`ၿပိဳင္ဘက္မရိွ ေအာင္ဘာေလထီႏွင့္ ျပည္သူေတြခ်မ္းသာႏိုင္ၾကပါေစ..
`ၿပိဳင္ဘက္မရိွ ေအာင္ဘာေလထီႏွင့္ ျပည္သူေတြခ်မ္းသာႏိုင္ၾကပါေစ..´
သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္အစုိးရတက္လာၿပီး ဆင္းရဲ၊ႏြမ္းပါး၊မြဲေတမူေလွ်ာ့ခ်ေရးအတြက္ အထူးစီမံခ်က္မ်ားနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေနတာကို ၀မ္းေျမာက္စြာႀကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႔နယ္ေတြမွာေရာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အႏွံ႔မွာ တစ္လုံး၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံး ေတြ ကင္းစင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္း သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားမွာ ေန႔စဥ္လိုလို ဖတ္ေနရပါတယ္။ ၂၀၁၁၊ ဇြန္လ ပိုင္းက စတင္ၿပီးေဆာင္ရြက္လာတာ အမ်ားအသိပါ။ ယခု ဇူလိုင္လမွာလည္း အရိွန္ျမွင့္တင္ေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္း ၾကားသိရျပန္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္လည္း ေအာင္ျမင္ေနတာကို ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ေအာင္ျမင္ေနပါသလဲဆိုရင္..၊ လူတိုင္း လူတို္င္း ခ်မ္းသာခ်င္ၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ခ်မ္းသာႏုိးႏိုးနဲ႔ အိမ္ရွင္မရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ေစ်းဖိုပါမက်န္ တစ္လုံး၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံးေတြကိုသာ ၀ိုင္းၿပီးထိုးလာခဲ့ၾကတာ အမ်ားအသိပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူဆင္းရဲ၊ လူမြဲေတြ မ်ားျပားလာေၾကာင္း ႏိုင္ငံေတာ္က ၾကားသိရလို႔ အခ်ိန္အခါမီွ ကယ္တင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုလို တစ္လုံး၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံးထီေတြ ထိုးမရၾကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ေအာင္ဘာေလထီေတြဘက္ကို အမ်ားျပည္သူေတြ အားကိုးလာၾကပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္က ေအာင္ဘာေလထီတစ္ေဆာင္ကို (၂၀၀)က်ပ္ေစ်း သတ္မွတ္ေရာင္းခ်ပါတယ္။ ထီ(၁၁) ရြက္ပါ (၁၁) ေစာင္ ထီတစ္အုပ္ကို (၂၀၀၀ိ) ထုတ္ေစ်းနဲ႔ ျဖန္႔ခ်ိေပးပါတယ္။ ထီလက္မွတ္၀ယ္ယူခြင့္ရိွသူ ကိုယ္စားလွယ္ၾကီး ေတြအတြက္ ေငြႏွစ္ေထာင္က်ပ္ဖိုးထီ(၁၀)ေစာင္ေရာင္းၿပီးတိုင္း ထီစာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ထီတစ္ေစာင္အပိုေပး၍ ေငြ(၂၀၀) က်ပ္ အပိုအျမတ္ေငြ ေပးၿပီးသားပါ။ ေအာင္ဘာေလထီေရာင္းေပးသူတိုင္းကို ၁%ႏႈန္းအျမတ္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ဘာေလထီ အႀကိမ္(၂၇၀) ကစၿပီး ယခု အႀကီမ္(၂၇၁) ႀကိိမ္မွာ ေတာ့ ထီတစ္ေစာင္ (၃၅၀ိ) (၄၀၀ိ) အထိ ထီေစ်းေတြ တစ္ရိွန္ထိုးတက္လာပါတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္းဆိုၿပီး စာေရးသူမွ လက္ရိွထီေရာင္းခ်ေနသူ ကုန္သည္တစ္ဦးအားေမးၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္လုံး၊ ႏွစ္လုံးေတြ ပေပ်ာက္ကင္းစင္သြားေတာ့ အမ်ားျပည္သူေတြက ေအာင္ဘာေလထီကို ၀ိုင္းၿပီးထိုးလာၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထီဆိုင္ႀကီးေတြက ၀ယ္လိုအား မ်ားလာပါတယ္။ ေအာင္ဘာေလဌါနမွ ေရာင္းလိုအားကနည္းေနပါတယ္။ ဥပမာျပရရင္ေတာ့ ထီအကၡရာ အလုံးေရ တိုးမထုတ္ဘဲ အကၡရာ(၂၄)ေစာင္၊ (က)အကၡရာမွ (ဘ)အကၡရာ အထိသာ ထုတ္ေ၀ေရာင္းခ်ထားတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက အမွန္တစ္ကယ္ ထီဆိုင္ဖြင့္ၿပီးေရာင္းခ်ေနသူေတြအတြက္ ေအာင္ဘာေလထီ၀ယ္ယူခြင့္ကို လိုအပ္သေလာက္ မရၾကတာလည္းပါ ပါတယ္။ ေအာင္ဘာေလ ထီအုပ္စိမ္း ေတြကို တဆင့္၊ တဆင့္ အျမတ္ေပးၿပီး ၀ယ္ယူေရာင္းခ်ေနရတာေတြလည္း မေကာင္းပါဘူး။ (မွတ္ခ်က္။ အုပ္စိမ္းဆိုသည္မွာ ေအာင္ဘာေလဌါနမွ ထုတ္ေပးေသာ ထီလက္မွတ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ သိန္းတစ္ေထာင္ေပါက္ရင္ သိန္းတစ္ေထာင္သာရ၍ အပိုဆုမပါေသာထီလက္မွတ္မ်ားကိုေခၚဆိုပါ၏။ ယခု(၂၇၁)ႀကိမ္၊ အထူးမဂၤလာစုံတြဲေခၚ အကၡရာစုံ(၂၄)ေစာင္ အပိုဆုမပါ-အုပ္စိမ္းတစ္အုပ္(၆၅၀၀ိ)ထိ ေစ်းတက္ေနပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ခ်ိေသာ ေအာင္ဘာေလထီကို ေစ်းႏႈန္းမထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းမွာ စဥ္းစားစရာမ်ား ျဖစ္ေနပါ၏။) ဒါေၾကာင့္ ထီဆိုင္ႀကီးေတြကလည္း ႏိုင္ငံေတာ္သတ္မွတ္ေစ်းအတိုင္း(၂၀၀)က်ပ္နဲ႔ မေရာင္းၾကေတာ့ပါ။ ထီတစ္ေစာင္ (၃၅၀ိ/၄၀၀ိ)ေစ်းႏႈန္းေတြတင္ၿပီး အၿပိဳင္ အဆိုင္ ေရာင္းအားေကာင္းေအာင္ အပိုဆုအျဖစ္ ေငြက်ပ္သိန္း(၁၀၀၀) ေပါက္ရင္ အပိုဆုေငြသိန္း(၅၀၀)၊ သိန္း(၆၀၀) နဲ႔ကားတစ္စီးေပးမယ္၊ စတဲ့မက္လုံးေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၾကၿပီး ထီထိုးသူမ်ားကို ျမဴဆြယ္ပါတယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ အပိုဆုေတြကလည္း ထီထိုးသူ ျပည္သူေတြဆီမွ ေစ်းႏႈန္းတင္ယူၿပီး နားလွည့္ ပါးရိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ ..