ရဲေဘာ္တစ္ဦးသည္ လား႐ႈိးက ေဆး႐ုံမွာ သြက္ခ်ာပါဒေလျဖတ္ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခာက္လမွ် အိပ္ရာထက္ ပက္လက္ျဖစ္ေနရ၏။ သူ႔ကို ထမင္းခြံ႔ေပးရသည္။ တစ္ေန႔ သင့္ဘ၀ မဂၢဇင္းတြင္ စာေရးသူ၏ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း ေဆာင္းပါးကို ခုတင္နီး လူနာ တစ္ဦးက ဖတ္ျပသျဖင့္ သူသည္ စိတ္၀င္စားလွ၍ လူႏွစ္ေယာက္ အကူအညီျဖင့္ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းသည္။
သုံးလနင္းသည္။ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။ သြားႏိုင္လာႏိုင္ အေကာင္းပကတိျဖစ္လာေတာ့ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္လွ်က္ လားရိႈးေစ်းထဲမွာမီးရထားေပၚမွာ ဇီ၀ိတ ဒါနအျဖစ္ ထိုရဲေဘာ္က ေလျဖတ္လွ်င္ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းၾကဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။ လႈံ႔ေဆာ္သည္။သူခံစားရသည့္ ေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္း၍ ကုသိုလ္လဲရေအာင္ တာ၀န္ႀကီး တစ္ရပ္ပမာ ေဟာေျပာသည္။ ဤအေၾကာင္းကို စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြ အမ်ဳိးသမီး လား႐ိႈးကို ခရီးထြက္ရာမွာ ေတြ႔ျမင္ၾကားသိခဲ့ရပုံကို အျပန္မွာ ၀င္ေျပာျခင္းျဖစ္၏။
“ေဒၚေဒၚရယ္ ၊ အဲဒီရဲေဘာ္ေလးရဲ႕ လိပ္စာကေလး ေတာင္းခဲ့ေရာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ ထည့္လိုက္ခ်င္လွတယ္”
စာေရးသူက ေျပာေတာ့…
“ေအးေလ၊ ေဒၚေဒၚလဲ ဒီလိုမွန္း မသိဘဲကိုး”
၃၄။ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးစိုးသန္း
မေကြးသို႔ ယဥ္ေက်းမႈ ကဇာတ္ အမွတ္၉၂) ေရာက္လာသည္။ စီမံကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္လာသူက ဒါ႐ိုက္တာ ဦးစိုးသန္း။ ဟုိတုန္းက ေတးယမုံ ဦးစိုးသန္း အမည္ျဖင့္ ေတးသံခ်င္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ေရးသည္။ ယခုေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ အမွတ္(၂)မွာ အရာရိွ ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္ေနသည္။ ပ႑ိတ ကုမၼာဇာတ္လမ္းသည္ သူ႔လက္ရာ ျဖစ္သည္။
သူတို႔ ဇာတ္အဖြဲ႔ ေရာက္လာေတာ့ ဦးစိုးသန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္းေဟာင္း သင္းေဟာင္း။
သူတို႔ ေရာက္လာလွ်င္ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က တာ၀န္ေက်ရသည္။ သည္တစ္ေခါက္ေတာ့ သူက…
“ ဘာမွ လုပ္မေနနဲ႔၊ ဘယ္မလဲ ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း ေရာဂါကင္း စာအုပ္၊ ရန္ကုန္မွာ ၀ယ္မရဘူး၊ အဲဒါ တစ္အုပ္ရေအာင္ လုပ္ေပးပါ” ဟု ဆို၏။
ၿပီးေတာ့သူက..
“ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ ေဆာင္းပါ ဖတ္ၿပီးကတည္းက နင္းလာတာ ေကာင္းသဗ်ာ၊ ဟိုတုန္းကမ်ား ခါး ခဏခဏ နာတာ၊ အိမ္သာ တက္ဖို႔ဆိုရင္ ေၾကာက္ေတာင္၊ ေၾကာက္တယ္၊ မထိုင္ႏိုင္ဘဲကိုး၊ အေၾကာေတြတင္းၿပီး သိပ္နာတာ၊ ဒါနဲ႔ ကိုရင္ေျပာတဲ့ နည္းအတိုင္း၊ နင္းလိုက္တာ ဒီတစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္အတြ္း ခါးနာႀကီးလဲ မရိွေတာ့ဘူး၊ ဇက္ေၾကာလဲ တင္းမေနေတာ့ဘူး၊ က်န္းမာေရးအတြက္ တကယ္ဟန္က်သကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ႐ုံးမွာ တစ္စုံ၊ အိမ္ လလာေဆာင္မွာ တစ္စုံ၊ အိမ္ခန္းမွာ တစ္စုံ၊ ေဟာ- ခုဇာတ္က ထြက္လာတာလဲ တစ္စုံပါတယ္”
ဦးစိုးသန္းကို ေျပာေနတုန္း ကိုမင္းၾကည္( မင္းၾကည္-ယဥ္ေက်းမႈ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးေရးေနသူ) ေရာက္လာ၏။
“ ဟုတ္သဗ်ာ၊ ခင္းဗ်ားနည္း ေကာင္းသဗ်၊ ဆရာ ဦးစိုးသန္း အုန္းမႈတ္ခြက္ကေလး ႏွစ္လုံးပါလာတာ က်ဳပ္တို႔ဇာတ္က လူေပါင္း တစ္ရာ့ သုံးဆယ္ရိွတယ္။ အဲဒါ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ တက္နင္းတာ ခုဆိုရင္ အုန္းမႈတ္ခြက္ကေလးကို ေခ်ာေနတာပဲဗ်” ဟူ၏။
၃၅။ အုန္းမႈတ္ခြက္ ေပ်ာက္မႈေၾကာင့္ ရပ္ကြက္ တရား႐ုံးေရာက္
တစ္ေန႔ စာေရးသူသည္ မေကြးက အလုပ္႐ုံ အလုပ္သမား ဥပေဒ စစ္ေဆးေရး အရာရိွ ဦးသန္းေအာင္ႏွင့္အတူ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕သို႔ သြားသည္။ နတ္ေမာက္ဗိုလ္တဲမွာ တည္းသည္။ ညေန(၅)နာရီေလာက္တြင္ ရပ္ကြက္ထဲ ဆူဆူညံညံ ၾကားရသည္။ ဘာျဖစ္တာလဲဟု ဗိုလ္တဲေစာင့္ကို ဦးသန္းေအာင္က ေမးသည္။
“ အလကား ပါ ဆရာ ရယ္၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ဆိုလား၊ အဲဒီစာအုပ္ကို တစ္ေယာက္က ငွားသတဲ့၊ ျပန္ေတာင္းေတာ့ ေပ်ာက္ၿပီေျပာေတာ့ အဲဒါ ရန္ျဖစ္ၾကတာပဲ၊ ခု ရပ္ကြက္ တရား႐ုံး ေရာက္သြားၾကေလရဲ႕ ”
ဦးသန္းေအာင္က စားပြဲတင္ စာေရးေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပခုံးတြန္႔ျပ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းငံု႔ၿပဳံးေနလိုက္ရသည္။
၃၆။ မြန္ျပည္နယ္က စာအား အေၾကာင္းျပန္ရ
မြန္ျပည္နယ္က အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ေမးသည္။ သူ႔မွာ ကိုယ္၀န္ (၇)လရိွပါသည္။ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းလို႔ ျဖစ္ပါ့မလားဟူေသာ အေမးျဖစ္သည္။ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းလို႔ ျဖစ္ပါ့မလားဟူေသာ အေမးျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အေမးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အားလုံးသိေအာင္ ေျဖၾကားရေသာ္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ႏႈတ္ငံုရိွသည္မွ ေမြးဖြားသည္အထိ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းႏိုင္းပါသည္။ အက်ဳိးကား အေညာင္းေျပၿပီး အေၾကာမ်ား ေလ်ာ့သည္အျပင္ မနာက်င္ဘဲ လြယ္ကူစြာ ေမြးဖြားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မ်ား နင္းၾကပါဟူလို။
ကိုယ္၀န္ေဆာင္မ်ား ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား နင္းေသာအခါ သိပ္ခၽြန္လြန္းအားႀကီးေသာ အုန္းမႈတ္ခြက္ကို မနင္းဘဲ ေျပေျပေခ်ာေခ်ာမ်ားကိုသာ ရွာႀကံ၍ နင္းက အက်ဳိးပိုမို ထိေရာက္ပါသည္။ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းၾကရာတြင္ ဖင္ဘက္ေခါင္းဘက္ မ်က္ကြင္းပါသည့္ဘက္ မေရြးပါ။ အားလုုံးနင္းႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ကြင္းပါသည့္ဘက္တြင္ ရွမွာ စိုးသည့္အတြက္ ေခ်ာေမြ႔စြာ ျပဳလုပ္အသုံးျပဳႏိုင္ပါသည္။
