၀ိမုတၱိရသ (http://www.vimuttirasa.com)
အရင္းအတိုင္း ရွိသည္
အိပ္မက္ေလာကထဲ၌ ေမ်ာပါလ်က္ရွိေသာ လူသည္ အလိုက်ေသာ အျခင္းအရာကို စိတ္ကူးမိေသာအခါ ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္ျခင္းျဖစ္၍ အလိုမက်ေသာ အျခင္းအရာကို စိတ္ကူးမိေသာအခါ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ရ၏။ အထက္ပါ၀န္ၾကီးသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ပန္းစည္းဆက္ျခင္းအေၾကာင္းကို “စားျမံဳ ့ျပန္” ေသာအခါ ရႊင္ျမဴးၾကည္ႏူး၍ ပမာမခန္ ့ေရးသားေသာ အယ္ဒီတာအေၾကာင္းကို စိတ္ကူးမိေသာအခါ ႏွလံုးမသာယာမႈ ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ရႊင္ျမဴးၾကည္ႏူးျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ ႏွလံုးမသာယာျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ သံသရာရွည္ေစဖို ့ အထံုးအဖြဲ ့မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ တဖန္ “ဒိ႒ေလာက” ထဲသို ့ ေျပာင္းေရႊ ့လိုက္သည့္အခါ အဆင္းသက္သက္၊ အသံသက္သက္၊ အနံ ့သက္သက္၊ အေတြ ့သက္သက္ စသည္ျဖင့္ ေတြ ့ရမည္ျဖစ္၍ ႏွစ္သက္တပ္မက္စရာလည္း မဟုတ္၊ ေဒါသျဖစ္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတီးစရာလည္း မဟုတ္သည့္အျဖစ္ကို တျဖည္းျဖည္း ထိုးထြင္းသိျမင္လာဖို ့ ရွိေပသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ “အိပ္မက္ေလာက” သည္ အရံႈးအျမတ္ထြက္ေသာ (အမ်ားအားျဖင့္) အရႈံးထြက္ေသာ ေလာကျဖစ္၍ “ဒိ႒ေလာက” သည္ အရံႈးအျမတ္မရွိ “အရင္းအတိုင္း” ေနေသာ ေလာကျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အၾကင္ေယာဂီ၏ စိတ္သည္ ျငိမ္သက္ၾကည္လင္စြာ တည္ေနနိဳင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
အျပန္အလွန္ ပိုင္ျခင္း
ထိုမွတပါးလည္း “စိတ္” ၏ သဘာ၀ကို သိျမင္သည္ထက္ သိျမင္လာေသာအခါတြင္ ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆိုင္ရျခင္း၏ ၀န္ေလးေသာအျဖစ္ကို ရိပ္မိလာတတ္သည္။ ဥပမာ ႏြားကို ၾကိဳးျဖင့္ ကိုင္ဖမ္းထားေသာ လူက “ငါသည္ ဤႏြားကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမိျပီ။ ဤႏြားကား ဘယ္မွထြက္မေျပးနိဳင္ေတာ့” ဟု မွတ္ထင္ေပလိမ့္မည္။ သို ့ရာတြင္ ႏြားသာလ်င္ ထြက္မေျပးနိဳင္သည္မဟုတ္၊ လူမွာလည္း ၾကိဳးစကို ဆုပ္ကိုင္ထားရေသာေၾကာင့္ ႏြားကလည္း လူကိုပိုင္လ်က္ရွိသည္။ ထိုနည္းအတူ ပစၥည္းဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္မိေသာ လူမ်ားမွာလည္း ပစၥည္းအတြက္ေၾကာင့္ သြားခ်င္ရာမသြားရ၊ လာခ်င္ရာ မလာရ ရွိတတ္ေပရာ လူကသာပိုင္သည္မဟုတ္၊ ပစၥည္းကလည္း လူကို အျပန္အလွန္ ပိုင္လ်က္ရွိေတာ့သည္။ သို ့ေသာ္ ပကတိလူမ်ားသည္ ဤအခ်က္ကို မသိျမင္ဘဲ၊ မ်က္စိလည္လ်က္ရွိေပရာ “ဒိ႒ေလာက” ထဲ၌ေနဖို ့ အားထုတ္ေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္သာလ်င္ တျဖည္းျဖည္း တေရြ ့ေရြ ့ သေဘာေပါက္ျပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ မ်က္စိလည္ ေပ်ာက္နိဳင္ေပသည္။
ထိုးထြင္းနိဳင္ေအာင္ အစေဖာ္ျခင္း
မာလုက်ပုတၱႏွင့္ ဘာဟိရသုတ္မ်ားတြင္ ဗုဒၶသည္ “ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ” အစရွိေသာ ၾသ၀ါဒကို ေပးေတာ္မူရာ၌ သင္သည္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မျမင္ဘူး၊ မၾကားဘူး၊ အာရံုမျပဳဘူးေသာ အျခင္းအရာတစ္ခုႏွင့္ပတ္သက္၍ တပ္မက္ႏွစ္သက္ျခင္း၊ စက္ဆုပ္ရြံရွာျခင္း၊ (ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း) ျဖစ္နိဳင္ပါမည္ေလာဟု ေမးေတာ္မူသည္။ ဤစကားမွာ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းမွ်သာ ထင္ရေသာ္လည္း၊ (ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ) ဟူေသာ ၾသ၀ါဒအတိုင္း က်င့္ၾကံအားထုတ္သူအဖို ့မွာ လြန္စြာ အေရးၾကီး၍ “ကြဲ” ေစလိုေသာေနရာတြင္ “အက္ေၾကာင္း” ေပးလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ၄င္းၾသ၀ါဒအတိုင္း က်င့္ၾကံအားထုတ္ေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ “စိတ္” သဘာ၀ကို တျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္လာ၍ ေလာက၌ အဟုတ္တကယ္ရွိသည္ဟု မိမိမွတ္ထင္လာခဲ့ေသာ အျခင္းအရာဟူသမွ်သည္ အခံဓါတ္ႏွင့္ အတိုက္ဓါတ္ ဆံုစည္းမိသည့္ အခိုက္အတန္ ့ကေလးမွ်တြင္ အသိစိတ္ကေလး ေပၚလာျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေခ်ျပီတကား။ မတိုက္မိ၍ မျဖစ္ခဲ့လွ်င္ တပ္မက္စြဲလမ္းစရာဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ (ခ်စ္စရာ မုန္းစရာ) မရွိေခ်ျပီတကား ဟူေသာ သဘာ၀အစစ္အမွန္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ထိုးထြင္းသိျမင္နိဳင္လိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသတည္း။
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊ေအာက္တိုဘာလ(၁၅)ရက္၊ည(၉း၁၂)နာရီကူးယူတင္ပါသည္။
1 comments:
ဦးေရ လာဖတ္သြားပါတယ္ေနာ္
တရားကေတာ့ကိုယ္တိုင္က်င့္မွပဲသိမွာပါေနာ္
ဒါေတာင္မွပုထုဇဥ္ဆိုေတာ့တရားစခန္းက
ထြက္တာနဲ႔အသိ၊သတိလြတ္ျပန္တာပါပဲ
ဟူးးးးးးးးမလြယ္ပါဘူး
Post a Comment