ဟု ထီထိုးသူမ်ားထံမွ ၾကားသိလိုက္ရပါတယ္။ လူတစ္စုေကာင္းစားေရးအတြက္ ျပည္သူလူထု အမ်ားမွ ေစ်းႀကီးေပးေနရတဲ့သေဘာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ဘာေလထီ ကို အမွန္အကန္ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိသာစြာနဲ႔ ထီထိုးႏိုင္ၾကၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ဘဏ္႑ာေငြမ်ားလည္းတိုးတက္ရရိွလာေအာင္၊ ျပည္သူေတြလည္း ခ်မ္းသာလာေအာင္..ယခုလို အျခားတစ္လုံး၊ႏွစ္လုံး၊သုံးလုံးထီမ်ား ပေပ်ာက္ကင္းစင္ေနခ်ိန္မွာ ေအာင္ဘာေလထီ အား ေရာင္းအားပိုမိုတိုးတက္လာေစရန္ သက္ဆိုင္ရာမွ လိုအပ္သည္မ်ားကိုု ေဆာင္ရြက္ျပဳျပင္ ေပးႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္းျဖင့္…။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္အစုိးရတက္လာၿပီး ဆင္းရဲ၊ႏြမ္းပါး၊မြဲေတမူေလွ်ာ့ခ်ေရးအတြက္ အထူးစီမံခ်က္မ်ားနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေနတာကို ၀မ္းေျမာက္စြာႀကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႔နယ္ေတြမွာေရာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အႏွံ႔မွာ တစ္လုံး၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံး ေတြ ကင္းစင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္း သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားမွာ ေန႔စဥ္လိုလို ဖတ္ေနရပါတယ္။ ၂၀၁၁၊ ဇြန္လ ပိုင္းက စတင္ၿပီးေဆာင္ရြက္လာတာ အမ်ားအသိပါ။ ယခု ဇူလိုင္လမွာလည္း အရိွန္ျမွင့္တင္ေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္း ၾကားသိရျပန္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္လည္း ေအာင္ျမင္ေနတာကို ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ေအာင္ျမင္ေနပါသလဲဆိုရင္..၊ လူတိုင္း လူတို္င္း ခ်မ္းသာခ်င္ၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ခ်မ္းသာႏုိးႏိုးနဲ႔ အိမ္ရွင္မရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ေစ်းဖိုပါမက်န္ တစ္လုံး၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံးေတြကိုသာ ၀ိုင္းၿပီးထိုးလာခဲ့ၾကတာ အမ်ားအသိပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူဆင္းရဲ၊ လူမြဲေတြ မ်ားျပားလာေၾကာင္း ႏိုင္ငံေတာ္က ၾကားသိရလို႔ အခ်ိန္အခါမီွ ကယ္တင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုလို တစ္လုံး၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံးထီေတြ ထိုးမရၾကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ေအာင္ဘာေလထီေတြဘက္ကို အမ်ားျပည္သူေတြ အားကိုးလာၾကပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္က ေအာင္ဘာေလထီတစ္ေဆာင္ကို (၂၀၀)က်ပ္ေစ်း သတ္မွတ္ေရာင္းခ်ပါတယ္။ ထီ(၁၁) ရြက္ပါ (၁၁) ေစာင္ ထီတစ္အုပ္ကို (၂၀၀၀ိ) ထုတ္ေစ်းနဲ႔ ျဖန္႔ခ်ိေပးပါတယ္။ ထီလက္မွတ္၀ယ္ယူခြင့္ရိွသူ ကိုယ္စားလွယ္ၾကီး ေတြအတြက္ ေငြႏွစ္ေထာင္က်ပ္ဖိုးထီ(၁၀)ေစာင္ေရာင္းၿပီးတိုင္း ထီစာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ထီတစ္ေစာင္အပိုေပး၍ ေငြ(၂၀၀) က်ပ္ အပိုအျမတ္ေငြ ေပးၿပီးသားပါ။ ေအာင္ဘာေလထီေရာင္းေပးသူတိုင္းကို ၁%ႏႈန္းအျမတ္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ဘာေလထီ အႀကိမ္(၂၇၀) ကစၿပီး ယခု အႀကီမ္(၂၇၁) ႀကိိမ္မွာ ေတာ့ ထီတစ္ေစာင္ (၃၅၀ိ) (၄၀၀ိ) အထိ ထီေစ်းေတြ တစ္ရိွန္ထိုးတက္လာပါတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္းဆိုၿပီး စာေရးသူမွ လက္ရိွထီေရာင္းခ်ေနသူ ကုန္သည္တစ္ဦးအားေမးၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္လုံး၊ ႏွစ္လုံးေတြ ပေပ်ာက္ကင္းစင္သြားေတာ့ အမ်ားျပည္သူေတြက ေအာင္ဘာေလထီကို ၀ိုင္းၿပီးထိုးလာၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ထီဆိုင္ႀကီးေတြက ၀ယ္လိုအား မ်ားလာပါတယ္။ ေအာင္ဘာေလဌါနမွ ေရာင္းလိုအားကနည္းေနပါတယ္။ ဥပမာျပရရင္ေတာ့ ထီအကၡရာ အလုံးေရ တိုးမထုတ္ဘဲ အကၡရာ(၂၄)ေစာင္၊ (က)အကၡရာမွ (ဘ)အကၡရာ အထိသာ ထုတ္ေ၀ေရာင္းခ်ထားတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက အမွန္တစ္ကယ္ ထီဆိုင္ဖြင့္ၿပီးေရာင္းခ်ေနသူေတြအတြက္ ေအာင္ဘာေလထီ၀ယ္ယူခြင့္ကို လိုအပ္သေလာက္ မရၾကတာလည္းပါ ပါတယ္။ ေအာင္ဘာေလ ထီအုပ္စိမ္း ေတြကို တဆင့္၊ တဆင့္ အျမတ္ေပးၿပီး ၀ယ္ယူေရာင္းခ်ေနရတာေတြလည္း မေကာင္းပါဘူး။ (မွတ္ခ်က္။ အုပ္စိမ္းဆိုသည္မွာ ေအာင္ဘာေလဌါနမွ ထုတ္ေပးေသာ ထီလက္မွတ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ သိန္းတစ္ေထာင္ေပါက္ရင္ သိန္းတစ္ေထာင္သာရ၍ အပိုဆုမပါေသာထီလက္မွတ္မ်ားကိုေခၚဆိုပါ၏။ ယခု(၂၇၁)ႀကိမ္၊ အထူးမဂၤလာစုံတြဲေခၚ အကၡရာစုံ(၂၄)ေစာင္ အပိုဆုမပါ-အုပ္စိမ္းတစ္အုပ္(၆၅၀၀ိ)ထိ ေစ်းတက္ေနပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ခ်ိေသာ ေအာင္ဘာေလထီကို