အမွတ္(၆)၊ မဲထီးလမ္း၊ ေစ်းရပ္၊ မေကြးၿမိဳ႕
၃၇။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကစာ
ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ရွမ္းလူထုကေတာ့ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းသည္ကို က်က် နန လက္ခံပါသည္။ စာအုပ္၀ယ္မရပါ။ စာအုပ္အငွားဆိုင္တြင္ ငွားဖတ္ၾကပါသည္။ တစ္ေန႔ ငွားရမ္းခ ၇- က်ပ္အထိ ယူေနၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ထုတ္လွ်င္ ရွမ္းျပည္ေဒသကို စာအုပ္မ်ားမ်ားရေအာင္ ပို႔ေပးဖို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။
ခင္ေမာင္
သတင္းေထာက္
ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕
၃၈။ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း ႏိုင္ငံ့သားေကာင္း
တစ္ေန႔ စာေရးသူထံသို႔ လူရြယ္တစ္ဦး ေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အမည္ကို ေမးသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ ကို၀င္းျမင့္ပါခင္ဗ်ာ၊ ဘာအကူအညီမ်ား ေပးရမလဲ”
“ ေၾသာ္…ဆရာ့ကို တမင္ေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႔ လာခဲ့တာပါ။ ဒီလိုပါ၊ ဆရာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ပါ။
“ ဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ”
“ ဒီလိုပါ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ရဲေဘာ္ေရႊရပါ။ ဆက္သြယ္ေရး တပ္ကပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာမွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနတုန္း၊ ညာဘက္ေျခေထာက္ ေကြးမရ၊ ဆန္႔မရ ျဖစ္သြားပါတယ္”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာမွာ အင္မတန္ ေအးပါတယ္၊ ႏွင္းကလည္း က်တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြက ကိုယ္ခံ က်န္းမာေရးေတြ ေကာင္းလြန္းလို႔သာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာရယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေသြးနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ အဆင္မသင့္တဲ့အခါ ဖ်ားတာ နာတာ ရိွသေပါ့ နည္းပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ စက္ခလုတ္ခုံ အထမွာ ညာေျခေထာက္လွမ္းမရဘဲ ေခြက်သြားပါတယ္။ ေလးဘက္ေထာက္သြားရပါတယ္။ ေျခေထာက္ေကြးလိုက္ရင္ နာတာပဲ၊ ဆန္႔လိုက္ရင္လည္း သိပ္နာတာပဲ၊ ေဇာေခၽြးမ်ားေတာင္ ျပန္တယ္ဆရာ၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို က်ဳိင္းတံု ေဆး႐ုံကို ပို႔တယ္ဆရာ၊ က်ဳိင္းတုံ ေဆး႐ုံမွာ ခုႏွစ္ရက္ ၾကာပါတယ္။ အေၾကာေရာဂါသည္ေတြ ထားတဲ့အေဆာင္မွာ ထားပါတယ္။ ဇနီးနဲ႔ ေယာကၡမမ်ားလည္း လိုက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က အိပ္ယာထက္ ပက္လက္ဆရာ၊ ညာေျခေထာက္ဆန္႔မရတဲ့အျပင္ ညာလက္ပါ လႈပ္လို႔မရေအာင္ ျဖစ္လာတယ္၊ ေကာ္ဖီေသာက္မလို႔ မတ္ခြက္ကို ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္နားျဖည္းျဖည္းေတ့ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေၾကာေတြက ဖ်င္းကနဲ၊ ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး မတ္ခြက္လြတ္က်ေတာ့တာပဲ၊နာရီနဲ႔ အမွ် ခံစားေနရေတာ့ လူလဲ ပိန္ခ်ဳံးလာတယ္၊ မိန္းမကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေသေတာ့မွာပဲ ဆိုၿပီး ငိုတယ္၊ ဆရာ၀န္ႀကီးကေတာ့ အေကာင္းဆုံးေဆးေတြ၊ စားေဆးေသာက္ေဆးေတြနဲ႔ က်က်နန ျပဳစုယုယပါတယ္”
သူက စကားကို ေခတၱရပ္ၿပီး..
