ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ လက္ေတြ ့က်င့္စဥ္ (၇)
ဉာဏ္အၿမင္ ရင့္လာပုံ
ၿပင္ပသို ့ အာရုံမၿပဳဘဲ အတြင္းဘက္သို ့ခ်ည္း လွည့္ထားသည့္ အေလ့အက်င့္ ရင့္သန္လာေသာအခါ ၿဖစ္ေပၚ လာေလသမွ်ေသာ ၿမင္မႈ၊ ၾကားမႈမွစ၍ စိတ္ကူးစိတ္သန္းဟူသမွ်သည္ မိမိအတြင္း၌သာ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ၿဖစ္လာၾက၍ ၿဖစ္ၿပီးေသာအခါ ေပ်ာက္ပ်က္သြားၾကသည္။ ေနအိမ္ကို သတိရေသာ အခါ မိမိ၏ မေနာတြင္ ( မွန္ေပၚ၌ အရိပ္ထင္ၿခင္းကဲ့သို ့) ထင္လာေသာ အရိပ္မွ်သာၿဖစ္သည္။ အရိပ္တစ္ခုၿပီး တစ္ခုထင္လာၿခင္း၊ တကယ့္ဟာေတြ တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္ေတြဟူ၍ မွတ္ထင္ရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ မိမိက အဟုတ္ၾကီး ထင္မွတ္ေနေသာ အရာခပ္သိမ္းသည္ မေနာတြင္ ခဏကေလးမွ်ပင္ အရိပ္ထင္၍ၿဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္ပ်က္သြားၾကသည္ခ်ည္းၿဖစ္သည္။ အဟုတ္ရွိ၊ တကယ္ရွိမဟုတ္၊ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ အခိုက္အတန္ ့အားၿဖင့္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၿဖစ္ေနၾကၿခင္းသာ ၿဖစ္သည္ဟူေသာ ဥာဏ္အၿမင္ေပၚေပါက္လာပါေတာ့သည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရၿခင္း
ထိုသို ့ေသာ ဉာဏ္အၿမင္သို ့ ေရာက္ေသာအခါ မေနာအၾကည္ဓာတ္ေပၚတြင္ ခဏခ်င္း ခဏခ်င္း အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္၍ သူ ့ဘာသာ အရိပ္ထင္လာေသာ ‘‘ အာရုံ ’’ မ်ားအတြက္ မိမိက ဘာမ်ားေၾကာင့္ၾကစရာ၊ ဂရုစိုက္စရာ ရွိသနည္း။ မိမိႏွင့္ ဘာဆိုင္သနည္း။ တြယ္တာစရာလည္း မဟုတ္၊ ပူပန္စရာလည္း မဟုတ္၊ စိုးရိမ္စရာလည္းမဟုတ္။ ၿဖစ္လာသမွ်ေသာ အၿခင္းအရာမ်ားသည္ ခဏတၿဖဳတ္ကေလးၿဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္ပ်က္သြား သည္ခ်ည္း ၿဖစ္သည္ဟု ထင္ၿမင္လာသည္တြင္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရရွိပါသည္။
တကယ္ရွိေသာ သေဘာတရား
ထိုေနာက္တဖန္ မေနာအၾကည္ဓာတ္ေပၚ၌ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ အခိုက္အတန္ ့အားေလ်ာ္စြာ ခဏတၿဖဳတ္ ၿဖစ္ေပၚလာေသာ အၿခင္းအရာမ်ား (အရိပ္မ်ား ) သာ ၿဖစ္သည္ဟု ေန ့ရက္ အတန္ၾကာရွည္စြာ ဆင္ၿခင္သုံးသပ္ခဲ့ရာမွ တစ္ေန ့သ၌ ‘‘ ေကာင္းပါၿပီ။ မေနာ၌ ၿဖစ္ေပၚလာေသာ အၿခင္းအရာ အားလုံးသည္ ၿဖစ္ရုံကေလးၿဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္ပ်က္သြားသည္ခ်ည္း ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဟုတ္ရွိ တကယ္ရွိ မဟုတ္ႏိုင္ၿခင္းကား မွန္ပါၿပီ။ သို ့ေသာ္ အဟုတ္ရွိ တကယ္ရွိ သေဘာတရားမ်ိဳးေကာ မရွိႏိုင္ပါသေလာ၊ ရွိႏိုင္လွ်င္ ဘယ္မွာရိွပါသနည္း ’’ ဟူေသာ ေမးခြန္းသည္ စိတ္ထဲတြင္ ေပၚလာပါေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ခဏ၌ အာရုံတစ္ခု ဘြားခနဲ ေပၚလာပါသည္။ ‘‘ဟုတ္လိုက္ေလၿခင္း၊ ဒါကမွ တကယ္ရိွတဲ့ သေဘာတရားပဲ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ အနားတြင္ ကပ္ေနၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မၿမင္မိဘဲ လွ်ံေနခဲ့မိတာ အံ့ၾသပါရဲ ့’’ စသည္မ်ားၿဖင့္ ဆင္ၿခင္သုံးသပ္မိပါသည္။ ဥပမာေဆာင္ရေသာ္ ဒဂၤါးတစ္ၿပားကို ‘‘ ပန္းဘက္ ’’ ခ်ည္းၾကည့္ခဲ့မိရာမွ လွန္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ‘‘ ေခါင္းဘက္ ’’ ကိုၿမင္ရၿခင္းကဲ့သို ့နီးလ်က္ႏွင့္ ေ၀းေနသည္ဟု
သေဘာေပါက္ၿခင္းေၾကာင့္ အံ့ၾသမိၿခင္းမိ်ဳးႏွင့္တူပါေတာ့သည္။
တကယ္အဟုတ္ရွိေသာအေနၿဖင့္ ၿမင္လိုက္ရေသာ သေဘာတရားမွာ ‘‘အာရုံ ’’ မွ်သာၿဖစ္၍ ပုံသဏၭာန္ အေသြးအေရာင္အားၿဖင့္ ေဖာ္ထုတ္ေၿပာၿပႏိုင္ေသာ အၿခင္းအရာမ်ိဳးကား မဟုတ္ပါ။ ထိုအၿခင္းအရာကို စာတတ္သူမ်ား ေခၚခ်င္ရာ ေခၚၾကေစ။ ကြ်ႏု္ပ္၏ စိတ္ထဲ၌ကား ‘‘ ၿဖစ္ ’’ ေနေသာအၿခင္းအရာမ်ိဳး မဟုတ္။ အခါခပ္သိမ္း အၿမဲတမ္းရွိေနေသာ သေဘာတရားဟူ၍သာ သိၿမင္ထားၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။
ကြႏု္ပ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္
ကြ်ႏု္ပ္မွာ ဤအၿခင္းအရာကို ေခ်ာင္ေခ်ာင္ႏွင့္ ေတြ ့ရၿခင္းမဟုတ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ေက်ာ္အနက္ ၿပတ္ေတာင္းၿပတ္ေတာင္းႏွင့္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္္း ၂၀ ေက်ာ္မွ်လည္းေကာင္း၊ ခပ္ၿပင္းၿပင္း အားထုတ္ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ေလး ငါးႏွစ္မွ်လည္းေကာင္း၊ တစ္ၾကိမ္လွ်င္ ရက္သတၱတစ္ပတ္မွ် ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ၾကီး အားထုတ္သည့္ ရက္သတၱပတ္ေပါင္း ၂၀ ခန္ ့မွ်လည္းေကာင္း ၾကာရွိခဲ့ၿပီးမွ ေတြ ့ရေသာ “ စိတ္သဘာ၀ ’’ ၿဖစ္ပါသည္။ ဤအေၾကာင္းကို ေရးသားေဖာ္ၿပရၿခင္းမွာ ၾကြား၀ါလိုၿခင္း၊ အသားယူလိုၿခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ ပါရမီခံ ရင့္သန္၍ အထုံ၀ါသနာ ပါရွိသူမ်ား ဖတ္မိၾကလွ်င္ စိတ္အားတက္ၾကြ၍ သဒၶါတရား တိုးတက္ေစလိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေစတနာၿဖင့္ တင္ၿပလိုက္ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။
ၿပ႒ာန္းခ်က္
ကြ်ႏု္ပ္အဖို ့ရာ၌မူ အာသေ၀ါကင္းေသာအၿဖစ္သို ့ မေရာက္မခ်င္း ( ဤတစ္ဘ၀အတြင္း ) ဆက္လက္အားထုတ္ဖို ့ အားခဲလ်က္ပင္ရွိရာ ပရိေယသန ၀မ္းစာအတြက္ လုံေလာက္စြာရွိေသာ တစ္ေန ့တြင္ ေမွ်ာ္မွန္းသည့္ ပန္းတုံးတုိင္သို ့ မေရာက္မေနဆိုကာ အခ်ိန္ရွိသမွ် တစ္စဥ္တစ္တန္းတည္း ဆက္တိုက္အားထုတ္ဖို ့ ၿပ႒ာန္းၿပီး ၿဖစ္ပါသတည္း။
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊စက္တင္ဘာလ(၂၄)ရက္၊နံနက္(၁၀း၃၀)နာရီ ကူးတင္ပါသည္။
0 comments:
Post a Comment