ေရႊလမ္းေငြလမ္း ၀င္းၾကည္
ေတာင္ကြယ္မွာ ေနညိုေလတိုင္း က်မ်က္ရည္ ၀ိုင္းစို႔စို႔နဲ႔ မႈိင္းမို႔မို႔ လြမ္းလို႔က်န္။
လူ႔ဘ၀ဆိုသည္မွာ တေန၀င္၊ တမိုးခ်ဳပ္ၿပီး ဟိုေန႔၊ ဒီေန႔၊ မနက္ဖန္ဟုတ္ႏိုးႏိုးျဖင့္ မိုးခ်ဳပ္ညေပါင္း မ်ားခဲ့ေပၿပီ။ ဤသို႔ မည္သူမွ် မေတြးမိၾကပါ။ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အတိတ္က အရိပ္ေတြကို ဟို-ရခိုင္ရိုးမ ေတာင္ႀကီးမွာ ေနကြယ္ေလတိုင္း၊ က်မ်က္ရည္ ၀ိုင္းစို႔စုိ႔နဲ႔ မႈိင္းမို႔မို႔ လြမ္းလို႔က်န္ၿပီး မုန္းေခ်ာင္းေရစပ္မွာ ေန႔စဥ္လြမ္းေနရသူက ကုိဖုန္းေမာင္ပါ။
ကိုဖုန္းေမာင္သည္ မုန္းဆည္ စီမံကိန္းမွ ကားဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ မႏွစ္က မိုးတြင္းရာသီမွာ တာ၀န္ႏွင့္ ေရာက္ရိွလာသည္။ တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္ ေတာေတာင္စိမ့္စမ္း မုန္းေခ်ာင္းေရေတြ ဒလၾကမ္းစီးဆင္းေနသည့္ ေစတုတၳရာၿမိဳ႕နယ္ကဲ့သို႔ေသာ ေနရာမ်ဳိးကို အိပ္မက္ပင္ မမက္ဖူးခဲ့ေပ။ ယခုေတာ့ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာ ေနရမွာမို႔ ကိုဖုန္းေမာင္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေတာ္ရာမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနဖို႔ ကုိဖုန္းေမာင္ အတန္တန္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟူသည္ အသည္းႏွလုံးမွ လာ၏။ အသည္းႏွလုံးမွာ ဒဏ္ရာ ၊ ဒဏ္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ကိုဖုန္းေမာင္ ေန႔စဥ္ အရက္ေသာက္ ေျဖေျဖာက္ေနရာမွ တပါး အျခားမရိွေပ။ အရက္မ်ားမ်ားမူးေလ အတိတ္က အရိပ္တေစၦေတြပို၍ပို၍ လိုက္လာေလသလား။
ငယ္နာမည္ ငဘုန္းဟု တစ္ရြာလုံး သိၾက၏။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘမ်ား မရိွခဲ့ပါ။ မိဘမ်ားမွာ တစ္ဦးတည္းေသာ သား ငဘုန္းကို ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ဆုံးပါးခဲ့၍ ေလာကအလယ္ တစ္ေကာင္ၾကြက္ ျဖစ္ခဲ့ရရွာသည္။ ဘေဒြးး၊ ေဒြးႀကီး၊ ေဒၚႀကီး၊ ေဒၚေလးမ်ား အိမ္မွာ တလွည့္စီ ႀကီးျပင္းခဲ့ရ၏။ ပညာမွာ အလယ္တန္းေအာင္ၿပီး ခါးျပတ္ခဲ့ရသည္။ ဇာတိရြာမွာ မိုးေခါင္ေရရွား ကန္ေရေသာက္ ျမက္ေျခာက္ႏြားစား မင္းကန္ဘို႔ ရြာသားစစ္စစ္ျဖစ္၏။
ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ရြာႏွင့္ၿမိဳ႕ လာၿပီး လိုင္းဆြဲေသာ ကားဆရာက ငဘုန္းကို စပယ္ယာအလုပ္ အသုံးခ်သည္။ ငဘုန္းမွာ အၿမဲၿပဳံးစစ မ်က္ႏွာႏွင့္ အလုပ္တြင္ မခိုမကပ္၊ မဟုတ္မခံ၊ ဆတ္ဆတ္ႀကဲလူစား၊ အသားညိုညို၊ အရပ္ပုကြကြျဖင့္ လူတကာ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ စပယ္ယာအလုပ္ မအားလပ္သည့္ ၾကားမွ ေဆြမ်ဳိးတကာ ဘုံကၽြန္အျဖစ္ အခ်ိန္လြန္သည္အထိ ေရခပ္ႏြားစာစဥ္း မပ်င္းမရိ ေန႔စဥ္ အခ်ိန္ပုိ ဆင္းေပးရရွာေသးသည္။
မိဘမဲ့ ငဘုန္းရွင္ျပဳေတာ့ ဟိုေဆြမ်ဳိးက ထုုတ္ႏုိးႏိုး၊ သည္ေဆြမ်ဳိးက ထုတ္ႏုိးႏိုး ၊ ေနာက္ဆုံး ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ထံ ေငြ၀တၳဳကပ္ၿပီး သကၤန္းပရိကၡရာ တစ္စုံတည္းျဖင့္ ကိုရင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မိမပါ၊ ဘမပါႏွင့္ ငဘုန္းခမ်ာ မ်က္ရည္၀ုိုင္းစု႔ိၿပီး သကၤန္းေတာင္းေတာင္ ပီသေအာင္ မဆိုရွာႏိုင္ခဲ့ေပ။
(ရွင္လိန္ျပန္ေတာ့ --ငယ္သူငယ္ခ်င္း -ခင္၀င္းမက ေျပးလုိ႔ႀကိဳခဲ့တာ--) ငဘုန္းသတိရေနလွ်က္ပါ။ ခင္၀င္းမက ေစ်းသည္ ၿမိဳ႕တက္ေစ်း၀ယ္၏။ ငဘုန္းက ေက်ာင္းေနဘက္၊ သူငယ္ခ်င္းကားစပယ္ယာ လူငယ္သဘာခ်စ္ခဲ့ၾကရတာ ဘာတစ္ခုမွ မဆန္းပါ။ သို႔ေသာ္ ေလာကမွာ ခ်စ္တာ တစ္ခုတည္းႏွင့္ အရင္း ျပဳလို႔ မရႏိုင္ဘူး မဟုတ္ပါလား၊ သုံးႏွစ္ သုံးမိုး ခ်စ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ငဘုန္းမွာ ပစၥည္းမဲ့ဘ၀ အေျခတက် မရပ္တည္ႏိုင္ေသးေပ။
ခင္၀င္းမရဲ႕ မိဘမ်ားက ရြာမွ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားျဖစ္၏၊ အေျခအေနမဲ့ ငဘုန္းအား လုံးလုံးသေဘာမတူၾကပါ။ အမ်ဳိးမ်ုဳိးခြဲၾကကာ ေနာက္ဆုံး မိဘသေဘာတူေသာ သူေဌးသား တစ္ဦးႏွင့္ ခင္၀င္းမအား ေနရာခ်ထား၏။ ခင္၀င္းမခင္ဗ်ာ ငဘုန္းအား မခ်စ္ခဲ့ရရွာ၍ လြတ္ရာ လြတ္ေက်ာင္း ရိပ္သာေက်ာင္းမ်ားသို႔ ေျပးခဲ့၏။ ေနာက္ေတာ့ တရား အရသာကို အပုိင္သိသြားၿပီး ရႈပ္ေထြးေပြလီ လွသည့္ လူ႔ဘ၀ႀကီးအား ၿငီးေငြ႕လွ်က္ အၿပီးတိုင္ သီလရွင္၀တ္သြားေလေတာ့သည္။ ငဘုန္းကေတာ့ ေလာကအလယ္မွာ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ေတာမွ ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြာခဲ့ရေပေတာ့သည္။
