ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ လက္ေတြ ့က်င့္စဥ္ (၁၁)
ေလာကႏွစ္မ်ိဳး
ဒိေ႒ဒိ႒မတၱံ ဟူေသာ ဗုဒၶၾသဝါဒအရ အေလ့အက်င့္ ျပဳလုပ္လာခဲ့ေသာ ကၽြႏု္ပ္အျမင္၌ ေလာကသည္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ ပထမတစ္မ်ိဳးမွာ “ပညတ္ေလာက” သို ့မဟုတ္ အိပ္မက္ေလာက (dream world) ျဖစ္၍ ဒုတိယတစ္မ်ိဳးမွာ “ပရမတ္ေလာက” သို ့မဟုတ္ ဒိ႒ေလာက (actual world) ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သတၱဝါဟူသမွ်သည္ သံသရာလဆန္း တစ္ရက္ေန ့မွစ၍ “အိပ္မက္ေလာက” ထဲ၌သာလွ်င္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမြ ့ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္လာခဲ့ၾက၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ “အိပ္မက္ေလာက” ဆိုနိဳင္ပါသနည္း။ (ကၽြႏ္ုပ္မွာ စာတတ္ေပတတ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ စာတတ္သူမ်ား၏ အျမင္၌ အသံုးအႏႈန္း၊ အေခၚအေဝၚမ်ားမွာ မွန္ေကာင္းမွ မွန္ေပ၏။ သို ့ရာတြင္ စာမတတ္ေသာ အရပ္သားမ်ား နားလည္ေအာင္ “စိတ္၀င္စားေအာင္” ေရးသားတင္ျပျခင္းျဖစ္၍ ၄င္းတို ့နားလည္ၾကလ်င္ ျပီးေရာဟု သေဘာပိုက္မိပါေတာ့သည္။)
အိပ္မက္ေလာက
ရွင္းဦးအံ့။
နိဳင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္သည္ (၄င္းတို ့လူစု ေမွ်ာ္မွန္းေသာ ပန္းတံုးတိုင္သို ့ေရာက္၍) ၀န္ၾကီးျဖစ္လာသည္ ဆိုအံ့။ ေမွ်ာ္မွန္းေသာ အရာကို ရခါစ လူမ်ား၏ထံုးစံအတိုင္း “ငါတမူကား ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေပျပီ” ဟူေသာ သတိရမႈသည္ မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚလာေပလိမ့္မည္။ အိပ္ရာမွနိဳး၍ မ်က္ႏွာသစ္ေသာ အခ်ိန္မွသည္ မ်က္စိႏွစ္လံုး မွိတ္ေသာ အခ်ိန္တိုင္ေအာင္ (လက္ထပ္ျပီးခါစ သတို ့သားႏွင့္ သတို ့သမီးသဖြယ္) အျခားေသာ အလုပ္ကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ခိုက္ အခ်ိန္မ်ားမွတပါး၊ အားလပ္ေသာ နာရီပိုင္း၊ မိနစ္ပိုင္းဟူသမွ်တြင္ မိမိအျဖစ္ကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အနုလံု-ပဋိလံု ျပန္လွန္သတိရ ဆင္ျခင္မိေပလိမ့္မည္။ အိမ္ေရွ ့တြင္ ဆိုဖာၾကီးေပၚ၌ ပက္လက္လွန္၍ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္းလည္း “ငါ၀န္ၾကီးျဖစ္လာေပျပီ။ ငါ့ကို ကူညီေသာ မည္သူအား မည္သည့္ရာထူးေပး၍ ငါ့ကိုေထာက္ခံေသာ မည္၀ါအား မည္ကဲ့သို ့ အက်ိဴးခံစားခြင့္ရွိေအာင္ လုပ္ေပးအံုးမွ ေတာ္မည္။ ငါ့ကို ပမာမခန္ ့ေရးသားေသာ မည္သည့္အယ္ဒီတာကို တရားစြဲျပီး ေထာင္ခ်မည္ဆိုလ်င္ ခ်နိဳင္ေသာ အာဏာ ငါ့လက္ထဲသို ့ ေရာက္လာေပျပီ။ ငါတို ့အဖြဲ ့ျပဳတ္ေအာင္ ၾကံၾကေသာ မည္သူမည္၀ါတို ့အားလည္း ပုဒ္မ ၅ ႏွင့္ ဖမ္းခ်ဳပ္မည္ဆိုက ခ်ဳပ္နိဳင္ေပျပီ” စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးလ်က္ရွိစဥ္ သတင္းစာေရာက္လာ၍ ေကာက္ၾကည့္လိုက္ရာ ျမိဳ ့တစ္ျမိဳ ့သို ့ မိမိေရာက္ခဲ့စဥ္က အရာရွိမ်ားႏွင့္ ျမိဳ ့မိျမိဳ ့ဖဆိုသူမ်ားက ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ၾကိဳဆိုၾကျပီး အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားက မိမိအား ပန္းစည္းဆက္ေနၾကေသာ ဓာတ္ပံုကိုျမင္လိုက္ရ၍ ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ရျခင္းအတြက္ တိုး၍ၾကည္နဴးျပန္သည္။ တဖန္သတင္းစာထဲ၌ မိမိေျပာခဲ့ေသာ မိန္ ့ခြန္းကို ေတြ ့ရ၍ ဖတ္ၾကည့္ရာ ၾသဘာလက္ခုပ္တီးၾကေသာ အသံမ်ားပင္ နားထဲသို ့၀င္လာ၍ “တယ္ေတာ္တဲ့ ငါေပတကား” ဟု ဆထက္ထမ္းပိုး စိတ္ၾကည္နဴးျခင္း ျဖစ္မိျပန္သည္။ ထိုအခိုက္တြင္ ၀န္ၾကီးကေတာ္ ေျပး၀င္လာ၍ “ေကာင္းနိဳင္ၾကေသးရဲ ့လားရွင္၊ တင္တင္္ျမင့္ေက်ာင္းအသြားမွာ ကားေမွာက္ျပီး ေဆးရံုေရာက္ေနျပီတဲ့။ တယ္လီဖုန္းလာေနတယ္။” ဟုေျပာလိုက္ရာတြင္ ပန္းစည္းဆက္သျဖင္းမ်ား ခံယူေနသည့္အသြင္အျပင္ႏွင့္ မိန္ ့ခြန္းကို ခ်ီးက်ဴးၾကသည့္ ၾသဘာလက္ခုပ္သံမ်ားသည္ (အိပ္ယာမွ လန္ ့နိဳးသူ၏ အိပ္မက္ကဲ့သို ့) ၀န္ၾကီး၏ မ်က္စိထဲ၊ နားထဲမွာ ရုတ္တရတ္ခ်က္ခ်င္း ကြယ္ေပ်ာက္ သြားၾကေလေတာ့သည္။
ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္
ဤေနရာ၌ ဆိုဖာေပၚတြင္ ၀န္ၾကီး၏စိတ္ကူးႏွင့္ လူတစ္ေယာက္၏ အိပ္မက္မက္ျခင္းတို ့သည္ မည္ကဲ့သို ့ျခားနားျခင္း ရွိပါသနည္း။
၀န္ၾကီး၏ စိတ္ကူးမွာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ျဖစ္၍ အိပ္မက္မွာ တကယ္မဟုတ္ဟု ဆိုခဲ့လ်င္ အိပ္မက္ထဲက အျဖစ္အပ်က္မွာလည္း မနိဳးေသးမီ အခိုက္အတန္ ့တြင္ အဟုတ္တကယ္ပင္ ထင္ရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အိပ္မက္ထဲတြင္လည္း ၀မ္းသာစရာရွိလ်င္ ၀မ္းသာရသည္။ ၀မ္းနည္းစရာရွိလ်င္ ၀မ္းနည္းရသည္။ ေၾကာက္စရာရွိလ်င္ တကယ္ေၾကာက္ရသည္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ နိဳးလာေသာအခါ၌ ထိုအျခင္းအရာမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ရသည့္နည္းတူ ၀န္ၾကီးမွာလည္း သမီးကားေမွာက္သည္ဆိုေသာ သတင္းကိုၾကားရေသာအခါတြင္ ပန္းစည္းဆက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးကေလးမ်ားႏွင့္ ၾသဘာလက္ခုပ္သံမ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္း ကြယ္ေပ်ာက္ သြားေတာ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဤမွ်သာမကေသး၊ ပန္းစည္းဆက္ေသာ ရူပါရံုႏွင့္ ၾသဘာလက္ခုပ္တီးေသာ သဒၵါရံုတို ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ၾကည္နဴးမႈလည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြား၍ သမီးအတြက္ ရတက္ေပြရသည့္ ေသာကစိတ္ ၀င္ေရာက္လာေတာ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ တခဏခ်င္း ကြယ္ေပ်ာက္နိဳင္၍ တခဏခ်င္း ေျပာင္းလဲနိဳင္ေသာ အျခင္းအရာကို အဟုတ္တကယ္ဟူ၍ မွတ္ယူထိုက္ပါသေလာ။ အိပ္မက္ထက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပိုျပီးခိုင္ျမဲမႈ ရွိပါေသးသနည္း။
ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္။
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊ စက္တင္ဘာလ(၂၄)ရက္၊နံနက္(၁၀း၄၅)နာရီ ကူးတင္ပါသည္။
0 comments:
Post a Comment