ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ လက္ေတြ ့က်င့္စဥ္ (၁၃)
ဒိ႒ေလာက
ဒိ႒ေလာကဟူသည္ကား အဘယ္သို ့နည္း။
အထက္ပါ ဥဒါဟရုဏ္၌ ၀န္ၾကီးသည္ ၄င္း၏ေနအိမ္အတြင္း ဆိုဖာေပၚ၌ထိုက္လ်က္ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည္ဟု ဆိုခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထိုအခိုက္တြင္ လမ္းေပၚမွ ကားသြားသံႏွင့္ ဟြန္းသံမ်ား ၾကားေကာင္းၾကားေပလိမ့္မည္။ ေနာက္တခဏတြင္ ကားသံေရာ၊ ဟြန္းသံပါ (သူ သတိျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပဳသည္ျဖစ္ေစ) ကုန္ဆံုးကြယ္ေပ်ာက္ သြားၾကေပလိမ့္မည္။ သူ၏ စပယ္နီယယ္ ေခြးကေလးတက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၍ သူ၏ေျခသလံုးကို ပြတ္သီးပြတ္သပ္ လုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ရူပါရံုထိခိုက္ျခင္းႏွင့္ ေဖာ႒ဗၺရံု အေတြ ့သေဘာတို ့ (သူ သတိျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပဳသည္ျဖစ္ေစ) ျဖစ္ေပၚျပီး ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ဆံုးသြားၾကေပလိမ့္မည္။ ေဆးလိပ္ကို ဖြာလိုက္သည့္အခါ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ရသာရံုႏွင့္ ေဆးလိပ္မွထြက္ေသာ မီးခိုးေငြ ့မ်ားသည္ အထက္သို ့တလိပ္လိပ္တက္ျခင္းကို ျမင္ရ၍ (သူသတိျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပဳသည္ျဖစ္ေစ) ကုန္ခန္းကြယ္ေပ်ာက္သြားေပလိမ့္မည္။ စားပြဲေပၚရွိ ပန္းစိုက္ကရားထဲမွ ႏွင္းဆီပန္းရနံ ့သည္ သူ၏ႏွာ၀သို ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တိုး၀င္၍ ေမႊးၾကိဳင္ေသာ ဂႏၶာရံုကို ခံစားရေပလိမ့္မည္။ ထို ့ေနာက္ ေလမသင့္ျပန္သျဖင့္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေပလိမ့္မည္။ ထိုင္လ်က္ရွိေသာ ဆိုဖာၾကီး၏ ႏူးညံ့ေသာ အ၀တ္ခင္းႏွင့္ စပရိန္တို ့၏ ေပ်ာ့အိေသာ အေတြ ့ကို (သတိျပဳမိတိုင္း) ခံစားခြင့္ရွိေပလိမ့္မည္။ သတိမျပဳမိေသာ အခါ၌ ခံစားေသာေ၀ဒနာသည္လည္း ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ဆံုးသြားေပလိမ့္မည္။ ၀န္ၾကီး၏ “ဒိ႒ေလာက” ၌မူကား ပန္းစည္းဆက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားလည္း မရွိ။ ပမာမခန္ ့ေရးေသာ အယ္ဒီတာလည္း မရွိ။ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ၾကိဳဆိုၾကေသာ ပရိတ္သတ္လည္း မရွိေခ်။ အကယ္၍ ထို၀န္ၾကီးသည္ “အိပ္မက္ေလာက” ထဲ၌ မေနမူ၍ “ဒိ႒ေလာက” ထဲ၌သာ ေနမိပါမူ အယ္ဒီတာအေပၚ၌ ေဒါပြေသာစိတ္လည္း ျဖစ္စရာမရွိ။ ငါလုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္နိဳင္ျပီဟု အထင္ေရာက္ေသာ မာနသေဘာလည္း ၀င္လာနိဳင္ခြင့္ ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
လကၡဏာတင္နိဳင္ျခင္း
အၾကင္ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ “ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ” ဟူေသာ ဗုဒၶ၏ ၾသ၀ါဒအတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးေသာအခါတြင္ ၄င္း၏စိတ္သည္ အိပ္မက္ေလာကထဲ၌ ေမ်ာ၍မပါေတာ့ဘဲ (အခ်ိန္အပိုင္းအျခားႏွင့္ ျဖစ္ေစ) ဒိ႒ေလာက၌ ေနဖို ့ၾကိဳးစားရေလေတာ့သည္။ ယင္းသို ့ၾကိဳးစားရာ၌ လက္ငင္းအခ်ိန္ကာလႏွင့္ “ဤေနရာ ဤဌာန” အေပၚ၌သာ (now & here) စိတ္ကိုထိန္းထားနိဳင္သည့္အခါ အသစ္အသစ္ျဖစ္ေပၚလာေသာ အျခင္းအရာကေလးမ်ားသည္ ေနာက္တခဏတြင္ ကုန္ဆံုးေပ်ာက္ကြယ္တတ္ေသာ သေဘာကို ၾကာေလျမင္ေလ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အလိုမက်မႈတည္းဟူေသာ ေဒါမနႆျဖစ္ရာမွ သတိရ၍ ဒိ႒ေလာကထဲသို ့ ျပန္၀င္လိုက္ေသာအခါ ေဒါသစိတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းကို ေတြ ့ရမည့္ျပင္ ခုနက ျဖစ္ခဲ့မိေသာ ေဒါသစိတ္သည္ ဘယ္ဆီသို ့ေရာက္သြား၍ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဌာန၌ စုပံုလ်က္ရွိေလသနည္းဟူသည္ကို ရွာေဖြရင္း၊ စုပံုလ်က္မရွိျခင္းကို သိျခင္းျဖင့္ တစ္ဆင့္တက္၍ ရင့္က်က္ေသာစိတ္ ျဖစ္လာနိဳင္သည္။ ေတာင္ေတာင္အီအီ စဥ္းစားျခင္းမဟုတ္ဘဲ၊ ဒိ႒ေလာကထဲမွ ေပၚထြက္လာသည့္ အနိစၥသေဘာ၊ အနတၱသေဘာ စသည္ျဖင့္ အလ်ဥ္းသင့္သလို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျခင္းကို သမၼာသကၤပၸ ဟု ေခၚဆိုရေပလိမ့္မည္။ လကၡဏာေရးသံုးပါးကို ပါးစပ္မွ ရြတ္ဆို၍ စိပ္ပုတီးအပတ္တစ္ေထာင္ စိပ္ျခင္းအားျဖင့္ ရုပ္၏ အနိစၥသေဘာ၊ စိတ္၏ အနတၱသေဘာ စသည္ကို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ်ပင္ ထိုးထြင္းသိျမင္ဖို ့ ခဲယဥ္းေပလိမ့္မည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊ စက္တင္ဘာလ(၂၄)ရက္၊နံနက္(၁၀း၅၅)နာရီ ကူးတင္ပါသည္။
0 comments:
Post a Comment