ေရွးက အေၾကာျပင္ အတတ္ပညာ ေကာင္းစြာ တတ္ကၽြမ္း နားလည္သူမ်ားရိွခဲ့ၾကပါသည္။ နင္းျခင္း၊ နိွပ္ျခင္းျဖင့္ ေရာဂါဘယ ကင္းစင္ေစခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္၊ ဘိုးေတာ္မင္း တရားလက္ထက္မွ အစျပဳ၍ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္အထိ ၎ပညာရပ္မ်ား ထြန္းကားခဲ့သည္ဟု ရာဇ၀င္ အေထာက္အထားမ်ားအရ သိၾကရပါသည္။ ေရွးဘုရင္မ်ား အနင္း-အႏိွပ္ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကို “အႏိွပ္ေတာ္” ရာထူးမ်ားေပးကာ ခ်ီးျမွင့္ေျမွာက္စားခဲ့ၾကသည္ဟု ဆုိပါသည္။
သို႔ေသာ္ “ တစ္ဦးေကာင္း ပညာ ေသရြာပါ” ဆိုသလို ဆင့္ပြားပညာေပးခဲ့ျခင္းမ်ား နည္းပါးလွပါေသာေၾကာင့္ (တတ္ကၽြမ္းသည့္ ပညာမ်ား လွ်ဳိ႕၀ွက္ထိန္ခ်န္ ဆရာစားခ်န္ခဲ့ၾကဟန္ တူပါ၏။) တစ္စတစ္စ တိမ္ေကာ ပေပ်ာက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
ၿပီးေတာ့ စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ နင္းၾကသူ ႏိွပ္ၾကသူမ်ားမွာ တကယ္တတ္ကၽြမ္းသူ နည္းပါးလာၿပီး ယင္းအလုပ္ကို ဘိန္းစားမ်ား ေနရာယူလာပါသည္။ အႏိွပ္သည္ဆိုသည္မွာ ေအာက္တန္းစား အလုပ္ဟု အထင္အျမင္ ေသးလာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေၾကာနားလည္သူမ်ား ပါးရွားခဲ့ၾကပါသည္။
၈။ မႏၱေလးက ဦးေရႊၾကဴး
စစ္ၿပီးေခတ္က မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ ဆရာ၀န္ ဦးေရႊၾကဴးဆိုသည့္ ပုဂိၢဳလ္ရိွပါသည္။ ေဆးကုသရာတြင္ နာမည္ေက်ာ္ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေရႊၾကဴးသည္သာမက ၎၏ သားလည္း ေခတ္မီ ေဆး၀ါး အတတ္ပညာ ႏိုင္ငံျခားျပန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေန႔ ဦးေရႊၾကဴး၏ ဇနီး ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ဆရာ၀န္ဇနီး ဆိုေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေနလာခဲ့ပါသည္။ တစ္စ တစ္စျဖင့္ ေရာဂါ ရင့္လာၿပီး အိပ္ရာထဲတြင္ ဗိုင္းဗိုင္း လဲပါေတာ့သည္။ အေဖက ဆရာ၀န္၊ သားက ဆရာ၀န္၊ ႏွစ္ေယာက္သား အားႀကိဳးမာန္တက္ ကုသၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေရႊၾကဴး ဇနီး ေရာဂါပါ မသက္သာပါ။ ေနာက္ဆုံး ေမ့ေျမာသြားပါသည္။
ထိုအျခင္းအရာကို ဆရာ၀န္ ဦးေရႊၾကဴးတိုက္ႏွင့္ တစ္အိမ္ေက်ာ္က အႏိွပ္သည္ ဆရာႀကီးက သိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမ့ေျမာေနသူအား သတိျပန္လည္ေအာင္ လုပ္ေပးလို ေၾကာင္းကို ဆရာ၀န္ ဦးေရႊၾကဴးအား မရဲတရဲ ခြင့္ေတာင္း၏။ ဦးေရႊၾကဴးက ခြင့္မျပဳပါ။ ႏိုင္ငံျခား ေခတ္မီ ေဆး၀ါးမ်ားထက္ ဘယ္ဟာမွ် အစြမ္းမထက္ဟု တဇြတ္ထိုး ယုံၾကည္ေနပါ၏။
