*ငါ့မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ကိုေရာက္- အရွင္သာဓိန*

အလင္းသစ္ http://alinnthit.net/
ဘေလာ့မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

*ငါ့မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ကိုေရာက္- အရွင္သာဓိန*
02. 12. 2009- ညေန 8:30 ခြဲအခ်ိန္ (အိႏၵိယစံေတာ္ခ်ိန္)
အင္တာနက္ကေန လာၿပီး အေၾကာင္းၾကားတယ္၊ ရြာက အေဖ ျမန္မာ စံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ေျခာက္နာရီခြဲ ေလာက္မွာ ဆုံးသြားၿပီတဲ့…

ရင္ထဲက ဘာတစ္ခုမွ ေပၚမလာပါလား၊ ၀မ္းနည္းရမယ္ ထင္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ ၀မ္းနည္းရမယ့္ အလုပ္၊ ၀မ္းနည္းရမယ့္ အျဖစ္ေပပဲ၊ ငါ ၀မ္းမနည္းခဲ့ဘူး၊ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္၊ သဘာ၀ကိုမ်ား ဆန္႔က်င္မိ တာလား၊ အေဖ့ကို မခ်စ္ခဲ့လုိ႔လား၊ အေဖ့ကို မုန္းဘူးလုိ႔လား၊ အေဖ့ကုိ မခ်စ္ေတာ့တာလား၊ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ အေဖ့ကို ခ်စ္တာေပါ့၊ ငါက ပုထုဇဥ္ပဲဟာ၊ အေမ့ကိုလည္း ခ်စ္ေနတာပဲ၊ ပုထုဇဥ္ေလ၊ အခ်စ္အမုန္းေတြ ႏွလုံးသားမွာ ျပဳန္းတီးသြားခဲ့ၿပီမွ မဟုတ္ေသးတာ၊ အေဖ့ကိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ အေမ့ကိုလည္း ခ်စ္တယ္၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ကိုလည္း ခ်စ္ေသးတာပဲ၊ အေဖ-ေသတာကို ဘာလုိ႔ ၀မ္းနည္းပူေဆြး မ်က္ရည္ေသြးေတြ မက်ဘဲ ရင္မွာေလာင္ၿမဳိက္ မျဖစ္ရတာပါလိမ့္ ဆုိၿပီး စဥ္းစားမိတယ္၊ ညအိပ္ရာ ၀င္ခဲ့ေတာ့လည္း ၀မ္းနည္းစိတ္ကို ရွာေနမိတယ္၊ ခ်က္ခ်င္းမို႔ ငါ့မ်က္ရည္ေတြ မလာတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ တစ္စိမ့္စိမ့္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ မုိးလုိ ရြာခ်ၾကလိမ့္ မယ္ေပါ့၊ ဟင့္အင္း… တကယ္ပဲ မ်က္ရည္က မက်ခဲ့၊ ဟင့္အင္း… တကယ္ပဲ ၀မ္းနည္း ပူေဆြးမႈေတြ မျဖစ္ခဲ့၊ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္၊ ငါ့မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနၾကပါလိမ့္……..
ဘ၀ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္ေကာက္ယူျခင္း

၁၃၂၉-ခု၊ ျပာသုိလဆုတ္ (၁၂)ရက္၊ ေသာၾကာေန႔ နံနက္ ေလးနာရီအခ်ိန္- မေကြးတုိင္း၊ စလင္းၿမဳိ႕နယ္ရဲ့ ေျမာက္ဖ်ားက ရြာကေလး တစ္ရြာျဖစ္တဲ့ ေျမနဳဆိုတဲ့ရြာမွာ အေဖ ဦးစိန္ေအာင္၊ အေမ ေဒၚလွအုန္းကေန ငါ့ကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ငါက ငါေမြးတာကို ဘယ္သိပ၊ မွတ္မိႏုိင္ပ၊ ေမြးစေလးကိုး။ မွတ္မိတဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ငါ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးထံမွာ စာေပေတြ သင္ၾကားခဲ့ေနၿပီပဲ၊ ငါက စာေတာ္ခဲ့တယ္၊ စာႀကဳိးစားဖို႔ ကိုလည္း ဘယ္သူကမွ မေျပာဘဲနဲ႔ ငါ့ဟာငါကုိ ႀကဳိးစားခဲ့တယ္၊ စာကိုလည္း အလြန္ပဲ ၀ါသနာ ပါခဲ့တယ္၊ စာသင္ရတဲ့ အလုပ္ကို ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့တယ္၊ ဆရာေတာ္က ငါတပည့္ေလး စာအလြန္ ႀကဳိစားတယ္၊ သိပ္ေတာ္တယ္ ေျပာရင္ အလြန္ ၀မ္းသာခဲ့တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ငါ မဂၤလသုတ္တုိ႔ ရွင္မဟာ သီလ၀ံသရဲ့ ဆုံးမစာတုိ႔ကုိ သင္ေနခဲ့ရၿပီ၊ ငါ့အသက္- ရွစ္ႏွစ္သား အရြယ္မွာ ငါ့-ရြာမွာ စဖြင့္တဲ့ အစုိးရ မူလတန္းေက်ာင္းကို ေျပာင္းခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါက ေက်ာင္းေနရတယ္ ဆုိေပသည့္ အေဖနဲ႔တူ လယ္ယာကို ေစာင့္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ၊ အေဖ့ကို အကူညီ ေပးနဳိင္ခဲ့ပီ၊ အေမ့ကို ကူရတာကေတာ့ ငါ့ေနာက္က ေမြးလာတဲ့ ညီငယ္၊ ညီမငယ္ေလးေတြကို ထိန္းရင္း ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတယ္။

