၂၉-၁-၂၀၁၂ `ပင္စင္စား တစ္ဦးရဲ႕ အၿမဲႏုပ်ဳိေနေသာဘ၀´

ကုိယ့္အေၾကာင္း သူမ်ားအေၾကာင္း ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွ အၾကား အျမင္မ်ား အမွတ္(၂၁-၂၀၁၂) ၂၉-၁-၂၀၁၂ `ပင္စင္စား တစ္ဦးရဲ႕ အၿမဲႏုပ်ဳိေနေသာဘ၀´ ကၽြန္ေတာ္ ၂၈-၁-၂၀၁၂ ေန႔ နံနက္ (၈း၃၀)နာရီမွာ ေတာင္ငူၿမိဳ႕မွ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ခရီးဆက္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ကို ေန႔(၁၂း၃၀) မွ ေရာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စီးလာတဲ့ကားလိုင္းက ေတာ္၀င္ ပါ။ ေတာင္ငူၿမိဳ႕က ေနျပည္ေတာ္သို႔ အျမန္လမ္းမႀကီးက ေမာင္းတာမဟုတ္ပါ။ အျမန္လမ္းမေပၚက ေမာင္းရင္ ေတာင္ငူ နဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ကို (၂)နာရီခန္႔နဲ႕ေရာက္ပါတယ္။ လာတုန္းက ေဒါက္တာျမေသာင္းရဲ႕ ကားေလး ေမာင္းႏွင္ခ်ိန္ကိုမွတ္သားမိလိုက္ပါတယ္။ ယခု ေတာ္၀င္ လိုင္းကားက ရန္ကုန္ မႏၱေလး နဂိုအေ၀းေျပးလမ္းေဟာင္းေပၚမွ ေမာင္းလာတာပါ။ ဒါမွလည္း ခရီးသည္မ်ား ရပါမည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ခရီးသည္လည္း မရ၊ ကားကလည္း ေျဖးေျဖး မွန္မွန္ ေမာင္းလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနျပည္ေတာ္ ေဘာဂ၀တီ အေ၀းေျပးကားကြင္းထဲသို႔ ေန႔လည္ (၁၂း၃၀) မွ၀င္ပါတယ္။ ကားဂိတ္ကို ေရာက္တာနဲ႔ မေန႔ကႀကိဳတင္ဖုန္းဆက္ထားသူ ဦးစုိးလြင္ ကလာႀကိဳေနပါတယ္။ ဦးစိုးလြင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္မႈတိုင္း(၃) လက္ေထာက္ညႊန္ၾကားမွဴးရုံး ေငြစာရင္းကုိင္(၃)ရာထူးနဲ႔ မေကြးမွာ လုပ္သြားသူပါ။ အသက္(၆၀)ျပည့္ ပင္စင္ယူသြားသူပါ။ ပင္စင္ယူၿပီး သူ႔ဇာတိ မိထၳီလာၿမိဳ႕ကို ျပန္သြားပါတယ္။ သူ႔မွာ လူပ်ဳိႀကီးဘ၀နဲ႔ ပင္စင္ယူလိုက္သူျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေတြကလည္း သူ ပင္စင္ယူခါနည္းမွ ကြယ္လြန္သြားၾကေၾကာင္းသိရပါတယ္။ သူတို႔ အမ်ိဳးက လူပ်ဳိးႀကီး အပ်ိဳႀကီးမ်ိဳးေတြပါ။ ယခုလည္း သူ႔ညီမ ေက်ာင္းဆရာမ အပ်ဳိႀကီးရယ္၊ အကိုလူပ်ဳိႀကီးရယ္ တို႔ နဲ႔ မိထၳိလာအိမ္မွာ ေနၾကပါတယ္။ ဦးစိုးလြင္ က အသက္ႀကီးလို႔ ပင္စင္ယူသြားေသာ္လည္း စိတ္ဓါတ္မက်ပါ။ သူ႔ အိမ္မွာ (၆)လျပည့္ေအာင္ မေနဘဲ ေနျပည္ေတာ္က မက္ျမန္မာကုမၸဏီ မွာ ၀န္္ထမ္းျပန္လုပ္ပါတယ္။ လစာေကာင္းေကာင္းရတယ္။ ထမင္းဘိုးေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူပ်ိဳႀကီး ဦးစုိးလြင္က