ဘ၀မွာ ေငြမရိွလို႔ ငယ္ခ်စ္ဦးကို အရူးအမူးစြဲခဲ့ရေသာ ကိုဘုန္းေမာင္ ၿမိဳ႕ႀကီးကို ကားဒရိုင္ဘာဘ၀ႏွင့္ ေရာက္လာခဲ့ေပသည္။ လိမၼာယဥ္ေက်းစြာျဖင့္ ရသမွ်ေငြကို ဘ၀နာ၍ စုလာခဲ့၏။ ငဘုန္းဘ၀မွ ကိုဘုန္းေမာင္ဘ၀သို႔ တစ္ဆင့္ တက္လာခဲ့ေပသည္။ ဌာနတစ္ခုမွာ အရာရိွ တစ္ေယာက္၏ ဒရိုင္ဘာ ျဖစ္ခဲ့၏။(သူႀကီးထက္ သူႀကီးေနာက္က ခ်စ္တင္ကို ေၾကာက္ရတယ္)လို႔ ရြာတုန္းက ၾကားခဲ့ရေသာ စကားမွန္ေပသည္။ ယခုေတာ့ သူႀကီးေနာက္က ကိုဘုန္းေမာင္ျဖစ္၍ ေတြ႔သမွ် ဆက္ဆံသမွ် သူမ်ားမွာ ၿပဳံးေရာင္သမ္းေနၾကေပေတာ့သည္။ လိုတာရိွရင္ ေျပာပါေနာ္ အစ္ကိုတဲ့ -မွတ္ေရာ--။
ခင္ပပၿမိဳင္သည္ အထက္တန္း စာေရးမ တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။(လိုတာရိွရင္ ေျပာပါေနာ္ အစ္ကုိ)လု႔ိ ဒရိုင္ဘာ ကိုဘုန္းေမာင္အား အၿမဲၿပဳံးေရာင္သမ္းေနရွာသည္။ ကုိဘုန္းေမာင္ကလည္း လူပ်ဳိသုိးဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ကလိကလိ ခံစားလာရေပသည္။ မၾကာလွေပ။ ခင္ပပၿမိဳင္မွ ကိုဘုန္းေမာင္ထံ ဖီလင္ေရေမႊး လက္ေဆာင္ေပး ပါေလေတာ့သည္။ ေတာသားႀကီး ကုိဘုန္းေမာင္ အရင္က ငယ္ခ်စ္ဦး၏ အခ်စ္ေတြ ခါ၀ါခ်ၿပီး ခင္ပပၿမဳိင္အား မေတြ႔ရမေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ရရွာေတာ့၏။ ခ်စ္ၾကရွာေပေတာ့၏။
ကုိဘုန္းေမာင္ဘ၀မွာ ငု၀ါပန္းေတြနဲ႔ ၿမိဳင္ခဲ့ရေပၿပီ။ ခင္ပပၿမိဳင္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္၍ သမီးငယ္ေလး၏ တစ္ႏွစ္ေမြးေန႔ က်င္းပေနၾကေပၿပီ။ ခင္ပပၿမိဳင္က ရုံးသြား၊ ကိုဘုန္းေမာင္က သူ၏ ဆရာ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ထြက္သြား၍ နယ္စီမံကိန္းတစ္ခုသု႔ိ ကားေမာင္းေနရေတာ့၏။ အခ်ိန္ေတြအား ေန႔ရက္ေတြနဲ႔ အသက္မ်ားမွ တစ္ရက္မွ မနားဘဲ ၀ါးၿမိဳ၍ ကုန္ခဲ့ေလၿပီ။ သမီးငယ္ ခင္ဘုန္းၿမိဳင္၏ တတိယႏွစ္ေမြးေန႔ပင္ ျဖစ္ျပန္ပါၿပီလား။
သမီးရဲ႕ တတိယႏွစ္ ေမြးေန႔မွာ ခ်စ္ဇနီး ခင္ပပၿမိဳင္ႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ စာရင္းရွင္း လမ္းခြဲခဲ့ရေပၿပီ။ ျဖစ္ရပုံမွာ (ေမာင္-- ၿမိဳင္တစ္ခု ေျပာခဲ့ပါရေစ၊ ခြင့္ျပဳရမယ္ေနာ္၊ သမီးေလးအတြက္ ၿမိဳင္ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီး အလုပ္ လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ၿပီးၿပီ)
ကိုဘုန္းေမာင္ ေဒါသထြက္၍ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနၿပီ။ တစ္သက္လုံး မေမွ်ာ္လင့္ေသာ စကားကို ၾကားလုိက္ရ၍ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ခံစားေနရ၏။ ဘာမဆို ၿမိဳင္သေဘာထားခဲ့ေသာ ကိုဘုန္းေမာင္ ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္ရရွာ၏။