စာေမးပြဲဆုိတာကုိ ငါတုိ႔ ေတာသားေလးေတြ အေနနဲ႔ အဲဒီ ငါရွစ္ႏွစ္သား အရြယ္မွာ စတင္ ထိေတြ႔ခဲ့တယ္၊ အေတြ႔အႀကဳံမရွိတဲ့ ငါတုိ႔ပထမတန္း တစ္ခုလုံး စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးတာနဲ႔ ျပန္ေျဖၾကရတယ္၊ မေျဖတတ္ၾကလုိ႔တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ငါက အေဖနဲ႔တူ ေတာလုိက္ၿပီး ထင္းခုတ္သြားခဲ့တယ္၊ ဆရာေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ မင္းကေတာ့ ျပန္ေျဖဖို႔ မလုိတဲ့၊ မင္းေျဖတာ အားလုံးမွန္တယ္တဲ့၊ ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ခဲ့ေတာ့၊ ငါက ပထမတဲ့၊ ဒီလုိပဲ ငါသုံးတန္း ေရာက္ေတာ့ ငါ့အသက္က (၁၀)ႏွစ္၊ ငါေတာ္ေတာ္ေလး မိဘကို ကူညီႏုိင္ေနခဲ့ပီ၊ ႏြားေက်ာင္း သြားရသည္၊ မနက္ႏြားေက်ာင္းၿပီး အေဖ့ကို ကူညီရင္း၊ ေန႔ခင္း- ေက်ာင္းတက္ရင္း ကေလးထိန္းၿပီး အေမ့ကို ကူညီခဲ့ရသည္၊ စာေမးပြဲေတြ ေျဖခါနီးတုိ္င္း ငါက ရြာထဲကေန စာေမးပြဲ လာေျဖသည္ မဟုတ္၊ ယာခင္းထဲကေန လာေျဖရသည္၊ အေဖနဲ႔တူတူ ေျပာင္းဖူးခင္း စပါးခင္း ငရုတ္ခင္း ညအိပ္ေစာင့္ရ ေသာေၾကာင့္၊ အတန္းတုိင္းနီးပါးကို ေန႔တစ္၀က္ တက္ရသည္က မ်ားသည္၊ အဲဒီထဲက ငါ့ခါးမွာ ေက်ာင္းစာအုပ္ တစ္အုပ္ အၿမဲပါခဲ့သည္၊ ႏြားေက်ာင္းရင္း စာက်က္သည္၊ ကေလးထိန္းရင္း စာက်က္သည္၊ ယာေစာင့္ရင္း စာက်က္သည္၊ ဂဏန္းသခ်ၤာကိုေတာ့ ငါတစ္ရက္ တြက္ခဲ့ရင္ ေနာက္တစ္ရက္ နားႏုိင္သည္၊ ငါ့ အတန္းက ေက်ာင္းသားေတြက ေနာက္တစ္ေန႔ တြက္တာေတာင္ ငါ့ကို မီွႏုိင္ခဲသည္၊ ငါ-ေတာ္လြန္းလုိ႔ မဟုတ္၊ ငါ ႀကဳိးစားလြန္းလုိ႔သာ ျဖစ္ခဲ့သည္၊ ငါ့မွာက ေက်ာင္းကို သူမ်ားလုိ မွန္မွန္မတက္ႏုိင္ခဲ့၊ ငါတုိ႔တုန္းက အဂၤလိပ္စာ မူလတန္းမွာ မသင္ရေသး၊ တစ္ႏွစ္ကို စာေမးပြဲသုံးခါ ေျဖရသည္၊ ပထမအစမ္း၊ ဒုတိယအစမ္း၊ တတိယ အစမ္းဆုိၿပီးေပါ့။ ေျဖၿပီးတဲ့ စာေမးပြဲတိုင္း ေအာင္စာရင္း ထြက္လာရင္- ငါသည္ ပထမ၊ မူလတန္း ေက်ာင္းမွာ အတန္း ေလးတန္း- ပထမတန္းကေန စတုတၳတန္းထိ၊ စာေမးပြဲ ၁၂-ႀကိမ္ေျဖခဲ့ရသည္၊ ေျဖတဲ့အတန္းတုိင္း ငါပထမရခဲ့သည္၊ အေဖလည္း ၿပဳံးခဲ့သည္၊ အေမလည္း ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားေလး ဘ၀ထဲက ငါက မိဘကို ၿငဳိျငင္မႈ တစ္စုံတစ္ခုမွ မျပဳခဲ့၊ ငါ့အတြက္နဲ႔ မိဘ စိတ္မကြက္ေစခဲ့၊ ငါသိမွီသေေလာက္ ေပါ့ေလ။

