အခါ…..
ဦးေရႊ၀င္း၏ ေခ်ပုန္းခုတ္ေနေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ား ပီျပင္စြာ ရုပ္လုံး ေပၚေပေတာ့သည္။

ခ်စ္စုမ
ေန႔။ ၁၅-၃-၂၀၀၀။

ရက္စက္လိုက္တာ ကေလးရယ္--
အေျပာတျခား၊ အလုပ္တစ္ျခား ပါစင္ေအာင္ လြဲသြားပါေရာ့လား..။ဒီကမၻာမွာ ေယာက်္ားေတြထဲက ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ခ်စ္မိခဲ့ၿပီး မိန္းကေလးရဲ႕ ပထမဆုံး အေတြ႔အထိ အနမ္းပန္းေတြနဲ႔ က်မရဲ႕ ဘ၀ပန္းပြင့္ကေလး ေၾကြခဲ့ရပါၿပီ

လို႔ ခ်စ္စုမရဲ႕ လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာကေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြ အျမတ္တႏိုး သိမ္းဆည္းထားခ်င္လို႔ နင့္စာေတြ မိတၱဴကူးၿပီး ယူထားလိုက္ပါတယ္။ မူရင္းစာေတြကိုျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခ်စ္စုမအတြက္ ေနာက္ေၾကာင္းရွင္းေအာင္ ဦးဘ၀နဲ႔ ရင္းၿပီး တာ၀န္ယူ ကတိေပးပါတယ္။

သု႔ိ
ဦးအတြက္


ကဗ်ာ(၁)
အခ်ိန္တစ္ခုမွာ စတင္တဲ့ အခ်စ္၊ ရင္ထဲခံစားခ်ိန္မွာ စိတ္ေတြက တိမ္ေတြလို၊ ၾကည္ႏူးလြမ္းဆြတ္မႈေတြက တစ္လွည့္စီ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဆုံမယ္ေတာ့မသိ၊ ေသခ်ာတဲ့ အေျခမွန္ တစ္ခုက တကယ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့သူ ရင္မွာ၊ ထာ၀ရ သတိရေနမွာပါ။ သူနားလည္ႏိုင္ပါေစ။
၁၄-၃-၂၀၀၀

ကဗ်ာ(၃)
ၾကင္နာသူ အခ်စ္ရိပ္

ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ အနမ္းပြင့္
ေၾကးမႈံေပၚက ပုံရိပ္ႏွစ္ခု
ပ်ံ႕လြင့္ေနတဲ့ ရယ္သံ
စီးဆင္းေနတဲ့ မ်က္ရည္
မ်က္စိထဲနားထဲ ျမင္ေယာင္ၾကားေယာင္
တမ္းတသတိရ အခ်ိန္တိုင္းလြမ္းကြယ္။

ခ်စ္စုမ

စာ(၂)
ဦးေရ
ဦးဘ၀ထဲက အိပ္မက္ကေလးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္၊ ထာ၀ရ သတိရေပးရင္ အရာရာအတြက္ ေက်နပ္ပါတယ္ ဦးရယ္---။
ဦးရဲ႕ သမီး။

သို႔
ဦးေရ
က်မ အခ်စ္က ေလးနက္မႈ အျပည့္နဲ႔ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ တန္ဖိုးအရိွဆုံး ရင္ခုံမႈမ်ားစြာ ေပးအပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ မိမိကိုယ္မိမိသာ အသိဆုံးပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်စ္က ေပးဆပ္မႈလား၊ စြန္႔လႊတ္မႈလား၊ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔လားဆိုတာ မေသခ်ာေသးပါဘူး၊ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ေနာက္ ဘယ္ေယာက်္ားအတြက္နဲ႔မွ ႏွလုံးသားက ငိုမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ ခံစားရတဲ့ အခ်စ္က ဒီတစ္သက္မွာ အၿမဲတမ္း စိုးမိုးေနတာမို႔ပါ။ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ ႏွလုံးသားက ခံစားရတဲ့ အခ်စ္ဟာ ဒီတစ္သက္မွာ အၿမဲစိုးမိုးေနတာမို႔ပါ။ သူတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ ႏွလုံးသားက ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္းေတြနဲ႔ ထာ၀ရ ရွင္သန္ေနမွာပါ။ ေျပာရတိုင္း၊ ေရးရတိုင္း အလြယ္ေရး ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္အတုိင္းပါပဲ။ အဲဒီခံစားခ်က္ေတြကို ျဖစ္ေျမာက္ခံစားႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးကို ေပးဆပ္ရသည့္ၾကားမွာ မေသခ်ာတဲ့ ကံၾကမၼာဆိုးေတြ ႀကဳံလာခဲ့ရင္ျဖင့္ မိန္းမသားဘက္က နာစရာရိွရင္ နာရ၊ အရွက္ရမွာပါ။ သုံးႏွစ္အတြင္း ေသာကေတြနဲ႔ မရွင္သန္ရွင္ဘူး။ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္တဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ပဲ အခ်စ္ေတြကို အားကိုးၿပီး အျမန္ဆုံးၿပီးဆုံးမဲ့ရက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ပါရေစ။ နားလည္ခြင့္လႊတ္ပါ။ ၾကားထဲမွာ ဘ၀နဲ႔ ႏႈိင္းဆၿပီး ဘာအျပစ္မွ မတင္ခ်င္ပါဘူး။ က်မက တစ္ျခား ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ရႈပ္တယ္ဆိုတာ ရင္ထဲမွာ ဘာခံစားခ်က္မွ မရိွပါဘူး။ သူ႔တစ္ေယာက္အတြက္ပဲ လုံေလာက္တဲ့ အခ်စ္ေတြကို အစြမ္းကုန္ေပးၿပီးသားပါ။ အၿမဲတမ္း ရွင္သန္ႏုပ်ဳိျခင္းေတြနဲ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ပါဦးရယ္။