တစ္ရက္မွ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေသာ ဦးေရႊၾကဴးတို႔ သားအဖ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါသည္။ အႏိွပ္သည္ ဆရာႀကီးကိုလည္း “ ကဲ - ႏွိပ္ခ်င္ ႏိွပ္ေတာ့ ” ခြင့္ေပးပါေတာ့သည္။ ဦးေရႊၾကဴး ခြင့္ျပဳသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အႏိွပ္သည္ ဆရာႀကီးသည္ ဆရာ၀န္ ဦးေရႊၾကဴး၏ ဇနီး ေျခသလုံးသားမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ႏိွပ္ပါေတာ့၏။ အႏိွပ္သည္ ဆရာႀကီး၏ လက္ေမာင္းႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံး ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား ေအာက္သို႔ တေပါက္ေပါက္ က်လာပါေတာ့သည္။
တစ္နာရီနီးပါးမွ် ၾကာေသာအခါ ဆရာ၀န္ ဦးေရႊၾကဴး၏ ဇနီး ေမ့ရာက လူးလြန္႔လာပါသည္။ မ်က္စိကို အားယူဖြင့္၏။ ေရေတာင္းေတာ့သည္။ ဆရာ၀န္ ဦးေရႊၾကဴးတို႔ သားအဖ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကသည္မွာ ဆိုဖြယ္မရိွ။
လူ၏ အေၾကာတို႔ကို ႏွိပ္ျခင္း(၀ါ) ျပဳျပင္ေပးျခင္းျဖင့္ ေမ့ေျမာ ေနသူေတာင္မွ သတိလည္ အသက္ရွင္ႏိုင္ပါလားဟု မွတ္မွတ္ရရ သတိထားလိုက္သူကေတာ့ ယင္းျဖစ္ရပ္အလုံးစုံကို ျမင္လိုက္ရသူ ကြယ္လြန္သူ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးရာဇာတ္၏ ညီအရင္း မႏၱေလးက ဦးဘေက်ာ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
၉။ ဦးဘေက်ာ္
ဦးဘေက်ာ္သည္ မႏၱေလးဇာတိျဖစ္ပါသည္။ ယခု အသက္(၆၅)ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ပင္စင္ အၿငိမ္းစား ျဖစ္ပါသည္။ ဦးဘေက်ာ္သည္ မႏၱေလးတိုင္း ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔႐ုံးတြင္ ႐ုံးအုပ္စာေရးႀကီးအျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ဦးဘေက်ာ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က ေလျဖတ္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲမင္းႀကီးထံ( ထိုစဥ္က ရဲမင္းႀကီးဟု ေခၚသည္။) မိမိေလျဖတ္သျဖင့္ ခြင့္ငါးရက္မွ် ေပးပါရန္ ခြင့္စာေရးတင္လိုက္၏။
နံနက္ ၁၀ နာရီ ခြင့္စာတင္ခိုင္းလုိက္ၿပီး ညေနေစာင္းေသာ အခါ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္ ရဲအရာရိွမ်ား ေရာက္ရိွလာပါသည္။ နာေရးကိစၥဆိုေတာ့ ရဲမင္းႀကီးလည္း ေရာက္ရိွလာပါသည္။
ရဲမင္းႀကီးက “ ဦးဘေက်ာ္၊ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တစ္ျခမ္း ေလျဖတ္တာ ေပါ့ေပါ့ လုပ္မေနပါနဲ႔။ ခြင့္ငါးရက္နဲ႔လဲ မျဖစ္ပါဘူး ” ဟု ေျပာေတာ့ ဦးဘေက်ာ္က “ ျဖစ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ေရာဂါ ငါးရက္ရိွရင္ သက္သာမွာပါ”
“ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ေ၀ဒနာ ေလျဖတ္တာေနာ္” ဟု ေျပာေသာ္လည္း ဦးဘေက်ာ္ကေတာ့ လက္ငါးေခ်ာင္းသာ ေထာင္ျပေတာင္းလိုက္ပါသည္။ ဦးဘေက်ာ္၏ လက္၀ဲလက္ ဆုပ္မရ လႈပ္မရပါ။ ယာလက္သာ လႈပ္ရ ဆုပ္ရ၏။ (ေလျဖတ္ခံရသူမ်ားသည္ ၀ဲလက္ေလျဖတ္ရပါက စကားေျပာႏိုင္ၿပီး ယာဖက္ျဖစ္က စကားမေျပာႏိုင္ဟု အေတြ႔ အႀကဳံမ်ားအရ သိပါသည္။)
ဦးဘေက်ာ္သည္ ေလျဖတ္ခံေနရေသာ္လည္း အၿပဳံးမပ်က္ပါ။ စိုးရြံ႕ျခင္း၊ ထိန္႔လန္႔ျခင္း၊ အမူအရာမျပ၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဦးဘေက်ာ္တြင္ အားကိုးအားထား ေဆးစြမ္းေကာင္းတစ္လက္ရိွေနပါသည္။ ထိုေဆးကား အုန္းမႈတ္ခက္နင္းျခင္းေပတည္း.။
ဦးဘေက်ာ္၏ ေယာက္ဖ ေလျဖတ္စဥ္က
ဦးဘေက်ာ္၏ ေယာက္ဖ ေလျဖတ္ခံရပါသည္။ ထိုစဥ္က ဦးဘေက်ာ္က အေကာင္းဆုံး ဆရာ၀န္မ်ားက ဆရာ၀န္မ်ားကို ျပပေပး၏။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ေဆး၀ါးမ်ားကို ရွာႀကံကုသေစပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေရာဂါ မသက္သာပါ။
တစ္ေန႔ ကံေကာင္းေထာက္မသျဖင့္ အႏိွပ္သည္ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ရပါေတာ့သည္။ ထိုအဘိုးႀကီးးကို သာမန္အႏိွပ္သည္ဟုသာ သိသည္။ အႏိွပ္သည္အဘိုးႀကီးက ေသြးေၾကာေလေၾကာမ်ားက စမ္းသပ္ၿပီး--
“ ကဲကြယ္…ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လုပ္မေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ဘာေဆးေတြမွလဲ စားမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ အုန္းမႈတ္ခြက္သာ နင္းေတာ့” ဆိုေလေတာ့၏။
အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းပုံနင္းမ်ား ခ်က္ခ်င္းျပသလိုက္သည္။ ဦးဘေက်ာ္၏ ေယာက္ဖမွာ ေလျဖတ္ထားသျဖင့္ မိမိဘာသာ မတ္တပ္ မရပ္ႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းရေသာအခါ ေဘးလူႏွစ္ေယာက္က တြဲရေပသည္။ ယုံၾကည္မႈ၊ ဇြဲရိွမႈေၾကာင့္ ဆိုရပါသည္။ ဦးဘေက်ာ္၏ ေယာက္ဖသည္ ႏွစ္လအတြင္း သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းသြားပါသည္။
ယင္းျဖစ္ရပ္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ သိရသူလည္း ဦးဘေက်ာ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဘေက်ာ္ကိုယ္တိုင္ ေလျဖတ္ျခင္းခံရေသာ အခါ တုန္လႈပ္မႈ မရိွျခင္းမွာ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့၏။
ဦးဘေက်ာ္သည္ မိတ္ေဆြ သဂၤလ ေပါသူျဖစ္ပါသည္။ သူေနမေကာင္း ျဖစ္ေသာအခါ လာသမွ် လူေတြ႔ဧည့္ခံရင္း အုန္းမႈတ္ခြက္ တြင္တြင္နင္းပါေတာ့သည္။ ဦးဘေက်ာ္၏ အေပါင္း အသင္းမ်ားက ကန္႔ကြက္ၾကသည္။ ၿပဳံးၾကေထ့ၾကပါသည္။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ပါလွ်က္ႏွင့္ တစ္ျပားတစ္ခ်က္မွ မကုန္ေသာ အလုပ္လုပ္ရပါမို႔လား၊ အဂၤလိပ္ ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္းမ်ား ရိွပါလွ်က္ စားပါေတာ့လားဟု အျပစ္တင္ၾကသည္။ ဦးဘေက်ာ္က ဘာမွ် မေျပာ၊ ၿပဳံး၍သာ ေနပါသည္။