ေလးတန္းေအာင္ေတာ့ ငါ့ အသက္က ၁၂-ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေပါ့၊ အဲဒီမွာ ငါဟာ လယ္သမား လုံးလုံး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ၊ ငါက ယာလည္း ထြန္တတ္သည္၊ ႏြားေက်ာင္းသည့္ အလုပ္ကေတာ့ ပထမတန္း ေက်ာင္းသားတည္းက လုပ္ခဲ့ရသည္၊ ႏြားစားဖို႔ ျမက္ရိတ္ရသည္၊ ႏြားႏွစ္ရွဥ္းစာကို ငါက ရေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္၊ အေဖသည္ ထုိသည့္အခ်ိန္က ထန္းပင္ ငါးပင္ေလာက္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္၊ အေဖ့က ငါ့ကုိ ညႊန္ၾကားသည္၊ ယာကို ဘယ္လုိထြန္၊ လယ္ကို ဘယ္လုိထြန္၊ ႏြားကိုဘယ္လုိေမာင္း၊ ထြန္ေၾကာင္းကုိ ဘယ္လုိေျဖာင့္ေအာင္ ေမာင္း၊ စသည္ျဖင့္ေပါ့၊ ငါက ခႏၶာကိုယ္ ေသးေကြးသည္၊ ဒါေၾကာင့္ အေဖက ငါ့ခႏၶာကိုယ္ နီးပါး သစ္သားတုံး တစ္ခုကို ထြန္ေပၚ တင္လုိ႔ရေအာင္ လုပ္ေပးသည္၊ ငါ တစ္ေယာက္တည္းလည္း လယ္/ယာ အထြန္သြားခဲ့သည္၊ အေဖႏွင့္ အတူတူလည္း လယ္ထြန္ခဲ့ရသည္၊ ငါလယ္ထြန္သည့္ အခါ အေဖ လယ္ကန္သင္းက ထုိင္ၾကည့္ေနတဲ့ အခါမ်ား ငါ့စိတ္ထဲမွာ ပီတီလွဳိင္း အဟုန္ေတြ တစ္ဖြားဖြားနဲ႔ေပါ့၊ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ၊ ငါ အေဖ့ကို ဒီလုိလည္း ကူနဳိင္သည္၊ ငယ္ငယ္ထဲက ကူတာေတြကို ကူတယ္လုိ႔ သိပ္မထင္ခဲ့ဘူး၊ အေဖထြန္ေပၚက ဆင္းရတာကို ပုိပီး ပီတိျဖစ္ခဲ့သည္၊ အေဖက အဲဒီႏွစ္ေပါ့၊ လယ္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ အေစ့ဆန္ ခ်သည့္အခါ ေဂ်ာင္းဆြဲ (ထယ္ေၾကာင္းေပး) တဲ့အလုပ္ရယ္ ထယ္ထုိးတာရယ္၊ အဲဒါေလာက္ပဲ လုပ္ရတယ္၊ က်န္တာ ငါလုပ္ခဲ့တယ္၊ မနက္ လယ္ထြန္သြားၿပီး ေန႔ခင္းမွာ ငါႏြားႏွစ္ရွဥ္းနဲ႔ ႏြားသားအမိ အပါအ၀င္ ႏြားေျခာက္ေကာင္ကုိ ႏြားေက်ာင္း ထြက္သည္၊ ႏြားေက်ာင္းရင္း ျမက္ႏႈတ္သည္၊ ႏြားေက်ာင္းရင္း အေမ့တြက္ ထင္းေခြသည္၊ ငါက ေရေတာ့ မခပ္ခဲ့ရ၊ ငါ့အထက္က အစ္မ ႏွစ္ေယာက္က ေရခပ္သည္၊ ႏြားစာစဥ္းသည့္ အလုပ္ကိုေတာ့ အေဖကပဲ လုပ္သည္၊ ငါက ႏြားစာစဥ္းသည့္ ဓားကို ေကာင္းေကာင္း မနဳိင္ခဲ့။ ဒီလုိနဲ႔ ငါ့အသက္ ၁၅-ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့သည္၊ ၁၅-ႏွစ္သားမွာ ငါ သာသနာ့ေဘာင္ထဲ ၀င္ၿပီး ရွင္သာမေဏ ျပဳခဲ့ရသည္။ အေဖနဲ႔အေမက ငါတုိ႔ ညီအစ္ကုိရဲ့ ပစၥယာ ႏုဂၢဟႏွင့္ေပါ့၊ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးက ဥပဇၥ်ာယ္ ဆရာ။
ဒုတိယဘ၀