ဦးရဲ႕သမီး

ကၽြန္ဳပ္သည္ ဇနီးႀကီး ေဒၚေဌးၾကည္အား မ်ားစြာမွ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရပါ၏။ ကၽြန္ဳပ္ဇနီးႀကီးသည္ ကၽြန္ဳပ္ထက္ (၈)ႏွစ္ခန္႔ အသက္ႀကီး၍ ေခတ္ပညာတတ္ ဘြဲ႔ရ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးပါ။ ရိုးသား၏၊ ေလာကြတ္မပါ။ မ်က္ႏွာထား ပုံမွန္ျဖင့္ မည္သူ႔ကိုမဆို ဆက္ဆံပါ၏။ အပိုစကားျဖစ္တဲ့ “ ေဟာ မေတြ႔ရတာၾကာေပါ့။ က်မက သိပ္ေတြ႔ခ်င္ၿပီး သတိရေနတာ ၾကာၿပီ” စသည့္ စကားပိုမ်ား မေျပာတတ္။ “ကဲ ဘာကိစၥရိွလဲ၊ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ“ က်မတို႔ လုပ္ငန္းက ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ရႈပ္ေနတာ--” ထိုကဲ့သို႔ ကိုယ့္မိသားစု လုပ္ငန္းခြင္ အရိွ အမွန္အတိုင္း ဒဲ့တိုးႀကီး ေျပာတတ္ပါ၏။ သားႏွင့္သမီးကိုလည္း သားေရ--၊ သမီးေရ--ဟု ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚ၊ နာမည္ကိုသာ တက္၍ ေခၚပါ၏။ ထိပ္တင္ႏွင့္ ဂ်မ္းေထာ္ဟု ေခၚ၏။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ေယာက်္ားကိုေတာ့ သူ႔ထက္ အသက္ငယ္ေသာ္လည္း ကိုတတ္၍ ကိုေရႊ၀င္းဟု အသံခပ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔သာ ေခၚတတ္သည္။
ကိုေရႊ၀င္းေရ--ေယာက်္ားေရး--လို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ခၽြဲခၽြဲ ပ်စ္ပ်စ္မေခၚတတ္၊ မသုံးတတ္ပါ။ အညုအခရာ ဆိုရင္ေတာ့ ေ၀လာေ၀းပါပဲခင္ဗ်ား။
မခ်စ္၍ အျပစ္ရွာျခင္း မဟုတ္ပါ---။
ဇနီးႀကီးအေပၚ ေလးစားၿပီးရင္ႏွင့္အမွ် ခ်စ္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး၊ ဘယ္လိုပင္ မူးမူး၊ ဘယ္ေလာက္ပင္ ဗ်စ္ေတာက္၊ ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာေျပာဆူဆူ၊ လုံး၀ မနာတတ္သလို ခြန္းတု႔ံခြန္းျပန္ သိပ္မေျပာပါ။ တစ္ခါ တစ္ခါ ေဒါသ ႀကီးရင္သာ ေပါက္ကြဲၿပီး အနည္းငယ္သာေအာ္၍ ေဒါသသံ ၾကားရပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္လိမ္၍၊ ညာ၍ လွည့္၍ ေျပာေသာ စကားမ်ားကိုလည္း ယုံၾကည္တတ္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ပုံမွန္ ရုိးသားစြာ ေျပာဆိုတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့ ဇနီးႀကီးအား မ်ားစြာ ခ်စ္မိပါ၏။
အေမလို အစ္မလို ေလးစားအားကိုးၿပီး ခ်စ္မိပါ၏။ အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာရင္လည္း သူလုံး၀ မႀကိဳက္ပါ။ ေၾသာ္--လင္မယား ခ်စ္ဆိုသည္မွာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အလိုျပည့္ခဲၾကပါလား။ အသြင္မတူ အိမ္သူမျဖစ္ဆိုတဲ့ ေရွးစကားပုံရိွခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔အႀကိဳက္၊ကိုယ့္အႀကိဳက္ေျပာဆို ဆက္ဆံေနထိုင္ရန္မွာ ၾကာေတာ့ မလြယ္ၾကပါ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမ်ားလင္မယားေတြကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တီတီတာတာသဲသဲလုပ္ျဖစ္ေသာ လင္မယားစုံတြဲေတြ ျမင္ေလတိုင္းသက္ျပင္းမုန္တိုင္းေတြ မႈတ္ထုတ္မိေတာ့၏။