“ အင္း… ဆက္ေျပာပါဦး”
“ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကို တစ္ေယာက္ လူနာလာေမးတယ္၊ သူက မိတ္ေတြ တစ္ေယာက္ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းလို႔ အေၾကာေရာဂါေပ်ာက္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း နင္းဖို႔ တိုက္တြန္းသည္၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဆရာ့ စာအုပ္ထြက္ခါစ၊ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတယ္၊ ေအာက္တိုဘာလႀကီး၊ ေနာက္တစ္ေန႔ အစ္ကိုက အုန္းမႈတ္ခြက္ ႏွစ္လုံးယူလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို နင္းခိုင္းတယ္၊ အေပ့ါအပါးသြားဖို႔ မတ္တပ္ရပ္က ေျခလွမ္းတာေတာင္မွာ အသည္းခိုက္ေအာင္ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတာ၊ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းဖို႔ ကိစၥကို မစဥ္းစား၀ံ့ဘူး၊ ေဘးနားက ခုတင္နားနီးလူေတြက ကန္႔ကြက္ၾကတယ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ေျပာင္ၾက ေနာက္က်သေပါ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပ်ာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ လူဆိုတာ ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါ ေပ်ာက္မယ္ဆိုရင္ ဘာလုပ္ရ လုပ္ရေပါ့ ဆရာရယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နင္းဖို႔ စရေတာ့တာပဲ၊ မိန္းမက တစ္ဖက္၊ အစ္ကိုက တစ္ဖက္ တြဲေစၿပီး ငါးမိနစ္ေလာက္ နင္းလိုက္ နားလိုက္၊ ဒီလိုနဲ႔ သုံးရက္ေလာက္ရိွေတာ့ သိသိသာသာ သက္သာလာတယ္၊ မဂၤလာဒုံ စစ္ေဆး႐ုံက ဆရာ၊ ဆရာမေတြ သိပ္အံ့ၾသသြားၾကတယ္၊ သူတို႔မ်က္စိေအာက္မွာ လုပ္ေနတာကိုး၊ ခုတင္နီးမိတ္ေဆြေတြလည္း နင္းကုန္ၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ရိွတုန္းက ခုတင္တိုင္မွာ အုန္းမႈတ္ခြက္ကေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ အခု သုံးလ နားခြင့္ရပါတယ္။ အဲဒါ ဆရာ့ကို အမွတ္တရ ေက်းဇူးျပဳခ်င္လြန္းလို႔ လာခဲ့တာပါဟု ေျပာသည္။သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ၀င္းပေနသည္။ မ်က္လုံးအစုံသည္ ရႊမ္းလဲ့ေန၏။ သူ႔အသက္သုံးဆယ္၀န္းက်င္။သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး စာေရးသူ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္လိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာ မရိွ။ စိတ္ထဲကလည္း ေၾသာ္…မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း ႏိုင္ငံေကာင္း ရတနာ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစဟု ဆုေတာင္းမိေသး၏။
၃၉။ ရခိုင္ကစာ
ဦး၀င္းျမင့္
စာေရးဆရာ သတင္းေထာက္
အမွတ္(၆)၊ မဲထီးလမ္း၊
ေရးရပ္၊ မေကြးၿမိဳ႕။
ရက္စြဲ၊ ၁၉၇၇ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္
အေၾကာင္းအရာ ။ ။ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း ေရာဂါကင္း ေရာဂါကင္း စာအုပ္ပို႔ေပးရန္ ကိစၥ
ေလးစားစြာျဖင့္
ဆရာ ဦး၀င္းျမင့္ခင္ဗ်ား-
ဆရာကိုယ္တိုင္ သုေတသန ျပဳစုေရးသား ထုတ္ေဖၚလိုက္ေသာ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း ေရာဂါကင္းစာအုပ္ကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ရက္ခန္႔က တပည့္တစ္ဦး လာျပ၍ ဖတ္႐ႈလိုက္ရပါသည္။ အဖတ္ရ၊ အသိရ ေနာက္က်လွသျဖင့္ အားမရလွပါ။ ၿပီး မာန္ေအာင္၊ သံတြဲ၊ စာအုပ္ဆိုင္ေတြကို ထပ္ဆင့္မွာေသာ္လည္း မရလိုက္ပါ။ မာန္ေအာင္ တစ္ၿမိဳ႕လုံး အုန္းမႈတ္ခြက္ေပါပါတယ္၊ အလကားလဲ ရပါတယ္။ အခုလို အုန္းမႈတ္ခြက္ တန္ဖိုး သိကုန္လို႔ ေစ်းေတြ အဆမတန္ တက္လာမွာ စိုးပါရဲ႕။ ဟုိလူဒီလူက အစ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းၾကဖို႔ ေျပာေနၾကၿပီဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုလည္း မေန႔ကစၿပီး နင္းေနၾကပါတယ္။ ဆရာေပးတဲ့ နည္းအတိုင္းပဲေပါ့၊ ညဘက္အိပ္ေပ်ာ္တာေတာ့ မေျပာလိုက္နဲ႔ေတာ့ ဆရာေရ၊ အိမ္သူခိုးကပ္တာေတာင္ သိမည္ မထင္ပါ။ ခုလို အဖိုးတန္တဲ့ စာအုပ္ေကာင္းက်မွ အပိုင္မရလိုက္လို႔ (စာေပ၀ါသနာအိုး) တစ္ဦးအေနနဲ႔ သိကၡာက်လွတယ္ ဆရာေရ။ ဒါေၾကာင့္ အႀကံတစ္ခုရၿပီး ဆရာတို႔ မေကြးၿမိဳ႕က ဆရာ့လက္မွတ္လည္း အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ ေရးထုိးၿပီး ေလေၾကာင္းက ဗြီပီပီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပုိ႔ေပးေစလိုပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
အားကိုးလွ်က္
ဦးေသာင္းညြန္႔
(ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး)
ကမားအစိုးရ အလယ္တန္းေက်ာင္း
ကမားၿမိဳ႕နယ္ခြဲ၊ မာန္ေအာင္ၿမိဳ႕နယ္
ရခုိင္ျပည္နယ္။
၄၀။ အမ်ဳိးသားေရးျဖစ္သြားၿပီ
တစ္ေန႔ စာေရးသူ၏ ဆရာလဲျဖစ္ အစ္ကိုရင္းပမာ ခ်စ္ခင္ရေသာ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဦးေအာင္ဥာဏ္ႏွင့္ေတြ႔သည္။ သူက……
“ ေဟ့ေကာင္…မင္းစာအုပ္ စြံတယ္ေဟ့၊ တစ္ျပည္လုံးနင္းကုန္ၾကၿပီ။ အမ်ဳိးသားေေရး ျဖစ္သြားၿပီကြ ” ဟု ၀မ္းပန္းတသာ ေျပာပါသည္။
ဟုတ္ပါသည္။ တစ္ျပည္လုံးနင္းလွ်င္ တစ္ျပည္လုံး က်န္းမာၾကပါမည္။ တစ္ျပည္လုံး တစ္မ်ဳိးသားလုံးက်န္းးမာၾကလွ်င္မူကား ကုန္ထုတ္စြမ္းအား တိုးတက္၍ လုပ္အားအသီးအပြင့္ေတြ တျပည္လုံး အတူတကြ ခံစားၾကရမည္။ စာေရးသူတြင္ ယုံၾကည္ခ်က္ တစ္ခုရိွပါသည္။ ထိုယုံၾကည္ခ်က္မွာ စစ္မွန္ေသာ ေစတနာျဖင့္ ျပည္သူကို အလုပ္အေကၽြး ျပဳလွ်င္ ျပည္သူကလည္း ျပန္လည္ ဂုဏ္ျပလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသတည္း။
အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းျခင္းျဖင့္ ေရာဂါခပင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
၄၁။ ဘုန္းႀကီးေတြ သေဘာက်
၁၉၇၇ ခုႏွစ္၊ဥာဏ္လင္း စာေပတိုက္မွ “ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း ေရာဂါကင္း ” စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပင္ နာမည္မေခၚေတာ့ဘဲ “ အုန္းမႈတ္ခြက္ႀကီး ” ဟု ေခၚပါေတာ့သည္။ ယေန႔အထိ ေခၚတုန္း။
အခ်ိန္အားျဖင့္ (၁၂)ႏွစ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ ယခုအထိ ဂယက္ထတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ အိမ္မွာေနသည္ မရိွ။ တစ္ၿမိဳ႕၊ တစ္ရြာ ေရာက္ေနတတ္သည္။ ေရာက္သည့္ ၿမိဳ႕ရြာတိုင္းမွာ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ တစ္ႀကိမ္မွ် မနင္းရလွ်င္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ဟု ဆို၏။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲမွ နင္းပါသည္ဟု ေျပာ၏။ ေတာင္ပုလု ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးးကေတာ့ ခႏၶာ၀န္ခ်ေတာ္မူသည္အထိ နင္းသြားပါသည္။ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။
တစ္ေန႔က ကမၻာေအး သာသနာေရးဦးစီးဌာနသို႔ ေရာက္၏။ မွတ္မွတ္ရရဆိုရေသာ္(၄-၅-၈၈)ရက္ေန႔၊ နံနက္ ၁၀ နာရီခြဲအခ်ိန္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ သာသနာေရး ဦးစီးဌာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးအံ့ေမာင္ႏွင့္အတူ ဆုံပါသည္။ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးအံ့ေမာင္သည္ ေမာင္အံ့( မဟာ၀ိဇၨာ) ကေလာင္အမည္ႏွင့္ ဗုဒၶစာေပမ်ား က်မ္းႀကီး က်မ္းငယ္ အဆူဆူကို ျပဳစု ေရးသားခဲ့ေသာ စာေပ ပညာရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာအံ့ႏွင့္အတူ စာေၾကာင္း၊ ေပေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ပါသည္။