အဲဒီကေနစ အေဖနဲ႔ အေမကို ငါမကူညီနဳိင္ေတာ့၊ ဒါေပမယ့္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီး အထံမွာ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို အေျခခံကစ ေန႔မအား ညမနား သင္ယူခဲ့သည္၊ ငါက ပညာကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ အလုိရွိေနခဲ့သည္၊ ဆရာေတာ္ သင္ေပးသမွ်ကို အရအမိ သင္သည္၊ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ဘယ္ကိုရင္နဲ႔မဆုိ ငါက ပိုႀကဳိးစားခဲ့သည္၊ ဘယ္ေက်ာင္းထက္ မဆုိ ငါႀကဳိးစားခဲ့သည္၊ သူမ်ားေတြ တစ္ေန႔တစ္ခါ မွန္မွန္ အသစ္ မတက္ေရာက္ႏုိင္တဲ့ အခါမွာ ငါက တစ္ခ်ိန္ကုိ ႏွစ္ႀကိမ္အသစ္ တက္ခဲ့သည္၊ လယ္ထြန္ ႏြားေက်ာင္း လုပ္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းကလည္း စာကို အလြန္ပဲ သင္ခ်င္ခဲ့သည္၊ ငါျဖစ္ခ်င္တာက ကေလးေတြကို စာသင္ေပးရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ မျဖစ္ေတာ့လည္း ငါကေတာ့ မပူခဲ့ပါဘူး၊ ခု ငါ့ရဲ့ ဒုတိယဘ၀မွာ ငါျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆရာေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆုိၿပီး ငါတအားကို ႀကဳိးစားခဲ့သည္။

ဒီလုိနဲ႔ အေျခခံ ဗုဒၶစာေပျဖစ္တဲ့ သဒၵါနဲ႔ သၿဂႋဟ္ကို ဆရာေတာ္ စိတ္ႀကဳိက္ သင္ၿပီးတာနဲ႔ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမဳိ႕ သုခ၀တီ စာသင္တုိက္ကို စာသင္သားအျဖစ္- ငါ (၁၆)ႏွစ္သားမွာ ေရာက္ရွိခဲ့သည္၊ အဲဒီမွာလည္း ငါႀကဳိးစားၿပီး စာသင္သည္၊ အစုိးရ အေျချပဳ မူလတန္း တုိက္တြင္း စာေမးပြဲတုိင္းမွာ ပထမ (ဒါမွမဟုတ္) ဒုတိယအဆင့္နဲ႔ ေအာင္ျမင္သည္။ အစုိးရ စာေမးပြဲမွာေတာ့ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အဲဒီႏွစ္ေပ့ါ။

အဲဒီကေန- ၁၇ ႏွစ္သားမွာ ရန္ကုန္က ဆရာေတာ္ (ရြာဆရာေတာ္ႀကီး၏ ညီ၀မ္းကြဲ)က ငါစာႀကဳိးစား စာေတာ္တယ္ ဆိုတာကို ၾကားသိလုိ႔ ရန္ကုန္က ဗဟန္း၊ ၀ိသုဒၶါရုံ ပါဠိတကၠသိုလ္မွာ အဆင္ေျပမယ္ ဆုိၿပီး ရန္ကုန္ကိုေခၚၿပီး ေက်ာင္းအပ္ေပး ျပန္တယ္၊ အဲဒီ တုိက္ႀကီးမွာ ပဌမငယ္နဲ႔ ပဌမလတ္တန္း ႏွစ္တန္းလုံးမွာ အပတ္စဥ္ စာေမးပြဲတုိင္းနီးပါး ပဌမ၊ ပဌမ မရတဲ့ တခ်ဳိ႕အပတ္မွာ ဒုတိယနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေန ျပန္တယ္၊ မွတ္မွတ္ရရ ပထမငယ္တန္း တုိက္တြင္း အပတ္စဥ္ စာေမးပြဲ (၂၅) ႀကိမ္ေျဖဆုိရာမွာ ငါက ပထမ (၂၁)၊ ဒုတိယ (၄) ႀကိမ္ရခဲ့သည္၊ အစုိးရ စာေမးပြဲ ေတြမွာေတာ့ ကံတရားေၾကာင့္ဟု ေျပာရမလားပဲ၊ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ နံပါတ္ မ၀င္ခဲ့ဘူးဘူး၊ ႀကဳိးစားတာ ကေတာ့ အဲဒီအတြက္ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈ မရခဲ့ဘူးေပါ့။ ပထမႀကီး ေရာက္ေတာ့ စာေပသမား ေယာင္ေယာင္မို႔ စာေမးပြဲ တစ္ႏွစ္က်ခဲ့သည္၊ သုိ႔ေသာ္ တုိက္တြင္း အပတ္စဥ္တုိင္း မွာေတာ့ ပ-ဒု-တ အၿမဲနီးပါး ပါပဲ၊ စာေပေရးရာမွာ ကဗ်ာေရး၊ ေဆာင္းပါးေရးနဲ႔ ဘယ္စာေပတုိက္ကမွလည္း မေရြးဘဲနဲ႔ကုိ စာေပကို ရူးခဲ့ကာ စာေမးပြဲ က်သည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာေတာ္မ်ား အၿငဳိျငင္ျဖင့္ မခံခဲ့ရ။

