ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ လက္ေတြ ့က်င့္စဥ္ (၃)
ရဟန္းၿပဳဖူးၿခင္း
ကြ်ႏ္ုပ္မွာ `တရားသမား `တစ္ေယာက္၏ နာမည္မ်ိဳးထြက္ခဲ့ပုံ ရေသာ္လည္း မိရိုးဖလာအားၿဖင့္ `တရားသမား ` မိဘႏွစ္ပါးတို ့မွ ေပါက္ဖြားခဲ့၍ မဂ္ဆိုက္ ဖိုလ္ဆိုက္ အားထုတ္ခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါး၏
တပည့္ၿဖစ္သည္။ တစ္ဖက္တြင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႏွင့္ မိဘႏွစ္ပါးတို ့၏ အက်င့္သီလႏွင့္ ၾသ၀ါဒသည္ လည္းေကာင္း၊ အၿခားတစ္ဖက္တြင္ အေဖာ္အေပါင္းႏွင့္ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနခ်င္တတ္သည့္ ကြ်ႏု္ပ္၏ ၀ါဒနာသည္လည္းေကာင္း လြန္ဆြဲသကဲ့သို ့ ၿဖစ္ခဲ့ရာတြင္ တစ္ဖက္တစ္လွည့္စီ ပါခဲ့မိသည္။ သို ့ေသာ္
လူတစ္ေယာက္၌ အဆိုးႏွင့္ အေကာင္း ယွဥ္တြဲလ်က္ရွိရာတြင္ (အေကာင္းခ်ည္းသက္သက္ဆိုေသာလူမွာ တကယ္ရွားလိမ့္မည္ထင္သည္ ) အဆိုးဘက္က ပို၍နာမည္ထြက္ၿခင္းမွာ ေလာက၏ ဓမၼတာၿဖစ္၏ ။ သို ့ၿဖစ္၍ ‘‘ ေပ်ာ္ခ်င္တတ္ေသာေရႊဥေဒါင္း ’’ ဟူ၍သာ လူသိမ်ားဟန္ရွိ၍ သားမယားကို စြန္ ့ပစ္ၿပီး ရဟန္းၿပဳ၍
အားထုတ္ခဲ့ဖူးေသာ အၿဖစ္ကိုမူ လူသိနည္းပုံ ရသည္။ သို ့ေသာ္ ၃၅ႏွစ္အရြယ္တြင္ ရဟန္းၿပဳၿပီး မဂ္တရား ဖိုလ္တရားအတြက္ အၾကိတ္အနယ္အားထုတ္ခဲ့ဖူးၿခင္းကား အမွန္ၿဖစ္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ေတာရေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း၌ငွက္ဖ်ား ဖ်ား၍ မိဘမ်ား၏ ေတာင္းပန္ခ်က္ အရ ၅၂ ရက္ႏွင့္ပင္လူ၀တ္လဲခဲ့ရေပသည္။
ႏွစ္သက္ေသာနည္းမ်ား
ရဟန္းျပဳခဲ့စဥ္က အထက္ပါ ငယ္ဆရာေတာ္၏ နည္းနာနိသွ်အတိုင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထို ့ေနာက္ ဤေခတ္တြင္ ေပၚေပါက္လ်က္ရွိေသာ (မဂ္ေပါက္ဖိုလ္ေပါက္ဆိုသည့္) နည္းနာနိသွ်အမ်ိဳးမ်ိဳးအတိုင္းေသာ္ လည္းေကာင္၊ က်င့္ၾကံအားထုတ္ခဲ့ဖူးရာ ကၽြႏု္ပ္အႏွစ္သက္ဆံုးေသာနည္းမွာ စိတၱာနုပႆနာေခၚ ၀ိပႆနာ ရႈနည္းႏွင့္ မာလုက်ပုတၱႏွင့္ ဗာဟိရတို ့အား ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္ ညႊန္ျပသည့္ “ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ” နည္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
စိတၱာနုပႆနာရႈပံု
ကၽြႏု္ပ္သည္ စိတၱနုပႆနာရႈမွတ္ရာ၌ အတြင္းႏွင့္အျပင္ (အာရံုႏွင့္အာရမၼဏိက) တိုက္မိျခင္းျဖစ္ေပၚလာသည့္ (၀ိဥာဏ္) စိတ္ကိုသိေအာင္ ၾကိဳးစားပါသည္။ ဥပမာ မ်က္စိႏွင့္ အဆင္းတိုက္မိေသာ အခါ “ျမင္စိတ္” ျဖစ္လာျခင္းကိုသိ၍၊ နားႏွင့္အသံတိုက္မိေသာအခါ “ၾကားစိတ္” ျဖစ္လာသည္ဟု သိေအာင္ သတိျပဳကာ ေစာင့္ၾကည့္ပါသည္။ ဒြါရေျခာက္ပါးရွိသည့္အနက္ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္ကာယတည္းဟူေသာ ဒြါရမ်ား၌ တိုက္မိျခင္းထက္ မေနာဒြါရႏွင့္ ဓမၼာရံုတို ့တိုက္မိျခင္းသည္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာပိုမိုသည္ဟု ေတြ ့ရပါသည္။ (ဆိုလိုရင္းမွာ လူသတၱ၀ါသည္ ၾကံစည္စိတ္ကူးေနျခင္းမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ၾကရသည္ဟု သိရသည္ဟူလို) ယင္းကဲ့သို ့စိတ္ျဖစ္တိုင္း သိေအာင္ရႈမွတ္ရာတြင္ ပထမ၌ တစ္ခုတည္းေသာစိတ္ကေလးသည္ ျမင္ခ်ည္တစ္ခါ၊ ၾကားခ်ည္တစ္လွည့္၊ စဥ္းစားခ်ည္တစ္ဖံု၊ ေတာင္ခုန္ေျမာက္ခုန္ ခုန္လ်က္ရွိသည္ဟု မွတ္ထင္မိပါသည္။
