(၂၂-၂-၇၇) ေန႔ထုတ္ ေၾကးမုံ သတင္းစာတြင္ လူထုေအာ္သံ အခန္းမွ “ ေအာင္သေျပ ဦးေအး၊ တာေမြ” ဆိုေသာ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးက အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းျခင္းမ်ား၏ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားကို အမ်ားသူငါတို႔ သိၾကေစျခင္းငွာ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းျခင္းမ်ား၏ အက်ဳိးေက်းဇူးကို မျခြင္းမခ်န္ ေစတနာ အမွန္ထား၍ ရင္ဖြင့္ ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ၎တင္ျပသည့္ မူရင္းအတိုင္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
အယ္ဒီတာခင္ဗ်ား။
ေခါင္းကိုက္၊ ေခါင္းမူး၊ ေနာက္ေက်ာတက္၊ ခါးကိုက္၊ ခါးနာ၊ ေျခေထာက္ကိုက္၊ ေပါင္ကုိက္မွ တစ္စစႏွင့္ ေရာဂါေ၀ဒနာ ႀကီးလာၿပီး ေသြးတိုးေရာဂါ။ ေလငန္းေရာဂါ၊ မ်က္စိမႈန္ျခင္း၊ မ်က္႐ိုးကိုက္ျခင္း၊ အေၾကာအျခင္တက္ျခင္း ေ၀ဒနာမ်ားအထိ လူတိုင္း ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။
အထက္ပါ ေ၀ဒနာမ်ားသည္ ပထ၀ီႏွင့္ ၀ါေယာ စ၍ ျဖစ္ေပၚေသာ ေ၀ဒနာ ျဖစ္၍ ၎ပထ၀ီႏွင့္ ၀ါေယာဓာတ္ကို ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ေဆးမေသာက္ဘဲႏွင့္ အထက္ပါေ၀ဒနာမ်ားကို ေပ်ာက္ကင္းေစရန္မွာ ေန႔စဥ္ နံနက္တစ္ႀကိမ္ ညအိပ္ရာ၀င္ တစ္ႀကိမ္ ရက္မပ်က္ မွန္မွန္ လုပ္ကိုင္ရမည္။
လုပ္ရမည့္ တာ၀န္မွာ အုန္းမႈတ္ခြက္ ႏွစ္ခုကို ေမွာက္လွ်က္ထားၿပီး ကိုင္စရာ ေနရာတြင္ ၎အုန္းမႈတ္ခြက္ႏွစ္ခုကို ခ်ထားၿပီး အုန္းမႈတ္ခြက္ႏွစ္ခုကို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက တက္နင္းၿပီး၊ ဘယ္ညာဟူ၍ အႀကိမ္တစ္ရာ ျပည့္ေသာအခါ အခ်ိန္မွာ ငါးမိနစ္မွ်သာ ၾကာပါသည္။ ညအိပ္ရာ ၀င္ခါနီးတြင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေရးေဆးပါ၊ ေဆးၿပီးေသာအခါ အထက္ပါအတိုင္း ဘယ္ညာ အႀကိမ္တစ္ရာ ျပဳလုပ္ၿပီး အိပ္ပါ။
အထက္ပါ ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ား မုခ်မေသြ ေပ်ာက္ကင္းပါသည္။ ေသြးတိုး၊ ေလငန္းေရာဂါ ေ၀ဒနာရွင္းမ်ားသည္ တစ္ရက္မွ် မပ်က္မကြက္ ရက္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္အတြင္း အက်ဳိးထူးရိွလာေၾကာင္း သိရပါလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္ ခင္ဗ်ား။
ေအာင္သေျပ ဦးေအး
တာေမြ
၂၈။ စာေလးတစ္ေစာင္ အမွတ္-၁
( ကၽြန္မ အေမ မ်က္စိအလင္းျပန္ရၿပီ)
တစ္ေလာက တစ္ညေန မေကြးတိုင္း သာသနာေရးရာ အရာရိွ ဦးတင္လိႈင္အိမ္သို႔ ေရာက္သြားပါသည္။ ဦးေလး ဦးတင္လႈိင္သည္ ဧည့္ခန္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းေနပါသည္။ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းသည္ ဆိုသည္မွာ အုန္းမႈတ္ခြက္ နွစ္ခုကို ၾကမ္းျပင္တြင္ ေမွာက္၍ လူက အေပၚမွာ ေျခဖ၀ါး၊ ေျခဖေနာင့္၊ ေျခဖ်ားတို႔ျဖင့္ လိုသလို နင္းျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။