“ဘာေျပာတယ္ ၿမဳိင္ ႏိုင္ငံျခားသြားမယ္ ဟုတ္လား၊ ၿမိဳင္တို႔ ကိုယ္တို႔ ဘ၀မွာ အစစ ဘာပူစရာရိွလဲ၊ သမီးေလး မ်က္ႏွာလည္း ၾကည့္ပါဦးကြာ၊ မိသားစု ဥမကြဲ ၊ သိုက္မပ်က္ ေနရတာ၊ အိမ္ေထာင္သည္တိုင္းရဲ႕ အရသာ တစ္ခုဆိုတာ မင္းနားလည္စမ္းပါ”
“ အို ၿမိဳင္ကလည္း မိသားစု ေကာင္းစားေရးအတြက္ လုပ္တာပဲ အစကတည္းက ၿမိဳင္ရဲ႕ အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ေမာင္သိသားပဲ၊ ေမာင္ရဲ႕ ကားဒရိုင္ဘာ အလုပ္နဲ႔ လူစဥ္မမွီပါဘူး၊ ႏိုင္ငံျခားကအေမနဲ႔ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြက ေမာင္ဘာလုပ္လဲေမးေတာ့ အခုထိ ေမာင့္ကို အရာရိွ တစ္ေယာက္လု႔ိ ၿမိဳင္ ညာေျပာခဲ့တာ သိလား”
ကိုဘုန္းေမာင္ တစ္ကိုယ္လုံး က်ဥ္ကနဲ ခံစားရသည္။ ကားဒရိုင္ဘာ ဆုိတာ လြယ္လြယ္ေလး ရတဲ့ေငြ မဟုတ္ပါ။ ကားဒရိုင္ဘာမွာ ေငြတြင္း မရိွပါ။ ေသတြင္းထဲက လက္ႏိႈက္ၿပီး လုယူရွာေဖြ ေနရတာ မသိၾကလုိ႔သာ ယခုလုိ ေျပာၾကသာျဖစ္မည္။
“ အိုကြာ--ငါအိမ္ေထာင္ဦးစီး ေယာက်ာ္း တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မသြားရဘူးကြာ ဒါပဲ”
“ ရွင္ ဒီလို ေျပာမယ္ ဆိုတာ ပပၿမိဳင္က သိၿပီးသား၊ ဒီေတာ့ ခြင့္မျပဳရင္ ကြာရွင္းလက္မွတ္ ထုိးေပးပါ။ ေရာ့ ဒီမွာ စာခ်ဳပ္။ ေရာ့ ဒါရွင့္ဆရာ ႏိုင္ငံျခားက ေရးေပးတဲ့ စာ ဖတ္ၾကည့္ပါ”
ကိုဘုန္းေမာင္ လက္မ်ား တုန္ရီစြာႏွင့္ အသည္းႏွလုံး ေတြလည္း တစ္စစီ အေရကြာက်ကုန္ေပၿပီ။ အသည္းလြင္ျပင္မွ ေဒါသမီးမုန္တိုင္းေတြ လႈိင္းထ တုန္ခါ ဂယက္ရိုက္၍ ပေလာင္ဆူ သည့္အထိ သူ ခံစားေနရေပေတာ့သည္။
သို႔
ေမာင္ဘုန္းေမာင္
ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ ဒီစာကို ေရးလုိက္ပါတယ္။ ခင္ပပၿမိဳင္ကို ကြာရွင္းလက္မွတ္ ထုိးေပးလိုက္ပါ။ ေျပာရမွာ အားနာလွပါတယ္။ သမီးေလး ခင္ဘုန္းၿမိဳင္ဟာ ဆရာရဲ႕ ရင္ေသြးေလးပါ။ အခုအထိ ေမာင္ဘုန္းေမာင္တို႔ ၿမိဳင္နဲ႔ သားသမီး မရဘူး မဟုတ္လား။
ေမာင္ဘုန္းေမာင္ရဲ႕ ၿမိဳင္ကို သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆရာ ျပန္လက္ခံမွာပါ။ ဆရာရဲ႕ ရန္ကုန္က ဇနီးႀကီးလည္း ဆုံးၿပီ၊ သားေတြ သမီးေတြကိုလည္း အေမြ ခဲြေပးၿပီးၿပီ။
သမီးေလးနဲ႔ ၿမိဳင္ကိုလည္း.. အခ်ိန္တန္ၿပီျုဖစ္လို႔ ဆရာ့ထံ ျပန္ေပးပါေတာ့ကြယ္။ ေမာင္ဘုန္းေမာင္ ႀကိဳက္သေလာက္ ေက်းဇူးေတြ ဆပ္ပါ့မယ္။
ေမွ်ာ္ေနလ်က္