ခ်စ္စုမ---
ဒီေကာင္မေလးသည္ ပထမအႀကိမ္ကၽြန္ေတာ့စက္ရုံမွာ (၁၀)တန္းေက်ာင္းတစ္ခါက်ၿပီး၊ အလုပ္၀င္လာခဲ့၏။(၁၀)တန္းေျဖခါနီးအလုပ္မွ ထြက္၍ ဒုတိယအႀကိမ္အလုပ္၀င္လာျပန္၏။(၁၀)တန္းေအာင္လာၿပီ ေျပာ၏။ စာေပးစာယူတက္၍ ဘြဲ႔ယူမည့္ ဟုသိရ၏။
“ဟဲ့--ခ်စ္စုမ--ညီး ဒုတိယအႀကိမ္ အလုပ္၀င္လာတာဟုတ္ပါၿပီ။ ပထမအႀကိမ္ အလုပ္၀င္တုံးကလို “ ငါ့မိန္းမကို မေအာ္ရဘူး၊ မေလးမစား မဆက္ဆံရဘူးေနာ္”
ခ်စ္စုမက မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္စူးစူးစိုက္စိုက္ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း-
“ဟုတ္ကဲ့ပါဦး၊ သမီးစကားေျပာရင္ ေအာ္ေျပာတတ္လို႔ပါ--ေနာက္ေအာ္သလို၊ ေငါက္သလို မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ စိတ္ခ်ပါ”
ခ်စ္စုမသည္ အသက္(၁၉)ႏွစ္သာ ရိွေသး၏။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာ၏။သူ၏ ရယ္သံကေလးမ်ားသည္ ေယာက်္ားတို႔ ရင္၀ယ္ လႈပ္ခါသြားတတ္၏။ သူမ၏ သြားတတ္ကေလးမ်ားေပၚေအာင္ ရယ္တာကိျုမင္ရလွ်င္ မ်ားစြာမွ ၾကည့္ေကာင္းပါ၏။ ယခုေခတ္မင္းသမီး ဇင္ဇင္ေဇာ္ျမင့္ႏွင့္တူသည္ဟု ဆိုလွ်င္ လုံး၀ မမွားပါ။
နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ အခ်စ္ေတြကိုစုၿပီး ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ထား၏။ တစ္ရက္တည္း ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကို နာရီျခားၿပီး ခ်ိန္းေတြ႔တတ္၏။ အလုပ္ဆင္း၊ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ႏွင့္ နားခ်ိန္မ်ားတြင္ အႀကိဳအပို႔ လုပ္ခိုင္းတတ္၏။
ကၽြန္ဳပ္သည္ ဒီေကာင္မေလး ရည္းစားမ်ားသာသိ၏။ သူ႔ရယ္သံ၊ ေျပာသံေတြကို သာယာၾကည္ႏူးေနမိ၏။ တစ္ေန႔တြင္ စာေပးစာယူေဖါင္တင္ကိစၥ ခြင့္ေတာင္း၏။ ခြင့္ေပးလိုက္၏။ ခြင့္ေပးရုံတင္မက စာေပးစာယူ ကိစၥ ကုန္က်ေငြ ၁၅၀၀၀ ိ/- ခန္႔အား တစ္၀က္ ၇၅၀၀ ိ/- ေငြကို က်ခံမည္ဟု ေျပာေျပာေပးေပး ေပးခဲ့၏။ အလုပ္ျပန္ညမ်ားတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ လုိက္ပို႔ေပးမိပါ၏။ သူကေတာ့ ကိုယ့္ဦးေလး အရြယ္မို႔ အားကိုးတစ္ႀကီး ေနာက္က ယုံၾကည္စြာ လိုက္ပါသည္။ ဆိုင္ကယ္စီးေတာ့လည္း ရဲတင္းစြာျဖင့္ ကၽြန္ဳပ္ခါးကို ဖက္၍ ကိုင္၍ စီးလာ၏။ မိန္းမႏွင့္ ေယာက်္ား ထိေတြ႔မႈ ဆိုသည္မွာ ဖုိႏွင့္မ ထိလွ်င္ မီးပြင့္တဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးသီးလို အခ်စ္ရင္ဖိုလာခဲ့မိ၏။ ဇရာအိုအခ်စ္ကညာပ်ဳိအသစ္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ႏြားအိုျမက္ႏုႀကိက္တယ္ပဲ၊ ဆိုၾက ဆိုၾက၊ အကၽြနုု္ပ္ခ်စ္ခဲ့မိေလၿပီ။
ကၽြန္္ေတာ္သည္ အစပထမေတာ့ အေတြ႕အထိျဖင့္ ေခတၱသာယာမႈကို ရွာမိခဲ့ပါသည္။ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမားျဖစ္၍ ေၾကာက္၍ လိုက္ေလ်ာသည္လား၊ တကယ္ခ်စ္၍လား မေျပာတတ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး အျပန္အလွန္ ခ်စ္တင္းေႏွာမိခဲ့ၾကပါ၏။ အထက္ကစာေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္အထိ ခရီးေပါက္ခဲ့ၾကသလိုဆိုတာ ေဖာ္ျပၾကပါ၏။ ဘယ္ေလာက္အထိ သံေယာဇဥ္ တြယ္တာစြဲလမ္းလာခဲ့မိၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးကလြဲလို႔ မည္သူမွ် သိၾကမည္ မထင္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားဘ၀မွာ ႀကီးမွ ေပါက္သည့္ ၀က္သက္အခ်စ္ေရာဂါမီးကို ေမႊးခဲ့မိပါ၏။ ငယ္စဥ္က ၿမီးေကာင္ေပါက္ မိုက္ရူးရဲ အခ်စ္ထက္ ႀကီးမွ ထသည့္ အခ်စ္ေရာဂါသည္ သိလွ်က္နဲ႔ တုိး၍ အဆေပါင္း တစ္ေထာင္မက ပိုသည္ဟု ဆိုလွ်င္ မွန္ပါသည္။
ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုသည္မွာ မသိလို႔ ဆိုးေသာ လူမိုက္ကို သနားညွာတာ ခြင့္လႊတ္ တတ္ၾကေသာ္လည္း သိလွ်က္နဲ႔ဆုိးေသာ လူမိုက္ကိုေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ၾကရုံမက အားလုံးကး နားေခါင္းရႈံ႕ၾကမည္မွာ ဓမၼတာပါ။
ခ်စ္စုမကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ… ၄၉ ႏွစ္လုံးလုံး မရရိွ၊ မႀကဳံဖူးခဲ့၊ မခံစားဖူးခဲ့တဲ့၊ ၾကည္ႏူးသာယာမႈ အခ်စ္ေတြအားလုံး ေပးဆပ္ခဲ့မိပါ၏။ ခ်စ္စုမကလည္း အရြယ္ႏွင့္မမွ် ခ်စ္တုံ႔ျပန္တဲ့ေနရာမွာ လူငယ္ပီပီ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၊ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္၊ သြက္သြက္လက္လက္ ၊ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သာယာမႈ အျပည့္အ၀ျဖင့္ အခ်စ္ေတြ ေပးခဲ့ပါ၏။