“ ထိုင္ဗ်ဳိ႕….ကို၀င္းျမင့္ႀကီး၊ ၿပီးခါနီးပါၿပီ”
ငါးမိနစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ဦးေလး ဦးတင္လႈိင္သည္ တစ္ဘက္ေစာင္တစ္ထည္ျဖင့္ မ်က္ႏွာသုတ္ရင္း ဧည့္ခန္းလာထိုင္ပါေတာ့သည္။
“အခုတစ္ေလာ မ်က္စိ သိပ္ၾကည့္ မေကာင္းလို႔ပါဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းေနတာ”
“မ်က္စိမႈန္တာကို အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းရင္ ေပ်ာက္သလား ဦးေလး”
“ ေပ်ာက္သေပါ့ဗ်ာ၊ ေပ်ာက္ဆို လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္က က်ဳပ္နဲ႔ညီ အစ္ကို တစ္၀မ္းကြဲေတာ္တဲ့ ေဂ်ာ္ကီဘင္ ေရႊစက္ေတာ္ဘုရားဖူးလာရင္း အိမ္မွာ တည္းသြားတယ္။
“ သူျဖစ္ပုံက မ်က္စိမႈန္ရာကေန တျဖည္းျဖည္း လုံး၀ မျမင္ရဘဲ ျဖစ္သြားတာ၊ ဒါနဲ႔ သူလည္း ဟုိတုန္းက ၾကားဖူးနား၀ရိွတဲ့ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေတာ့တာပဲတဲ့၊ ေျခာက္လေလာက္ လုံး၀ ကြယ္ေနတဲ့ မ်က္စိဟာ အုန္းမႈတ္ခြက္ တစ္ေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္ သုံးႀကိမ္ ေန႔စဥ္မပ်က္ သုံးလေလာက္ နင္းလိုက္တာ တျဖည္းျဖည္းမ်က္စိေတြ ၾကည္လာၿပီး ခုဆိုရင္ သတင္းစာကိုေတာင္ ဖတ္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္ရိွၿပီဗ်
“တယ္ဟုတ္ပါလား”
“ ဟုတ္ဆို ဒီအုန္းမႈတ္ခြက္နင္းတာဟာ အခုမွ ေပၚလာတာမွ မဟုတ္ဘဲဗ်ာ။ ေရွးျမန္မာလူႀကီးေတြ လက္သုံး ေဆးစြမ္းေကာင္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္လဲ ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ နင္းေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ရိွသြားၿပီ၊ မယုံလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးဗ်၊ သူက ပထ၀ီေၾကာ မိသကိုး၊ ၿပီးေတာ့ ဇာက္ေၾကာတက္၊ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္၊ အိပ္ေပ်ာ္ စား၀င္ကိုးဗ်”
ကၽြန္ေတာ္လည္း အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းသည့္ ေလ့က်င့္ခန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၾကားသမွ်၊ ျမင္သမွ်၊ ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔သမွ် ဗဟုသုတမ်ား ေဖာက္သည္ခ်ရင္း အိမ္ျပန္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္သူက…
“ အစ္ကို..လူႀကဳံနဲ႔ စာတစ္ေစာင္လာတယ္၊ ထန္းလ်က္တစ္ထုပ္လဲ ေပးသြားတယ္”
“ ဘယ္ကလဲ၊ ဘယ္သူ႔ဆီကလဲ”
“ မေကြးေကာလိပ္ေနသြားတဲ့ မညိဳစိမ့္ဆီက”
မညိဳစိမ့္စာက…
ဦး၀င္းျမင့္ရွင့္….
