ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ လက္ေတြ ့က်င့္စဥ္ (၁၄)
ယိုးဒယားကနည္းႏွင့္ တူျခင္း
“အိပ္မက္ေလာက” ထဲမွ တတံု တတံုထြက္၍ “ဒိ႒ေလာက” ထဲ၌ စိတ္ကိုထားျခင္းအားျဖင့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ သိျမင္ရေသာ အျခင္းအရာမ်ားမွာ တန္ဖိုးရွိလွသည္။ အေတာ္ၾကီးက်င့္သားရလာေသာအခါ “အိပ္မက္ေလာက” မွထြက္၍ ဒိ႒ေလာကသို ့ ၀င္လိုက္ဆိုလ်င္ပင္ ယခင္က ပူပန္ေသာကေရာက္ျခင္းမ်ား၊ အလိုမက်သျဖင့္ ေဒါသျဖစ္ျခင္း စေသာ ႏွလံုးမသာယာမႈမ်ားသည္ မီးကို ေရႏွင့္ ျငိမ္းသတ္လိုက္ဘိသကဲ့သို ့ ရုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြက္သြားတတ္ေပသည္။
သတိလြတ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ပူပန္စရာထင္၍ ပူပန္မိရာမွ ရုတ္တရက္ သတိရ၍ ပူပန္စရာမဟုတ္ေၾကာင္း သိရသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ အပူကင္းကြာသြားပံုကို ဥဒါဟရုဏ္ေဆာင္၍ ျပရဦးမည္။
မင္းသမီးႏွင့္မင္းသား ယိုးဒယားကဟန္ျဖင့္ ထြက္လာျခင္းကို ပြဲထဲ၌ ျမင္ဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ မင္းသားသည္ ေရွ ့ကထြက္လာ၍ မင္းသမီးက ေနာက္မွကပ္ပါလာ၏။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ ဆိုင္းခ်က္ႏွင့္ ကလ်က္ရွိၾကသည္။ ကိုယ့္ဟန္ႏွင့္ကိုယ္ ကလ်က္ရွိရာမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ မင္းသားက ေနာက္သို ့လွည့္ၾကည့္လိုက္တိုင္း မင္းသမီးသည္ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ ရွိခိုးေနျခင္းကို ေတြ ့ျမင္ဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ မင္းသားသည္ ေရွ ့သို ့လွည့္လ်က္ ကသည့္အခါတိုင္း မင္းသမီးသည္ ကခ်င္သလို ကလ်က္ရွိေသာ္လည္း မင္းသားက ေနာက္သို ့လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါမ်ားတြင္ မင္းသမီးမွာ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္သာ ေတြ ့ရသည္။
“ဒိေ႒ဒိ႒ မတၱံ” အလုပ္၌ ၀ါရင့္ေသာေယာဂီ၏ စိတ္မွာလည္း သတိလြတ္ခိုက္တြင္ ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္ေနေစကာမူ၊ သတိရ၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ယိုးဒယားကေသာ မင္းသမီး၏ လက္အုပ္ခ်ီျခင္းကဲ့သို ့ ျပားျပား၀ပ္လ်က္ ရွိေနသည္ကို ေတြ ့ရတတ္ေပသည္။ သို ့ဆိုလ်င္ အေတာ္ဟန္ျပီဟု ၀မ္းေျမာက္ထိုက္ေပျပီ။ မဂ္ဆိုက္ျခင္းမ်ိဳးကား မဟုတ္ေသးေပ။
ဘာေၾကာင့္ “ငါ” ထင္ရသနည္း
ပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည့္အနက္ ရုပ္ (ကိုယ္) ေကာင္ၾကီးကို “ငါ” ထင္သူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ၾကံစည္စိတ္ကူးတတ္ေသာ စိတ္ကေလးကို “ငါ” ထင္တတ္သူမ်ားလည္း ရွိ၏။ ကိုယ္ႏွင့္ စိတ္တို ့ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ ဥစၥာရွင္ “ငါ” ေကာင္ကေလး (soul or atman) တသီးတျခားရွိေသးသည္ဟု ယူဆသူမ်ားလည္း ရွိၾက၏။ အေနာက္တိုင္းျပည္မ်ား၌ “ငါ” ရွိသည္ဟူေသာ အေထာက္အထားကို ဒဲ့စ္ကာတီ (Descartes) ဟူေသာ ဂရိတ္ပညာရွိၾကီး တင္ျပခဲ့ဖူးသည့္အတိုင္း သူငါကစ ေျပာတတ္ၾကသည္။ ၄င္းဆရာၾကီးက (I think, therefore I am) “ငါစဥ္းစားသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ငါရွိသည္။” ဟု ေျပာခဲ့သည္။ အဓိပၸါယ္မွာ စဥ္းစားစိတ္ကူးတတ္ေသာ ငါေကာင္ကေလးရွိေနျခင္းကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ ငါရွိေၾကာင္းထင္ရွားသည္ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ေရွးပညာရွိၾကီး တစ္ဦးတစ္ေယာက္က တင္ျပထားခဲ့ေသာ အကိုးအကားျဖစ္သည္ဆို၍ အေနာက္တိုင္းျပည္မ်ားတြင္ အေတာ္အတန္လူမ်ား မျငင္း၀ံ့ဘဲ လက္ခံထားၾကသည္။ စင္စစ္မွာလည္း စဥ္းစားစိတ္ကူးတတ္ေသာ သဘာ၀ကဲ့သို ့ “ငါ” ႏွင့္တူေသာ အျခင္းအရာသည္ မရွိေတာ့ေခ်။
ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ (တရားအားမထုတ္ရေသးမီက) ဤအတိုင္းပင္ မ်က္စိလည္ခဲ့ဖူးသည္။ ဤကိုယ္ၾကီးသည္ ေသဆံုးေသာအခါ၌ ေျမၾကီးထဲသို ့ေရာက္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ငါ” မဟုတ္နိဳင္။ သို ့ေသာ္ စဥ္းစားၾကံစည္တတ္ေသာ စိတ္ကေလးမူကား “ငါ” အျဖစ္ႏွင့္ ဘ၀တပါးသို ့ ကူးေျပာင္းသြားမည္ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆခဲ့ဖူးေလသည္။ (စာထဲက ဘယ္လိုဆိုေစ၊ ကိုယ္တိုင္သေဘာေပါက္မွ လက္ခံနိဳင္သည္။) သို ့ေသာ္ “ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ” နည္းအတိုင္း ေလ့က်င့္၍ “အိပ္မက္ေလာက” ထဲမွထြက္ျပီး “ဒိ႒ေလာက” ထဲ၌ ခဏခဏ ေနဖန္မ်ားလာေသာအခါ စဥ္းစားၾကံစည္တတ္ေသာ သေဘာတရားကေလးသည္ “ငါလည္းမဟုတ္၊ ငါ့ပစၥည္းလည္းမဟုတ္၊ ပိုင္ဆိုင္ေသာ ဥစၥာရွင္လည္း မရွိသည့္အျဖစ္ကို တစ္လထက္ တစ္လ လက္ေတြ ့သေဘာက်လာေပေတာ့သည္။ “ငါ” ေသာ္လည္းေကာင္း၊ “ငါ့ပစၥည္း” ေသာ္လည္းေကာင္း ဟုတ္ခဲ့ပါမူ၊ ငါထားေသာေနရာ၌ ေနမည္။ မၾကံစည္ပါႏွင့္ဟု အမိန္ ့ေပးလိုက္လ်င္ (ငါပိုင္ဆိုင္ရိုးမွန္ပါက) ငါ့စကားကို နားေထာင္ရမည္။ သူသြားခ်င္ရာသြား၍ ၾကံခဲ့ျပီး ေမာေတာ့မွ အိပ္ေသာဟာကေလးကို “ငါ” ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ “ငါ့ပစၥည္း” ဟူ၍ လည္းေကာင္း ဘယ္နည္းႏွင့္ မွတ္ယူသင့္ပါသနည္းဟု သေဘာက်မိသည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ(၃)ရက္၊နံနက္(၈း၄၀)နာရီ ကူးတင္ပါသည္။
(သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔)
0 comments:
Post a Comment