စာေမးပြဲေတြကို ထူးခၽြန္စြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေတာ့ ဆုမ်ားလည္း အေတာ္အသင့္ ရခဲ့သည္၊ ရသမွ် ဆုေၾကးမ်ားကို အေဖနဲ႔ အေမ့ကိုခ်ည္း ေပးပို႔ခဲ့သည္၊ ကိုယ္တုိင္သုံးဆုိရင္ စာအုပ္ေလး ဘာေလး နည္းနည္းပါးပါး ၀ယ္ခဲ့တာပဲ ရွိတယ္၊ မိဘကို ဘာ၀ယ္ခ်င္လုိ႔ စာအုပ္၀ယ္ခ်င္လုိ႔ သကၤန္း၀ယ္ခ်င္လုိ႔ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ် ပူဆာခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့၊ မိဘကလည္း အဲဒီေလာက္ကိုပင္ တတ္ႏုိင္ဘုိ႔ သူတုိ႔ အေတာ္ေလး ႀကဳိးစားရမည္ ဆုိတာကုိ ငါကလည္း သိထားခဲ့။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း ဒါမ်ဳိး မပူဆာခဲ့၊ မေတာင္းခံခဲ့။

ေတာမွာ မုိးေလ၀သ မမွန္လုိ႔ ဒုကၡေရာက္ခဲ့တုိင္း မိဘကို ငါကူညီနဳိင္ သေလာက္ကို အဲဒီစာသင္သား ေသးေသးေလး ဘ၀ထဲက ကူညီေပးခဲ့သည္။ ငါ့အသက္ ၁၉-ႏွစ္နဲ႔ ငါးလျပည့္တဲ့ ေန႔မွာေတာ့ ငါက တတိယ ဘ၀တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ရွင္ရဟန္းျဖစ္ကို ေရာက္ရွိခဲ့သည္၊ ငါ့ကုိ ရဟန္းဒကာ ရဟန္းအမ ျပဳလုပ္ေပးၾက တာကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႔၊ ကန္ေတာ္ကေလးေန ဦး၀င္းၾကည္နဲ႔ ေဒၚေအးသီတုိ႔ မိသားစုျဖစ္သည္။
တတိယဘ၀

1989-ခုႏွစ္မွာေတာ့ ငါက ပထမႀကီးတန္းကို ေကာင္းမြန္စြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္၊ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီႏွစ္မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိ သာသနာ့ တကၠသိုလ္-၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကို ေျဖဆုိ ေအာင္ျမင္လုိ႔ ငါ အဲဒီတကၠသုိလ္ ႏွစ္ခု (ရန္ကုန္+မႏၱေလး) ထဲက မႏၱေလးၿမဳိ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိ သာသနာ့ တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ တကၠသီလ ဓမၼာစရိယ (ဘီ၊ေအ)တန္း ပဌမႏွစ္ကို စတင္ သင္ၾကားခဲ့ရသည္၊ ဘီေအတန္းကို ပဌမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္၊ စတုတၳႏွစ္ (ဖုိင္နယ္) ဆုိၿပီး ေလးႏွစ္တုိင္တုိင္ ေျဖဆုိခဲ့ရၿပီး သာသန တကၠသီလ ဓမၼာစရိယ (ဘီေအ)ဘြဲ႔ကို ၀ိနည္း ပိဋကေတာ္လာ စီ၀ရ၀ဂ္ကုိ ေလ့လာျခင္း ဘြဲ႔ယူစာတမ္းကုိ ေရးလ်က္ လက္ခံ ရယူခဲ့သည္။

