အက္ေဆး
အျမင္
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
အဘေတာသားေခၚ ကၽြန္ေတာ္ ဒီႏွစ္ထဲမွာ မႏၱေလးကို တစ္လ တစ္ေခါက္ႏႈန္းနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အား..ပါးပါး အရင္မႏၱေလးနဲ႔ ယခု မႏၱေလး ဘာမွ မတူေတာ့ပါလားကြယ္။ မသြားတတ္ မလာတတ္လို႔ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက တူေမာင္တစ္ေယာက္ကို လမ္းျပေခၚခဲ့ရ ပါတယ္..။ ကေလးနဲ႔ ေခြးကအစ၊ လူငယ္၊လူလတ္၊ လူႀကီးအဆုံးအားလုံးကို ေျပာင္းလဲ သြားၾကပါၿပီ..။ စားပုံ၊ ၀တ္ပုံ၊ ေနပုံ ၊ထိုင္ပုံ ၊ေျပာပုံ၊ ဆိုပုံ၊ သြားပုံ၊ လာပုံကအစ အရာရာ ေျပာင္းလဲ သြားၾကပါၿပီေကာ။
စူပါမားကတ္ေတြထဲလည္းေရာက္ပါတယ္။ အဘက အဂၤလိပ္စာမတတ္ေတာ့ နာမည္ေတြကို မေျပာတတ္မေရးတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ေဟာ္တယ္၊မိုဒယ္၊အင္း၊တည္းခိုခန္း၊ဧည့္ရိပ္သာ၊နာရီစင္၊ေစ်းခ်ဳိကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ထမင္းဆိုင္ႀကီး/ငယ္ နဲ႔လမ္းေဘးဆိုင္ေတြကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ပါ တယ္။ အဲ လဘက္ရည္ဆိုင္ႀကီးေတြကဆို အၿပိဳင္အဆိုင္ ခုႏွစ္ရက္၊ခုႏွစ္လီ၊ အ႐ုပ္ အလတ္ အျမတ္မေရြး အခမဲ႔ စတုဒီသာေၾကြးေနသလားေတာင္ ထင္မွတ္ရပါတယ္။
ယခင္က စက္ဘီးေပါတဲ့ၿမိဳ႕၊ ယခုေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္လုပ္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြက တ၀ီ၀ီနဲ႔ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွ လိႈင္းလုံးႀကီးေတြထေနၾကသလိုပါပဲ။ ဟ ဟ လမ္းဆုံလမ္းခြေတြကလည္း တရြီရြီနဲ႔ ဘာျဖစ္ၾကတာတုံးေမးရတယ္?။ အဘေရ ဦးထုပ္မပါတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြကို လိုက္တန္းေျပးတန္းကစားၿပီး မရမက ယာဥ္ထိမ္းရဲေတြလိုက္ဖမ္းေနတာပါတဲ့။ ေအာ္ အမ်ားျပည္သူေတြကို အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းၾကေစရေအာင္လို႔ေပါ့ေနာ္..။ မဟုတ္ဘူးအဘရဲ႕ သူတို႔ကို တစ္လ တစ္လ သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ ရံပုံေငြကို မရ၊ ရေအာင္ရွာၾကရပါတယ္ တဲ့။ေအာ္ တိုင္းျပည္ ၿမိဳ႕ရြာသာယာေအာင္ အသက္ေပးလို႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါၿပီလား…။
ေဟ့ ေဟ့ အိမ္ေတြ တိုက္ေတြ၊ဆိုင္ေတြရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ဥပစာမွာ အုတ္ဂူေတြ တစ္လုံးစီတည္ထားတာ ဘာေတြလည္းကြ။ ဟိုး ဟိုး အဘ အဘ အဲဒါ အုတ္ဂူမဟုတ္ဘူးဗ်..။ မီးစက္ေတြ မီးစက္ေတြပါ အဘရ။ ေဟ ေဟ ဒါဆိုရင္လည္း ၿပီးေရာ့ ၿပီးေရာ့ ..၊ စက္ႀကီးတစ္ဆယ့္သုံးပါး ရြတ္စရာမလိုေတာ့တာေပါ့လူကေလးရယ္..။
ဟဲ႔ ဟဲ႔ မင္းတို႔ မႏၱေလးမွာ ျမင္ရ၊ ေတြ႕လိုက္ရတာ အဘ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္လိုက္တာကြယ္…။ေကာင္မေလးေတြ အကၤ်ီေတာင္ မ၀တ္ႏိုင္ရွာၾကဘူးေနာ္..။ ထမီရင္ရွားႀကီးေတြနဲ႔၊ေက်ာေျပာင္ႀကီးေတြနဲ႔ ေအာက္ကလည္း ေဘာင္းဘီတို ေပါင္လည္၀တ္ၾကလို႔၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ေဘာင္ဘီဖင္ၾကပ္၀တ္ၾကလို႔၊ စကတ္ေတြကလည္း အၿပဲႀကီးေတြနဲ႔ေနာ္..။ ဆံပင္ေတြကလည္း နီေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ မီးဟပ္ခံထားရတာနဲ႔တူတယ္။ရတနာပုံေစ်းႀကီးမီးေလာင္တာလဲ ၾကာပါၿပီကြယ္..။ အင္း…နန္းဆန္တဲ့၊ မန္းဆန္တဲ့ မန္းသူေလးေတြရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈ အလွအပေလး ေတြမ်ား ရတနာပုံေစ်းမီးေလာင္တဲ့အထဲမ်ား ပါသြားၾကေလၿပီလားကြယ္….။
ရူး ရူး တိုးတိုးေျပာပါ အဘရဲ႕။ ဟီးဟီး အဘက မျမင္တတ္၊ မၾကည့္တတ္ေသးလို႔ပါ။ အဘတို႔ေခတ္မႏၱေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ယခုမႏၱေလးက ကိုရီးယားမႏၱေလး၊ တ႐ုတ္္သူေဌးေတြ အေျခခ်တဲ့ၿမိဳ႕ဗ်။
ေအးပါကြာ ငါတို႔ေခတ္မွာေတာင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက (ယခင္ခါ) ဆိုၿပီးကဗ်ာနဲ႔ မႏၱေလးကိုလြမ္းခဲ့ေသးတာပဲ…။
ယခင္ခါ
တန္ေဆာင္းေတာ္ျပအိုးနဲ႔
ၿမိဳ႕ရိုးျမင့္ နီၾကန္ၾကန္
က်ဳံးပတ္လို႔ရံ။
မင္းမင့္တို႔စံ၊ မြန္ေပသည့္ၿမိဳ႕ေက်း။
ေခါင္းေလာင္းသံသာသာနဲ႔
စည္ႀကီးသံ၀ါ၀ါနဲ႔
ယမန္ခါ သည္လိုညွင္းတယ္
မင္းသံတဲ့ေလး။
ေရႊထီးက တ၀ါ၀ါ
၀ဲလက္ယာ ေရႊက်ဳိင္းႏွင့္
သိုင္း၀င့္လို႔လာ။
၀န္ရွင္ေတာ္ မဟာ
ျပည္ရြာလုံ ေရေအး
ေရႊေဘာင္းတင္ ဆင္ကာနဲ႔
ေရႊေ၀ါ ညင္သာသာနဲ႔
ယခင္ခါ သည္လိုခင္းတယ္
မင္းဟန္တဲ့ေလး။ ။
ေဇာ္ဂ်ီ
ကဲ ငါ့တူ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ လြမ္းခဲ့တဲ့ မႏၱေလးနဲ႔ ယခုငါတို႔ျမင္ေနရတဲ့ မႏၱေလးက ဘယ္ေလာက္ထိ ေခတ္ကာလေတြ ေျပာင္းခဲ့ၿပီိလည္းဆိုရင္ မႏၱေလးတစ္ၿမိဳ႕လုံး ေဘာင္းဘီ၀တ္သူေတြ လူတစ္ရာမွာ ခုႏွစ္ဆယ္ေလာက္၀တ္ေနၾကၿပီ..တူေမာင္ေရ…။မင္းအျမင္ပဲ။ ငါလည္းအျမင္သား..။ ဒါ..ဒါ..ဆိုရင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေဘာင္ဘီ၀တ္ေပးလိုက္သူေတြမည္သူေတြလဲ?...။
ျပသာဒ္ဦးထုပ္နဲ႔
ရႈိးထုတ္တဲ့ ေရႊမန္းသား။
အေၾကာင္းညီလို႔ကေတာ့
ေဆာင္းအမီ - ေဘာင္းဘီ၀တ္ဖို႔
အားထုတ္မယ္ဗ်ား။……….။
ေဘာင္းဘီ၀တ္ - နာရီစင္ ကဗ်ာကိုေရးသားလိုက္တဲ့ ကိုၿငိမ္း(မႏၱေလး) က စတင္တာလား?။ မည္သူ..မည္၀ါေတြက မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေဘာင္းဘီ၀တ္ေပးလိုက္ၾကတာလဲဗ်ာ…..၀ိုင္း၀န္းၿပီး အေျဖရွာေပးေတာ္မူၾကပါခင္ဗ်ာ………?။
(မႏၱေလး အႏွစ္ ၁၅၀ ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာ) စာအုပ္အားဖတ္၍ ခံစားေရးသားမိပါသည္။
အက္ေဆး
အျမင္
ေရႊလမ္းေငြလမ္း၀င္းၾကည္
၂၀၀၉ ခု၊စက္တင္ဘာလ(၇)ရက္၊ ည(၁၁း၂၂)နာရီတြင္ ေရး၏။
5 comments:
လြမ္းတာကေတာ့ လြမ္းတာေပါ့ေနာ့္ ရာသီဥတု အပါအ၀င္ ေခတ္ရဲ့ အေျခအေန ေျပာင္းလဲမႈေတြေၾကာင့္ အဆင္ေျပသလို သက္ေတာက္သက္သာ ရွိသလို ၀တ္စားဆင္ယင္ ထံုးဖြဲ႔လာၾကတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ကာကြယ္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဆံပင္အရွည္ႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မ၊ ခ်ိတ္ထမိန္ကိုမွ ႀကိဳက္တဲ့ကၽြန္မဟာ အေျခအေနအရ ဆံပင္ရွည္ရင္ ဆံပင္ကၽြတ္တာနဲ႔ အဲဒီဆံပင္ကို တသသ ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔ဖို႔ အခ်ိန္မေပးႏို္ငလို႔ ျဖတ္လိုက္ရသလို၊ ထမိန္၀တ္ၿပီး အျပင္သြားရင္ လမ္းျမန္မျမန္ေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ ထမိန္စဆြဲရတယ္။ လမ္းကို သြက္သြက္လက္လက္ ေလွ်ာက္မိရင္ ၀တ္ထားတဲ့ ထမိန္စက ေရႊ႕သြားတတ္ေတာ့ တခါတေလ လူေရွ႔မွာေတာင္ ထမိန္ ျပင္၀တ္ရတာမ်ိဳး ရွိတတ္တယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ ေဘာင္းဘီ၀တ္လို္က္ရင္ ဒီအခက္အခဲေတြ အားလံုးကို ေျဖရွင္းၿပီးသား ဘာမွလည္း ျပင္၀တ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ တခ်ိဳ႔ ေအးေအးေအး အလွသြားတဲ့ ပြဲေတြကလြဲရင္ ထမိန္၀တ္ၿပီး အျပင္မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဆင္ေျပေအာင္ လိုက္၀တ္ရင္း ၀တ္စားဆင္ယင္မႈေတြ ေျပာင္းသြားတာ ရွိႏိုင္ပါတယ္။
ေခတ္နဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ၀တ္လာတယ္လို႔ပဲ ေျဖေတြးလိုက္ပါတယ္ ဦးရယ္ း)
အခ်ိန္အခါနဲ႔ ေျပာင္းသြားတာပဲ အစကေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔ေပါ့ အဲဒီ့တံုးက ၿမိဳ႕ကက်ဥ္းတယ္ေလ အေရွ႕ဆို ေအာင္ေတာ္မူ ေတာင္ဆို မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ေျမာက္ဆို အိုးဘိုေလာက္ရွိတာကိုး ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕သစ္ေေတြခ်ဲ႕ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ျဖစ္လာတာေပါ့ တရုတ္မႀကီးသြင္းလာတဲ့ က်န္ေက်ာင္းေတြ လိုင္စင္လုပ္ေတာ့ ရဲသိပၸံကြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ တန္းစီဖူးပါေရာလား အခုေတာ့ အိမ္မွာ လူစိဆိုင္ကယ္စိ။ အရင္ကဆို ကားလည္း သိပ္မမ်ားဘူး အခုေတာ့ မ်ားလာပါၿပီ အဝတ္အစားကေတာ့ ေခတ္အလိုက္ ေျပာင္းသြားမွာပါပဲေလ ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္ ဆာရီကိုအျမတ္တႏိုး ဝတ္တဲ့ကုလားမေတြေတာင္ အလုပ္ထဲမွာ မသင့္ေလ်ာ္ရင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္တာပဲဟာ မႏၲေလးသူ ေဘာင္းဘီဝတ္တာ မဆန္းေတာ့သလိုပါပဲ။ ေျပာရင္းနဲ႔ တရုတ္တန္းက ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ တရုတ္မေလး ေရာင္းတဲ့ ေျမအိုးၿမီးရွည္ စားခ်င္လာၿပီ။ အိမ္ကိုသတိရသြားျပန္ၿပီဗ်ာ။
နန္းဆန္ တဲ့ျမန္မာလူမ်ဳိးစစ္စစ္ေတြက မရွိေတာ့သလို၊ အခ်ဳိ ့က ျမိဳ ့ျပင္ေရာက္ကုန္ၿပီေလ ဦးရဲ ့။ မႏၱေလးေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ လူႀကီးေတြေျပာတာပဲ၊ ခုက ျမန္မာ စစ္စစ္မရွိသေလာက္တဲ့။
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာေတြဘယ္ေရာက္ကုန္လဲေမးရမယ္။
ေရွးရိုးလဲပယ္ျပီ ေဈးသံုးလဲလြယ္ျပီ အဘေရ။
ေရႊေျခခ်င္းနဲ႔ မႏၱလာသူေတြ
ေရႊမန္းမွာ နန္းဟန္နဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔အေျပာ၊ ခ်စ္စရာသူတို႔ဓေလ႕ ေမ့ျပစ္ျပီေလး။
Post a Comment