ဆရာအံ့က
“ေအးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း ေရာဂါကင္း စာအုပ္ကို ဘုန္းႀကီးေတြ သိပ္သေဘာက်တယ္ဗ်” ဟု ၀မ္းသာအားရ ေျပာ၏။
ဆရာအ့့ံေျပာသည့္အတိုင္း မွန္ပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား သေဘာက်ရျခင္း အေၾကာင္းမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ စာအံ စာက်က္ၾကရပါသည္။ သာသာနာေတာ္ အရွည္တည္တံ့ေရးအတြက္ ဗုဒၶစာေပ ပိဋကတ္မ်ားကို ႏႈတ္ငံု အာဂုံရေအာင္ စာအံ၊ စာျပန္၊ စာတက္၊ စာက်က္၊ ဆြမ္းခံ၊ ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္အညီ ေနၾကရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲၾကပါသည္။ ညဥ့္မက်ိန္းစက္မီ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက “ ငါ့ေျခဖ၀ါးကို တစ္ေထာင္ဆစ္နဲပ နာနာေထာင္းစမ္းဟဲ့” ဟု မိန္ေတာ္မူတတ္၏။
“အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း ေရာဂါကင္း” စာအုပ္ ထြက္လာေသာအခါ ဦးပဥၨင္းမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မ်ားအတြက္ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္သြားရပါေတာ့ည္။ ေညာင္းညာကိုက္ခဲလွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေျခဖ၀ါးအလည္ေခါင္ တံေတာင္ႏွင့္ ေထာင္းခိုင္းစရာ မလိုေတာ့ေပ။ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ စာအံမပ်က္ အုန္းမႈတ္ခြက္ေပၚ တက္နင္း ရင္းျဖင့္ ေရာဂါခပင္း ကင္းေ၀ေစပါေတာ့သတည္း။
၄၂။ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း အေျမာက္သံကင္း
ကၽြန္ေတာ္သည္ လားရႈိးၿမိဳ႕ ေဆးရုံအုပ္ႀကီး ေဒါက္တာ ကေမၺာဇခင္လိႈင္၏ ပံ့ပိုးကူညီမႈျဖင့္ လား႐ႈိးၿမိဳ႕၀န္းက်င္ ေဒသေပါက္ တိုင္းရင္းေဆး၀ါးပင္မ်ား ေလ့လာခြင့္ရရိွပါသည္။ (၂၇-၂-၈၇) ရက္ေန႔တြင္ ေဒါက္တာ ကေမၺာဇခင္လႈိင္၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ တိုင္းရင္းေဆး ၀ါသနာရွင္မ်ား၊ သုေတသီမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံပါသည္။
ထို႔ေန႔ ညေနေစာင္းတြင္ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ သိႏၷီလမ္း၊ တြင္ခုံစက္ျပင္ ဆရာႀကီး ဦးႀကီးခိုင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံပါသည္။
လား႐ႈိးၿမိဳ႕ ၊ ဦးႀကီးခိုင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသူမွာ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ “ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ပင္နီ(ေက်းလက္) ျဖစ္ပါသည္။
“ ဦးႀကီးခိုင္၊ ဒါစာေရးဆရာ မေကြး၀င္းျမင့္ပဲ၊ အဲအဲ..အဲ..အုန္းမႈတ္ခြက္” ဟု ခပ္ရႊန္းရႊန္းကေလး မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ဦးႀကီးခိုင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပဳံးစိစိႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ အသိအမွတ္ျပဳပါသည္။