ေစ်းႏႈန္းမထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းမွာ စဥ္းစားစရာမ်ား ျဖစ္ေနပါ၏။) ဒါေၾကာင့္ ထီဆိုင္ႀကီးေတြကလည္း ႏိုင္ငံေတာ္သတ္မွတ္ေစ်းအတိုင္း(၂၀၀)က်ပ္နဲ႔ မေရာင္းၾကေတာ့ပါ။ ထီတစ္ေစာင္ (၃၅၀ိ/၄၀၀ိ)ေစ်းႏႈန္းေတြတင္ၿပီး အၿပိဳင္ အဆိုင္ ေရာင္းအားေကာင္းေအာင္ အပိုဆုအျဖစ္ ေငြက်ပ္သိန္း(၁၀၀၀) ေပါက္ရင္ အပိုဆုေငြသိန္း(၅၀၀)၊ သိန္း(၆၀၀) နဲ႔ကားတစ္စီးေပးမယ္၊ စတဲ့မက္လုံးေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၾကၿပီး ထီထိုးသူမ်ားကို ျမဴဆြယ္ပါတယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ အပိုဆုေတြကလည္း ထီထိုးသူ ျပည္သူေတြဆီမွ ေစ်းႏႈန္းတင္ယူၿပီး နားလွည့္ ပါးရိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ ..ဟု ထီထိုးသူမ်ားထံမွ ၾကားသိလိုက္ရပါတယ္။ လူတစ္စုေကာင္းစားေရးအတြက္ ျပည္သူလူထု အမ်ားမွ ေစ်းႀကီးေပးေနရတဲ့သေဘာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ဘာေလထီ ကို အမွန္အကန္ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိသာစြာနဲ႔ ထီထိုးႏိုင္ၾကၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ဘဏ္႑ာေငြမ်ားလည္းတိုးတက္ရရိွလာေအာင္၊ ျပည္သူေတြလည္း ခ်မ္းသာလာေအာင္..ယခုလို အျခားတစ္လုံး၊ႏွစ္လုံး၊သုံးလုံးထီမ်ား ပေပ်ာက္ကင္းစင္ေနခ်ိန္မွာ ေအာင္ဘာေလထီ အား ေရာင္းအားပိုမိုတိုးတက္လာေစရန္ သက္ဆိုင္ရာမွ လိုအပ္သည္မ်ားကိုု ေဆာင္ရြက္ျပဳျပင္ ေပးႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္းျဖင့္…။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
``ေငြစကၠဴမ်ားကို ဂရုတစုိက္ အေလးထား၍ ကိုင္တြယ္ဖို႔လိုပါၿပီ…´´
``ေငြစကၠဴမ်ားကို ဂရုတစုိက္ အေလးထား၍ ကိုင္တြယ္ဖို႔လိုပါၿပီ…´´
ဂုဏ္ ဂုဏ္ ဂုဏ္ဆိုတာ ေငြကိုေခၚတယ္..။ လူမွာ ေငြမရိွရင္ လင္ယူမိရင္တာ နာတယ္ထင္တယ္..။ ေယာက္ၡမအိမ္တက္ သမက္မ်က္ႏွာငယ္..။ မ်က္ႏွာငယ္..။ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းအစား ေငြစကၠဴအတြက္ ပုဂၢလိကဘဏ္တစ္ခု တက္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္ႏွာငယ္..၊ မ်က္ႏွာငယ္…လို႔သာ ေအာ္၍ ဆိုခ်င္ပါေတာ့တယ္။
ျဖစ္ပုံက ဒီလိုပါ။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ေငြလႊဲဖို႔မွာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ (………) ပုဂၢလိကဘဏ္ႀကီးတခုကိုသြားၿပီ ေငြလႊဲခဲ့ပါတယ္။ ယခုေငြလႊဲတဲ့ေန႔ရဲ႕ ေနာက္သုံးရက္ကလည္း ဘဏ္ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ဘဏ္ထဲဲမွာ လူေတာ္ေတာ္ေလးရွင္းေနပါတယ္။ လူရွင္းေတာ့ ျမန္ျမန္ၿပီးတာပဲ ဆို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း၀မ္းသာသြားပါတယ္။ ဘဏ္ေကာင္တာစာေရးထံ ေငြစကၠဴ တစ္ေထာင္တန္မ်ားကို စာရင္းအတိုင္း အတိ အက် ေပးအပ္လိုက္ပါတယ္။ ဘဏ္ေကာင္တာစာေရးကလည္း ေငြစကၠဴမ်ားကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္စစ္ေဆးေနပါတယ္။ စစ္ေဆးတဲ့ တစ္ေထာင္တန္ထဲက ေငြစကၠဴ (၆)ရြက္ကို ေအာက္သို႔သီးျခား ခ်ထားလိုက္တာကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေငြေျခာက္ေထာင္ကို ဘဏ္ေကာင္တာစာေရးက ယူၿပီး ဘဏ္မန္ေနဂ်ာထံသို႔ သြားျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လုံးျပဴးသြားပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေရာင္းလို႔ရတဲ့ ေငြထဲမွာ ေငြစကၠဴအတုေတြမ်ား ပါေနသလားေပါ့။ ဘဏ္စာေရးျပန္လာေတာ့ အဲဒီတစ္ေထာင္တန္ (၆)ရြက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေပးပါတယ္။
`` ဒီ တစ္ေထာင္တန္ေငြစကၠဴေတြက ဆီေတြေပေနပါတယ္..။ ဒါေၾကာင့္ျပန္လဲ ေပးရပါမယ္…။´´
ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ဒီေငြေတြကို တိုင္းတိုင္းတိတိယူလာ ခဲ့မိပါတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ နည္းနည္းစိတ္တိုသြားပါတယ္။ ဒီလိုေငြစကၠဴမ်ားကို ျပန္ၿပီးလဲစရာမရိွတဲ့ လက္လုပ္လက္စား၊ ဆင္းရဲသားေတြဆိုရင္ မခက္ေပဘူးလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္သို႔ တစ္ေခါက္ျပန္ၿပီး (နာမည္ႏွစ္လုံးနဲ႔) ဘဏ္က လက္မခံလိုတဲ့ ေငြစကၠဴ(၆)ရြက္ကုိ ျပန္လဲေပးလိုက္ရပါတယ္။ မီဒီယာသမားဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဒုကၡကိုအသာထားလို႔ သီးခံခြင့္လြတ္ၿပီး အမ်ားျပည္သူေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္လို မျဖစ္ေအာင္ ရွာရွည္လိုက္ရျပန္ပါတယ္။ ``ညီေလးတို႔ ဘဏ္ေတြက ဘယ္လိုေငြစကၠဴမ်ားကို လက္မခံရန္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြရိွပါလဲ ?´။ ေမးပါတယ္။ ဘဏ္ေငြလက္ခံေကာင္တာ စာေရးေလးက သူ႔နာမည္ကို ေျပာၿပီး ေအာက္ပါအတိုင္းေျပာပါတယ္။
(၁) ဆီ မ်ားစြန္းေပေနေသာ ေငြစကၠဴမ်ား။
(၂) သုံးပုံ၊ တစ္ပုံခန္႔ စုတ္ျပတ္ေနေသာ ေငြစကၠဴမ်ား။
(၃) မီးေလာင္ထားေသာ ေငြစကၠဴမ်ား။
(၄) ေဆြးေျမ႕၊ ျခစားထားေသာ ေငြစကၠဴမ်ား။ ကို လုံး၀ လက္မခံပါ။ ဟု ၾကားသိရပါတယ္။