ကုမၸဏီမွ ကိုးေပပတ္လည္အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေနပါတယ္။ ကုတင္တစ္လုံးခ်ထားပါတယ္။ ဧည့္သည္လာရင္ သူက ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီးအိပ္ပါတယ္။ ကုတင္ေပၚကုိ ဧည့္သည္ကို ေနရာေပးၿပီး အိပ္ခိုင္းပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔ထက္အသက္ငယ္သူျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကို သူ႔က ကုတင္ေဘးမွ ထမင္းစားတဲ့ ေနရာေလးမွာ ေကြးေကြးေလး သူကအိပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ကုတင္ေပၚထား အိပ္ပါတယ္။ ကုတင္ရဲ႕ ေျခရင္း ကြက္လပ္ကေလးမွာ မီးဖို၊ စားအိုး စားခြက္၊ ဟင္းခ်က္စရာအမယ္စုံ အထုပ္ကေလးမ်ား၊ အရက္ပုလင္းခြန္ အမ်ဳိးစုံ မ်ားကုိ ဆိုင္း၀ိုင္းထဲမွ ဆိုင္းဆရာက ဗုံးကေလးမ်ားအား ပတ္စီထားသလို ေနရာခ်ထားပါတယ္။ သူက က်ေနာ္တို႔ ဆည္ေျမာင္းလိုင္းခန္းမွာလည္း ဒီလိုသာ ေနသြားသူပါ။ ဆည္ေျမာင္းရုံး မိသားစုလိုင္းခန္းထဲမွ မိန္မေၾကာက္ရသူ ေအအီး၊ အက္ေအအီး၊ နဲ႔ စက္ျပင္အလုပ္သမားေတြက သူ႔ အခန္းကုိလာၿပီး အရက္ေသာက္ၾကပါတယ္။ ခြက္ပုန္းခုတ္ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ဦးစုိးလြင္ ၀ိုင္းဖြဲ႕ေသာက္တတ္သူမဟုတ္ပါဘူး။ သူက စည္းကမ္းရိွရိွနဲ႔ အရက္တစ္စိတ္ေလာက္ (ဘီးအီး) ကို တစ္ေနကုန္ နည္းနည္း ထည့္ေသာက္တတ္သူပါ။ အရက္နည္းနည္းေသာက္တယ္။ အစားအေသာက္ကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေကာင္းေကာင္းေလးခ်က္စားတတ္သူျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မေကြးဆည္ေျမာင္း စက္မႈတိုင္း(၃) သူေနစဥ္ကထဲက သူ႔အိမ္မွာ စားလိုက္ အိပ္လိုက္ စာေရးလိုက္၊ စာဖတ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ အရက္တစ္ခြက္ ခြက္ကပ္ကေလးကို ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အခ်ိန္ဆြဲေသာက္ေနပါတယ္။ ဒီဂ်စ္တယ္ ေရဒီယိုေလးကို (၂၄)နာရီေလာက္ သတင္းနဲ႔ သီခ်င္းမ်ားကို ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ေနသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ ယခုလည္း ေနျပည္ေတာ္ကုိ ေရာက္တာနဲ႔ သူ႔ဘားတိုက္ အခန္းကို လိုက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူခ်က္တဲ့ ထမင္း ဟင္းလက္ရာေကာင္းမ်ားကိုစားရပါတယ္။ အဲ ေရာက္တဲ့ေန႔ ညစာမွာ ၾကက္သားဆီပ်ံခ်က္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး( ပန္ေထြေဖ်ာ္)၊ မုံညင္း ဟင္းခ်ဳိတစ္ခြက္ နဲ႔ ထမင္းစားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ လြန္ေတာင္သြားပါတယ္။ ဆန္ ႏိုွ႔ဆီဗူး တစ္ပုံခြဲ ခ်က္ထားတာကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အကုန္စားလိုက္ပါတယ္။ ဦးစုိးလြင္က ဆန္ ႏို႔ဆီဗူး တစ္၀က္ ဆိုရင္ ည မနက္ ထမင္း ႏွစ္ႏွပ္စားတယ္လို႔ သူကေျပာေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္အားနာသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ရက္ နံနက္စာက်လည္း လုံး၀ေလ်ာ့မစားပါဘူး။ အဲ ဒီေန႔ နံနက္စာ (ဘရိတ္ဖတ္)ကို ၾကက္သား ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ ေမြးေမြးေလး လုပ္ေၾကးပါတယ္။ ေန႔လည္စာထမင္းအတြက္ ၾကက္သားနဲ႔ အာလူးခ်က္၊ ငါးပိခ်က္ နဲ႔ ေၾကြးပါတယ္။ ေန႔(၁)နာရီ မွာ ဦးစုိးလြင္တို႔ မက္ျမန္မာ ကုမၸဏီ မွ ထြက္လာပါတယ္။ အျပန္နံပါတ္(၂) လိုင္းကားက ေနျပည္ေတာ္ ဥပၸာသ သိႏၱိေစတီေတာ္ကို ၀င္ပါတယ္။ မွတ္တမ္းတင္ သတင္းဓာတ္ပုံမ်ား ရိုက္ပါတယ္။ စံျပေစ်း ကိုလည္း ၀င္ပါတယ္။ ပ်ဥ္မနား ေရႊေညာင္ပင္မွာ ဂိတ္ဆုံးပါတယ္။ အဲဒီကေန သေျပကုန္းေစ်းကို သြားၾကပါတယ္။ လိုင္းကားတစ္စင္း နဲ႔ ေျပာင္ၿပီးစီးၾကရပါတယ္။ သေျပကုန္းေစ်း ကေန ေနျပည္ေတာ္ ေ၀ဘာဂီ အေ၀းေျပးကားကြင္းသို႔ လာၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြႀကီး ဦးစုိးလြင္ ျပန္သြားပါတယ္။ အသက္(၆၀) ျပည့္လို႔ ဆည္ေျမာင္းဌာန စာရင္းကုိင္းရာထူ နဲ႔ ပင္စင္အနားယူသြားေသာ္လည္း အိမ္မွာ မေနတတ္လို႔ဆိုၿပီး `မက္ျမန္မာ ကုမၸဏီမွာ ျပန္လည္ အလုပ္၀င္သူပါ။ ယခု အသက္(၆၄)ႏွစ္ရိွေနပါၿပီ။ က်မ္းမာေရးကလည္း ေဒါင္ေဒါင္လွမ္ေကာင္းေနပါတယ္။ ေန႔စဥ္ နံနက္တိုင္း (၄) မုိ္င္ေလာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးစုိးလြင္ဟာ လူအိုသြားေသာ္လည္း ဇရာအိုဘ၀ကို မေရာက္ေသးပါဘူး။ လူေရာ စိတ္ေရာ အၿမဲႏုပ်ဳိသြက္လက္သူျဖစ္ပါ တယ္ ခင္ဗ်ာ..။

Penulis : shwelannwelanwinkyi ~ Sebuah blog yang menyediakan berbagai macam informasi

Artikel ၂၉-၁-၂၀၁၂ `ပင္စင္စား တစ္ဦးရဲ႕ အၿမဲႏုပ်ဳိေနေသာဘ၀´ ini dipublish oleh shwelannwelanwinkyi pada hari Sunday, May 20, 2012. Semoga artikel ini dapat bermanfaat.Terimakasih atas kunjungan Anda silahkan tinggalkan komentar.sudah ada 0 komentar: di postingan ၂၉-၁-၂၀၁၂ `ပင္စင္စား တစ္ဦးရဲ႕ အၿမဲႏုပ်ဳိေနေသာဘ၀´