ဆရာ (အေမရိကန္)
ကုိဘုန္းေမာင္ တစ္ေယာက္မွာ ပဋာစာရီကဲ့သို႔ သားငယ္ကို စြန္ခ်ီ၊ သားႀကီးက ေရေမ်ာ၊ လင္ေတာ္ေမာင္ ေၿမြခဲ၍ ေသပြဲင္လို႔ ပဋာစာရီ ေျမမွာလူး အရူးႀကီးျဖစ္သလို ကိုုဘုန္းေမာင္ မျဖစ္ရေလေအာင္ ေယာက်္ားမာနနဲ႔ မာန္ကို တင္းခဲ့ရပါသည္။ ပပၿမိဳင္ လိုခ်င္တဲ့ စာခ်ဳပ္ေတြကို အသည္းႏွလုံး ဗလာမဲ့စြာနဲ႔ လက္မွတ္ ေရးထိုးေပးခဲ့ေလၿပီ။
ရက္စက္စြာျဖင့္ ပပၿမိဳင္မွာ လိုခ်င္တာ ရ၍ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း သမီးလက္ကိုဆြဲကာ ဒုန္းစိုင္း၍ ေျပးေပေတာ့သည္။ သမီးငယ္ ခင္ဘုန္းၿမိဳင္ေလး၏ ဆူညံစြာ ငိုသြားေသာ အသံမွ တစ္ပါး ကိုဘုန္းေမာင္ဘာမွ မၾကားရေတာ့ေပ။ ရက္စက္ၾကပါေပ့။ ခင္ပပၿမိဳင္နဲ႔ ဆရာတို႔ရယ္….။ ရိုးသားလွေသာ ဘုန္းေမာင္ တစ္ေကာင္ၾကြက္ ပစ္တိုင္းေထာင္ အရုပ္ကို ႀကိဳးရႈပ္ေအာင္ လုပ္သြားရက္ၾကေပသည္။
အို--အခ်စ္ဆုံးတို႔ေရ အလြမ္းေတြကိုစမ္းေရထဲေမ်ာာလိုက္မယ္--အလြမ္းေတြကို ပန္းေလွဖြဲ႔ ေမ်ာလိုက္မယ္-အလြမ္းေတြကို မိုးတိမ္ထဲ ေမ်ာလိုက္မယ္--သူမ်ားေတြ ေရးၾက၊ ဆိုၾက၊ ငိုၾက၊ လြယ္လြယ္ေလး ထင္ခဲ့တယ္။
ကိုယ္ေတြ႕ဆိုရင္ ပုိလု႔ိ ယုံမွာလားဟင္…တကယ္လြမ္းရၿပီေဟ့ ဆိုရင္ တားမရ ေျဖမဆည္ အသည္းႏွလုံးေတြ တစ္စစီ ေၾကြၿပီပဲဆိုရမလား--အျဖစ္သဲၿပီး ခ်စ္သည္းစားမလဲႏိုင္သူေတြဟာ--- ကိုယ္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့သူေတြကိုသာ တမ္းတမ္းတတ မွန္းဆလို႔ တေျမ႕ေျမ႕ကၽြမ္း၊ တေငြ႕ေငြ႕လြမ္းၿပီး ေတာင္ကြယ္မွာ ေနညုိေလတုိုင္း က်မ်က္ရည္ ၀ိုင္းစု႔ိစို႔နဲ႔ မိုင္းမို႔မို႔ လြမ္းလို႔က်န္………..။
လြမ္းလို႔က်န္… တစ္ေကာင္ၾကြက္ အထီးက်န္ဆန္လွတဲ့ ကိုဘုန္းေမာင္အသည္းကို အရက္ထဲမွလည္း ဆြဲထုတ္ေတာ့မည္။ အမ်ားနဲ႔မတူ အလြမ္းႏုူနာက်ေနတဲ့ အသည္းပန္း တစ္စီစ တစ္စီစီေတြကို ျပန္လု႔ိ ပန္းသီဖြဲ႔ၿပီး ဤမုန္းေခ်ာင္း ေရၾကည္ေအးေလးေတြနဲ႔ ေဆးေၾကာေပးလိုက္ရေစလား၊ ဘုန္းေမာင္ရဲ႕ အခ်စ္ေတြကိုလည္း ဒီ…မုန္းေခ်ာင္းေရနဲ႔ ေဆးလိုက္ပါရေစေတာ့။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း ၀င္းၾကည္
(၁၉၉၇)ခုႏွစ္၊ ရုပ္ရွင္စတားရသစုံမဂၢဇင္းတြင္ေဖၚျပၿပီး။
၀န္ခံခ်က္။ ။ဤ၀ထၳဳတိုအားစတင္ေရးသားပါသည္။ပထမအႀကိမ္ အေရြးခံခဲ့ရပါ၏။
1 comments:
hello
I am ko Hpone Maw Swe
How can I connect to writer.
please help how to get connection.
thanks
Post a Comment