သူဘာတစ္ခုမွ ေတာင္းဆိုျခင္း မျပဳဘဲ ေရႊလက္စြပ္၊ ေရႊဆြဲႀကဳိး၊ ေရႊအသဲပုံ လည္ဆြဲေလးရယ္၊ အက်ၤ ီပုံဆန္းႏွင့္ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ေတြ အေသးသုံး တစ္ေထာင္တန္ ေငြစကၠဴေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လက္ေဆာင္ေတြ ေပးခဲ့ပါ၏။(ယခုေခတ္စားေနတဲ့ အဆိုေတာ္ ထြန္းထြန္းတို႔အဖြဲ႔)ဆိုတဲ့ ကိုႀကီးျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဒီေရာဂါဆန္းႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွ ဒဲ့တိုးႀကီး ခံစားမိခဲ့ရပါ၏။ ဒီသီခ်င္းသံႀကားတိုင္းလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ၿပီး ရွက္တက္၊ ေၾကာက္တတ္လာ ပါေတာ့၏။
ရက္စက္လိုက္တာ ခ်စ္စုမရယ္--ငါကေတာ့ သူငယ္ျပန္အခ်စ္နဲ႔ ရက္ရက္ေရာေရာ ခ်စ္ခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။
သူကေတာ့ ၀တၳဳဆန္ဆန္၊ ရြယ္တူ ရည္းစားေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ထည္လဲတြဲျပေနၿပီး၊ င့ါကိုက်ေတာ့ ေနာက္ကြယ္မွာထား၊ တိတ္တိတ္ပုံးအရံ အခ်စ္ဇရာအုိႀကီးအျဖစ္နဲ႔ ေကာက္ရိုးေျခာက္ပုံႀကီးကို ေခါင္းထိုးထားခဲ့တဲ့ ႏြားႀကီးလို ခ်စ္စုမရဲ႕ အခ်စ္ေႏွာင္ႀကိဳးႀကီးနဲ႔ ခ်ည္ထားခဲ့တာပါလား--။ ယခုမွ ေတြးၾကည့္မိပါ၏။
ငါေပးတဲ့စာေတြကို င့ါသားႀကီး၊ သမီးႀကီးနဲ႔ တစ္ျခား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အလုပ္သမားေတြကို ျပၿပီး၊ သူမွားေၾကာင္း ၀န္ခံလိုက္သတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဇနီး သိသြားေတာ့ ေဒါသေျခာင္းေျခာင္းထြက္ၿပီး ေရႊရင္ေတြ တျဖန္းျဖန္းထုလွ်က္ ငိုပြဲဆင္ေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ပါးကို ရွစ္စိတ္ကြဲသြားမတတ္၊ အရိုက္ခံခဲ့ရပါ၏။
ေလာကႀကီး ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ၿပီး သားသမီးမ်ားက ဖေအရဲ႕ရည္းစားစာကို လက္ပူးလက္က်ဖမ္းၿပီး အဆုံးအမ ခံလိုက္ရပါ၏။ ဖခင္က သားသမီး၊ မိသားစုတစ္စုလံုံးကို ၀န္ခံကတိေတြေပးၿပီး ဒူးေထာက္လက္ေျမွာက္ အရႈံးေပးခံလိုက္ရ၏။ လုပ္ငန္းထဲမွာ အာဏာေတြ၊ ပါ၀ါေတြ အကုန္က်၊ ေငြေရး၊ ေၾကးေရးကအစ လုံး၀ မယုံၾကည္၍ ေငြစာရင္းနဲ႔ ေငြေတြကို မကိုင္ရေတာ့ပါ။
ခ်စ္စုမကို ယုံၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အသဲေတြ ပုံေပးၿပီး ခ်စ္ခဲ့မိ၍ အသဲေတြ ကြဲေနရတဲ့အျပင္ မိသားစုေတြလည္း စိတ္၀မ္း တစ္ကြဲတစ္ျပားစီ ျဖစ္ကုန္ရပါ၏။ ခ်စ္စုမလဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မိသားတစ္စုလုံးရဲ႕ ေျပာဆိုညိုညင္မႈေတြကိုလည္း မခံႏိုင္၊ အလုပ္သမား အခ်င္းခ်င္းပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ေမးေငါ့မႈေတြကိုလည္း မခံႏိုင္ေတာ့ပဲ စက္ရုံမွ ထြက္သြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခ်စ္စုမ ကတိေတြ ထားခဲ့ပါ၏။ သစၥာကတိျပဳ တဲ့ေနရာကေတာ့ ရာဇမုနိဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားမွာပါ။ အၾကပ္အတည္း အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆုိုင္ရရင္ တစ္ပါတည္း ထြက္ေျပးၾကမယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ၾကရင္ (၃)ႏွစ္(၃)မိုး ေစာင့္ၾကမယ္။ ခ်စ္စုမရဲ႕ မိဘကုိ လုပ္ေၾကြးရင္း ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကမယ္။ေပါ့။ ကတိသစၥာေတြ ထားခဲ့ၾကပါ၏။ အဂၤလိပ္လဆန္း ၁ ရက္ေန႔ရယ္။ ၁၆ ရက္ေန႔ညေန ၆ -နာရီမွ ၇ နာရီအထိ ရာဇမုနိဘုရားမွာ ဆုံၾကမယ္လို႔ ကတိထားခဲ့တဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ (၂)လတိတိ သြားၿပီး ေစာင့္ခဲ့မိပါတယ္။ ခ်စ္စုမကေတာ့ လုံး၀ ေပၚမလာေတာ့ပါ။
ယခုမွ ျပန္လည္၍ စဥ္းစားမိပါ၏။ ခ်စ္စုမကို ပထမဆုံး အႀကိမ္ စ၍ ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့ ဟိုတယ္တစ္ခု အခန္းအက်ယ္ႀကီးထဲရိွ မွန္တစ္ခ်ပ္ေရွ႕မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ၾကည္ဆည္ေနရင္းက ေျပာသြားတဲ့စကား။
“ ဦးရယ္--သမီးနဲ႔ ယခုတြဲေနတဲ့ ရည္စားရြယ္တူ ကို၀င္းမင္း သာ ဦးျဖစ္လုိက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ ဦးအေမက သမီးထက္ ဘာေၾကာင့္ အႏွစ္(၃၀) ႀကီးေတာင္ ေစာၿပီး ေမြးလိုက္တာလဲေနာ္--သမီးအခုတြဲေနတဲ့ ၀င္းမင္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကို သမီး တကယ္မခ်စ္ပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ မရိွပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္က သူနဲ႔ တြဲေနေတာ့ သမီးနဲ႔ ဦးကို အထင္မမွားၾကပဲ ဦးနဲ႔သမီးစိတ္ခ်လက္ခ် ကြယ္ရာမွာေပ်ာ္ရတာေပါ့ ဦးရဲ႕။ ပထမဦးဆုံး ခ်စ္သူ ေယာက်္ားေလးဟာ ဦးတစ္ေယာက္ထဲသာ ျဖစ္ေနရပါၿပီ---ယုံပါေနာ္” ။