အထက္က သူေျပာတဲ့အခ်က္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနရင္း အေတြးတစ္ခုအား ေလးေလးနက္နက္ ျဖင့္ စာေရးသူစဥ္းစားမိပါတယ္။ နံပါတ္(၄)မွ ေဆြးေျမ႕၊ ျခစားထားေသာ ေငြစကၠဴမ်ားကို ဘယ္လို လူမ်ားဆီမွာသာ… ရိွ..ရိွၾကပါသနည္း…?။ ဒီလို ေငြစကၠဴမ်ားကို မည္သည့္ဘဏ္ေတြကမွ လုံး၀လက္မခံံဘူးဆိုရင္ျဖင့္….။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
7/14/2011
ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္လိုပါ..။
ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္လိုပါ..။
မေန႔က ၂၀၁၁၊ ေမလထုတ္ (သရာပါ မဂၢဇင္း) အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာမင္းအုပ္စုိး ေရးသားတဲ့ အယ္ဒီတာ အာေဘာ္ကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ လူတိုင္း လူတိုင္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္ၾကရပါမည္လို႔ ေျပာထားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုံးက သူငယ္တန္းမွစၿပီး သင္ခဲ့ၾကၿပီးသားပါ။ (၁) မိမိကိုကိုယ္ ေကာင္းေအာင္က်ဴိးစားမည္။ (၂) မိမိအတန္းကို ေကာင္းေအာင္က်ဴိးစားမည္။ (၃) မိမိေက်ာင္းကို ေကာင္းေအာင္က်ဴိးစားမည္။(၄) မိမိႏိုင္ငံေတာ္ကို ေကာင္းေအာင္ က်ဳိးစားမည္။ စတဲ့ သစၥာအဓိဌာန္ေလးခ်က္ ကို ေအာ္ဆိုခဲ့ရပါေၾကာင္း နဲ႔ စတင္ၿပီး အက်ယ္တ၀န္႔ေရးသား တာကိုဖတ္လိုက္မိၿပီး အေတြးနယ္ဆက္ခ်ဲ႕လိုက္မိပါတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ကစၿပီး လူတိုင္း လူတိုင္း မိမိကိုကိုယ္ တကယ္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကသလား။ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္း။ တျပည့္မေကာင္း ဆရာ့ေခါင္း။ ျပည္သူ ျပည္သားမေကာင္းရင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြေခါင္း၊ လို႔ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ဆိုဆုံးမခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယေန႔လူငယ္ေတြက မိဘမေကာင္း သားသမီးမ်ားေခါင္း။ ဆရာမေကာင္း တျပည့္မ်ားေခါင္း။ အုပ္ခ်ဳပ္သူမေကာင္း ျပည္သူ ျပည္သားေတြေခါင္း လို႔ ေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းျပစ္လိုက္ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ ယေန႔လူငယ္ ေတြဟာ ေရွးရိုးစြဲ တစ္ဖက္စြန္း၀ါဒေတြကို မလိုလားတဲ့ သေဘာထင္ပါတယ္။ ယေန႔လူငယ္ေတြဟာ လြတ္လပ္မႈ ကိုလိုလားၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊နဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းအထိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွတဆင့္ တန္းေက်ာင္းကို တက္ခဲ့ၾကရတာပါ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဗုဒၶဘာသာ အေျခခံသင္ခန္းစာေတြ၊ ျပည္သူ႔နီတိေတြကို သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ အတန္းပညာေရးကိုလည္း တန္းႀကီးသူက တန္းငယ္သူမ်ားကို တဆင့္ျပန္လည္သင္ၾကားေပးၾကပါတယ္။ ဘာ က်ဴရွင္ခမွ မကုန္ခဲ့ပါဘူး။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက အခမဲ့သင္ၾကားေပးရုံတင္မကပါ နံနက္စာထမင္းေတာင္ ေၾကြးပါတယ္။ တန္းေက်ာင္းက ဆရာေတြကလည္း သူ႔တို႔ဆီကို ညေက်ာင္းတက္ေအာင္ ညစာထမင္းေၾကြးၿပီး အခမဲ့့ပညာသင္ေပးၾကပါတယ္။ မိမိတို႔အတန္း၊ မိမိတို႔ေက်ာင္းေအာင္ခ်က္ ေကာင္းရန္ အၿပိဳင္အဆိုင္ တျပည့္ရွာၿပီး သင္ေပးၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုံးက မိဘ၊ ဆရာသမားေတြကို ေမာ့လို႔ေတာင္ မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ေလးစားရိုေသရပါတယ္။ ယခုေခတ္နဲ႔ဆိုရင္ ဆီနဲ႔ေရလို ေတာ္ေတာ္ကြာျခားသြားပါၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀လက္ေတြ႕ အျဖစ္ပ်က္ကေလးကို တင္ျပပါရေစ..။
ဒီရသစာတမ္းကို ေရးသင့္ မေရးသင့္ တစ္လတိတိစဥ္းစားၿပီးမွ ယခုခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးတစ္ဦးက စာေရးမယ္ဆိုရင္ကိုယ္သိတာကိုကိုယ္ေရးပါလို႔ ခဏ ခဏဆုံးမပါတယ္။ ကိုယ္သိထားတာဆိုလို႔ကလည္းသူမ်ား အေၾကာင္းထက္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ကိုယ္သာ အသိဆုံးမဟုတ္လား။
ကိုယ့္အေၾကာင္းေရးမွာဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္ေပါင္ကိုကိုယ္ျပန္္ေထာင္းရမယ့္အျဖစ္ပါ။ ကိုယ့္ေပါင္ကို ျပန္ေထာင္းသူတိုင္းက
ခပ္ဖြဖြေလးသာ ေထာင္းတတ္ၾကတယ္လို႔ ၾကားသိရ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးနဲ႔ ေအာ္ငိုၿပီး ေထာင္းရပါေတာ့မည္..။
