Shade39
မေကြးၿမိဳ႕က SHADE စာေပ၀ိုင္း(၃၉)
၁၄-၈-၂၀၁၁၊ တနဂၤေႏြေန႔၊ ေန႔(၁၂)နာရီမွ ညေန(၃)နာရီအထိ မေကြးၿမိဳ႕၊ ရန္ေက်ာ္ရပ္၊ သုခိတာလမ္းႏွင့္ ပိေတာက္လမ္းၾကားက FOREVER လက္ဖက္ရည္ဆို္င္ ဥယ်ာဥ္ မွာ ေပါင္းဆုံ၀ိုင္းဖြဲ႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီတစ္ပတ္ SHADE စာေပ၀ိုင္းေတာ္သားမ်ားကေတာ့ ဆရာႀကီး မေကြး၀င္းျမင့္၊ ဆရာေနျခည္(မေကြး)၊ ပန္းခ်ီဆရာမင္းသူ၊ ကာတြန္းဆရာ ေမာင္ေအး(မင္းဘူး) (ခ) ဖရဲသီး၊ ဆရာတင္လင္းေဇာ္ နဲ႔ စာေရးသူတို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဆရာမေကြး၀င္းျမင့္က စတင္ေျပာဆိုပါတယ္။ `` ေလးစားအပ္ပါေသာ စာေပမိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ..၊ ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ အလြန္သည္းခံႏိုင္စြမ္းရိွတဲ့ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးအေၾကာင္းကို ေျပာပါရေစ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးပါ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕။ ေတာင္ကုန္းေလး တစ္ကုန္းေပၚမွာ မ်က္ခုံးေမြးျဖဴျဖဴ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး သတင္းသုံးေနထိုင္ပါတယ္။ တပည့္ တကာေတြက အလြန္ၾကည္ညိဳၾကပါတယ္။ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔မလွမ္း မကမ္းမွာ ထမင္းဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ရိွပါသတဲ့။ ထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္ လင္မယားမွာ အရြယ္ေရာက္ၿပီးစ အလြန္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ရိွပါသတဲ့။ တစ္ေန႔ေသာ အခါ.. သူတို႔ရဲ႕သမီးေလးမွာပဋိသေႏၶ ကိုယ္၀န္ရိွလာပါသတဲ့။ မိဘမ်ားက ဘယ္သူနဲ႔ရတဲ့ကိုယ္၀န္လဲ စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုး ေဒါသတႀကီးနဲ႔ စစ္ေမးၾကပါတယ္။ ကေလးမေလးက လင္ေကာင္မေဖာ္ဘဲ ႏုတ္ပိတ္ ေရငုံေနလို႔ ရိုက္ႏွက္စစ္ေမးၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကေလးမေလးက ေဟာဟို ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ သတင္းသုံးေနတဲ့ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရိွတဲ့ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ရတဲ့ကိုယ္၀န္ပါလို႔ ေျပာလိုက္ပါသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္ လင္မယားဟာ ေတာင္ကုန္းေပၚက ဘုန္းႀကီးဆီသြားၿပီး လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထိုး မႈိခ်ဳိး ျမစ္ခ်ဳိး ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း သြားေျပာၾကပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက တုန္တုန္လွဳပ္လွဳပ္မျဖစ္ပါဘူး။ မ်က္ခုံးေမြးျဖဴႀကီးကို ပင့္လွ်က္ `` ေၾသာ္…ဟုတ္လား..။´´ ဒါဘဲ ေျပာလိုက္ပါသတဲ့။ ထမင္းဆိုင္က ကေလးမေလး ကိုယ္၀န္ ထုံးစံအတိုင္း လေစ႔လာေတာ့ သားေယာက်္ားကေလး ေမြးပါတယ္။ ေမြးၿပီး ၿပီးခ်င္း ထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္ လင္မယားက ကေလးငယ္ကိုယူၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားပို႔ပါသတဲ့။ ``ေရာ့ ေဟာဒီမွာ.. အရွင္ဘုရားနဲ႔ရတဲ့ကေလး..