“ အိုကေလးရယ္၊ ဦးကလဲ ဦးရဲ႕ ဘ၀တစ္သက္မွာ ယခုလို တြတ္တီးတြတ္တာနဲ႔ သာယာၾကည္ႏူးမႈေတြ အျပန္အလွန္ေပးၿပီး ခ်စ္ေပးခဲ့တဲ့ ကေလးကို ေသတဲ့အထိ၊ အသက္ထက္ဆုံးဆက္ၿပီး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ခ်စ္သြားမွာပါကြယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ---သ၀န္တိုတာပဲကြာ၊ ကေလးနဲ႔ အခုတြဲေနတဲ့ ၀င္းမင္းကို ျဖတ္စာေပးလုိက္ပါေနာ္--ကေလးအတြက္ဆိုရင္ ဦး ဘာကိုပဲ ေပးရေပးရ၊ ဦးရဲ႕ ရင္ကိုခြဲ အသဲကိုပဲ ယူအုံးမလား၊ ဒီေကာင္ႀကီးက ေပးမွာပါဗ်ာ”
“ ဦးကလဲ သမီးေျပာတာ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါေနာ္၊ ၀င္းမင္းကို သမီးခ်စ္ဟန္ေဆာင္ေနတာပါလို႔ဆို--- --- --- သူေခၚတဲ့ေနာက္ သမီး ဘယ္ကိုမွ မလုိက္ဘူး--သူခ်ိန္းတဲ့ေနရာ ဘယ္ေတာ့မွာ မသြားပါဘူး ဦးရယ္--။- ဒီလုိဆိုရင္ သူၾကာလာရင္ သမီးကို စိတ္ပ်က္ၿပီး အလုိလုိ ေနာက္ဆုတ္သြားပါလိမ့္မယ္ ဦးရယ္--ေနာ္..။ ဦးကလြဲၿပီး၊ အခုသမီးတြဲေနတဲ့ ရည္းစားေတြ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ပါဘူး၊ လက္ကေလးကိုေတာင္ အကိုင္ခံတာ မဟုတ္ပါဘူး ဦးရယ္--သမီးကို နားလည္ေပးပါေနာ္။ သမီးကို တကယ္ခ်စ္ရင္ နားလည္ေပးပါဦးရယ္---ေနာ္---ေနာ္--”
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ အိုသည္မရိွပါ။ ထာ၀ရ ရင္ထဲ အသဲထဲမွာ သစ္လြင္ေတာက္ပေနပါသည္။ အခ်စ္နဲ႔ စစ္ပြဲမွာ မတရားဘူး ဆိုတာလည္း မရိွၾကပါ။ အရြယ္တူတူ ၊ မတူတူ၊ ဂုဏ္ဓန တံတုိုင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ျခားျခား မရပါ။ ခ်စ္တဲ့စိတ္ကို သံကြန္ျခာခုႏွစ္ထပ္နဲ႔ အုပ္ထား၍ မရႏိုင္ပါ။ အခ်စ္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အရာဆိုသည္မွာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိၾကပါ။
ကၽြႏ္ုပ္ အခ်စ္အဘိဓမၼာအိုးကြဲႀကီးမွာ ေၾကာက္စိတ္၊ ရွက္စိတ္ လုံး၀ မရိွပါ။ ခ်စ္စုွမ သြားေလရာ ေနာက္ေယာင္ခံ၍ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ၾကည့္မိေန၏။ ခ်စ္စုမကလဲ ရြယ္တူ ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္တြဲျပေန၏။ သူ႔ကိုေမးေတာ့လဲ ဒါသမီးရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ဦးရယ္တဲ့။ ဒါပဲေျပာပါ၏။
တစ္ေန႔မွာ သိသိႀကီးနဲ႔ အခံရခက္လြန္းစရာ တစ္ခုကို ႀကဳံခဲ့ရပါ၏။ ခ်စ္စုမရဲ႕ ေနာက္ကို အမ်ားဆုံးတြဲေနတဲ့ ၀င္းမင္းကို ေတြ႔ရ၏။ အခ်စ္ဆုိ အုိသည္မရိွ၊ ခ်စ္လြန္းလွ်င္ သ၀န္တို၊ သ၀န္ေၾကာင္တတ္ၾက၏။ ဒါေၾကာင့္ စက္ဘီး ႏွစ္စင္း အတူယွဥ္းစီးလာတဲ့ ခ်စ္စုမနဲ႔ ၀င္းမင္းကို ေတြ႔ရေတာ့ အခ်စ္ေဒါသမီးမုန္တိုင္း ထလာခဲ့မိပါသည္။ ရင္ထဲက မခံႏိုင္ေတာ့၍ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာခ်မိပါတယ္--။
“ေဟ့ေကာင္၀င္းမင္း၊ မင္းခ်စ္စုမ ေနာက္ကို လုိက္ေနလဲ အလကားပဲ၊ ခ်စ္စုမနဲ႔ငါ တကယ္ခ်စ္ေနၾကၿပီကြ။”
“ဗ်ာ--ဘာျဖစ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားႀကီးမွာ မိန္းမနဲ႔၊ သားႀကီး၊ သမီးႀကီးေတြနဲ႔ဒီလိုလုပ္တာ ရိုင္းလုိက္တာဗ်ာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္စုမကို က်ဳပ္ႀကိဳက္လို႔ လုိက္ေနတာ။ သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္---ဒီမွာ ခင္ဗ်ား မွတ္မိေသးလား၊ ပန္းၿခံေဘးမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ ခ်စ္စုမကုိ ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္ေစာင့္စဥ္က ခင္ဗ်ားကိုထားၿပီး က်ဳပ္ကို ဇြတ္အတင္းဆြဲေခၚၿပီး ဘုရားကို လုိက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚတာေလ၊ မွတ္မိေသးလား၊ က်ဳပ္တို႔ လူငယ္ေတြ ခ်စ္ေရးကိုခင္ဗ်ားႀကီး လုိက္ၿပီး မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္ပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊ ခ်စ္စုမနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ေပးပါ။
“ မေပးဘူး ၀င္းမင္း၊ အခ်စ္မွာ မလုပ္သင့္ မျဖစ္သင့္တဲ့ ဘာအတားအဆီးမွ မရိွဘူး၊ မေတြ႔ရဘူး၊ ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ဘူးကြ၊ မင္းဒီကေန လွည့္မျပန္ရန္ မင္းလက္ရိွ လုပ္ကိုင္စားေနတာက ႏွစ္လုံးထီ ေရာင္းေနတာေနာ္၊ မင္းကိုငါ ရဲလက္ထဲ အပ္လုိုက္မွာေနာ္။ ဒါပဲ (၃)ရက္အတြင္း မင္းေနာက္ဆုတ္ပါ။ ဒီၿမိဳ႕က ထြက္ခြာသြားပါ။ ေနာက္ထပ္မင္း ခ်စ္စုမရဲ႕ ေနာက္မွာ ျမင္ရင္ မင္းေထာင္ထဲ ေရာက္ၿပီသာမွတ္ပါ”