ငါးရက္မွ် အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းလိုက္ေသာအခါ ဦးဘေက်ာ္ ႐ုံးတက္ႏိုင္ေတာ့၏။ ရဲမင္းႀကီးလည္း အ့ံၾသသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးဘေက်ာ္၏ လက္မွာ ေျမွာက္၍ မရ၊ ဆုပ္၍ မရေသးေခ်။ ရဲမင္းႀကီးက “ ခင္ဗ်ား အုံးမႈတ္ခြက္နင္း မဆိုးဘူးဗ်၊ ဒါေပမယ့္ အခု ရွင္းရွင္း ေပ်ာက္ေသးတာ မဟုတ္ေတာ့ ခြင့္ထပ္ယူဦးဗ်ာ” ဟု ေျပာကာ ခြင့္ ဆယ့္ငါးရက္ ထပ္ေပးလိုက္ေတာ့၏။
ဦးဘေက်ာ္သည္ ထို ဆယ့္ငါးရက္အတြင္း အုန္းမႈတ္ခြက္ကို အားႀကိဳးမာန္တက္ နင္းပါေတာ့သည္။ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ သိသိသာသာ သက္သာလာၿပီး လက္ေမာင္း ေျမွာက္ႏိုင္လာ၏။ လက္သီးလည္း ေကာင္းေကာင္းဆုပ္ႏိုင္လာသည္။ ေနာက္ဆုံး၌ ရက္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္အၾကာ လူေကာင္းပကတိ ျဖစ္သြား၏။
ထို႔ေနာက္မွ စ၍ ဦးဘေက်ာ္က ေလျဖတ္ခံရသူမ်ားကို အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းရန္တြင္တြင္ တိုက္တြန္းေလေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အုန္းမႈတ္ခြက္ကို ရွာႀကံၿပီး အနင္းခိုင္းေလေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊စက္တင္ဘာလ(၁၇)ရက္၊ေန႔လည္(၃)နာရီ ေရးတင္ပါသည္။
1 comments:
ၿမန္မာ႔တိုင္းရင္းေဆးပညာက အစြမ္းထက္တယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ေရွးေခတ္က ဘုရင္ေတြေတာင္ ၿမန္မာသမားေတာ္၊ ၿမန္မာတိုင္းရင္းေဆးနဲ႔ ေနခဲ႔ၾကတာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ဆရာစားခ်န္ၿခင္းေၾကာင္႔လည္းေကာင္း၊ အေသအခ်ာ မွတ္တမ္းၿပဳစု မထားၿခင္းေၾကာင္႔ လည္းေကာင္း၊ ေရးထားတဲ႔ က်မ္းေတြကလည္း အလြယ္တကူ နားလည္ေလာက္ေအာင္ ေရးမထားၿခင္းေၾကာင္႔ လည္းေကာင္း (ဘာကို ဆိုလိုသလဲလို႔ စဥ္းစားေနရတာကိုက လမ္းတဆင္႔ခံေနေသးတာ) တိုင္းရင္းေဆးပညာက အခုအခ်ိန္မွာ ေမွးမွိန္ေနၿပီ။ ပိုၿပီးတိုးတက္တီထြင္ဖို႔ထိ မလိုခ်င္ေသးပါဘူး။ အရင္အေၿခအေနထိ အားကိုးဖြယ္ တိုင္းရင္းေဆးပညာအဆင္႔ ေရာက္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
သူမ်ားေတြ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းလို႔ ေရာဂါေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုတာေတြေတာ႔ သိရပါၿပီ။ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုစနစ္တက် လုပ္ရတယ္ဆိုတာေလး ေသခ်ာရွင္းၿပပါဦးေနာ္။
Post a Comment