´´ ဆိုၿပီး ကေလးကို ေပးထားပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြဘာမွ မေျပာ။ ထုံးစံအတိုင္း မ်က္ခုံးေမြးျဖဴႀကီးကိုပင့္လွ်က္ `` ေၾသာ္…ဟုတ္လား´´ ဒါဘဲ ေျပာလိုက္ပါသတဲ့။ ဘုန္းႀကီးကို ၾကည္ညိဳတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြက ကေလးငယ္ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ ႏြားႏိုေဖ်ာ္တိုက္လို႔ ၀ိုင္း၀န္းၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကေလးငယ္ တစ္ႏွစ္ခြဲ၊ ၂ႏွစ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ထမင္းဆိုင္က ကေလးမေလးမွာ လင္ေကာင္ေပၚလာပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာရိွတဲ့ ေစ်းႀကီးအတြင္းမွာ လက္တြန္းလွည္းတြန္းတဲ့ ေကာင္ကေလးျဖစ္ေနတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက သူ႔ကိုလင္ေကာင္ေဖာ္ရင္ သတ္ပစ္မယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ခါ တစ္ေနရာကို ေငြရွာဖို႔ဆိုၿပီး ေရွာင္ေျပးခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေကာင္မေလးကလည္းေၾကာက္လွန္႔ၿပီး အျဖစ္မွန္ကိုဖုန္းကြယ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ယခု လက္တြန္းလွည္းတြန္းတဲ့ ေကာင္ေလး မွာ ေငြရလို႔ျပန္လာခဲ့တာပါတဲ့။ သူနဲ႔ရတဲ့ကေလးငယ္ ဘယ္မလဲဆိုၿပီး ထမင္းဆိုင္ကိုလာေမးပါတယ္။ ထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္ မိဘမ်ားဟာ အံ့ၾသတုန္လွဳပ္သြားၾကၿပီး သူေတာ္ေကာင္းဘုန္းႀကီးကို ေစာ္ကားမိခဲ့လို႔ ရင္ထုမနာနဲ႔ ေနာင္တရေနၾကသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ဘုန္းႀကီေက်ာင္းကို သြားၾကပါသတဲ့။ `` တပည့္ေတာ္တို႔ အရွင္ဘုရားကို ျပစ္မွားမိခဲ့ပါတယ္ဘုရား..ဒါေၾကာင့္ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါဘုရား..။ တပည့္ေတာ္တို႔ ေျမးေလးကိုလည္း ျပန္ေခၚခြင့္ ျပဳေတာ္မူပါဘုရား..´´ လို႔ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွ မေျပာပါ။ ထုံးစံအတိုင္း မ်က္ခုံေမြးျဖဴႀကီးကို ပင့္လွ်က္ ``ေၾသာ္…ဟုတ္လား.´´ ဒါဘဲေျပာပါသတဲ့။
ပတ္၀န္းက်င္ လူ႔ေလာက တခြင္မွာ မေက်နပ္စရာေတြ ေဒါသျဖစ္စရာေတြ နဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ရတဲ့အခါတိုင္းမွာ.. ယခုလို အလြန္သည္းခံႏိုင္စြမ္းရိွတဲ့ မ်က္ခုံးေမြးျဖဴျဖဴႀကီးကို ပင့္လွ်က္..``ေၾသာ္..ဟုတ္လား..´´ ဟု ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ သည္းခံခြင့္လႊတ္ေလ့ရိွေသာ ဂ်ပန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ပုံရိပ္ကို ျမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္လွ်က္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ခႏၱီစ သည္းခံခြင့္လႊတ္ျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ေအာင္းေမ့ၿပီး ေနထိုင္၊လုပ္ကိုင္သြားၾကပါစို႔ခင္ဗ်ာ..။ ဟု ဆရာ မေကြး၀င္းျမင့္က ေျပာဆိုသြားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေနျခည္(မေကြး)ကေတာ့ Hot News ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ(၁) အမွတ္(၅၂) ထဲမွ စာေရးဆရာ အသိတရားကင္းမဲ႔ေသာ ေမာင္ႀကီး ရဲ႕ (ဒီအသိတရားေလးေတာ့ ရိွသင့္တာေပါ့) ေဆာင္းပါးကို အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာၾကားေဆြးေႏြးလာပါတယ္။ ယခုေခတ္ ပညာေရးေလာကနဲ႔ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္တုန္းက ပညာေရးေလာက အေၾကာင္းကို မီးေမာင္းထိုးျပသြားပါ တယ္။ ဒီေဆာင္းပါးေလးက ၀ထၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္လို သုတ၊ရသမ်ားကိုလည္း ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးပိတ္ကေလးမွာ ဆရာမႀကီး ေဒၚသိန္းဆိုင္က သူ႔တပည့္ ေမာင္ႀကီးကို ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေလး ဟာ မ်က္ရည္က်ေလာက္ေအာင္ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ထဲကေဖာ္ျပထားတာ ကို အနည္းငယ္ဖတ္ျပပါ့မယ္။ ထိုေခတ္ ထိုအခါမွ ဆရာမမ်ားသည္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္သူမ်ားဆီမွ မစား။ သူတို႔၏ ခံယူခ်က္သည္ အထက္မွ ေရသည္ ေအာက္သို႔သာ စီးဆင္းရသည္(စုန္ေရ)။ `တစ္ျပားမရိွ တပည့္မရွား၊ ပီတိစား၏ ဆိုတဲ့( ဆရာတင္မိုး)ရဲ႕ကဗ်ာေလးဟာ ဒို႔ဆရာ ဆရာမေတြကို ရည္ရြယ္ခဲ့တယ္ေလကြာ..