ကၽြန္ေတာ္ေျပာၿပီးေနာက္ ၀င္းမင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပသည္။
ခ်စ္စုမကေတာ့ မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ “ ဦး မေကာင္းဘူး--ဦးက လူၾကမ္းႀကီးပဲ၊ အားလုံးကို ဦးက အႏိုင္ယူတာပဲ---သမီး စကားကို လုံး၀ နားမေထာင္တာ ဦးတကယ္သမီးကို မခ်စ္လို႔ပါဦးရယ္---သမီးကို ခ်စ္ရင္ နားလည္ေပးပါလို႔ ေျပာထားရဲ႕သားနဲ႔၊ ခုေတာ့--ခုေတာ့ ၀င္းမင္း တျခားၿမိဳ႕ကို တကယ္ထြက္သြားၿပီ။ သမီးကိုလည္း တကယ္စိတ္နာသြားၿပီ၊ ခြဲရက္လိုက္တာ ဦးရယ္၊ ခြဲရက္လုိက္တာ--”
အိပ္၍ မေပ်ာ္ေသာ သူသည္ ညတာရွည္၏။ ေမွ်ာ္လြန္းရေသာသူသည္လည္း အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္သည္ဟု ထင္ရပါသည္။ ခ်စ္စုမက ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရင္ခြင္မွ ေျပးထြက္သြားသည္မွာ (၃)လသာသာ ရွိသြားေပၿပီ--။
ကၽြန္ေတာ္ဇရာအုိ အခ်စ္ရူးႀကီးမွာျဖင့္ သူတစ္ေန႔ေသာ္ ေပၚလာႏိုး၊ ေပၚလာႏိုးျဖင့္ ဆံတို ဂုတ္၀ဲေလးေတြ စက္ဘီးစီးလာတိုင္း ခ်စ္စုမမ်ား ျဖစ္ေလမလား၊ ျဖစ္ေလမလားရယ္နဲ႔ ၾကည့္ရတာ၊ လြမ္းရတာ၊ တမ္းတရတာ အေမာပါ။
ခ်စ္စုမနဲ႔ သစၥြာ ကတိေတြျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ရာဇမုနိ ဘုရားကိုလည္း အဂၤလိပ္လဆန္း (၁)ရက္ေန႔(၁၆)ရက္ေန႔ ညေနေတြမွာ သြားသြားၿပီး ေမွ်ာ္ရတာလဲ အေမာတေကာပါပဲ။ ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ေ၀းရပါၿပီ ခ်စ္စုမရယ္..။
ဇူလိုင္ ၁၆ ရက္က ကၽြန္ေတာ္၏ အခ်စ္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ႀကီးအား ယိမ္းယိုင္တြန္းလွဲ နင္းေျခခံလုိုက္ပါၿပီ…။
ထံုးစံအတိုင္း ၁၆ ရက္ေန႔ ညေနတိုင္း ရာဇမုနိ ဘုရားသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ၿမဲ၊ တစ္ေန႔ေသာ္ သူလာေလမလား စိတ္ျဖင့္ ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး သြားေစာင့္ခဲ့မိပါသည္။
ခ်စ္စုမကေတာ့ ေပၚမလာခဲပါ။ မေမွ်ာ္ဘဲ ေပၚလာသူက ၀င္းမင္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္တည္းသာ --ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ အသာအယာထိုင္ၿပီး စကားဆိုပါေတာ့သည္။
“ ခင္ဗ်ားႀကီး ခ်စ္စုမကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတာ မဟုတ္လား၊ ခု ခင္ဗ်ားႀကီး ေျပာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ခ်စ္ေနၾကၿပီဆို၊ ဟုတ္စ--ယခုုေတာ့။ ခင္ဗ်ားႀကီး ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ--ခ်စ္စုမက က်ဳပ္လက္ထဲ ေရာက္ေနပါၿပီ--ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ လူၾကမ္းႀကီးပဲ--ခ်စ္စုမကို ရေအာင္ ခင္ဗ်ားႀကီး ဇြတ္အတင္း အဓမၼ မေတာ္တရား ႀကံစည္လို႔ သူခင္ဗ်ားတို႔ စက္ရုံက အလုပ္ထြက္လိုက္ရသတဲ့။ ဟုတ္လား၊ ေတာ္ေတာ္မိုက္ရိုင္းလိုက္တဲ့ ဓနရွင္ လူဂုဏ္တန္ႀကီးပါလားဗ်ာ။”
၀င္းမင္းရဲ႕ စကားသံေတြသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ နားထဲသို႔ သံရည္ပူေတြနဲ႔ ေလာင္းခ်လိုက္သလို ခံစားသြားရေပသည္။ ေခတၱခဏ တစ္ကိုယ္လုံး ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္မ်ား ျဖစ္သြားေလမလားဟု ခံစားရလုိက္မိ၏။ အခ်စ္ႀကီးရင္ အမ်က္ႀကီးဆိုသည္မွာ မွန္ပါေပသည္။ သတိထားၿပီး ျပန္ေျပာရတဲ့စကား…
“ မင္းကို--ခ်စ္စုမက ဒီလိုပဲ ေျပာသလားကြာ--ေျပာခဲ့ရင္ သူေျပာသလုိပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့ ေမာင္၀င္းမင္းရယ္---။ ဟုတ္ပါတယ္--ဟုတ္ပါတယ္--ဦးက မင္းတို႔ ႏွစ္ဦး အတြက္ လူၾကမ္းႀကီးပါ။ လူၾကမ္းႀကီးပါကြာ--ဦးကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါေနာ္--။-”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ရာဇမုနိ ဘုရား ရင္ျပင္ေပၚမွ ေျပးဆင္းလာခဲ့၏။ ဇရာအို အခ်စ္ရူးႀကီး၏ မ်က္ရည္သည္ ရာဇမုနိလု ဆုေတာင္းျပည့္ ရင္ျပင္တြင္ မက်စေကာင္းပါ၏။
“ရက္စက္ပါေပ့ ခ်စ္စုမရယ္--မင္းရဲ႕အခ်စ္ေတြအေပၚ ဘ၀နဲ႔ သိကၡာကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို စိန္ေခၚ၊ မိသားစုကို လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး ငါအခ်စ္ေျပးသမား ဇရာအိုႀကီးကို မင္းတို႔တစ္ေတြ အရူးလုပ္၊ အႏိုင္ယူသြားၾကၿပီေပါ့ကြယ္……..။

