ဘာသာေရး
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
ေလာကႀကီးထဲကို လူသားေတြဟာ ေမြးဖြားစကာလမွ ေသဆုံးခ်ိန္အထိ အားကိုးအားထားမ်ားရွာေဖြၾကရင္းနဲ႔ပဲ ဘ၀ေန၀င္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ သူေတာ္စင္အရိယာေတြကေတာ့ ဘ၀ အဆုံး ေလာကဓံကို ၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႔ လက္ရိွ ခႏၼာႀကီးကို ဒီဘ၀နဲ႔ စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မယ္။ ခ်မ္းသာ အတုအေယာင္မ်ားမွ သုခ ခ်မ္းသာအစစ္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳမယ္။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသား ၿပဳံးေယာင္သမ္းၿပီး ေလာကမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ ၃၁ ဘုံမွ ထြက္ၾကၿပီး ဘ၀လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ကို အားကိုး အားထား ျပဳေနၾကပါတယ္။
စာေရးသူတို႔ သာမာန္ ပုထုဇဥ္ ေတြကေတာ့ ေလာကီ စား၀တ္ေနေရးေတြမွာ ေန႔တဓူ၀ ျပားပန္းခတ္ၿပီး ေယာက္ရက္တိုက္ေနၾကရပါတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ ကုိယ္က်န္းမာဖို႔ အတြက္ အားကိုးရွာေနၾကရပါတယ္။ ရွာရင္း၊ ရွာရင္း အလိုခ်မ္းသာ ျပည့္စုံသူမ်ားရယ္လို႔ မေတြ႔ရေသးပါ။ လိုၿပီးရင္း ထပ္လိုခ်င္ၾကတာေၾကာင့္ ေလာကီစီးပြားေတြကို အတတ္ပညာ၊ အသိပညာေတြနဲ႔ အားကိုးၿပီး ရွာေဖြေနၾကရပါတယ္။ ကံေကာင္းလို႔၊ သံေခ်ာင္းတို႔လို သူေတြကလည္း အေမြခံထုိက္သူေတြ ျဖစ္ၿပီး အားကိုးရေနၾကပါတယ္။ ပစၥည္းမဲ့ ပညာမတတ္သူမ်ားကလည္း ခြန္အား ၊ ဗလ အားကိုးျပဳၿပီး အသီးသီး ရွာေဖြ စားေသာက္ေနထိုင္ၾကရတာ အမ်ားအသိပါ။
ယေန႔ တိုးတက္ထြန္းကားေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးဟာ ကြန္ပ်ဴတာအိုင္တီ ေခတ္ႀကီးကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြ တခ်ဳိ႕မွာ မိသားစု တစ္အိမ္ေထာင္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လုံး အသုံးခ်ၾကပါေတာ့မယ္။ အိမ္မွေနၿပီး လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ကြန္ပ်ဴတာႏွိပ္ၿပီး ေစ်း၀ယ္မယ္။ လူမႈေရးကိစၥေတြ တစ္ခ်ဳိ႕ကို ခလုပ္ႏိွပ္ၿပီး အသုံးျပဳေတာ့မယ္..လို႔ မဂၢဇင္းေတြမွာ ဖတ္မွတ္သိရိွရပါတယ္။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ တြက္ခ်က္ထိမ္းသိမ္းရေပမယ္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္ပ်က္မႈမ်ားကို ကၽြန္ဳပ္တို႔ ဗုဒၶဘုရားရွင္ေလာက္ မည္သူမွ် ခြဲျခားစိတ္ျဖာမျပႏိုင္၊ မၾကည့္ႏိုင္ပါလို႔ စာေရးသူ တင္ျပပါရေစ။
ဗုဒၵဘာသာ ျမန္မာျပည္မွာ ဗုဒၶဘုရားရွင္က (မိမိကုိယ္သာ မိမိ အားကိုး အားထားပါ။)လို႔ ေဟာၾကားဆုံးမ ထားခဲ့တာ အမ်ားအသိပါ။ ဒါေပမယ့္--စာေရးသူက အစ လူမ်ားစု တစ္ခ်ဳိ႕မွာ အလုပ္မလုပ္ၾကပဲ ကိုယ့္အားကို မကိုးၾကဘဲ တလႊဲအားကိုးမ်ားဆီသို႔သာ၊ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိၾကပါတယ္။ သူမ်ားပါးစပ္မွာ လမ္းဆုံးေနၾကရပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းသား ဘ၀မွာ စာမၾကည့္ဘဲ ၀ိုင္းဖြဲ႔ၿပီး ဖ်ာလိပ္နတ္၊ ဓါတ္၊ ယၾတာ ေတြကိုအားကိုးမိခဲ့ပါတယ္။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ ထြန္းကားေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ပညာမတတ္ရင္ ဘာမွ အသုံးခ်၍ မရပါ။ စာေရးသူတို႔ ကိုယ္ေတြ႔ အသိိကိုယ္သာ တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူဟာ ကေလးဘ၀ အေဖရိွစဥ္ ေျပာဆို ဆုံးမ စကားကို ျပန္ၾကားေနမိပါတယ္။
“ သား၊ လူကေလး ပညာကို တတ္ေအာင္သင္၊ အေဖက ပညာအေမြပဲ ေပးႏိုင္တာ၊ အေဖ မရိွရင္ ပညာကိုသာ အေျခခံအားကိုးၿပီး ဘ၀ကို တည္ေဆာက္္ေပေတာ့….”