“ ေအးဗ်၊ ခင္ဗ်ားကို ႀကဳံတုန္း ေျပာရအုံးမယ္၊ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ့၊ က်ဳပ္တို႔ လားရိႈးၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လုံး ခင္ဗ်ား အုန္းမႈတ္ခြက္ဂယက္ သိပ္႐ိုက္ခတ္ေနတယ္၊ ေရပန္းစားၾကတယ္ေပါ့၊ က်ဳပ္လဲ သူေျပာငါေျပာနဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်က်နန စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ညတိုင္းနင္းအိပ္တာပါ၊အဲ…တစ္ညမွာေပါ့၊ ထုံးစံအတိုင္း အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းၿပီး တခ်ဳိးတည္း က်ဳပ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ မနက္လင္းေတာ့ က်ဳပ္တပည့္တစ္ေယာက္က ဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ၊ သူေျပာတာက ဆရာရယ္…ညက ေသာင္းက်န္းသူေတြက ျခင္ေတာင္ကေနၿပီး အေျမာက္နဲ႔ လွမ္းထုတာ ဆရာရဲ႕။ တစ္ၿမိဳ႕လုံး တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔နဲ႔ မအိပ္ရဘူး၊ ဟင္းဆရာကျဖင့္ တေခါေခါနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနလိုက္တာ ၊ ႏိုးကို မႏိုးဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဟေကာင္ေတြရ၊ ငါက အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း အိပ္တာကြ၊ ဒါေၾကာင့္ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း အေျမာက္သံကင္းကြ..ဟား ..ဟား .ဟား က်ဳပ္တို႔ လား႐ႈိးမွာ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ေလာက္ ၀န္းက်င္ေလာက္က အခုလို မေအးခ်မ္းေသးဘူး ဆရာ၊ အလစ္လစ္မွ အေျမာက္နဲ႔ ထုခ်င္တယ္” ဟုတြင္ခုံ စက္ျပင္ဆရာႀကီး ဦးႀကီးခိုင္က ေျပာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္က …
“ ခုေကာ ဦးႀကီးခိုင္ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းေသးလား”
နင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ သိပ္နင္း၊ နင္းမွလဲ အိပ္ေကာင္းတာဗ်” ဟူ၏။
၄၃။ ႏွလုံးခုန္ သိပ္ျမန္ေနသူ တစ္ဦး
သူကေတာ့ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ စ၀္စံထြန္း ေဆး႐ုံႀကီးမွ ဘ႑ာစိုး ဦးအုန္းျဖစ္ပါသည္။ ဦးအုန္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သိေဟာင္း ကၽြမ္းေဟာင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္တိုင္း ဓာတ္ပုံ သန္းေ၀( ေတာင္ႀကီး)ႏွင့္ သတင္းေထာက္ခင္ေမာင္၊ ၿမိဳ႕လယ္ ဓမၼာ႐ုံေဂါပက တြဲဘက္ အတြင္းေရးမွဴး ဦးထြန္းေအးတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံသလို ဦးအုန္းထံသို႔ ေရာက္ေလ့ရိွပါသည္။ (၂၀-၅-၈၆)ရက္ေန႔က ဦးအုန္းႏွင့္ ေတြ႔ေတာ့ ဦးအုန္းက…
“ဆရာ ၀င္းျမင့္ရာ၊ က်ဳပ္ဗ်ာ ဟုိတစ္ေလာက ႏွလုံးခုန္သိပ္ျမန္ေနတာဗ်၊ ႏွလုံးခုန္ေတာ့ မူးတာေပါ့ဗ်ာ၊ ေခါင္းကို ေနာက္ေနတာပဲ၊ အိပ္ရာထဲလွဲေနရတယ္။ က်ဳပ္က ျပည္နယ္ေဆး႐ုံ ဘ႑ာစိုးဆိုေတာ့ ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီး၊ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳ၊ ေဆး႐ုံအလုပ္သမားေတြကအစ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္တယ္ေလ..။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ ေဆးေတြ ထုိးေပး၊ ေဆးေတြ ေကၽြးေပ့ါဗ်ာ၊ မေပ်ာက္ပါဘူးဗ်ာ၊ တစ္ေန႔ တစ္ျခား ပိုေတာင္ ဆိုးလာတယ္၊ အဲ က်ဴပ္တို႔ ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးက ရန္ကုန္ကို ေဆးကုဖို႔ က်ဳပ္ကို တစ္ခါတည္း ေခၚတယ္၊ ရန္ကုန္ ေဆး႐ုံႀကီးမွာ ဆရာႀကီးက အပ္ႏွံ ေဆးကုေစတာေပါ့၊ ေဆး႐ုံမွာ တစ္လခြဲတိတိပါပဲဗ်ာ၊ သက္သာတယ္ ဆို႐ုံပါပဲ၊ မေပ်ာက္ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ေတာင္ႀကီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ႐ုံးမတက္ႏိုင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ အိပ္ရာထဲ လဲွေနရတယ္”
ဦးအုန္းသည္ စကားကို ေခတၱရပ္ကာ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ေကာက္ ေသာက္လိုက္သည္။