အဆင့္မီမီ ေအာင္ျမင္လုိ႔ အမ္ေအ- သာသန တကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယတန္းကို တစ္ဖန္ဆက္လက္ သင္ခြင့္ ရခဲ့ျပန္သည္၊ ပဌမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္ စာသင္ႏွစ္ (၂)ႏွစ္ႏွင့္ စာေမးပြဲ ေျဖဆုိေအာင္ျမင္လ်က္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေျခေတာ္ရာစက္ (၁၀၈)ကြက္တို႔ကို ေလ့လာျခင္း ဘြဲ႔ယူက်မ္းစာကို သုံးႏွစ္ၾကာ ေရးသားလ်က္ သာသန တကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယ (အမ္ေအ)ဘြဲ႔ကို လက္ခံ ရယူခဲ့ရျပန္သည္။

စာေမးပြဲတုိင္းတြင္ ပဌမႏွစ္ စာေမးပြဲမွ အျခား က်န္ငါးတန္းကို ပထမအဆင့္က ေနခ်ည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္၊ အမ္ေအတန္း ေရးေျဖၿပီးသည္ႏွင့္ ပိဋကတ္ဆုိင္ရာ ျမန္မာစာေပ ဌာနမွာ နယေဒသက (ျမန္မာစာနည္းျပ) အျဖစ္ ဘြဲ႔ယူက်မ္း ေရးသားျပဳစုရင္း တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။ ငါျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည့္ စာသင္ဆရာ တကယ္ ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။

ေျပာစရာက ငါစာေမးပြဲေတြ ေအာင္တုိင္း ႏွစ္စဥ္ပဲ ငါ့အေမက အၿပဳံးပန္းေတြ ဆင္ျမန္းလ်က္ ရြာလုံးႏွံ႔ေအာင္ ေၾကာ္ျငာၿပီး အေပ်ာ္ေတြကုိ ျဖန္႔ေ၀ေနခဲ့သည္။ အေဖကေတာ့ ငါ့သားႀကီး ကေတာ့ျဖင့္ လူ၀တ္ေၾကာင္နဲ႔လည္း ေတာ္၊ ကုိရင္၊ ရဟန္းျဖစ္ေတာ့လည္း ေတာ္၊ လိမ္မာေရးျခား ကလည္းရွိ၊ မိဘကိုလည္း အၿမဲငဲ့ေစာင္းၾကည့္၊ လုိအပ္သလုိ အကူညီေပး၊ ေမြးရက်ဳိးနပ္သည့္ သားႀကီးပါလားနဲ႔ ရင္ထဲပီတိကို လူသိေအာင္ ျပေနႏုိင္ခဲ့သည္။

မိခင္ တကၠသုိလ္မွာ ေျခာက္ႏွစ္ၾကာ ျမန္မာစာ ဆရာအျဖစ္ ထမ္းေဆာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ 2005 ခုႏွစ္မွာ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၊ ကုိလံဘိုၿမဳိ႔ရွိ Buddhist and Pali University ႀကီးမွာ အမ္ေအတန္းကို အဂၤလိပ္ မီဒီယာျဖင့္ ထပ္မံ ပညာဆည္းပူးလ်က္ ထိုႏွစ္ စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ကာ - အမ္ေအ တစ္ခု ရရွိလ်က္ - အမ္ေအ ႏွစ္ခုနဲ႔ အေမ့သား၊ အေဖ့သား ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္၊ 2006 ခုႏွစ္မွာေတာ့ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၊ ကိုလံဘိုၿမဳိ႕မွာပဲ၊ Aquinas College ကေန အဂၤလိပ္ ဒီပလုိမာကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပန္သည္။

အဲဒီကေနမွတဆင့္ 2007-ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လက စလုိ႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ ဘုံေဘၿမဳိ႕ (မုိဘုိင္းၿမဳိ႕) ဘုံေဘ တကၠသိုလ္ (University of Mumbai) ႀကီးမွာ PhD ပါရဂူတန္းကို တက္ေရာက္လ်က္ A Critical Study: Questions of the Young Boy (Kumarapanha) Based on Suttanta Pitaka and Abhidhamma Pitaka ေရးသားျပဳစုေနခဲ့ကာ ယခုဆုိလွ်င္ ပါရဂူက်မ္းကို ေရးသားၿပီးစီးလ်က္ က်မ္းတင္ရက္ကို ေစာင့္ေနရေလသည္။

စာသင္ရင္းကေန မိမိ၏ရရွိလာေသာ ပညာသင္ ထူးခၽြန္မႈေၾကာင့္ ရရွိလာေသာ လာဘ္ လာဘမ်ားကို တသီးတသန္႔ ထားရွိကာ မိဘကို ေထာက္ပံ့ခဲ့သည္မွာ ယခုတုိင္ မရပ္တန္႔၊ ေနာင္လည္း ဆက္လက္ ႀကဳိးစားၿပီး မိဘကို ကူညီေကၽြးေမြး ေနဦးမည္ ဟု သႏၷိ႒ာန္ခ် ဆုံးျဖတ္လ်က္။