စာရႈသူ မိတ္ေဆြ၊ ဒီဆုံးမ စကားေလးေတြဟာ မိဘတိုင္း ေျပာေနၾကဆိုေတာ့ ဆန္းေတာ့ မဆန္းပါ။ မဆန္းတဲ့ ဆုံးမစကားေပမယ့္ စာေရးသူတို႔ ယေန႔ ေလွ်ာက္လမ္းရာ ဘ၀ခရီးမွာ သိပ္ၿပီး အေရးႀကီးေနပါၿပီ။ ယေန႔ လူငယ္မ်ား အားကိုး မမွားရေအာင္ ဆက္လက္တင္ျပပါရေစ။
ပညာမရိွ သူ၏၀န္ထမ္း၊ ပညာေရႊအိုး လူမခိုး၊ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္။ စတဲ့ ေလာကနိပါတ္ ဆုံးမစာေတြကို စာေရးသူတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေအာ္ၿပီး က်က္မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်က္မွတ္ၿပီး အလြတ္ျပန္ရုံက လြဲၿပီး လက္ေတြ႔ မက်င့္သုံး မလိုက္နာခဲ့ပါ။ ယေန႔အေျခခံပညာမတတ္ရင္ မ်က္ႏွာငယ္ရပါၿပီ။(ဒရုိင္ဘာ အလုပ္ေတာင္ ဘြဲ႔ တစ္ခုခုရမွ)အလုပ္ခန္႕မည္ ဆိုၾကပါတယ္။ စာေရးသူဟာ ငယ္စဥ္အခါ ပညာမရွာ၊ မိဘဆရာသမား ဆိုဆုံးမ စကားေတြလည္း မလိုက္နာခဲ့တာကိုက မဟာ အမွားႀကီးပါ။ ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေပါ့ေပါ့စား၊ အားကိုးအားထားမွားမိခဲ့ပါတယ္။ “ အေဖ၊ အေမ ရိွေနသမွ် ငါမငတ္ဘူး။ လို႔ အားကိုးမႈ ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ကာလမၾကာပါ။ ေလာကဓံမုန္တိုင္းက ျဖဳတ္ဆို တိုက္ခ်လိုက္ေရာ၊ အမိအဖ ႏွစ္ပါးလုံး ဆုံးပါးသြားခဲဲ့ၾကပါတယ္။.ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အားကိုးစရာမဲ့ ဘ၀နဲ႔ ေဆြမ်ဳိးမ်ားထံ တအိမ္တက္ဆင္း အားကိုး အကူအညီေတာင္းၿပီးေနခဲ့ရပါတယ္။ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကလည္း ေသတဲ့ သူကေသၿပီ၊ က်န္တဲ့ ေဆြမ်ဳိးမ်ားမွာ လည္း စီးပြားေရး မျပည့္စုံေတာ့ အားကိုး၍ မရခဲ့ပါ။
ဒီေတာ့ စာေရးသူဟာ လူလားမေျမာက္ အရြယ္မျပည့္စုံေသးဘဲ ဘ၀ေပါင္း မ်ဳိးစုံနဲ႔ ရင္ဆိုင္လာခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းဆက္ထားမယ့္သူ မရိွျဖစ္ၿပီး ဌာနတစ္ခုမွာ ေန႔စား စာေရး တာ၀န္ထမ္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၃ ိ/ ၁၅ါး ေခတ္ကပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာေရးသူ ဘ၀မွာလဲ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ အားကိုးစရာ မရိွပါ၊ ဘာသာ တရားဆိုတာလည္း ေ၀လာေ၀း၊ ဘုရားရိွခိုးေတာင္ မရခဲ့ပါ။ အားတဲ့ အခ်ိန္ အရက္ေသာက္ၿပီး အားကိုးအားထား စရာဆိုတာ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိ၊ သတိတရား လက္လြတ္ေရစုံေမွ်ာေနခ်ိန္ ကာလပါ။