တစ္အိမ္သားလုံးက်န္းမာပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္၊ ကၽြန္မလည္း ဆီမီးခုံ တြဲဘက္ အ-ထ-က ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ လုပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္လည္း က်ပါၿပီ၊ ကေလးတစ္ေယာက္ရပါၿပီ၊ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းကိုေတာ့ ဦး၀င္းျမင့္ သိမည္ မထင္ပါ။ ဆီမီးခုံ ရြာကပါပဲ၊ အေမနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အတူေနပါတယ္။
ကၽြန္မ ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းက တျခား မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မ မိခင္ အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္၊ တစ္ေန႔ အေမ ယာထဲက မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာပါတယ္။ ထမင္းစားဖို႔ ထမင္းျပင္၊ ထမင္းစားပြဲမွာ မီးခြက္ထြန္းပါတယ္။
“ ဟဲ့ မီးခြက္ထြန္းၾကပါအုံး” လို႔ အေမက ေျပာတယ္၊ “ ထြန္းလို႔ပါေကာ အေမရဲ႕၊ မီးခြက္ႀကီး” က်မက ဒီလိုေျပာေတာ့ “ ညည္းတို႔ ထြန္းတယ္ သာ ေျပာတယ္၊ ငါမျမင္ရပါလား၊ ဟုတ္ရဲ႕လား” ၊ “ဟုတ္ပါတယ္ အေမရဲ႕”၊ “ င့ါမ်က္စိ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိဘူး၊ ငါဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘူး” လို႔ ဆိုမွ ကၽြန္မ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီညက တစ္ညလုံး စိတ္မေကာင္းပါ၊ ရြာထဲက နားလည္သူေတြေျပာေတာ့ ေခ်ာက္ေဆး႐ုံပို႔ခိုင္းတယ္။ အေမကလည္း ေဆး႐ုံပို႔မွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဦး၀င္းျမင့္ေရးလိုက္တဲ့ “ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း” ေဆာင္းပါးကို သင့္ဘ၀မဂၢဇင္းထဲမွာ အမွတ္မထင္ ေက်ာင္းစာတိုက္ၾကည့္တိုက္က ရလုိ႔ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေလျဖတ္တာ၊ ဇက္ေၾကာတက္တာ၊ ေခါင္းကိုက္တာေတြ ေပ်ာက္ကင္းတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ အေမ့မ်က္စိလည္း အထက္အခိုးမႈတ္ၿပီး ျဖစ္တာဆိုေတာ့ ကၽြန္မ အုန္းမႈတ္ခြက္ အေမ့ကို နင္းခိုင္းဖို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။
စိတ္ကူးဟာ စိတ္ကူးပါပဲ။ လက္ေတြ႔ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ကေလးက တစ္ဖက္၊ ေက်ာင္းက တစ္ဖက္နဲ႔မို႔ မအားလပ္တာေၾကာင့္ပါ၊ ဒီလိုနဲ႔ အေမ မ်က္စိကြယ္တာ သုံးလအၾကာမွာ ကၽြန္မ ေဘးက တြဲၿပီး အေမ့ကို အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းခိုင္းပါတယ္။ ဦး၀င္းျမင့္ ေဆာင္းပါးထဲ သတိေပးထားသလို အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းၿပီး ေရမခ်ဳိး၊ ေရမေဆးမိဘို႔ အထူးသတိထားၿပီး ဆယ္ရက္ေလာက္ နင္းခိုင္းၾကည့္ေတာ့ အေမက “ ငါ မ်က္စိ အလင္းေရာင္ ပ်ပ်ကေလး ျမင္ရတယ္ေအ့” ကၽြန္မ ကေတာ့ အေမ ေဆး႐ုံသြားရမွာ ေၾကာက္လို႔ ေအာက္ေမ့မိတာေပါ့။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္လင္းေတာ့ အံ့မခန္း အေမ့ မ်က္စိ အလင္းဓာတ္ ရလာပါေတာ့တယ္။ ခုဆို သူ႔ေျမးႀကီးကို ခ်ီပိုးၿပီး ရြာထဲ လည္ပတ္ႏိုင္ပါၿပီ။ ဒါပါပဲ ၊ ဦး၀င္းျမင့္၊ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းေဆာင္းပါးကို အေျခခံၿပီး ကၽြန္မအေမ မ်က္စိကြယ္တာ စမ္းသပ္ခိုင္းရင္းက မ်က္စိ အလင္းရလို႔ ဦး၀င္းျမင့္ကို ၀မ္းပမ္းတသာ ေက်းဇူးတင္ရင္း အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းတာဟာ မ်က္စိကြယ္တာပါ ေပ်ာက္ကင္းေၾကာင္း သင့္ဘ၀မဂၢဇင္းထဲ ေဆာင္းပါး ေရးေပးပါရွင့္။
မညိဳစိမ့္
တြဲဘက္ အ-ထ-က
ဆီမီးခုံေက်းရြာ
