မေကြးၿမိဳ႕မွ SHADE စာေပ၀ိုင္း
၂၀-၂-၂၀၁၁ တနဂၤေႏြေန႔ ေန႔လည္(၁၂)နာရီ မွ ညေန(၃း၃၀)နာရီ အထိ ဆုံေနၾက အခ်စ္ရြာဆိုင္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကပါတယ္။ Shade စာေပ၀ိုင္း(၁၅)ႀကိမ္ေျမာက္ စာေပ၀ိုင္းပါ။ ဒီတစ္ပတ္ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားကေတာ့ ဆရာ ဦးေဆြ(ဒႆနိက)၊ ပန္းခ်ီပညာရွင္ဆရာမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ပန္္းခ်ီမင္းသူ၊ ပန္းခ်ီသူရိန္ၿမိဳင္၊ ပန္းခ်ီခင္ေမာင္တင့္ ႏွင့္ စာေပ၀ါသနာရွင္ ကိုျမင့္ေဇာ္ဦး တို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ပင္တိုင္ Shade စာေပ၀ိုင္းေတာ္သားမ်ားကေတာ့ ဆရာေနျခည္(မေကြး)၊ ဆရာလြမ္းထား(မေကြး)၊ ဆရာတင္လင္းေဇာ္၊ ဆရာဘိုျမင့္ရိွန္(ေအာင္လံ)၊ ဆရာေမာင္ပင္နီ(ေက်းလက္)၊ ေရနံ႔သာေအာင္ခ်မ္းေဇာ္ နဲ႔ စာေရးသူတို႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ဒီတစ္ပတ္ ရိွတ္စာေပ၀ိုင္းက လူစုံတက္စုံနဲ႔ ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ေရာက္လာသူမ်ားက တစ္၀က္ဆိုေတာ့ SHADE စာေပစကား၀ိုင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္၊နဲ႔ စာေပစီစစ္ေရးမွ ျဖတ္သန္းထြက္ရိွလာၾကတဲ့ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ လုံးျခင္းစာအုပ္မ်ားကိုသာ ဖတ္ၾကားေဆြးေႏြးေပးၾကဖို႔ကို ျပန္လည္ထပ္မံေျပာဆိုရပါတယ္။ ယခင္အပတ္က Shade အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုသာေဇာ္နဲ႔ မႏၱေလး မီဒီယာအဖြဲ႕ လာတုံးက ေရႊစက္ေတာ္ခရီးစဥ္ကို ဆက္ေျပာပါရေစ။
(၁၁-၂-၂၀၁၁)ေန႔ နံနက္ပိုင္း(၇)နာရီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ စာေရးဆရာ သာကီႏြယ္ေသြး(မေကြး)ရဲ႕ ကပ္ေက်ာ္ကမၻာေအး၀ိပႆနာဓမၼရိပ္သာေက်ာင္းက ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မေကြးၿမိဳ႕ထဲက ေတာင္ဇလပ္လဖက္ရည္ဆိုင္(၁) မွာ နံနက္စာ စားၾက ေသာက္ၾကပါတယ္။နံနက္(၈)နာရီမွာ မန္းေရႊစက္ေတာ္ဘုရားသို႔ဆက္လက္ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ယခင္စီစဥ္ထားတဲ့ ဆရာ ကိုကိုလတ္(ဆည္ေျမာင္း)ရဲ႕ ဟိုက္လပ္ကားနဲ႕ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕လုံး၀မဆန္႔ႏိုင္ပါ။ Shade အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကိုသာေဇာ္ နဲ႔ မိခင္ႀကီးရယ္၊ သူ႔ညီမတစ္ေယာက္ရယ္၊ ကိုသာေဇာ္ရဲ႕ ခ်စ္ဇနီး နဲ႔ ခ်စ္သမီးႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အထက္ျမန္မာ သတင္းဂ်ာနယ္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာ နတ္ေမာက္ထြန္းရိွန္၊ စာေရးဆရာ တကၠသိုလ္ေတဇာလင္း၊ ေမာင္ဆူးမင္း(ခ်ပ္သင္း)၊ သန္းေဖသား၊ သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္ေအာင္ျမင့္ျမင့္(စစ္ကိုင္း)၊ ဆရာစိုးဘားဒိုင္၊ ကဗ်ာဆရာေမာင္သင္းပန္နဲ႔ ကဗ်ာဆရာကလင့္(မႏၱေလး) တို႔က မန္းအုပ္စုပါ။ မေကြးအုပ္စုကေတာ့ ဆရာေမာင္နႏၵ(ျမစ္ႀကီးနား)၊ ကဗ်ာဆရာ ႏွင္းဦး(မင္းဘူး) (မွတ္ခ်က္-စားဖိုမွဴး)၊နဲ႔ စာေရးသူတို႔ပါလာၾကပါတယ္။ ေရႊစက္ေတာ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ႀကိဳဆိုသူမ်ားကေတာ့ မန္းေရႊစက္ေတာ္ေဂါပက လူႀကီး သတင္းေထာက္ ဆရာ၀င္းေဌး(ဘဏ္)(မွတ္ခ်က္။ ေရႊစက္ေတာ္မွ ေဂါပကလူႀကီး၏မိတ္ေဆြ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဘာမွ အလကားမရခဲ့ၾကပါ။)၊ ၾကက္ေျခနီတပ္ခြဲမွဴး ကိုလွ၀င္း ေခၚ စာေရးဆရာ၊သတင္းေထာက္ ေကာင္းသုတ(မင္းဘူး)၊နဲ႔ ကာတြန္းဆရာေအာင္ခ်မ္းေျမ႕တို႔က ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္စြာနဲ႔ ႀကိဳဆိုၾကပါတယ္။
မန္းေရႊစက္ေတာ္ဘုရားကို နံက္(၁၀)နာရီခန္႔မွာ ေရာက္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ငွါးလာတဲ့ လိုက္ထရပ္ကားက အမိုးအကာမပါေတာ့ ကားေနာက္ပိုင္းက ဆရာစိုးဘားဒိုင္၊ ဆရာေမာင္သင္းပန္၊ ဆရာေမာင္ဆူးမင္း(ခ်ပ္သင္း)၊ ကဗ်ာဆရာကလင့္(မႏၱေလး) နဲ႔ ဆရာႏွင္းဦး(မင္းဘူး) တို႔အားလုံး လူစင္စစ္ကေန ေမ်ာက္ျဖဴႀကီးေတြျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ မန္းေခ်ာင္းေရထဲကို ဒိုင္ပင္ပစ္ၿပီး ေရးခ်ဳိးလိုက္ျပန္ေတာ့ လူမင္းသားေလးေတြျပန္ျဖစ္သြားပါေရာ့လား။ ကားေပၚမွာ လူၾကမ္းမင္းသား ေမာင္ဆူးမင္း(ခ်ပ္သင္း) က ကဗ်ာဆရာ ကလင့္(မႏၱေလး)ကို လည္ပင္းညစ္ၿပီး လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ေနပါေသးတယ္။ဘာမ်ား အေ၀မတည့္ျဖစ္ၾကသလဲေတာ့ မသိပါ။ ရိွတ္ဂ်ာနယ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေပၚကရန္္စလို႔ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကေျပာပါတယ္။ ဆရာစိုးဘားဒိုင္ကေတာ့ တစ္လမ္းလုံး မွာ ၿငိမ္ေနၿပီး ေရႊစက္ေတာ္ ေတာလားကို ဆက္ေရးမယ္ လို႔စိတ္ကူးေနပါတယ္။ ဆရာေမာင္သင္းပန္နဲ႔ ဆရာႏွင္းဦး(မင္းဘူး) တို႔ႏွစ္ဦးကေတာ့ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ေနတဲ့ ေမာင္ဆူးမင္း(ခ်ပ္သင္း) တို႔ကို ၀ိုင္းၿပီးဆြဲေနၾကပါတယ္။ ဆားပုလင္း ေမာင္နႏၵ(ျမစ္ႀကီးနား) ကေတာ့ လမ္းေၾကး၊တံတားေၾကးေကာက္ခံတဲ့ ဂိတ္၀င္တိုင္းမွာ ဓာတ္ခဲအားကုန္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕စကားေျပာစက္ႀကီးကိုေျမွာက္ျပလို႔ ပါးစပ္မွာေတ႔ေတ႔ၿပီး ( ရထား ရထား မိုးျပာရိွလား ငါတို႔ ဒီ….