´။ ဆိုေသာစကား။ ဆရာမႀကီး ေဒၚသိန္းဆိုင္ ဆိုတာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ေဖ ရဲ႕ ဇနီး စာေရးဆရာမႀကီးတစ္ဦးလို႔ သိရပါတယ္။ စာေရးသူ ဆရာေမာင္ႀကီးက သူ႔ဌါနအတြက္ သစ္ခြဲဖို႔ သစ္ခြဲစက္ေရာက္တဲ့အခါမွာ သူတို႔ဆရာမႀကီးေဒၚသိန္းဆိုင္ ရဲ႕ သစ္ခြဲစက္မွန္းသိရလို႔ ဆရာမႀကီးထံ ၀င္ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလးကို စာဖတ္သူမ်ားနဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသားလူဆိုးတစ္စုထံသို႔ ၾကားသိ၊ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ ေရးသားတင္ျပထားပါတယ္။ စာေရးသူ ေမာင္ႀကီးတို႔ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ ေက်ာင္းသားတစ္စုကို ေက်ာက္ေျမာင္းေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ေက်ာင္းထုတ္ဖို႔အထိ စီစဥ္ေနတာကို သူတို႔ရဲ႕ Teacher ေဒၚသိန္းတင္မွ တားဆီးကာကြယ္ေပးခဲ့ၿပီး ပညာတတ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေအာင္ စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ေအာင္၊ အျပင္ေလာကမွာ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးမ်ားျဖစ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့ေၾကာင္းေတြကိုလည္း ေရးသားေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဆရာမႀကီး ေဒၚသိန္းတင္ရဲ႕ ေျပာစကားနဲ႔ ေဆာင္းပါးရွင္ရဲ႕ ေရးသားခ်က္မ်ားကို ဖတ္ျပပါရေစ။ ` ေက်ာက္ေျမာင္းေက်ာင္းက Teacher တပည့္ေတြလို႔သာ ေျပာၿပီး၀င္သာ၀င္ခဲ့၊ ဘယ္သူမွ မတားဘူးသိလား´။ Teacher အသံေတြတုန္ေနတယ္။ စိတ္ေတြလွဳပ္ရွားေနသလား မေျပာတတ္ပါဘူးကြာ..။ ငါ့ကို ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြဟာလည္း တုန္ေနသလိုပဲ။ ဆရာမႀကီးက ငါ့ကိုေမးပါတယ္။ ``ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ Teacher တပည့္ Teacher ဆီကိုလာတာ ေတြ႕ရုံသက္သက္လား..´´။ `ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕လည္းေတြ႔ခ်င္တယ္၊ ကန္ေတာ့လည္းကန္ေတာ့ရင္း ကၽြန္ေတာ္ Teacher သစ္စက္မွာ သစ္ေတြလာခြဲတာပါ´ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့..။ Teacher က ငါ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲေျမွာက္ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚကိုတင္ၿပီး သူ႔တစ္ကုိယ္လုံးတုန္္လာ တယ္။ မ်က္ႏွာ ငုိမလို ရယ္မလို ၀မ္းနည္းသလို ၀မ္းသာသလိုနဲ႔ ငါလည္း မေျပာတတ္ေတာ့ဘူးကြာ။
`` ဒါ..ဒါဆို.. မင္း..မင္း Teacher ကို ထမင္းလာေကၽြးတာေပါ့။ ဟုတ္လား သားတဲ့။ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာၿပီး…။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါဘယ္လိုအေျဖျပန္ေပးရမလဲ ျပန္ေျဖရမွာလဲ။ ေျပာၾကေလကြာ..ငါဘယ္လိုမွ ျပန္္မေျဖတတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့မွာ ဒီအဆင့္ထိ အသိတရားမရိွပါဘူး။ ငါ့မွာ ဒီအဆင့္ထိ မရိွခဲ့ပါဘူးကြာ…၊ သန္းေအာင္၊ ခ်စ္ေဆြ၊ စိန္လွဦး၊ ေမာင္ျမင့္၊ ျမင့္သိန္းေလး တို႔ ေျပာၾကပါဦး သူငယ္ခ်င္းတို႔ရာ….။ ဟုေဆာင္းပါးအဆုံးသတ္ကို.. ဆရာေနျခည္က အသံမ်ားတိမ္၀င္ သြားၿပီး..မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ခံစားေျပာဆိုဖတ္ၾကားသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ SHADE စာေပ၀ိုင္းေတာ္သားမ်ား မွာလည္း မ်က္ရည္မ်ား ကိုယ္စီ က်ေနၾကလွ်က္…..။
စိတ္ အဟာရျပည့္၀ေအာင္ SHADE ဂ်ာနယ္ကိုေဆာင္လို႔ ဘ၀အတြက္ သုတ၊ရသစုံတဲ့ SHADE စာေပ၀ိုင္းသို႔ သြားၾကပါစို႔..။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
0 comments:
Post a Comment