“ ခဏ ဦးအုန္း၊ ကၽြန္ေတာ္ မရွင္းတာေလး ေမးပါရေစဦး၊ ႏွလုံးသိပ္ခုန္တာ ဘယ္ေလာက္အထိ ျမန္လို႔လဲ”
“ ဟာ …တစ္မိနစ္ အႀကိမ္ ၉၀ ေက်ာ္တာ ၊ ေခါင္းကို မူးေနတာပဲ၊ အဲ..က်ဳပ္လဲ အိပ္ရာထဲ လွဲေနရတာ စိတ္ညစ္ စိတ္ပ်က္လာတယ္၊ ဘုရားစင္ေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘုရားစင္ေပၚမွာ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကိုလက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္း ေရာဂါကင္း ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလး ေျပးျမင္တယ္။ စိတ္ေတာ့မရိွနဲ႔ဗ်ာ။ အဲဒီစာအုပ္ ခင္ဗ်ားေပးလို႔သာ ယူထားလိုက္ရတယ္။ ဖတ္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး၊ အလုပ္ကလည္း မ်ားတာ တစ္ေၾကာင္းေပါ့ဗ်ာ၊ ခုေတာ့ ေရာဂါက ႏိွပ္စက္လာေတာ့ ေရာဂါေပ်ာက္ႏိုးႏိုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ ဖတ္ၾကည့္မိတယ္၊ အၾကာႀကီး မဖတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ နားနားၿပီး ဖတ္ရတယ္။ ခင္ဗ်ား စာအုပ္ထဲမွာ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းသိပ္ျမန္ရင္ နင္းရမယ္ ဆိုတာေတာ့ မပါဘူးဗ်၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ “ အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းလို႔ ဆုိထားတာေၾကာင့္ ခံစားေနရတဲ့ ေရာဂါ ေပ်ာက္လို ေပ်ာက္ျငား၊ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းၾကည့္ဖုိ႔ စိတ္ကူးမိတယ္။ အုန္းမႈတ္ခြက္က(၂)လုံးလိုတာဆိုေတာ့ အုန္းသီး ၀ယ္ၿပီး မိသားစု အုန္းထမင္းခ်က္စားၾကရေသးတယ္။ ဟဲ..ဟဲ က်ဳပ္ကေတာ့ အုန္းထမင္း မစားပါဘူး။ အုန္းမႈတ္ခြက္ ႏွစ္လုံးရိွရင္ပဲ ၀မ္းသာအားရ ေျမမွာေမွာက္ၿပီး ဘယ္/ညာ အႀကိမ္ တစ္ရာစီ နင္းလိုက္တယ္။ အမယ္..ဘယ္က ဘယ္လို အဆင္သင့္သြားလဲ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ႏွလုံးခုန္ ပုံမွန္ ျဖစ္သြားသဗ်။ က်ဳပ္လဲ သိပ္၀မ္းသာသြားတယ္။ အံ့လည္း အံ့ၾသမိတယ္ေလ။ အိပ္လို႔လဲ ေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ွ ႏွစ္ရက္ေလာက္က်ေတာ့ ႐ုံးတက္ႏိုင္တယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ ၊ ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္းေတြကလဲ တအံ့တၾသ ေမးၾကျမန္းၾကတယ္။
က်ဳပ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ား အုန္းမႈတ္ခြက္ကို သေဘာက်သြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ညတိုင္း ၊ အိပ္ရာ၀င္တိုင္း နင္းအိပ္တယ္။ စားလု႔ိေကာင္း၊ အိပ္လို႔ေပ်ာ္၊ ႏွလုံးခုန္ ပုံမွန္ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေျခာက္လေလာက္ ၾကာေတာ့ အုန္းမႈတ္ခြက္ မနင္းဘဲ ရက္ ၂၀ ရပ္ထားၾကည့္တယ္။ မၾကာဘူးဗ်ဳိ႕၊ ဒိတ္ဒိတ္ ဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ ႏွလုံးခုန္ျမန္လာတယ္။ လူလဲ ထိတ္လန္႔သြားတယ္။ ညဥ့္ အိပ္ရာ၀င္တိုင္း ဘယ္ ညာ အႀကိမ္ တစ္ရာ တိတိ နင္းအိပ္ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ၈ လတင္းတင္း ရိွပါၿပီ။ အိုေကပါပဲ။ ခင္ဗ်ား ေရာက္လာတာ အေတာ္ပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေနတာ ” ဟု ဦးအုန္းက အားရပါးရ ေျပာျပပါသည္။
ကဲ…စာရႈသူ မိတ္ေဆြ။ ႏွလုံးခုန္ ျမန္လွ်င္ အုန္းမႈတ္ခြက္ နင္းလွ်င္ ေပ်ာက္ကင္း သက္သာေၾကာင္း အစီရင္ခံပါရေစ။
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊စက္တင္ဘာလ(၂၂)ရက္၊ည(၇း၃၂)နာရီ ကူးေရးပါသည္။
0 comments:
Post a Comment