ကၽြန္ေတာ္အလယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေတာရြာကေန ၿမိဳ႕ကိုတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္ သြားလို႔ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ၿမိဳ႕က အေဖရဲ႕အမျဖစ္သူ ေဒၚႀကီးအားကိုးနဲ႕အလုပ္လုပ္ရန္္ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ လာရတာပါ။ ေဒၚႀကီးမွာ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးတစ္ေယာက္သာရိွပါတယ္။ အဲဒီသမီးၿမိဳ႕မွာေကာင္းစားရန္ အတြက္ဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔နဲ႕ ၿမိဳ႕က အစိုးရဌါနတစ္ခုမွာ အလုပ္ရဖို႔ ရြာက အိမ္ေတြ၊လယ္ ယာ ကိုင္းကၽြန္းေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး တက္လာၾက ရပါတယ္။ သမီးလည္းအလုပ္ရရုံတင္မကဘဲ ရုံးအုပ္ႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ေဒၚႀကီးနဲ႕သူ႔ေယာက်ာၤးလည္း သမီးနဲ႕သမက္ဆီကို အတူလိုက္ေနၾကရပါတယ္။ သမီးနဲ႕သမက္မ်က္ႏွာကို တစ္ကမၻာ ထင္ၿပီး ေနၾကရတာေပါ့။ ရြာက ထုခြဲေရာင္းခ်လာတဲ့ေငြေလးေတြ မကုန္ခင္ေတာ့ အေဖနဲ႕ အေမကို အိမ္ဦးခန္းကို တင္ထားမတတ္
ရိုေသေလးစားၾကပါတယ္။ ေဒၚႀကီးရဲ႕ သမီးက ကေလး(၆)ေယာက္ေျမာက္ ေမြးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေဒၚႀကီးဆီကိုေရာက္လာ ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းဌါနအလုပ္တစ္ခုမွာ အလုပ္ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဒၚႀကီးကအဆုပ္ေရာဂါ (တီဘီ) စတင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေဒၚႀကီးေယာက္်ား ဦးႀကီးဆိုသူကလည္း
ဌါနတစ္ခုမွာ ညေစာင့္အလုပ္ကို ၀င္လုပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ညေနကၽြန္ေတာ္အလုပ္က အျပန္မွာ မီးဖိုးခန္းထဲ ေသာက္ေရအိုးစဥ္ႏွစ္ခုထားတာကိုျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ ေဒၚႀကီးကိုလည္း သူ႔သမီး အထက္တန္းစာေရးမက ခါးေထာက္ၿပီး
ေျပာဆိုေနသံၾကားလုိက္ရပါတယ္။ ( အေမ..ဒီေရအိုးစဥ္က ေရကိုေသာက္ပါ။ကေလးေတြနဲ႔ က်မတို႔ကို အေမ႔ တီဘီေရာဂါေတြ ကူးစက္လာမွာစိုးလို႔ပါ…။ကေလးေတြကိုလည္း မခ်ီပါနဲ႔ မထိန္းပါနဲ႔ေတာ့။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
ဒီတိုက္ထဲမွာမေနဘဲ အျပင္မွာ တဲထိုးၿပီးေနေပးေစခ်င္ပါတယ္…။) ေဒၚႀကီးကမ်က္ရည္ေပါက္ေတြ က်ေနၿပီး ငိုေနတာကို ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး သူတို႔ဆႏၵအတိုင္း တိုက္အျပင္မွာတဲထိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဦးႀကီးရယ္၊ ေဒၚႀကီးရယ္၊ကၽြန္ေတာ္ရယ္ သုံးဦးက ထမင္းစားအိုးခြဲခ်က္ၿပီးစားၾကပါေတာ့ တယ္။ ဒီလိုနဲ႕မၿပီးေသးပါ။ ဦးႀကီးနဲ႕ သမက္ျဖစ္သူတို႔ စကားအႀကီးအက်ယ္မ်ားၿပီးသူတို႔ၿခံထဲကေန သူတို႔ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးကို ႏွင္ခ်လိုက္ပါတယ္။တစ္လေလာက္အခ်ိန္ထိ ဦးႀကီးရဲ႕ မိတ္ေဆြအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆင္းၿပီးေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အမ်ိဳးေတြစကားေၾကာင့္ မေတာ္ပါဘူးဆိုၿပီးအမနဲ႔ေယာက္ဖက ျပန္ေခၚပါတယ္။ ေဒၚႀကီးလည္း တီဘီေရာဂါေရာစိတ္ထိခိုက္တဲ့ေရာဂါပါ ခံစားရၿပီး မၾကာခင္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ဦးႀကီးကလည္း သူ႔ေျမးေတြကို ရွင္ျပဳၿပီးတာနဲ႔သူ႔တူမရိွတဲ့ရြာကိုျပန္သြားၿပီးကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးဒီလိုအျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ဘယ္ေသာအခါမွ မႀကံဳပါရေစနဲ႔မဆုံခဲ့ပါရေစနဲ႔လို႔ကၽြန္ေတာ္အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လုံး၀ ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္းသားအႀကီး နဲ႔ သမီးအငယ္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ရိွ ပါတယ္။သူတို႔ကိုလူလားေျမာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယားမွာ ေျမအိုးေလးေတြကို ၀ယ္ၿပီးထမင္းဟင္းခ်က္စားခဲ့ၾက တဲ့ဘ၀နဲ႔ စတင္လာခဲ့ရတာပါ။ စီးပြားရွာတဲ့ေနရာမွာသက္စြန္႔ ဆံဖ်ား ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ ေတာႀကိဳ ေတာင္ၾကားေခ်ာင္းႀကိဳ ေခ်ာင္းၾကား ေတာင္ထိပ္၊ ေတာင္ေအာက္ ေတြမွာလူမ်ဳိးတစ္ရာတစ္ပါးကို ျမက္လႊာကိုခ်၊ေအာက္က်ခံလို႔ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ဳိးနဲ႕လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးၿပီး သားသမီးေတြကို ပညာသင္ေပးလာခဲ့ရတာပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာအသင့္အတင့္ လုပ္ငန္္းရွင္ဘ၀ကိုေရာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္စီးပြားေရးေလာကမွာ ထိမ္းသိမ္းမႈ ညံ့ျဖင္းခဲ့မိလို႔ ဘ၀ကို ငွက္ခါးပ်ံသလိုနိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုုက္ နဲ႔ သုံးခါေလာက္ အက်နာခဲ့ပါတယ္…။ ယခုေတာ့
အရြယ္ကလည္းရလာၿပီးစီးပြားေရးကလည္းက်လာေနပါၿပီ။ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္နီးေနပါၿပီ။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သားအႀကီးေကာင္ကလည္း စီးပြားေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚကေနအရက္သမားေလာက၊ေခ်ာက္ႀကီးထဲကိုထိုးက်သြားပါၿပီ..။
စီးပြားေရးေလာကမွာ နာမည္မပ်က္ေစရေအာင္ ဂတိတည္ၾကည္စြာနဲ႔ မရိွရိွတာေတြကို ေရာင္းခ်ၿပီး ထိုးဆပ္၊ေပးအပ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ကို ေရာက္ေနပါတယ္။လူသာ အေသခံမည္။ နာမည္ကိုေတာ့ အေသမခံလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာစိတ္သြားတိုင္းကိုယ္ကမပါလာေတာ့ပါ။ လူကလည္းဇရာအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ခရမ္းသီးပိန္ နဲ႔ ဓါးတုံးတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္ေနပါၿပီ..။