မွာေရာက္ေနၿပီ။ ဒီ…ေနရာကိုျဖတ္သြားေနၿပီ) ဆိုၿပီးေအာ္ေျပာေနပါတယ္။ သတင္းေထာက္ သန္းေဖသားကေတာ့ အသြား အျပန္လမ္းမွာ ဟန္းဖုန္္းတကိုင္ကိုင္နဲ႔ မႏၱေလးကိုဖုန္္းဆက္ေနပါတယ္။ဘယ္သူ႔ဆီကိုဆက္တယ္ဆိုတာကေတာ့ သူကလြဲလို႔ဘယ္သူမွ မသိရပါ။ တကၠသိုလ္ေတဇာလင္းကေတာ့လမ္းခရီးမွာ ေတာေတာင္သဘာ၀ ရဲ႕ အႏုအလွ အၾကမ္း၊လြမ္းေမာဖြယ္ရာမ်ားကို စာတစ္အုပ္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ကူးနဲ႔ေရးေနပါတယ္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုသာေဇာ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ဇနီးနဲ႕ ခ်စ္သမီးႏွစ္ဦးတို႔ကို ေစာင္ႀကီးနဲ႔ျဖန္႔ၿခဳံထားေပးၿပီး ဖခင္ေမတၱာကို အျပည့္အ၀ထားျပေန ဟန္တူပါတယ္။ ျဖစ္ရပ္အမွန္မ်ားကို မွတ္တန္းတင္ ဓာတ္ပုံရိုက္ သတင္းေရးေနသူကေတာ့ သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္ ေအာင္ျမင့္ျမင့္(စစ္ကိုင္း) ပါ။ အကာအရံမပါတဲ့ကားေပၚမွာ ခဏ ခဏထထၿပီးဓာတ္ပုံရိုက္ေနလို႔ ဆရာနတ္ေမာက္ထြန္းရိွန္က သူ႔ရဲ႕ခါးကိုဆြဲထားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မန္းေရႊစက္ေတာ္ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီး ဘုရားဖူးလာသူတိုင္းမွာ တြယ္ကပ္ပါလာၾကတဲ့ ရန္ေတြ အပူေတြ ေလာဘ ေဒါသ ေသာကေတြအားလုံးကို မန္းေရႊစက္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ မန္းေခ်ာင္းေရနဲ႔ ခ်ဳိးၿပီး ရွင္းလင္းလိုက္ၾကပါတယ္။
မန္းေခ်ာင္းေရကို မန္းမီဒီယာအဖြဲ႔က၊ တ၀ႀကီးခ်ဳိးၾကၿပီး စာေရးသူအိုးသူႀကီးမွ ေန႔ထမင္းႀကီးနဲ႔ တည္းခင္း ေကၽြးေမြးဧည့္ခံရပါတယ္။ မန္းမီဒီယာအဖြဲ႔က အားရပါးရစားၾကပါတယ္။ ဆန္တစ္ျပည္ခြဲခ်က္နဲ႔ ၾကက္သားတစ္ပိႆာခ်က္ကို တနပ္တည္းနဲ႔ ကုန္ပါတယ္..။ စာေရးသူနဲ႔ စားဖိုမွဴး ႏွင္းဦး(မင္းဘူး) တို႔ ညေနစာအတြက္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္..။ ေစ်း၀ယ္ရင္း ၾကက္ရွာထြက္ရတဲ့ အေၾကာင္း၊ မန္းေရႊစက္ေတာ္မွာ ဘုရားဖူးတာနဲ႔ မန္းေခ်ာင္းေရခ်ဳိးၾကရတာသာ အလကားရေၾကာင္းတို႔ ကို ေနာက္တစ္ပတ္မွ ဆက္ၿပီးေျပာပါရေစေတာ့..။
ဒီတစ္ပတ္ ရိွတ္စာေပ၀ိုင္းက မွတ္သားစရာတစ္ခုကိုတင္ျပလိုပါတယ္။ဆရာေနျခည္(မေကြး) ေျပာၾကားတဲ့ ၂၀၀၂ ခု ခံစားသူမ်ားအႀကိဳက္ ဥတၱရလမင္း စီစဥ္တဲ့ ၀ထၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ထဲက စာေရးဆရာမဂ်ဳးရဲ႕( အ၀ါေရာင္ ရထား) ၀ထၳဳကို တင္ျပပါ့မယ္။ ဒီေန႔စာေပ၀ိုင္းကို ေရာက္လာသူမ်ားက စာဖတ္ေတာ္ေတာ္နာသူမ်ားလည္းပါေနတာကိုေတြ႕ ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို ခံစား ဖတ္ၾကားၿပီးျဖစ္ေနရင္ေတာ့ သီးခံ နားေထာင္ေပးေစလိုပါတယ္။ဒီ၀ထၳဳေလးက ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ တသီးပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ကေလးကို