ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ လက္ေတြ ့က်င့္စဥ္ (၁၀)
စဥ္းစားေတြးေတာ၍ မၿဖစ္
အထက္တြင္ ေရးသားေဖာ္ၿပခဲ့သမွ်မွာ ေအာက္တြင္ ေရးသားေဖာ္ၿပလတၱံ ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားအတြက္ ပဏာမပ်ိဳးလိုက္ၿခင္းမွ်သာ ၿဖစ္သည္။
ဗုဒၶေဟာေတာ္မူခဲ့သည့္ တရားေတာ္မ်ား၏ အဆီအႏွစ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွာ ရုပ္ဓမၼ၊ နာမ္ဓမၼတို ့၏ သေဘာ သဘာ၀တၱ အစစ္အမွန္ကို သိၿမင္ၾကေစၿခင္းအတြက္မွ်သာ ၿဖစ္၏ ။ ေလာကဟူသည္ ဘယ္မွ်ေလာက္ က်ယ္၀န္းသည္ၿဖစ္ေစ၊ လိုရင္းအခ်ဴပ္၌ ရုပ္ႏွင့္ နာမ္မွ်သာ ရွိ၏။ တစ္နည္းဆိုေသာ္ ခႏၶငါးပါးမွ်သာ ရွိ၏။ ခႏၶငါးပါးအနက္တြင္လည္း တစ္ပါးပါးကို ယထာဘူတက်က်သိလွ်င္ ကိစၥၿပီးႏိုင္သည္ဟု ေဟာေတာ္မူ၏ ။
ရုပ္အေၾကာင္းကို က်ယ္၀န္းစြာသိၾကေသာ ေလာကဓာတ္ဆရာၾကီးမ်ား၊ စိတ္အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္သိၾကေသာ စိတ္ပညာဆရာၾကီးမ်ားသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ အရိယာေတြ ၿဖစ္မကုန္ၾကဘိသနည္း။ အထက္ပါ ကြ်န္မသည္ စိတ္အေၾကာင္းကို တစ္ခ်က္တည္း သိၿမင္လိုက္ကာမွ်ႏွင့္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေသာတာပန္ ၿဖစ္ပါေလသနည္း။ ပညာရွိၾကီးမ်ား၏ သိၿခင္းသည္ ယထာဘူတမက်၊ ကၽြန္မ၏ သိၿခင္းသည္ ယထာဘူတ က်ၿခင္းေၾကာင့္ ဟူ၍ ေၿဖဆိုရေပမည္။
အၾကင္သူသည္ အဘယ္မွ်ေလာက္ ဦးေႏွာက္ေကာင္း၍ ရုပ္အေၾကာင္း၊ သို ့မဟုတ္ စိတ္အေၾကာင္းမ်ားကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္သက္ပတ္လုံး စဥ္းစားဆင္ၿခင္ေစကာမူလည္း ( ဗုဒၶ အလိုေတာ္ရွိသည့္အတိုင္း ) ယထာဘူတက်က် သိၿမင္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ေလာကီပညာရွိၾကီးတစ္ေယာက္ကားၿဖစ္လာႏိုင္ေပသည္။ သို ့ေသာ္အရိယာပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ၿဖစ္လာႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ကိုယ့္နည္းႏွင့္ကိုယ္ ထိုးထြင္းသိၿမင္ႏိုင္သည္ ဆိုလွ်င္လည္း ( ဗုဒၶ၏ က်မ္းဂန္မ်ားအရ ) ပေစၥကဗုဒၶတစ္ဆူ ၿဖစ္လာရေပေတာ့မည္။ သို ့ဆုိလွ်င္ ရုပ္
သို ့မဟုတ္ စိတ္အေၾကာင္းကို ယထာဘူတက်က် သိၿမင္ေအာင္ ဘယ္ကဲ့သို ့ၿပဳလုပ္ရပါမည္နည္း။
ဤအခိ်န္ ဤေနရာ
ရုပ္တရား နာမ္တရားတို ့၏ သဘာ၀ကို ထိုးထြင္းၿမင္ႏိုင္ေစၿခင္းငွာ နည္းအမ်ိဳးမိ်ဳး ေဟာေတာ္မူခဲ့သည့္အနက္ ကြ်ႏု္ပ္အလြန္ႏွစ္သက္၍ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေလ့လာခဲ့ေသာနည္းမွာ ဘာဟိရႏွင့္ မာလုက်ပုတၱတို ့အား ေဟာၿပေတာ္မူခဲ့သည့္ “ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ ” ဟူေသာ နည္းပင္ၿဖစ္သည္။