သားသမီး အခ်စ္၊ ေျမး အႏွစ္ ဆိုတဲ့အတိုင္းေျမးကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး သမီးနဲ႔ သမက္ကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို
၀ကြက္အပ္လိုက္ရတဲ့ဘ၀ ကိုေရာက္ခဲ့ရပါၿပီ..။ ယခင္က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ေနလိုလလိုေနခဲ့ၿပီး ဆပ္ဆပ္ထိမခံလိုတဲ့ ေဒါသေတြလည္း ေျမသို႔ ေၾကြက်သြားခဲ့ရပါၿပီ။အစားအေသာက္ အလြန္ေခ်းမ်ားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ယခုေတာ့ ေပးတာယူ ေကၽြးတာကိုစားဘာကိုမွ် ျပန္မေျပာ၀ံ့ေတာ့ပါ။ သမက္နဲ႔ သမီး ထမင္းစားၿပီးလို႔ ၀ၾကမွကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယား စားရတဲ့ဘ၀ ကိုေရာက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခါနီးမွ စိတ္ညစ္တယ္ဆိုၿပီး အရင္တုံးကလိုအရက္ကိုလည္း မေသာက္ရဲေတာ့ပါ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မေငါက္ရဲမေဟာက္ရဲေတာ့ပါ။ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကလည္း(ေလာကမွာေငြဆိုသလို).. သား သမီးေတြဘက္ကိုသာခပ္ပါပါျဖစ္ေနၾကတာအဆန္္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မေန႔ကကၽြန္ေတာ့္မိန္းမေျပာတဲ့စကားကိုေတာ့ အသဲထဲကဆပ္ဆပ္ခါေအာင္နာသြားမိပါတယ္။
``ရွင္ေနာ္ အိမ္မွာ ဘာပြဲလုပ္မယ္.. ညာပြဲလုပ္မယ္ဆိုရင္ က်မကိုအရင္ဖြင့္ေျပာပါ။ အိမ္မွာ ရႈတ္ရႈတ္ရွက္ရွက္နဲ႔ဆိုရင္ ရွင့္သမီးကမႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ ဒါပဲ ။ ရွင့္မွာ တင္ေနတဲ့ေၾကြးေတြကို သူရွာဆပ္ေနရတာေလ…။ရွင္လုပ္ခ်င္ရာေတြ လုပ္ခဲ့မိလို႔ ကုန္ခဲ့တာေတြလည္းမ်ားေနပါၿပီးေတာ္…..´´။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက စကားသံေတြကေတာ့ အျပင္ကိုထြက္မလာရဲပါ။ (ေၾသာ္..သမီးရယ္ မင္းတို႔ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ေသာက္၀ိုင္းစား၀ိုင္း၊ေလာင္းကစား၀ိုင္းေတြနဲ႔ ေန႔တိုင္းလုုပ္ေနခဲ့တုံးက သမီးတို႔အေမ ဘာမွမေျပာ၀ံ့ခဲ့ပါဘူး။ ယခု ယခု အေဖ ၀ါသနာပါတဲ့ စာ၀ိုင္းေပ၀ိုင္းကို အိမ္မွာလုပ္တာ ရႈတ္ရႈတ္ရွက္ရွက္ ဆိုေတာ့…………..။)
ကၽြန္္ေတာ့္နားထဲမွာ ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုထဲက (ဧည့္ခန္းေရာ..၊ မီးဖိုခန္းပါ သားသမီးေတြက အာဏာသိမ္းခံလိုက္ရပါၿပီ..) ဆိုတာကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ား…။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
မေန႔က ၂၀၁၁၊ ေမလထုတ္ (သရာပါ မဂၢဇင္း) အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာမင္းအုပ္စုိး ေရးသားတဲ့ အယ္ဒီတာ အာေဘာ္ကို ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ လူတိုင္း လူတိုင္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္ၾကရပါမည္လို႔ ေျပာထားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုံးက သူငယ္တန္းမွစၿပီး သင္ခဲ့ၾကၿပီးသားပါ။ (၁) မိမိကိုကိုယ္ ေကာင္းေအာင္က်ဴိးစားမည္။ (၂) မိမိအတန္းကို ေကာင္းေအာင္က်ဴိးစားမည္။ (၃) မိမိေက်ာင္းကို ေကာင္းေအာင္က်ဴိးစားမည္။(၄) မိမိႏိုင္ငံေတာ္ကို ေကာင္းေအာင္ က်ဳိးစားမည္။ စတဲ့ သစၥာအဓိဌာန္ေလးခ်က္ ကို ေအာ္ဆိုခဲ့ရပါေၾကာင္း နဲ႔ စတင္ၿပီး အက်ယ္တ၀န္႔ေရးသား တာကိုဖတ္လိုက္မိၿပီး အေတြးနယ္ဆက္ခ်ဲ႕လိုက္မိပါတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ကစၿပီး လူတိုင္း လူတိုင္း မိမိကိုကိုယ္ တကယ္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကသလား။ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္း။ တျပည့္မေကာင္း ဆရာ့ေခါင္း။ ျပည္သူ ျပည္သားမေကာင္းရင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြေခါင္း၊ လို႔ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ဆိုဆုံးမခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယေန႔လူငယ္ေတြက မိဘမေကာင္း သားသမီးမ်ားေခါင္း။ ဆရာမေကာင္း တျပည့္မ်ားေခါင္း။ အုပ္ခ်ဳပ္သူမေကာင္း ျပည္သူ ျပည္သားေတြေခါင္း လို႔ ေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းျပစ္လိုက္ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ ယေန႔လူငယ္ ေတြဟာ ေရွးရိုးစြဲ တစ္ဖက္စြန္း၀ါဒေတြကို မလိုလားတဲ့ သေဘာထင္ပါတယ္။ ယေန႔လူငယ္ေတြဟာ လြတ္လပ္မႈ ကိုလိုလားၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊နဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းအထိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွတဆင့္ တန္းေက်ာင္းကို တက္ခဲ့ၾကရတာပါ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဗုဒၶဘာသာ အေျခခံသင္ခန္းစာေတြ၊ ျပည္သူ႔နီတိေတြကို သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ အတန္းပညာေရးကိုလည္း တန္းႀကီးသူက တန္းငယ္သူမ်ားကို တဆင့္ျပန္လည္သင္ၾကားေပးၾကပါတယ္။ ဘာ က်ဴရွင္ခမွ မကုန္ခဲ့ပါဘူး။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက အခမဲ့သင္ၾကားေပးရုံတင္မကပါ နံနက္စာထမင္းေတာင္ ေၾကြးပါတယ္။ တန္းေက်ာင္းက ဆရာေတြကလည္း သူ႔တို႔ဆီကို ညေက်ာင္းတက္ေအာင္ ညစာထမင္းေၾကြးၿပီး အခမဲ့့ပညာသင္ေပးၾကပါတယ္။ မိမိတို႔အတန္း၊ မိမိတို႔ေက်ာင္းေအာင္ခ်က္ ေကာင္းရန္ အၿပိဳင္အဆိုင္ တျပည့္ရွာၿပီး သင္ေပးၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုံးက မိဘ၊ ဆရာသမားေတြကို ေမာ့လို႔ေတာင္ မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ေလးစားရိုေသရပါတယ္။ ယခုေခတ္နဲ႔ဆိုရင္ ဆီနဲ႔ေရလို ေတာ္ေတာ္ကြာျခားသြားပါၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀လက္ေတြ႕ အျဖစ္ပ်က္ကေလးကို တင္ျပပါရေစ..။
ဒီရသစာတမ္းကို ေရးသင့္ မေရးသင့္ တစ္လတိတိစဥ္းစားၿပီးမွ ယခုခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးတစ္ဦးက စာေရးမယ္ဆိုရင္ကိုယ္သိတာကိုကိုယ္ေရးပါလို႔ ခဏ ခဏဆုံးမပါတယ္။ ကိုယ္သိထားတာဆိုလို႔ကလည္းသူမ်ား အေၾကာင္းထက္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ကိုယ္သာ အသိဆုံးမဟုတ္လား။
ကိုယ့္အေၾကာင္းေရးမွာဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္ေပါင္ကိုကိုယ္ျပန္္ေထာင္းရမယ့္အျဖစ္ပါ။ ကိုယ့္ေပါင္ကို ျပန္ေထာင္းသူတိုင္းက
ခပ္ဖြဖြေလးသာ ေထာင္းတတ္ၾကတယ္လို႔ ၾကားသိရ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးနဲ႔ ေအာ္ငိုၿပီး ေထာင္းရပါေတာ့မည္..။
ကၽြန္ေတာ္အလယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေတာရြာကေန ၿမိဳ႕ကိုတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိဘႏွစ္ပါး ကြယ္လြန္ သြားလို႔ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ၿမိဳ႕က အေဖရဲ႕အမျဖစ္သူ ေဒၚႀကီးအားကိုးနဲ႕အလုပ္လုပ္ရန္္ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ လာရတာပါ။ ေဒၚႀကီးမွာ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးတစ္ေယာက္သာရိွပါတယ္။ အဲဒီသမီးၿမိဳ႕မွာေကာင္းစားရန္ အတြက္ဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔နဲ႕ ၿမိဳ႕က အစိုးရဌါနတစ္ခုမွာ အလုပ္ရဖို႔ ရြာက အိမ္ေတြ၊လယ္ ယာ ကိုင္းကၽြန္းေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး တက္လာၾက ရပါတယ္။ သမီးလည္းအလုပ္ရရုံတင္မကဘဲ ရုံးအုပ္ႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ေဒၚႀကီးနဲ႕သူ႔ေယာက်ာၤးလည္း သမီးနဲ႕သမက္ဆီကို အတူလိုက္ေနၾကရပါတယ္။ သမီးနဲ႕သမက္မ်က္ႏွာကို တစ္ကမၻာ ထင္ၿပီး ေနၾကရတာေပါ့။ ရြာက ထုခြဲေရာင္းခ်လာတဲ့ေငြေလးေတြ မကုန္ခင္ေတာ့ အေဖနဲ႕ အေမကို အိမ္ဦးခန္းကို တင္ထားမတတ္
ရိုေသေလးစားၾကပါတယ္။ ေဒၚႀကီးရဲ႕ သမီးက ကေလး(၆)ေယာက္ေျမာက္ ေမြးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေဒၚႀကီးဆီကိုေရာက္လာ ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းဌါနအလုပ္တစ္ခုမွာ အလုပ္ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဒၚႀကီးကအဆုပ္ေရာဂါ (တီဘီ) စတင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေဒၚႀကီးေယာက္်ား ဦးႀကီးဆိုသူကလည္း
ဌါနတစ္ခုမွာ ညေစာင့္အလုပ္ကို ၀င္လုပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ညေနကၽြန္ေတာ္အလုပ္က အျပန္မွာ မီးဖိုးခန္းထဲ ေသာက္ေရအိုးစဥ္ႏွစ္ခုထားတာကိုျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ ေဒၚႀကီးကိုလည္း သူ႔သမီး အထက္တန္းစာေရးမက ခါးေထာက္ၿပီး
ေျပာဆိုေနသံၾကားလုိက္ရပါတယ္။ ( အေမ..ဒီေရအိုးစဥ္က ေရကိုေသာက္ပါ။ကေလးေတြနဲ႔ က်မတို႔ကို အေမ႔ တီဘီေရာဂါေတြ ကူးစက္လာမွာစိုးလို႔ပါ…။ကေလးေတြကိုလည္း မခ်ီပါနဲ႔ မထိန္းပါနဲ႔ေတာ့။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
ဒီတိုက္ထဲမွာမေနဘဲ အျပင္မွာ တဲထိုးၿပီးေနေပးေစခ်င္ပါတယ္…။) ေဒၚႀကီးကမ်က္ရည္ေပါက္ေတြ က်ေနၿပီး ငိုေနတာကို ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး သူတို႔ဆႏၵအတိုင္း တိုက္အျပင္မွာတဲထိုးေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဦးႀကီးရယ္၊ ေဒၚႀကီးရယ္၊ကၽြန္ေတာ္ရယ္ သုံးဦးက ထမင္းစားအိုးခြဲခ်က္ၿပီးစားၾကပါေတာ့ တယ္။ ဒီလိုနဲ႕မၿပီးေသးပါ။ ဦးႀကီးနဲ႕ သမက္ျဖစ္သူတို႔ စကားအႀကီးအက်ယ္မ်ားၿပီးသူတို႔ၿခံထဲကေန သူတို႔ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးကို ႏွင္ခ်လိုက္ပါတယ္။တစ္လေလာက္အခ်ိန္ထိ ဦးႀကီးရဲ႕ မိတ္ေဆြအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆင္းၿပီးေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အမ်ိဳးေတြစကားေၾကာင့္ မေတာ္ပါဘူးဆိုၿပီးအမနဲ႔ေယာက္ဖက ျပန္ေခၚပါတယ္။ ေဒၚႀကီးလည္း တီဘီေရာဂါေရာစိတ္ထိခိုက္တဲ့ေရာဂါပါ ခံစားရၿပီး မၾကာခင္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ဦးႀကီးကလည္း သူ႔ေျမးေတြကို