ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ လက္ေတြ ့က်င့္စဥ္ (၅)
ခုန္ခ်င္တိုင္း ခုန္ရာမွ
သတၱ၀ါတို ့၏ ‘‘ စိတ္ ’’ သဘာ၀မွာ ပစၥဳပၸန္ဟူ၍လည္း သတိမၿပဳမိ၊ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ အေပၚ၌လည္း မေနလို။ အာရုံႏွင့္ အာရမၼဏိတ တိုက္မိ၍ (၀ိညာဥ္ ) အသိစိတ္ကေလး ၿဖစ္ေပၚလာသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ အတိတ္၊ အနာဂတ္ႏွင့္ ဆက္စပ္သည့္ ဆင္ၿခင္စဥ္းစားမႈမ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၀င္လာတတ္ေသာေၾကာင့္ အားထုတ္ ခါစတြင္ စိတ္ပ်က္မိမတတ္ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရတတ္ေပသည္။ သို ့ေသာ္ လက္ေတြ ့စမ္းသပ္ ၾကိဳးစား သည့္ အခါ အားရွိဖြယ္ေသာ ‘‘ ေပါင္းကူူး ’’ ကေလးမ်ားလည္း ေတြ ့ရတတ္ပါသည္။
အားထုတ္လွ်င္အားထုတ္ခ်င္း ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္အေပၚ၌ ထား၍မၿဖစ္သည္မွာ လူတိုင္း၏ အေတြ ့အၾကံဳ ၿဖစ္ေကာင္း ၿဖစ္ေပမည္။ ‘‘ တကူးကူး ’’ ဟူေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရလွ်င္ ၾကားလိုက္ရၿခင္း‘‘ ခ်ိဳး ’’ ဟု အသိစိတ္၀င္လာၿခင္းမွာ ဓမၼတာပင္ ၿဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အခ်ိဳ ့ကမူ မည္သည့္သစ္ပင္ေပၚမွ ကူေလသနည္း။ ‘‘ခ်ိဳး ’’ ကူတဲ့ ရာသီက ေစာလွေခ်တကား၊ ခ်ိဳးသား မစားရသည္မွာ အတန္ၾကာေလၿပီ စေသာ စိတ္ကူးမ်ားပင္ ၿဖစ္ေပၚလာေပလိမ့္မည္။ ပထမ၌ ေလး ငါး ေၿခာက္ခ်က္ ထုိကဲ့သို ့ ကူးေက်ာ္ေၿပးလႊားရာမွ သတိႏွင့္ၾကိဳးစားေသာ သူသည္ ၂-ခုန္၊ ၃-ခုန္ႏွင့္မွ် သတိရ၍ ‘‘ ဘရိတ္အုပ္ ’’ လိုက္ ႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ အားရွိဖြယ္ေသာ အခ်က္ဟူသည္ မွာ မည္မွ်ေလာက္ ခုန္၍ ကူးေက်ာ္သြားမိသည္ၿဖစ္ေစ၊ ေနာက္ဆုံးတြင္ သတိရ၍ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ သို ့ၿပန္ေခၚ လာႏုိင္ၿခင္းတည္းဟူေသာ သတိသည္ တန္ဖိုးရွိ၍ ေရွ ့အဖို ့ရာ၌ တိုးတက္ေစဖုိ ့ ပါရမီၿဖစ္သည္ဟု နားလည္ သင့္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သတၱ၀ါသည္ တစ္သံသရာလုံးတြင္ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ထားဖို ့ဘယ္ေတာ့မွ သတိမရဘဲ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ခုန္ခ်င္တိုင္း ခုန္လာခဲ့ၾကသည္ခ်ည္း ၿဖစ္ေပေသာေၾကာင့္တည္း။
တိုးတက္လာခဲ့ပုံ