* ခ်စ္စုမေရ---
အခ်စ္ဆိုတာ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္စရာလို႔ဆို၊ ဒို႔ရင္ထဲက အလိုလိုငိုေနမိ---
အေျဖမွန္သိရက္နဲ႔လဲ--မၾကည့္ရက္--မၾကားလို၊ ခ်စ္သက္ထားရဲ႕ ပါးျပင္မွာလဲ မ်က္ရည္ေတြ ေခ်ာင္းစီးလို႔ ေနပါေရာလားကြယ္…။

* အခ်စ္မွာ မ်က္စိမပါ၊ ဦးေႏွာက္မရိွ၊ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အခ်စ္ အေျပးၿပိဳင္ၾကည့္ပါလား--အခ်စ္ရဲ႕ ေနာက္မွာ ဦးေႏွာက္က်န္ခဲ့။

*အခ်စ္လိပ္ကေလးနဲ႔ အခ်စ္ကိုေရႊယုံ--
င့ါလက္ခုပ္ထဲက ေအာင္ပြဲ---နထင္မရိွဘဲ
ကိုေရႊယုံ တေရးအိပ္
တိတ္တိတ္ကေလး အခ်စ္လိပ္မေလး… ပန္း၀င္သြား
ဒါ..ဂႏၱ၀င္ အခ်စ္ေျပးသမား..။