တစ္ေန႔မွာ၊ ေန႔ခင္းကာလအခ်ိန္ တစ္ေယာက္အိပ္ အခန္းထဲ တံခါး ပိတ္ အိပ္ေနစဥ္မွာ စာေရးသူ အိပ္မက္ ထူးထူးဆန္းဆန္းတစ္ခု မက္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဖြားႀကီး တစ္ေယာက္ဟာ အနက္၀တ္ရုံႀကီးကို ၀တ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းရင္းမွာ ရပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို လက္နဲ႔ပုတ္ၿပီး ႏိုးပါတယ္။
“ သားႀကီး ထေတာ့၊ ထေတာ့၊ ယေန႔ကစ အေမမွာတာ လုပ္ပါ၊ မင္းရဲ႕ အားကိုးအားထားစရာကို ကန္ေတာ့ပြဲတစ္ပြဲနဲ႔ ပူေဇာ္ပါ။ အေမမွာတာ မေမ့ပါနဲ႔--သတိတရား လက္ကိုင္ထားပါေနာ္သား ၊ အေမျပန္မယ္။”
စာေရးသူဟာ လန္႔ႏိုးၿပီး ဟိုၾကည့္၊ ဒီၾကည့္ တံခါးေပါက္ေတြကို စစ္ေဆးပါတယ္။ လုံး၀ မပြင့္ၾကပါ၊ ေခါင္းရင္းမွာ စာေရးသူရဲ႕ ေမြးမိခင္ႀကီးရဲ႕ မတ္တပ္ရပ္ပုံကို စိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။
“ ဘုရား၊ ဘုရား ငါ့အေမမ်ား တျခားဘ၀က လာၿပီး သတိေပးေနတာလား၊” (ပထမဆုံး အႀကိမ္ ဘုရားကို တျခင္းပါ)”
၀တ္ရုံအနက္နဲ႔ အေမအိုႀကီး ေျပာသံကိုသာ ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အိမ္မက္ကိစၥကို ေဗဒင္၊ နတ္ေတြ ေမးမိရင္ ယၾတာ အေခ်ခိုင္းမယ္၊ မယ္ေတာ္ပြဲ တစ္ပြဲ တင္ခိုင္းမွာ အေသအခ်ာပါပဲ၊ သူမ်ားပါးစပ္လမ္းမဆုံးေစဘဲ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚနဲ႔ စဥ္းစားမိခဲ့ပါတယ္။ ကန္ေတာ့ပြဲ ပူေဇာ္ရမည္ဆိုေတာ့ “ ငါ ဘာကို အားကိုး ရည္ရြယ္ၿပီး ပူေဇာ္ကန္ေတာ့မွာလဲ ” အျပန္ျပန္ စဥ္းစားမိတယ္။ အို ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေမအို မွာတဲ့ အတိုင္း လုပ္မယ္။
“ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ” ရတနာ သုံးပါး ရည္ရြယ္ၿပီး ငွက္ေပ်ာ္သုံးဖီး၊ အုံးတစ္လုံး၊ ကြမ္းေဆး၊ လက္ဘက္၊ သစ္သီး ၊ ဆြမ္းမ်ားကိုစုံလင္စြာ ျပင္ဆင္ပါတယ္။ တခမ္းတနား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပါတယ္။(အဲဒီေန႔က စၿပီး သရဏဂုံ ပူေဇာ္ပြဲကို အၿမဲမျပတ္ ပြဲဆက္ၿပီး ပူေဇာ္ ေပးလာခဲ့ပါတယ္၊ တဘက္ကလဲ ဌာန အလုပ္ကို ႀကိဳးစား ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။)
ေန႔စဥ္ သရဏဂုံ တင္ၿပီး ရတနာ သုံးပါးကို ထိထိမိမိ ပိပိရိရိ ၀တ္မပ်က္ စာေပေတြ ကိုေလ့လာက်က္မွတ္ၿပီး တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ အားကိုးအားထား ျပဳလာလိုက္တာ မၾကာခင္ ကာလာအတြင္းမွာပဲ စီးပြားေရး၊ေတြ ဒီေရအလား တိုးပြားလာခဲ့ပါတယ္။ ၀န္ထမ္းဘ၀မွာ (သရဏဂုံ တည္ျခင္း အက်ဳိးေၾကာင့္) လူခ်စ္လူခင္ ေပါၿပီး လာဘ္ရႊင္လာတယ္ ဆိုရမွာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာေရးသူဟာ အသက္(၂၅)ႏွစ္ျဖစ္ၿပီး အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတေျပာင္နဲ႔ ဇနီး၊ မယား သမီးသားေတြနဲ႔ ႀကီးပြားေနခဲ့တယ္ ဆိုရပါမယ္။ အားကိုး အားထားစရာ ရတနာ (၃)ပါးအစစ္ ေတြ႔ထားတာ ျဖစ္ေပမယ့္ စာေရးသူရဲ႕ ေလာဘ အေတာ မသတ္ႏိုင္ဘဲ တျခားအားကိုးလြဲ ၀ါဒေတြ “ ေစ” တလုံးပိုင္ရွင္ ျဖစ္ခ်င္လာခဲ့မိပါတယ္။ ဂုိဏ္းဆရာ၊ နတ္ကေတာ္၊ အဂိၢရတ္၊ ဓါတ္စီး နတ္ႀကီးေတြဆီ လွည့္ၾကည့္မိခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ စာေရးသူ ပညာနည္းလို႔ေရာင္၀ါး၀ါးျဖစ္ခဲ့ရတာကို ၀န္ခံပါရေစ။ အခါအခြင့္သင့္ရင္ စာေရးသူလို မမွားရေအာင္ ဆက္လက္တင္ျပေပးပါဦးမည္ ခင္ဗ်ား။
ယခု စာေရးေနခ်ိန္မွာေတာ့ စာေရးသူဟာ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရား၊ ရတနာအစစ္ကို အသက္ထက္ဆုံး ၾကည္ညိဳေလးစားအားကိုး အားထားျပဳေနပါၿပီ။ စာေရးသူ သိသမွ် ဥာဏ္မီသေလာက္ တဆင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဒီေဆာင္းပါးကို နိဂုံးခ်ဳပ္ပါရေစ။
* ယေန႔ လူတိုင္း၊ လူတိုင္း ကိုယ္နဲ႔ စိတ္နဲ႔ အၿမဲမကြာ အေဆာင္မွာ
“ သတိတရား”
* ယေန႔ လူတိုင္း စီးပြား ဥစၥာသုခ ခ်မ္းသာ ျဖစ္ေစမယ့္ ပီယေဆးဟာ
“ အမိ၊ အဖကို မေသခင္ လုပ္ေၾကြးျပဳစုပါ”
ယေန႔ လူတိုင္း လူတိုင္း အားကိုး အားထားစရာ အမွန္မွာ-
“ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိ၊ ဆရာ ဒီငါးပါး ပါ”
အနေႏၱာ၊ အနႏၱ ငါးပါးကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယုံၾကည္အားကိုး အားထား ျပဳၾကပါ။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဆိုဆုံးမ တရားမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ ၊ က်င့္ႀကံ ႀကိဳးစား အားကိုး အားထား ျပဳၾကပါ။ ေလာကီ ပညာနဲ႔ ေလာကုတၱရာ ပရမတ္ႏွစ္ခု စပ္ၿပီး က်င့္တတ္ၾကပါေစ။ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘုရားရွင္မွ “ မိမိ ကိုယ္သာ မိမိကိုးကြယ္အားထားပါ၊ “ သူမ်ား ပါးစပ္ လမ္းမဆုံးၾကေစဘဲ၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဓမၼအစစ္၊ ပရမတ္တရားအႏွစ္မ်ားကို ဥာဏ္ျဖင့္ ပိုင္းျခားထုိးထြင္း၍ အသိပညာ တိုးပြားႏိုင္ၾကပါေစ။
ပညတ္ ပရမတ္
ႏွစ္ခုစပ္
က်င့္တတ္သူမွသာ……….။(မာန္လည္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၁၉၉၅ ခု စက္တင္ဘာလ(၁၆)ရက္ေန႔။ ေရးပါသည္။
(၀န္ခံခ်က္)
ဤေဆာင္းပါးသည္ စာေရးသူ၏ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ကို တင္ျပထားပါသည္။
0 comments:
Post a Comment