‘‘ တတ္စရွိလွ်င္ တတ္ခ်င္ခ်င္တည့္ ’’ ဟူေသာ လကၤာကေလးမွာလည္း ဤအလုပ္အတြက္ အားရွိဖြယ္ေသာ အေထာက္အထား တစ္ခုၿဖစ္၏ ။ သတိၿပဳစရွိလွ်င္ ၾကာေလေလ သတိေကာင္းေလေလ ၿဖစ္လာတတ္သည္။ အသံတစ္ခုခုကို ၾကားလိုက္ရ၍ ေလး ငါး ေၿခာက္ခုန္ ခုန္ၿပီးမွ သတိရရာမွ သုံး ေလးခုန္ ႏွင့္ သတိရၿခင္း၊ တစ္ခုန္
ႏွစ္ခုန္ႏွင့္ သတိရၿခင္း စသည္ၿဖင့္ တိုးတက္မႈရွိလာသည္။ ထုိ ့ေနာက္တစ္ခါတရံတြင္ တစ္ခုန္မွ်ပင္ မခုန္ေတာ့ဘဲ ၾကားကာမတၱ၊ ၿမင္ကာမတၱၿဖင့္ တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ စသည္ၿဖင့္ ေနႏုိင္ေသာ အေၿခအေနသို ့ေရာက္လာ ေတာ့ သည္။
ကြ်ႏု္ပ္အဖို ့မွ ထိုကဲ့သို ့ ၁၅မိနစ္ခန္ ့မွ်ေနႏိုင္ေအာင္ သုံးေလးႏွစ္မွ် ေလ့က်င့္ယူရသည္ၿဖစ္ရာ ယခုအခါ၌မူ တစ္နာရီခန္ ့မွ် ေနႏိုင္ေသာအေၿခသို ့ ေရာက္လွ်က္ရွိပါ၏ ။ ဤကဲ့သို ့ ေနႏိုင္ၿခင္းအားၿဖင့္ မည္ကဲ့သို ့ေသာ အက်ိဳးအာနိသင္မ်ား ၾကံဳေတြ ့ရပါသနည္း။
ဘာ၀နာသတၱိ
ပထမအခ်က္၌ စိတ္၏ အနိစၥသေဘာတရားကို သေဘာေပါက္လာေတာ့သည္ျဖစ္ရာ ဥပမာေဆာင္၍ ျပပါအံုးမည္။
မီးရထားျဖင့္ခရီးသြားေသာသူသည္ အေ၀း၌ရွိေသာ ေတာင္တန္းမ်ားကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနခဲ့ေသာအခါ မီးရထား၏ လ်င္ျမန္စြာ ခုတ္ႏွင္ေနေသာ အျဖစ္ကို ျမင္ဖို ့ခဲယဥ္း၏။ ထို ့ထက္ အနီးရွိ သစ္ပင္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္သည့္အခါ ေရြ ့လ်ားမႈသည္ သာ၍ထင္ရွားလာ၏။ ထို ့ထက္ မီးရထားအနီး၌ ကပ္လ်က္ရွိေသာ ေျမၾကီး၊ ေက်ာက္ခဲ၊ ျမက္ပင္စေသာ အရာ၀တၳဳမ်ားကို စိုက္ၾကည့္သည့္အခါ ေရြ ့လ်ားမႈသည္ သာ၍ထင္ရွားျပန္၏။ ၾကာရွည္စြာ စိုက္ၾကည့္သည့္အခါ မူးသလိုလိုပင္ ျဖစ္လာတတ္သည္ကို ၾကံဳဖူးေပလိမ့္မည္။
ထိုနည္းအတူ အတိတ္အေၾကာင္း၊ အနာဂတ္အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာေနေသာသူသည္ စိတ္၏ေရြ ့လ်ားမႈကို ျမင္နိဳင္ခြင့္မရွိ။ ၾကားကာမတၱ၊ ျမင္ကာမတၱ၊ နံကာမတၱစသည္ျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳ၍ ရႈမွတ္ေသာအခါ အသိစိတ္ေတြ ခဏခ်င္း၊ ခဏခ်င္း ေျပာင္းလဲလ်က္ ရွိျခင္းကို ျမင္လာေတာ့သည္။ မီးရထားေပၚမွ လမ္းနံေဘးရွိ ေက်ာက္ခဲကေလးမ်ားကို ၾကာရွည္စြာၾကည့္ေန၍ အရိပ္ရိပ္ျဖစ္ျပီး “မူး” လာတတ္ျခင္းကဲ့သို ့ေသာ အေဘာမ်ိဳး ခပ္ဆင္ဆင္ ျဖစ္လာျခင္းကိုပင္ ၾကံဳရဖူးသည္။ သို ့ေသာ္ တကယ္ “မူး” လာသည္ဟူ၍ နားလည္ၾကရန္ မဟုတ္ပါ။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ (ဘာ၀နာ) ေလ့က်င့္ျခင္း၏ သတၱိကို ေဖာ္ျပျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊စက္တင္ဘာလ(၂၃)ရက္ေန႔လည္(၃း၃၀)နာရီ ကူးတင္ပါသည္။
0 comments:
Post a Comment