*သနားခ်စ္ ခ်စ္လို႔ ဖားကို ေျမြမၿမိဳခဲ့မိတာ၊ ခုေတာ့ ေျမြအ လို႔ဆို၊ ေမာ္ဒန္အခ်စ္နဲ႔စုံကန္ေျပး..
ခ်စ္သက္ထားေလးနဲ႔ ေ၀းၾကရေတာ့မွာလားကြယ္---
ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ ငိုပြဲ ေရႊရင္ေတြ ဆို႔လို႔ေနဆဲ…
“အို” အခ်စ္ကေလးရယ္…
သဲသဲမဲမဲရြာေနတဲ့ မိုးေရေတြထဲမွာ….“ ဒို႔ ” မ်က္ရည္၀ဲ..၀ဲ..၀ဲ…..။ ။





(အငယ္ေလးကို ခ်စ္ခဲ့မိလို႔….အမွတ္(၂) ကိုဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါဦးမည္။)

ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္

စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္-5015710611
2007ခုႏွစ္ေမလတြင္ထုတ္ေ၀ပါသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxx

Penulis : shwelannwelanwinkyi ~ Sebuah blog yang menyediakan berbagai macam informasi

Artikel အငယ္ေလးကို ခ်စ္ခဲ့မိလို႔ (၁) ini dipublish oleh shwelannwelanwinkyi pada hari Friday, May 22, 2009. Semoga artikel ini dapat bermanfaat.Terimakasih atas kunjungan Anda silahkan tinggalkan komentar.sudah ada 0 komentar: di postingan အငယ္ေလးကို ခ်စ္ခဲ့မိလို႔ (၁)