ကၽြန္ေတာ္သည္ မညိဳစိမ့္ဆီက စာဖတ္ၿပီး မေဖာ္ျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာ ပီတိ ျဖစ္မိပါသည္။ မ်က္စိမႈန္သူမ်ား၊ လတ္တေလာ အပူခိုးေၾကာင့္ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
၂၉။ ဓမၼဒါန ဤသို႔ ျပဳၾက
သင့္ဘ၀ မဂၢဇင္းတြင္ ပါရိွေသာ စာေရးသူ၏ ေဆာင္းပါးကို ဤသို႔ ကူးယူ၍ ဓမၼဒါန ျပဳၾကသည္။
အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း ေရာဂါကင္း
(ေလျဖတ္ ေရာဂါသည္တစ္ဦး၏ ေတြ႔ရိွခ်က္ မယုံႏိုင္စရာ)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ေအာင္ဆန္း အားကစားၿပိဳင္၀င္းအတြင္းမွာ ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္း လက္ေ၀ွ႔ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ အသီးသီးမွ လက္ေ၀ွ႔အသင္း အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၊ နည္းျပ ဆရာမ်ား၊ ၁၉၇၆ ခု၊ဇူလိုင္လ ဒုတိယ အပတ္ေလာက္က စၿပီး ေရာက္ေနၾကပါတယ္။ စာေရးသူလည္း မေကြးတိုင္း အားကစားမွဴး ဦးတင္ထြဋ္ႏွင့္အတူ ေအာင္ဆန္း အားကစား ၿပိဳင္၀င္းထဲက အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ေရာက္ေနပါတယ္။
ညတိုင္း သူ႔အခန္း ကိုယ္၀င္၊ ကိုယ့္အခန္းသူထြက္ဆိုသလို တစ္ေယာက္အခန္း၊ တစ္ေယာက္ ကူးသန္းၿပီး အားကစားအေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္း၊ ေထြရာေလးပါး ေျပာဆိုၾကရင္း က်န္းမာေရးအေၾကာင္း၊ ဘာသာေရးအေၾကာင္းမ်ားပါ စုံတကာ ေစ့ေနပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦး တည္းခိုေနထိုင္သည့္ အခန္းထဲ မၾကာခဏ ေရာက္လာတတ္သူကေတာ့ မႏၱေလးတိုင္း လက္ေ၀ွ႕အသင္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ ဦးဘေက်ာ္ ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ နီးေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ လူငယ္မ်ားလို ဖ်တ္လတ္ သြက္လက္သည္။ စာေရးသူက…
“ ဦးေလး ဦးဘေက်ာ္က ကြန္လြန္သူ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးရာဇာတ္နဲ႔ သိပ္တူတာပဲ“ ဟုေျပာေသာအခါ ဦးဘေက်ာ္က သူသည္ ဆရာႀကီး ဦးရာဇာတ္၏ ညီအရင္း အငယ္ဆုံးပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေျပာသျဖင့္ အ့ံအားသင့္ရပါေတာ့သည္။ သူ၏ က်န္းမာေရး ေကာင္းပုံကို မွတ္ခ်က္ စကားေျပာမိရာ…
“ က်ဳပ္၊ ခုလို က်န္းမာေနတာက တျခား ဘာေဆးမွ မစားပါဘူး၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းတာပဲ”
“ ဗ်ာ၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းတယ္၊ ဟုတ္လား ”
“ ဟုတ္တယ္၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခုလို လူငယ္ လက္ေ၀ွ႔ သမားေတြနဲ႔ နင္လားငါလား အစြမ္းျပႏိုင္တာ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းလို႔ေပါ့၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ဟာ ေဆးပဲ”
“ ဘယ္လို နင္းတာ လဲ သိပါရေစ”
“ ဒီလိုေလ၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ကို ေျမမွာ ေမွာက္ဗ်၊ အဲဒါ လူကတက္နင္း၊ နင္းရင္း နင္းရင္း နင္းရင္းနဲ႔ သေဘာေပါက္လာလိမ့္မယ္။ ေျခဖ၀ါး အလယ္နဲ႔ဖိနင္း၊ ကန္နင္းရမယ္၊ ေျခဖေနာင့္နဲ႔ ဖိနင္း၊ ကန္နင္းရမယ္၊ နင္းရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ အေၾကာမိ သေဘာသိလာမယ္။ တစ္ေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္ေပါ့ဗ်ာ၊ အနည္းဆုံ းနာရီ၀က္ေလာက္ နင္းဗ်၊ သြက္ခ်ပါဒ လို႔ ေခၚတဲ့ ေလျဖတ္တာတို႔၊ ေသြးတိုးေရာဂါ၊ ေခါင္းကိုက္ေရာဂါ၊ ဇက္ေလး၊ ဇက္ေၾကာတက္၊ အို…အကုန္ေပ်ာက္တယ္၊ လူမွာ အဓိက အေရးႀကီးဆုံးက ေသြးေၾကာ ေလေၾကာပဲဗ်။ ေသြးေၾကာ၊ ေလေၾကာ ပိတ္တာေတြကို ဖြင့္ေပးတဲ့ သေဘာပဲ”
“ တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ေလျဖတ္တာေတာင္ ရသကိုး”
စာေရးသူက တအံ့တၾသေမးေတာ့…
“ ဒီမွာ က်ဳပ္၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းဖို႔ ႀကံတာကလည္း က်ဳပ္ေလျဖတ္ဖူးတယ္၊ ေဟာဒီ ဘယ္လက္နဲ႔ ဘယ္ေျခေထာက္ေပါ့၊ လက္ဆုပ္လို႔ လႈပ္လို႔ကို မရဘူး၊ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က တစ္ျခား ဘာမွ လုပ္မေနနဲ႔၊ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းဖို႔ အႀကံေပးတာနဲ႔ က်ဳပ္လဲ စမ္းၾကည့္တာ၊ ဟုတ္သဗ်ဳိ႕၊ တစ္ေန႔ နာရီ၀က္ သာသာပဲ နင္းတယ္၊ ဆယ့္ငါးရက္နဲ႔ ရွင္းရွင္း ေပ်ာက္သဗ်၊ ဇက္ေၾကာတက္၊ ေခါင္းကိုက္၊ ဇက္ေလး၊ ေသြးတိုးဒါေတြ အကုန္ရတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ အုန္းမႈတ္ခြက္ကို လက္မလႊတ္ေတာ့ဘူး၊ အဲ…. တစ္ခု သိထားရမွာက အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းၿပီးရင္ ေရမခ်ဳိးမိဘို႔ပဲ၊ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ အိပ္ယာ၀င္မွာ နင္းရင္ အေကာင္းဆုံးပဲ”
ဦးေလး ဦးဘေက်ာ္က အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း၍ မည္သူေလျဖတ္တာ ေပ်ာက္ေၾကာင္း၊ ေသြးတိုးေရာဂါကင္းရွင္းေၾကာင္း၊ စာေပေလာက၊ ႐ုပ္ရွင္ေလာက၊ အားကစားေလာကမွ နာမည္ေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အေထာက္အထား နာမည္ႏွင့္တကြ ေျပာျပ သြားပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူက အလကား မေနဘဲ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းၾကသူမ်ားထံ သြား၍ စုံစမ္းပါသည္။ မီးရထားဘက္က မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားစပ္မိၾကေတာ့ သူလည္း အုန္းမႈတ္ခြက္ တိတ္တဆိတ္နင္းလာတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပင္ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါေတာ့သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္လည္း ဦးေလး ဦးဘေက်ာ္လိုပင္ ဖ်တ္လတ္ သြက္လက္ ေနပါသည္။ တစ္ေလာက ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲ ဆုိးသြမ္းလူငယ္ႏွစ္ဦးက အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ဦးကို ႐ိုင္း႐ိုင္းျပျပ လုပ္သည္ကို ၾကားက သည္းမခံႏိုင္၍ လက္သီးစြမ္းျပလိုက္သည္ဟု ဆိုပါသည္။
မႏၱေလးတိုင္းမွ လက္ေ၀ွ႕ အသင္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ ဦးဘေက်ာ္ ေျပာျပသည့္ စာေပ ေလာကမွ ပုဂၢိဳလ္အခ်ဳိ႕အိမ္ကို မေယာင္မလည္ အကဲခတ္၍ ၾကည့္မိပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ သူတို႔ အုန္းမႈတ္ခြက္ကို နင္းေနၾကပါသည္။
အံ့ၾသစရာ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ဆရာ၀န္မ တစ္ဦး၏ မိဘႏွစ္ပါးက သမီးေဆးထိုးတာ သူတို႔ ေသြးတိုးေရာဂါ မေပ်ာက္၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းမွာ ဇက္ေၾကာတက္၊ ေသြးတိုး ေပ်ာက္ေတာ့ေၾကာင္း တအံ့တၾသ ၾကားသိရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးဖိုး၀ါးခ မကုန္၊ ကရီကထလည္းမမ်ား၊ အနင္းအႏိွပ္သည္လည္း ေခၚစရာ မလိုေသာ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းျခင္းကို ကိုယ္ေတြ႔ မဟုတ္၍ မယုံၾကည္ေသးသည့္တိုင္ စမ္းသပ္ၾကည့္ၾကပါကုန္ဟူ၍ ေစတနာေကာင္းႏွင့္ တင္ျပလိုက္ရပါသတည္း။
အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းျခင္းျဖင့္ ေရာဂါခပင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
မေကြး၀င္းျမင့္
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊စက္တင္ဘာလ(၁၉)ရက္၊ည(၇း၃၀) ကူးေရးပါသည္။
0 comments:
Post a Comment