ၿမင္ကာ မတၱ၊ ၾကားကာ မတၱၿဖင့္ ၿပီးဆုံးေစ၍ ရွည္လ်ားစြာေတာက္ေလွ်ာက္ၾကီး လိုက္မသြားရေအာင္ အားထုတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ (နံပါတ္ ၁ ေဆာင္းပါးတြင္ ေဖာ္ၿပခဲ့ဖူးသည့္အတိုင္း ) မိမိ၏စိတ္ကို ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္အေပၚတြင္ ထားႏိုင္ေသာ အေလ့အက်င့္ ရင့္က်က္လာေပလိမ့္မည္။ အခ်ိန္ကာလ အားၿဖင့္ ပစၥဳပၸန္၊ ႒ာနအားၿဖင့္ ဤေနရာ ( now & here ) မွတပါး အၿခားသို ့စိတ္ေရာက္မသြားေစရေအာင္ “ သတိ ” ကို ေမြးၿမဴရသည္။ လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္အေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ မိမိရွိေနေသာ ႒ာနမွတပါး ထိုထိုေသာအရပ္၊ ထိုထိုေသာေနရာမ်ားအေၾကာင္းကို လည္းေကာင္း စိတ္ကူးေတြးေတာၿခင္း မၿပဳလုပ္မိေစရန္ “ သတိ” ၿဖင့္ ေစာင့္ထိန္းရသည္။ ဤအလုပ္သည္ လြယ္ကူသလို ထင္ရေသာ္လည္း လုပ္ၾကည့္ေသာအခါ မလြယ္ကူပုံ အၿခင္းအရာကို နံပါတ္ ( ၁ ) ေဆာင္းပါးတြင္ ေဖာ္ၿပခဲ့ေလၿပီ။
ပရမတ္ ဆတ္ဆတ္သေဘာ
“ ၾကားကာမတၱ၊ ၿမင္ကာမတၱ ” တည္းဟူေသာ လုပ္ရပ္၏ အဖိုးတန္ပုံမွာ ဤသို ့တည္း။
ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္၊ ၿမင္လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အာရုံေနာက္သို ့လိုက္၍ ရွည္လ်ားစြာ စဥ္းစားေနၾကေသာ ( သတၱ၀ါတို ့၏ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လုံး ) အေလ့အက်င့္ကို အထိုက္အေလ်ာက္ ခ်ိဳးႏွိမ္ႏိုင္ေသာအခါ အၾကင္ေယာဂီပုဂိၢဳလ္၏ စိတ္သည္ ၾကားေသာအခိုက္တြင္ “အသံ” အေပၚ၌သာ ၿပီးဆုံးသြား၏ ။ ၿမင္ေသာအခိုက္တြင္ “ အဆင္း ” အေပၚ၌သာ ၿပီးဆုံးသြား၏ ။ နံေသာအခိုက္တြင္ “အနံ” အေပၚ၌သာ ၿပီးဆုံးသြား၏။ စားေသာအခိုက္တြင္ “အရသာ” အေပၚ၌သာ ၿပီးဆုံးသြား၏။ ထိေတြ ့ေသာ အခိုက္တြင္ “အေတြ ့” အေပၚ၌သာ ၿပီးဆုံးသြား၏ ။
အဆင္း၊ အနံ ့၊ အသံ၊ အရသာ၊ အေတြ ့ဟူေသာ သဘာ၀မ်ားသည္ စင္စစ္အားၿဖင့္ ပရမတ္ သေဘာတရား မ်ားသာ ၿဖစ္ၾက၏။ သို ့ေသာ္ အၾကင္ေယာဂီပုဂိၢဳလ္ တို ့သည္၎တို ့ကို ပရမတ္ သေဘာတရားဟူ၍ ပိုင္းပိုင္းၿခားၿခား သိၿမင္ႏိုင္ေသးသည္ မဟုတ္ေခ် ။ ဤလုပ္ရပ္၏ တန္ဖိုးရွိၿခင္းမွာကား အဆင္းသက္သက္၊ အသံသက္သက္ အစရွိသည္တို ့အေပၚ၌ခ်ည္း စိတ္ကိုထားတတ္ဖို ့ သတိႏွင့္ အေလ့အက်င့္ၿပဳလုပ္ၿခင္းသည္ ( ပရမတ္ သေဘာတရားမွန္း မသိၿမင္ေသးေစကာမူလည္း) ပရမတ္ သေဘာတရားေပၚမွာခ်ည္း ထားမိလ်က္သား ၿဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ဥပမာ ေရႊတုံးေတြဟူ၍ မသိေသးေစကာမူလည္း ေရႊတုံး တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေပၚသို ့ေၿခခ်လ်က္သား ၿဖစ္ေနၿခင္းႏွင့္ တူေပေတာ့သည္။
အၾကင္ ေယာဂီပုဂိၢဳလ္သည္ ပါရမီရင့္သန္၍ အဆင္းသက္သက္ အသံသက္သက္မွ် အေပၚမွာခ်ည္း ထားႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ႏိုင္ေသာ “ ဇဲြ ” ရွိသည္ဆိုၿငားအံ့။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါတြင္ အဆင္းဓာတ္၊ အသံဓာတ္တို ့၏ ပရမတ္ဆတ္ဆတ္ သေဘာကိုၿဖစ္ေစ၊ သို ့တည္းမဟုတ္ စကၡဳ၀ိညာဏ္စိတ္၊ ေသာတ၀ိညာဏ္စိတ္တို ့၏ ပရမတၱသဘာ၀ကို ၿဖစ္ေစ ( အထက္ေဖာ္ၿပပါ ကြ်န္မကဲ့သို ့) ထုိးထြင္းသိၿမင္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ယုံၾကည္သည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊ စက္တင္ဘာလ(၂၄)ရက္၊နံနက္(၁၀း၄၅)နာရီ ကူးတင္ပါသည္။
0 comments:
Post a Comment