သဲလြန္စရျခင္း
ထိုကဲ့သို ့သတိျမဲျမဲရႈမွတ္၍ တစ္ႏွစ္ခြဲခန္ ့ၾကာရွိေသာအခါ တစ္ေန ့သ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ၾကည့္လ်က္ ရွိစဥ္ တစ္ေယာက္ေသာသူက ကၽြႏ္ုပ္၏နာမည္ကို ေခၚလိုက္သည္ႏွင့္ ရုတ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာတြင္ ဘြားကနဲ အသိဉာဏ္တစ္ခု ေပၚလာ၍ ဒိတ္ကနဲျဖစ္သြားပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္သိလိုက္ရသည္မွာကား အသံၾကား၍လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ တစ္ခဏတြင္ “ျမင္စိတ္” ခ်ဳပ္သြား၍ “ၾကားစိတ္” ျဖစ္ေပၚလာသည္ဟူေသာ အသိဉာဥ္ပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္မွာထိုအသိဉာဏ္ေၾကာင့္ အလန္ ့တၾကားႏွင့္ တအံ့တၾသ ျဖစ္သြားမိပါသည္။ ဤတြင္တစ္ခုတည္းေသာစိတ္က ဤမွထိုမွ ခုန္ေနျခင္းမဟုတ္။ တစ္အာရံုအျပီးတြင္ ကုန္ဆံုးသြာ၍ အျခားတစ္အာရံုတြင္ အသစ္ျဖစ္လာသည္ဟု ထိုးထြင္း၍ သိျမင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤတြင္ ငယ္စဥ္က ဆရာေတာ္ဘုရားသင္ၾကားခဲ့သည့္ “ဓူရဂၤမံ ဧကစာရံ” ဟူေသာပါဠိေတာ္အရ တစ္ခုခ်ဳပ္ျပီးမွ တစ္ခုျဖစ္ျခင္းဆိုသည္ကို အသည္းႏွလံုးတည္းမွ သေဘာက်နိဳင္သျဖင့္ အၾကီးအက်ယ္ ၀မ္းသာမိပါေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြႏု္ပ္မွာ စိတ္အေၾကာင္းကို လက္ေတြ ့သိျမင္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သတ္၍ သဲလြန္စရခဲ့ပါသည္။
ဥဒယဗၺယဉာဏ္ေပၚျခင္း
စာေပသမား၀ိုင္းတစ္ခုတြင္ စကားစပ္မိသည္ႏွင့္ ဤအျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပမိရာ “ခင္ဗ်ားကစိတ္အေၾကာင္းကို ခုမွသိတာကိုးဗ်။ ျမတ္စြာဘုရားက ဓူရဂၤမံ-ဧကစာရံ အသရိရံ-ဂူဟာသယံ လို ့ ေဟာထားတယ္ မဟုတ္ဘူးလားဗ်” ဟု ၀ိုင္း၍ေျပာၾကသည္။ ဤသို ့ေသာအျခင္းအရာမ်ိဳးေၾကာင့္ “စာသမားမ်ား” ႏွင့္ ေဆြးေႏြးျခင္းကို ကၽြႏု္ပ္ေရွာင္ကြင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ ၄င္းတို ့အနက္ တစ္ေယာက္ေသာသူက စဥ္းစားဉာဏ္ရွိပံုရသည္။ ထိုသူက “ခင္ဗ်ားျဖစ္ပံု ေကာင္းတယ္ဗ်။ စိတ္၏ ျဖစ္ပ်က္ျခင္းသေဘာတရားကို ယထာဘူတက်က် ျမင္လိုက္ျခင္းျဖစ္လို ့မို ့ ဥဒယဗၺယဉာဏ္လို ့ေခၚထိုက္တယ္ဗ်။ ေနာက္ေနာင္ ဘ၀မ်ားမွာ ဒီဉာဏ္ဟာ ခင္းဗ်ာ့အဖို ့ မဂ္အေျခဖိုလ္အေျချဖစ္ျပီး အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစနိဳင္ပါတယ္” ဟုေျပာေဖာ္ရပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဥဒယဗၺယဉာဏ္ေပၚျခင္းကို လက္ခံေသာ္လည္း ေနာင္ဘ၀မ်ားက်ကာမွ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ရမည္ ဆိုခ်က္ကိုမူ ၀မ္းထဲက က်ိတ္၍ ျပံဳးမိပါေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊စက္တင္ဘာလ(၂၂)ရက္၊ည(၈)နာရီ ကူးတင္ပါသည္။
2 comments:
ဦးးေရ လာဖတ္ပါတယ္
နားလည္သင့္သေလာက္ေတာ့
နားလည္ပါတယ္..
ဘုန္းၾကီးစာအုပ္ေတြတရားေတြေတာင္
အရမ္းျမင့္တာေတြမဖတ္တတ္လို႔ပါ..
Post a Comment