တင္ျပတာထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားနဲ႔လည္း အႀကဳံး၀င္ၿပီး တိုက္ဆိုင္ေနလို႔ တင္ျပေပးလိုက္ ရပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးက ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ ေဒါက္တာနီလာ၊ ကေလးေလးတစ္ေယာက္၊ ရထားသံလမ္း၊ သူပိုင္ကားတစ္စင္း၊ အ၀ါေရာင္ရထားရယ္ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာမူယာ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူေျပာခ်င္တာက ေဒါက္တာနီလာက မခ်မ္းသာဘူး။ေဒါက္တာနီလာကဆင္းရဲတယ္။ ရတဲ့ေငြမ်ားကို စုေဆာင္းၿပီး(၅ )သိန္းတန္ကားေလးတစင္းကို၀ယ္ျဖစ္တယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး ယေန႔သိန္း(၁၀၀)ေက်ာ္တန္ေနပါၿပီ။ ျပည္သူ႔ေဆးရုံးႀကီးတခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္၊ ပရဟိတလူမူေရးစိတ္ရိွတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာမူယာက လူခ်မ္းသာတစ္ဦးနဲ႔ညားၿပီး သူေဌးတစ္ဦးရဲ႕ ဇနီးျဖစ္တယ္။ပရဟိတ လူမႈေရးစိတ္မရိွသူျဖစ္တယ္။ ေရႊတိဂုံဘုရား ထီးတင္ပြဲမွာ သူ႔၀တ္ထားတဲ့ ပတၱျမားလက္စြပ္ကို ခၽြတ္ၿပီးလွဴဒါန္းတဲ့သူျဖစ္တယ္။ ေဒါက္တာမူယာက၊ ေဒါက္တာနီလာရဲ႕အိမ္မွာလာစဥ္အခါ ေဒါက္တာနီလာက ေငြသုံးေသာင္းက်ပ္ကို ႏွစ္ထုပ္ခြဲေနပါတယ္။ တစ္ထုပ္က မရိွဆင္းရဲသားေတြအတြက္ ေဆးကုေပးဖို႔၊ တစ္ထုပ္ကေတာ့လူနာေတြကို ထမင္းေကၽြးဖို႔ဆိုၿပီး တစ္ေသာင္းခြဲဆီ ထုပ္ထားေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပတယ္။ ေဒါက္တာမူယာမ်ား သူလို ပရဟိတစိတ္မ်ား ၀င္မလားလို႔ ေျပာျခင္းျဖစ္တယ္။ စကားေျပာၾကရင္း အျပင္မွာ တခုခုစားဖို႔ ေဒါက္တာနီလာရဲ႕ကားေလးနဲ႔ ထြက္ခဲ့တယ္။ရထားလမ္းေဘးက ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရထားသံလမ္းေဟာင္းထိပ္မွာ ေဒါက္တာနီလာရဲ႕ကားေလးကိုရပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ရထားသံလမ္ေပၚကို အ၀ါေရာင္ရထားတစ္စင္းက အရိွန္ျပင္းစြာနဲ႔ေမာင္းလာတယ္။ ရထား ဦးတည္ရာတည့္တည့္မွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္က ထိုင္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာနီလာနဲ႔ ေဒါက္တာမူယာတို႔ႏွစ္ဦးက စိုးရိမ္ႀကီးစြာနဲ႔ ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ ေဒါက္တာနီလာက ကေလးကိုေျပးၿပီးေရႊ႕ဖို႔ အခ်ိန္ကလည္းမမီွႏိုင္ပါ။ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္ အဲဒီရထားႀကီးကို လမ္းေၾကာင္းလႊဲေပးတဲ့ သံလမ္းတစ္ခုရိွပါတယ္။ ကေလးဆီကို ရထားမေရာက္ေအာင္ အဲဒီသံလမ္းလႊဲ ကို ရွန္တိန္လုပ္ၿပီး ေျပာင္းေပးလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္ေတာ့ ရထားလမ္းခြဲရဲ႕ထိပ္မွာက ေဒါက္တာနီလာပိုင္ ကားေလးကိုရပ္ထားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာနီလာက ရထားကို သံလမ္းလႊဲဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနမိပါတယ္။ သူပိုင္တဲ့ကားကေလးကို ရထားတိုက္ပစ္မွာ ေသခ်ာေနပါတယ္။ ေဒါက္တာနီလာရဲ႕တြန္႔ဆုတ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ကို ေဘးကပါလာတဲ့ ေဒါက္တာမူယာ က မ်က္ေစာင္းႀကီးထိုးၿပီး အပစ္တင္ေနပါတယ္။ နင္တကယ္တန္း ကေလးကို ကူညီခ်င္ပါတယ္ဆိုရင္ နင္ကားေလးကို ဘာလို႔ႏွေျမာေနတာလဲ၊ ငါသာဆိုရင္ ငါ့သိန္းသုံးရာကားကိုေတာင္ အပ်က္အစီး အဆုံးရႈံးခံၿပီး ဒီကေလးအသက္ကိုကယ္ပါမယ္။ ဆိုၿပီး အပစ္တင္ေနပါတယ္။ ေဒါက္တာနီလာကေျပာပါတယ္၊ ငါကေတာ့ ဒီကိစၥမွာ ငါ့ကားကိုအဆုံးရႈံးမခံႏိုင္ပါ။ မင္းက ဘာတစ္ခုမွ ပရဟိတစိတ္နဲ႔ အမ်ားအတြက္ကို လုံး၀မလုပ္ခဲ့၊ မလွဴခဲ့တဲ့သူက သိန္းသုံးရာတန္ကားႀကီးကို အဆုံးရႈံးခံမယ္ဆိုတာ ငါမယုံပါဘူး..။ စတဲ့ အျငင္းအခုံျဖစ္ေနစဥ္မွာ လူတစ္ဦး သူတို႔ဆီကို ေရာက္လာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘာေျပာေနၾကတာလည္းလို႔ ေမးပါတယ္။ ဒီသံလမ္းႀကီးက အသုံးမျပဳတဲ့ သံလမ္းႀကီးပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာတဲ့ ကေလးကလည္း မရိွပါဘူး လို႔ ေျပာဆိုရင္း ဒီ(အ၀ါေရာင္ ရထား)၀ထၳဳကို အဆုံးသတ္သြားပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ား အျမင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ခံစားနားလည္ႏိုင္ၾကပါေစ..။လို႔ ေနျခည္(မေကြး) က ခံစားေျပာဆိုသြားပါတယ္။
ေနာက္ စာေပ၀ါသနာရွင္ စာဖတ္နာသူ ကိုျမင့္ေဇာ္ဦးကေတာ့ ဒီရိွတ္စာေပ၀ိုင္းရိွေနတာကို ပန္းခ်ီဆရာကိုမင္းသူက ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကထဲက ရိွတ္စာေပ၀ိုင္းကို လာခ်င္ေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ယခုေရာက္လာခဲ့ၿပီး ဆရာတို႔ ရိွတ္စာေပ၀ို္င္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းေနတာေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ရေသးတာေတြကို ၾကားရတဲ့အတြက္ မ်ားစြာ အက်ဳိးရိွၿပီး အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ စြဲေနတဲ့ ဆရာေန၀င္းျမင့္ ေျပာျပတာေလးတခုကို ျပန္ေျပာပါရေစ။ ၾကား သိဖူးသားျဖစ္ေနရင္လည္း ထပ္မံၾကားသိႏိုင္ၾကပါေစ..