ရွင္ျပဳၿပီးတာနဲ႔သူ႔တူမရိွတဲ့ရြာကိုျပန္သြားၿပီးကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးဒီလိုအျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ဘယ္ေသာအခါမွ မႀကံဳပါရေစနဲ႔မဆုံခဲ့ပါရေစနဲ႔လို႔ကၽြန္ေတာ္အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လုံး၀ ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္းသားအႀကီး နဲ႔ သမီးအငယ္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ရိွ ပါတယ္။သူတို႔ကိုလူလားေျမာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယားမွာ ေျမအိုးေလးေတြကို ၀ယ္ၿပီးထမင္းဟင္းခ်က္စားခဲ့ၾက တဲ့ဘ၀နဲ႔ စတင္လာခဲ့ရတာပါ။ စီးပြားရွာတဲ့ေနရာမွာသက္စြန္႔ ဆံဖ်ား ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္ ေတာႀကိဳ ေတာင္ၾကားေခ်ာင္းႀကိဳ ေခ်ာင္းၾကား ေတာင္ထိပ္၊ ေတာင္ေအာက္ ေတြမွာလူမ်ဳိးတစ္ရာတစ္ပါးကို ျမက္လႊာကိုခ်၊ေအာက္က်ခံလို႔ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ဳိးနဲ႕လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးၿပီး သားသမီးေတြကို ပညာသင္ေပးလာခဲ့ရတာပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာအသင့္အတင့္ လုပ္ငန္္းရွင္ဘ၀ကိုေရာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္စီးပြားေရးေလာကမွာ ထိမ္းသိမ္းမႈ ညံ့ျဖင္းခဲ့မိလို႔ ဘ၀ကို ငွက္ခါးပ်ံသလိုနိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုုက္ နဲ႔ သုံးခါေလာက္ အက်နာခဲ့ပါတယ္…။ ယခုေတာ့
အရြယ္ကလည္းရလာၿပီးစီးပြားေရးကလည္းက်လာေနပါၿပီ။ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္နီးေနပါၿပီ။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သားအႀကီးေကာင္ကလည္း စီးပြားေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚကေနအရက္သမားေလာက၊ေခ်ာက္ႀကီးထဲကိုထိုးက်သြားပါၿပီ..။
စီးပြားေရးေလာကမွာ နာမည္မပ်က္ေစရေအာင္ ဂတိတည္ၾကည္စြာနဲ႔ မရိွရိွတာေတြကို ေရာင္းခ်ၿပီး ထိုးဆပ္၊ေပးအပ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ကို ေရာက္ေနပါတယ္။လူသာ အေသခံမည္။ နာမည္ကိုေတာ့ အေသမခံလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာစိတ္သြားတိုင္းကိုယ္ကမပါလာေတာ့ပါ။ လူကလည္းဇရာအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ခရမ္းသီးပိန္ နဲ႔ ဓါးတုံးတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္ေနပါၿပီ..။
သားသမီး အခ်စ္၊ ေျမး အႏွစ္ ဆိုတဲ့အတိုင္းေျမးကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး သမီးနဲ႔ သမက္ကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို
၀ကြက္အပ္လိုက္ရတဲ့ဘ၀ ကိုေရာက္ခဲ့ရပါၿပီ..။ ယခင္က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ေနလိုလလိုေနခဲ့ၿပီး ဆပ္ဆပ္ထိမခံလိုတဲ့ ေဒါသေတြလည္း ေျမသို႔ ေၾကြက်သြားခဲ့ရပါၿပီ။အစားအေသာက္ အလြန္ေခ်းမ်ားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ယခုေတာ့ ေပးတာယူ ေကၽြးတာကိုစားဘာကိုမွ် ျပန္မေျပာ၀ံ့ေတာ့ပါ။ သမက္နဲ႔ သမီး ထမင္းစားၿပီးလို႔ ၀ၾကမွကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယား စားရတဲ့ဘ၀ ကိုေရာက္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခါနီးမွ စိတ္ညစ္တယ္ဆိုၿပီး အရင္တုံးကလိုအရက္ကိုလည္း မေသာက္ရဲေတာ့ပါ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မေငါက္ရဲမေဟာက္ရဲေတာ့ပါ။ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကလည္း(ေလာကမွာေငြဆိုသလို).. သား သမီးေတြဘက္ကိုသာခပ္ပါပါျဖစ္ေနၾကတာအဆန္္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မေန႔ကကၽြန္ေတာ့္မိန္းမေျပာတဲ့စကားကိုေတာ့ အသဲထဲကဆပ္ဆပ္ခါေအာင္နာသြားမိပါတယ္။
``ရွင္ေနာ္ အိမ္မွာ ဘာပြဲလုပ္မယ္.. ညာပြဲလုပ္မယ္ဆိုရင္ က်မကိုအရင္ဖြင့္ေျပာပါ။ အိမ္မွာ ရႈတ္ရႈတ္ရွက္ရွက္နဲ႔ဆိုရင္ ရွင့္သမီးကမႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ ဒါပဲ ။ ရွင့္မွာ တင္ေနတဲ့ေၾကြးေတြကို သူရွာဆပ္ေနရတာေလ…။ရွင္လုပ္ခ်င္ရာေတြ လုပ္ခဲ့မိလို႔ ကုန္ခဲ့တာေတြလည္းမ်ားေနပါၿပီးေတာ္…..´´။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက စကားသံေတြကေတာ့ အျပင္ကိုထြက္မလာရဲပါ။ (ေၾသာ္..သမီးရယ္ မင္းတို႔ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ေသာက္၀ိုင္းစား၀ိုင္း၊ေလာင္းကစား၀ိုင္းေတြနဲ႔ ေန႔တိုင္းလုုပ္ေနခဲ့တုံးက သမီးတို႔အေမ ဘာမွမေျပာ၀ံ့ခဲ့ပါဘူး။ ယခု ယခု အေဖ ၀ါသနာပါတဲ့ စာ၀ိုင္းေပ၀ိုင္းကို အိမ္မွာလုပ္တာ ရႈတ္ရႈတ္ရွက္ရွက္ ဆိုေတာ့…………..။)
ကၽြန္္ေတာ့္နားထဲမွာ ဆရာေအာင္သင္းရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုထဲက (ဧည့္ခန္းေရာ..၊ မီးဖိုခန္းပါ သားသမီးေတြက အာဏာသိမ္းခံလိုက္ရပါၿပီ..) ဆိုတာကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ား…။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
Subscribe to:
Posts (Atom)