ရြာက ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက မိမိကို ပညာ အေျခခံမ်ား စတင္ သင္ၾကားေပးေနစဥ္ ကာလ အေမက ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာၿပီး ခဏခဏ ပူဆာသည္၊ ကိုရင္ ကိုရင့္အေဖ ဒကာႀကီး အရမ္း ပင္ပန္းေနၿပီ၊ ကိုရင္မရွိေတာ့ ႏြားေတြက အငယ္ေတြေရာ ႏြားမ သားအမိေတြ ေရာမို႔ မႏို္င္ဘူး၊ လူထြက္ပါေတာ့၊ အေဖ့ကုိ ကူညီေပးပါေတာ့ ဟု မၾကာခဏ ေတာင္းဆုိတတ္သည္၊ ကိုရင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ကလည္း ထိုသည့္အခါ ငါ့တပည့္ မိဘဆုိတာ လူ၀တ္နဲ႔တင္ လုပ္ေကၽြးလုိ႔ ရတာမဟုတ္ဘူးကြ၊ ရဟန္းဘ၀၊ ကိုရင္ဘ၀ နဲ႔လည္း လုပ္ေကၽြးေကာင္းတယ္၊ မင္းစာေတြႀကဳိးစား၊ စာေတာ္သူ စာတတ္သူ ျဖစ္ေအာင္လုပ္၊ အဲဒီက်ရင္ မင္းမိဘကို ဒီထက္ ပိုေထာက္ပံ့ႏိုင္ လိမ့္မယ္တဲ့ အဲဒီစကားက ဒီေန႔တုိင္ေအာင္လည္း နားထဲက မထြက္ခဲ့။

ခုေတာ့ သားရဟန္းသည္ မိဘႏွစ္ပါးကို ၀တၳဳ ပစၥည္းတုိ႔ျဖင့္လည္း ေက်းဇူး ဆပ္ႏုိင္ေနသည္၊ ဓမၼနဲ႔လည္း ေက်းဇူး ဆပ္ႏုိင္ေနသည္၊ ကံအားေလ်ာ္စြာ ႏုိင္ငံျခား ပညာသင္ခ်ိန္ အြန္လုိင္း (အင္တာနက္)ကေန အေ၀းေရာက္ ျမန္မာမ်ားကို တရားေဟာျခင္းအမႈ၊ တရားအလွဴ ဓမၼဒါနကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လုပ္ေနႏုိင္သည္၊ ဒါလည္း မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း တစ္ခုျဖစ္သည္၊ ဆရာသမားကို ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း ျဖစ္သည္၊ ဒီအေမ ဒီအေဖတုိ႔၏ ေသြးျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေသာ ဒီသား ျပဳျပဳသမွ်ေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အစုစုသည္ ဒီမိဘ ႏွစ္ပါးတြင္ ျမစ္ဖ်ားခံေလသည္။

စာေပေတြ ေလ့လာသင္ၾကား၊ ဘုရားအဆုံးမ ေတြကုိ သိေလ၊ မိဘ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ပိုနားလည္လာေလနဲ႔ ကုိယ့္ဘ၀ကို ေက်နပ္စြာပဲ မိဘကို အေ၀းအနီး ေထာက္ပံ့ လုပ္ေကၽြးေနခဲ့သည္၊ အရင္ကေရာ ေထာက္ပံ့ခဲ့သည္၊ ခုလည္း ေထာက္ပံ့ေနသည္၊ အေမရွိေသးသည္၊ ေနာင္လည္း ေထာက္ပံ့ လုပ္ေကၽြးေနဦးမည္၊ သို႔ေသာ္ မိမိ ပညာသင္ရန္ အတြက္ သီးသန္႔ ေပးလွဴဒါန္းၾကသည့္ ဒကာဒကာမတို႔၏ ၀တၳဳေငြေၾကးတုိ႔ ကုိကား မိမိအတြက္မွ တပါး အျခားမသုံးစြဲခဲ့။

ငယ္စဥ္ကပင္ ရဟန္းဒကာ ဒကာမတုိ႔ လွဴဒါန္းသည့္ ၀တၳဳေငြေၾကးတုိင္းကို မိမိ ေက်ာင္းစာအတြက္ လုိအပ္သည့္ စာအုပ္မ်ားကို သူတုိ႔ေရွ႕မွာပင္ ၀ယ္ယူျပသၿပီး ေဟာဒီ စာအုပ္ေတြကေတာ့ ဒကာႀကီးနဲ႔ ဒကာမႀကီးတို႔ လွဴဒါန္းသည့္ ေငြျဖင့္ ၀ယ္ထားတာ ျဖစ္သည္၊ ေဟာဒီဘက္က စာအုပ္ပုံႀကီးကေတာ့ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ တျခားက ရသည့္ေငြျဖင့္ ၀ယ္တာျဖစ္သည္ဟု အၿမဲေျပာတတ္ခဲ့သည္။ ဒကာ ဒကာမမ်ားကို မိမိ ေလွ်ာက္လွမ္းသည့္ ဘ၀ထဲမွာ စိတ္မကြက္ေစလုိခဲ့။
02. 12. 2009- ညေန 8:30 ခြဲအခ်ိန္ (အိႏၵိယစံေတာ္ခ်ိန္)