။ ဆရာေန၀င္းျမင့္ရဲ႕ ဘႀကီးဦးခ်စ္ေမာင္က စာမတတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာ ဆရာေန၀င္းျမင့္ဆီကို သူ႔ရဲ႕ဘႀကီးဦးခ်စ္ေမာင္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းကိုသံလုံးဆီကို စာေရးထားတဲ့စာတစ္ေစာင္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဟာ ငါ့ဘႀကီးက စာမတတ္ဘဲ ဘယ္လိုမ်ားစာေရးတာလည္းဆိုၿပီး သိခ်င္ေနပါတယ္။ လမ္းမွာ ေဖာက္ၾကည့္ပါတယ္။ ဘႀကီးေရးထားတာကေတာ့ (ပထမ ဒုတ္ေခ်ာင္းေလး // ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ဒီဘက္မွာ အစက္ကေလး .. ႏွစ္စက္၊ ေနာက္က လျခမ္းေလးက ေကြးေကြးေလး၊အဲ သူေနာက္က . . အစက္ကေလးႏွစ္စက္၊ေနာက္ ႏြားရုပ္ကေလးေရးထားပါတယ္၊ သူ႔ေနာက္ ထန္းေတာေလးေရးထားပါတယ္၊ ထန္းေတာေလးေနာက္မွာ ထမင္းအိုးေလး အေငြ႕ေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းနဲ႔ေရးထားၿပီး ဒီေနာက္မွာ ေလးတိုင္စင္ေလး ေရးထားပါတယ္။ ေအာက္ဆုံးက်ေတာ့ ၀လုံးေလးထဲကို ခဲတံေလးနဲ႔ မဲေနေအာင္ခ်ယ္သထားပါတယ္။ ) ဆရာေန၀င္းျမင့္ စာကိုၾကည့္ၿပီး လုံး၀စဥ္းစားလို႔မရျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘႀကီးခ်စ္ေမာင္က စာမတတ္သလို ဦးသံလုံးကလည္း စာလုံး၀မတတ္တဲ့သူပါ။ ဒါနဲ႔ ဦးသံလုံးထံကို စာေပးၿပီး အဓိပၸါယ္ကို ေမးရပါတယ္။ ဘာသာျပန္ခိုင္းရပါတယ္။ ( ဟာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းက လဆန္း၂ ရက္ေန႔လာမယ္တဲ့၊ ငါ့ရြာမွာ ခဏေနမယ္တဲ့၊ ႏြားခ်င္းလဲဖို႔ကိစၥတဲ့၊ ထန္းရည္ေလး ဘာေလးေသာက္ၿပီး ငါ့အိမ္မွာ ထမင္းစားအုံးမယ္တဲ့ကြ၊ ရြာဘုရားပြဲမွာ ပြဲရိွေနေတာ့ ပြဲလည္းၾကည့္ပါအုံးမယ္ဆိုဘဲကြ။) လို႔ ဦးသံလုံးက ဘာသာျပန္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေအာက္က အ၀ိုင္းေလးကို အမဲေလးခ်ယ္ထားတာကဘာတုံးလို႔ ဆရာေန၀င္းျမင့္က ေမးရပါတယ္။ ဟ ေကာင္ရ အဲဒါ ငါ့နာမည္က သံလုံးဆိုေတာ့ သံလုံးေရလို႔ ေျပာတာကြ လို႔ ၀မ္းသာရႊင္လန္းစြာနဲ႔ အားရပါးရ ေျပာဆိုေနၾကပါေၾကာင္း ဆရာေန၀င္းျမင့္ကေျပာျပပါတယ္။) ဆရာေန၀င္းျမင့္က ဒီေလာက္တင္ ဆိုခ်င္တာမဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ စာမတတ္ၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ခ်စ္ခင္မႈ ကူညီရိုင္းပင္းမူေတြက ေရွးပေ၀သဏီကအစ ယေန႔အထိရွင္သန္ထက္ျမက္ သီးခံတရားေတြ ပြားမ်ားၾကပါကလား လို႔ ဆိုခ်င္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ်ား…။ လို႔ စာဖတ္သူ စာေပ၀ါသနာရွင္ ကိုျမင့္ေဇာ္ဦး က ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ၿပီး ေျပာဆိုသြားခဲ့ၾကပါတယ္။
စိတ္ အဟာရျပည့္၀ေအာင္ ရိွတ္ဂ်ာနယ္ကိုေဆာင္လို႔ ဘ၀ရဲ႕ သုတ ရသစုံတဲ့ ရိွတ္စာေပ၀ိုင္းကို သြားၾကပါစို႔….။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
SHADE ဂ်ာနယ္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၁၅) မွ တဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