အေဖဆုံးၿပီတဲ့…
ရြာက သတင္းစကား၊ အင္တာနက္ကေန လာေျပာသည္၊ လာေျပာသည့္ အစ္မ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ပါပဲ၊ အစ္မက မေျပာ၊ ေဘးက ညီမက ဖတ္ျပသည္ အေဖေဆး… ေဆးရုံတက္ ေနတဲ့၊ မိမိက သိလုိက္ၿပီ၊ အေဖသတင္း ဘာၾကားလည္းေပါ့၊ အေဖေသသြားၿပီ မဟုတ္လားဆုိေတာ့- ဒီေန႔ ညေန ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ေျခာက္နာရီခြဲ ေလာက္က ဆုံးတာတဲ့…..

ေအာ္ အေဖဆုံးၿပီကိုး၊ ရြာကို ဖုန္းေခၚရသည္၊ အေဖ မဆုံးခင္ကပင္ ႀကဳိတင္ စီစဥ္ထားသည့္ အတုိင္း ရြာဦးေက်ာင္းက ဦးဇင္းငယ္ေလးႏွင့္ (ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ရန္ကုန္ ေရာက္ေနသည္၊ မ်က္စိျပရင္း၊ သြားအံပုံ လုပ္ရင္းႏွင့္) တုိင္ပင္ ေျပာဆုိရသည္၊ လွဴေရး၊ ဒါန္းေရး၊ အေဖ့အသုဘ ေျမက်သည့္တုိင္၊ ရက္လည္ ဆြမ္းသြပ္လုပ္ဖို႔ အဆုံးေပါ့၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ပါပဲ၊ မ်က္ရည္က မရွိ၊ ငိုဖို႔ကို သတိမရ။

ဘာလုိ႔ ငိုရမွာတုန္း၊ မ်က္ရည္ကေရာ ဘာလုိ႔က်ရမည္ပ၊ အဲဒီ မ်က္ရည္ကေရာ တကယ္ပဲ က်သင့္သည္လား၊ မိဘ ေဆြမ်ဳိးေတြ ေသရင္ မ်က္ရည္က်ၾက ငိုၾကသည္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္… ခု ငါ့…. ငါ့ မ်က္ရည္၊ ငါ့မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ကုိေရာက္ ေနသည့္ပေလ…

မ်က္ရည္တုိ႔ကား မိဘတုိ႔ကို လုပ္ေကၽြး ျပဳစုျခင္းျဖင့္ ဟိုး… အေစာပိုင္းထဲက ခန္းေျခာက္ေနခဲ့ သည္ပဲ၊ အပူဆုိတာ ေတြကလည္း မိဘတို႔ကို လုပ္ေကၽြးျခင္းတည္း ဟူေသာ ေခါင္းစည္းေအာက္မွာ ေအးခဲသြားၾက သည္ပဲ။

ေအာ္ မၿပီးဆုံးေသး… အေမရွိေသးသည္၊ အေမ့ကို ေစာင့္ေရွာက္ရ ဦးမည္၊ အေဖ့အစားပါ ႏွစ္ဆတုိးၿပီး အေမ့ကို လုပ္ေကၽြးရေပဦးမည္… အေမကေတာ့ျဖင့္ ၾကာရွည္ေလးျမင့္ သားေမာင္တင့္ေအာင္ ေစာင့္ပါဦးအေမ၊ သားေတာင္းပန္ပါသည္…..

အရွင္သာဓိန
02. 12. 2009
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ကိုဖိုးသား ေပးေသာေမးလ္အား ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။

ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊ဒီဇင္ဘာလ၊ည(၁၂)နာရီ တင္ပါသည္။

Penulis : shwelannwelanwinkyi ~ Sebuah blog yang menyediakan berbagai macam informasi

Artikel *ငါ့မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ကိုေရာက္- အရွင္သာဓိန* ini dipublish oleh shwelannwelanwinkyi pada hari Wednesday, December 9, 2009. Semoga artikel ini dapat bermanfaat.Terimakasih atas kunjungan Anda silahkan tinggalkan komentar.sudah ada 0 komentar: di postingan *ငါ့မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ကိုေရာက္- အရွင္သာဓိန*